Για την απώλεια της αγαπημένης μας μαθήτριας

Συγκλονισμένη παραμένει η εκπαιδευτική κοινότητα με την αυτοκτονία της 17χρονης μαθήτριας του 3ου Λυκείου Δάφνης.

Το τραγικό περιστατικό σημειώθηκε το μεσημέρι της Δευτέρας (11/3) σε πολυκατοικία επί της οδού Αλεξάνδρειας 20 στη Δάφνη, με την ανήλικη μαθήτρια να φέρεται να ανέβηκε στην ταράτσα του σπιτιού της, να πέφτει στο κενό και να σκοτώνεται ακαριαία.

Για το τραγικό γεγονός η Ε΄ ΕΛΜΕ Αθήνας εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση

Ανακοίνωση της Ε΄ ΕΛΜΕ Αθήνας

Γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα!

Εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια και την συμπαράστασή μας στην σχολική κοινότητα του 3ου ΓΕΛ Δάφνης, που τόσο βαθιά και ανεξίτηλα τραυματίστηκε. Τα λόγια που ακολουθούν, από εκπαιδευτικό μέλος του συλλόγου διδασκόντων -ουσών, εκφράζουν και τις σκέψεις μας.

"Η εποχή μας είναι δεινή":

Πρόταση απλή, απογυμνωμένη από προσδιορισμούς και αποχρώσεις. Πόλεμοι, γενοκτονίες, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, καταστροφή του πλανήτη. Και ο τόπος μας πάσχει βαριά. Οικονομική κρίση με ακολούθους την ανεργία, την ακρίβεια και την φτώχεια, κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, υποχρηματοδότηση και απαξίωση των δημόσιων υποδομών, "αριστεία", ανταγωνισμός προνόμια για λίγους αντί για δικαιοσύνη, συνεργασία δικαιώματα για όλους. Κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες, επιθανάτιος ρόγχος του κράτους δικαίου με ευρωπαϊκή μάλιστα σφραγίδα, κατάρρευση αρχών και αξιών, αποφυγή ανάληψης πολιτικών ευθυνών, ατιμωρησία. Όλα αυτά, γνωρίσματα του αντι-ανθρώπινου, ούτως ή άλλως, καπιταλιστικού συστήματος, έχουν τον αντίκτυπό τους στα παιδιά, στους μαθητές και τις μαθήτριές μας, που μην μπορώντας να τα διαχειριστούν λειτουργούν συχνά καταστροφικά και αυτοκαταστροφικά.

Ο δημόσιος λόγος, πάνω σε αυτό το σύνθετο κοινωνικό φαινόμενο, εστιάζει στο “βίαιο οικογενειακό περιβάλλον” και στην “αδιαφορία ή ανεπάρκεια” του σχολικού πλαισίου παραγνωρίζοντας τις τεράστιες ευθύνες ενός πολιτικού συστήματος που δημιουργεί δυσεπίλυτα προβλήματα τόσο στην οικογένεια όσο και στο σχολείο.

Που θέτει συνεχώς προσκόμματα στη λειτουργία και των δύο αυτών τόσο νευραλγικών χώρων για το παιδί και τον έφηβο. Ένα πολιτικό σύστημα που αντιλαμβάνεται τα πράγματα με όρους αγοράς, που εφευρίσκει μονάδες μέτρησης για να "αξιολογήσει" σε κλίμακες ποσοτικές, αγαθά, αξίες, εμπιστοσύνη, αγάπη, ήθος, συνεργασία, σεβασμό, γνώση. Ισορροπίες όπου ισοσταθμίζονται ποιότητες και όχι ποσότητες.

Ένα πολιτικό σύστημα, που μπροστά στον πόνο και την μοναξιά που βιώνει ο έφηβος και η έφηβη σε ένα κράτος που τον εχθρεύεται και τον/την τιμωρεί από την στιγμή που γεννιέται, ξέρει να προτείνει ως λύση στη σχολική κοινότητα, την επαναφορά της 5ήμερης αποβολής!!! Δεν θέλουν επιπλέον τιμωρία τα παιδιά!

Θέλουν τον γονιό τους κοντά, να μην τρέχει για το μεροκάματο από το πρωί ως το βράδυ! Θέλουν τον εκπαιδευτικό, από την αρχή της χρονιάς, σταθερό στο σχολείο!

Θέλουν τον ειδικό επιστήμονα ψυχολόγο σταθερά, από την αρχή της χρονιάς και κάθε μέρα. Θέλουν τις δημόσιες δομές στήριξης, όταν προκύπτουν τα δύσκολα! Θέλουν λίγο χρόνο για χαρά και ξενοιασιά και όχι μόνιμα άγχος και ενοχή!

Αλήθεια, πώς να αποτιμήσει και να ταξινομήσει "ο δάσκαλος και η δασκάλα του πίνακα" την αγωνία να ολοκληρώσει την ύλη, όχι για να είναι αρεστός-η ή μια σκοτούρα λιγότερη για τον\την Σύμβουλο, αλλά για τους μαθητές\ριες του, που συνθλίβονται μεταξύ κολοσσιαίας ύλης και αντιστρόφως ανάλογου προς αυτήν χρόνου! Που καλούνται να παντρέψουν τη κυκλοθυμία της εφηβικής τους ψυχής με την Τράπεζα Θεμάτων, την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής και τον μπαμπούλα της αποτυχίας! Αλήθεια, τι σημαίνει να είσαι εκπαιδευτικός σε μια τέτοια συνθήκη;

Πού να χωρέσει, σε ποια στήλη αξιολόγησης, το νοιάξιμο για τους μαθητές που τον /την ψάχνουν να μοιραστούν τη στεναχώρια τους, το παράπονό τους, το αίτημά τους;

Στο 5λεπτο ή 10λεπτο διάλειμμα μεταξύ εφημεριών, φωτοτυπιών, τηλεφώνων που χτυπούν και ανάθεσης εξωδιδακτικών εργασιών;

Πότε και πώς μόνος-η, ασθμαίνων-ουσα, κατακερματισμένος-η θα προσέξει ότι η Μυρτώ πολύ αδυνάτισε, η Ελένη φοράει μακρυμάνικο με τόση ζέστη, ο Νίκος τελευταία είναι νυσταγμένος, η Άννα έχει βλέμμα θλιμμένο... Και προσπαθεί, και κερδίζει, και χάνει ( ω, πόσο οδυνηρό όταν χάνει!),και ξανά προσπαθεί...

Βοηθήστε τον, στηρίξτε τον στο δύσκολο έργο του. Ένα είναι το έργο του: να σώσει το παιδί.

Γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα!

Για την Ε΄ ΕΛΜΕ Αθήνας

Όλοι – Όλες οι Συνάδελφοι – Συναδέλφισσες του σωματείου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου