Διάλογος μ' έναν γονιό (Θα έρθει η Άνοιξη στην Παιδεία, δάσκαλε;)
-Καλημέρα, δάσκαλε
-Καλημέρα, Βασίλη. Καλά είστε;
-Από υγεία ευτυχώς προς το παρόν καλά...
-Ευχάριστο. Έχουμε καιρό να τα πούμε...
-Τρέχουμε να τα βγάλουμε πέρα, δάσκαλε. Όλο και δυσκολεύουν τα πράγματα.
-Σίγουρα. Οι ανάγκες αυξάνονται και οι τιμές παραμένουν στα ύψη!
-Κάθε φορά που πάω στο σούπερ μάρκετ, τρελαίνομαι. Λες και το κάνουν επίτηδες...Και να έλεγα ότι βελτιώνεται η ποιότητα…
-Δυστυχώς η κερδοσκοπία οργιάζει και είμαστε απροστάτευτοι…
-Κι η Παιδεία πώς πάει, δάσκαλε;
-Μας έπιασε η άνοιξη, Βασίλη. Τα παιδιά ζητάνε εκδρομές κι εμείς αναλογιζόμαστε την ανηφόρα των εξετάσεων…
-Παρήγορος ο ερχομός της άνοιξης, δάσκαλε!
-Ναι, αλλά ο νους των παιδιών είναι πια έξω απ' την τάξη. Και άντε μετά να τα πείσεις ότι αυτά που τους λες είναι χρήσιμα για τη ζωή τους…
-Και τι κάνετε σ' αυτήν την περίπτωση;
-Εμείς το παλεύουμε...Αλλά ο περίγυρος άλλα λέει...
-Δηλαδή;
-Η βασική τους ερώτηση είναι αν αυτά που διδάσκουμε είναι χρήσιμα για τις εξετάσεις!
-Α, μάλιστα…
-Κι έτσι, όταν η οικογένεια δεν βοηθάει να πιστέψουν τα παιδιά στο μορφωτικό ρόλο του σχολείου, τα παιδιά κοιτάζουν την επιβίωση τους (στα διαγωνίσματα, τους βαθμούς και τις εξετάσεις).
-Κάποιες οικογένειες βοηθάνε, δάσκαλε;
-Φυσικά...πολλές. Αλλά πρέπει να προετοιμάζουμε το παιδί ότι το σχολείο δεν είναι ένας χώρος, που θα του γίνονται όλα τα χατίρια. Ότι είναι κοινότητα, που έχει περιορισμούς...
-Συμφωνώ, δάσκαλε. Δεν πρέπει να κάνουμε στα παιδιά ό,τι θέλουν...
-Γιατί πρέπει να μάθουν πότε πρέπει να μιλάνε, να μάθουν να ακούνε τον άλλον, να σέβονται τη γνώμη του.
-Έχετε πολύ δύσκολο ρόλο, δάσκαλε.
-Ναι, Βασίλη. Πρέπει να τα βοηθήσουμε να γίνουν άνθρωποι. Κι αυτό με 25-27 άτομα μέσα στην τάξη είναι σχεδόν αδύνατο.
-Και αντί να μειώσουν τον αριθμό των μαθητών στην τάξη, σας ζητάνε και τα ρέστα!
-Μάλιστα. Και ούτε ψυχολόγους φέρνουν ούτε επιμόρφωση της προκοπής έχουμε...και το μπούλινγκ έχει θεριέψει
-Κατάλαβα. Παλεύετε μόνοι σας...
-Και με τι κότσια, Βασίλη; Όταν σκεφτόμαστε πώς θα τα βγάλουμε πέρα…
-Άλλο κι αυτό...
-Και φαντάσου τους συναδέλφους αναπληρωτές, που δε μπορούν ούτε ν' αρρωστήσουν…
-Τι πληγή κι αυτή!
-Τους τρέχουν σε όλη την Ελλάδα τόσα χρόνια, με μειωμένα δικαιώματα και μετά το κράτος λέει ότι ενδιαφέρεται για τη δημόσια Παιδεία
-Ντροπή! Αίσχος! Και πόσοι είναι αυτοί, δάσκαλε;
-Γύρω στους 50.000...το 1/3 του συνόλου των εκπαιδευτικών!
-Και κατά τα άλλα βλέπω να επικρατεί η γερουσία στα σχολεία…
-Σκληρή η πραγματικότητα, Βασίλη.
-Οι πάνω από τα 60 να πάρουν σύνταξη. Να μπει η νέα γενιά στην εκπαίδευση.
-Εμείς τα λέμε...πείτε τα κι εσείς.
-Εγώ τους έχω πείσει στο σύλλογο γονέων. Αυτό, τους διορισμούς, και το "20 μαθητές ανά τμήμα" τα υποστηρίζουμε
-Μπράβο...επιτέλους ακούω και κάτι ευχάριστο.
-Να ΄σαι καλά. Αλλά να σε ρωτήσω κι εγώ κάτι;
-Για πες…
-Διορισμοί δε γίνονται ;Εγώ είχα ακούσει την προηγούμενη υπουργό που μίλαγε συνέχεια γι' αυτό το θέμα.
-Κάποιοι διορισμοί έγιναν, Βασίλη. Κι εμείς απαιτούμε να αυξηθούν.
-Εντάξει...
-Και να αυξηθεί ο μισθός. Δε μπορεί ο νεοδιόριστος να ζήσει στα νησιά με 734 ευρώ !
-Τραγικό. Πώς να ζήσει;
-Άρα, αν δεν έχει βοήθεια από την οικογένεια...
-Τι λες, δάσκαλε;
-Την πικρή αλήθεια, Βασίλη. Κι αυτή δεν αφορά μόνο τους εκπαιδευτικούς, αλλά όλους τους εργαζόμενους.
-Τσαντίζομαι, δάσκαλε.
-Συγκρατήσου...να ακούσεις και τ' άλλα…
-Υπάρχουν κι άλλα;
-Χειρότερα. Έρχονται οι νεοδιόριστοι στο σχολείο με πεσμένα τα φτερά.
-Δηλαδή τι παθαίνουν;
-Αντί να μπορέσουν να χαρούν, που βρήκαν μια σταθερή δουλειά και να αγκαλιάσουν τους μαθητές, αυτοί έχουν καινούρια βάσανα.
-Δεν τους καλοδέχεστε τους νέους, δάσκαλε;
-Εμείς ναι, η κυβέρνηση όχι. Ενώ διορίστηκαν με πολλά προσόντα και προϋπηρεσία, απαιτούν να τους αξιολογήσουν κιόλας
-Με το καλημέρα;
-Μάλιστα. Αντί να τους δώσουν κίνητρα να προσφέρουν, αμφισβητούν ότι δικαίως διορίστηκαν.
-Και τι συμβαίνει δηλαδή;
-Τους αναγκάζουν να υποστούν ατομική αξιολόγηση με την απειλή ότι δεν πρόκειται να μονιμοποιηθούν.
-Κι εσείς τι κάνετε; Δεν τους βοηθάτε; Δεν αντιδράτε;
-Αντιδράμε, Βασίλη. Κήρυξαν απεργία η ΔΟΕ και η ΟΛΜΕ...
-Καλά κάνανε...και τι γίνεται τώρα;
-Πήγε το υπουργείο στα δικαστήρια κι έβγαλε την απεργία παράνομη.
-Συγνώμη, ρε δάσκαλε, Παιδεία με δικαστήρια γίνεται;
-Αυτό λέμε κι εμείς, Βασίλη...κι είμαστε οργισμένοι.
-Καλά, ρε δάσκαλε, αυτοί δε λένε ότι θέλουν να αλλάξουν την εκπαίδευση;
-Έτσι λένε...
-Και πώς θα γίνει αυτό, άμα δεν πείσουν εσάς πρώτα;
-Συμφωνώ, Βασίλη. Διάλογος μέσω δικαστηρίων δεν νοείται.
-Φαίνεται τους έχετε μπει στο ρουθούνι, δάσκαλε. Ποιος σου είπε να μιλάς στους μαθητές σου για τα Τέμπη;
-Μου το ζήτησαν τα παιδιά, Βασίλη.
-Και καλά έκανες. Γιατί το δικαίωμα στη ζωή δεν παζαρεύεται.
-Κι αν αυτό το δικαίωμα δεν υπάρχει στις προτεραιότητες τους, υπάρχει στις δικές μας.
-Συμφωνώ, δάσκαλε. Δε θέλουμε μόνο επιστήμονες, θέλουμε και ανθρώπους. Τι να τον κάνω τον καλό επιστήμονα, αν υπηρετεί τα συμφέροντα κι όχι το καλό της κοινωνίας;
-Δεν ξέρω, αλλά κάθε φορά, που συναντιόμαστε, παίρνω θάρρος…
-Κι εγώ, δάσκαλε
-Γιατί εμείς θέλουμε να συνεχίσουμε τον αγώνα.
-Κι εμείς....γιατί πιστεύουμε στη δημόσια Παιδεία.
-Σε χαιρετώ, φίλε.
-Γεια σου, δάσκαλε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου