024 - 07:21
Κάτω τα χέρια από την παιδεία, την τέχνη και τον έρωτα! Αυτά είναι υλικά ονείρων!
Δημήτρης ΤσιριγώτηςΑν χτυπηθεί η παιδεία, η τέχνη και ο έρωτας τότε τι άλλο χειρότερο υπάρχει για να συμβεί στη ζωή μας; Θα μου πείτε υπάρχει πάντα η υγεία. Σωστά, αρκεί όμως μόνο η υγεία; Μας έχουν φτάσει στο σημείο να πιστεύουμε πως τίποτα άλλο εκτός από αυτήν δεν έχει αξία. Τους βολεύει πολύ αυτό, άνθρωποι με μοναδική προσδοκία την επιβίωση.
Κάτω τα χέρια ρε από την παιδεία, την τέχνη, τον έρωτα! Αυτά είναι υλικά ονείρων! Για να μην αντιδράσουν μεταξύ τους και σχηματίσουν την ουσία των ονείρων, βάλλονται με μανία από τα ίδια όπλα.
Ίδια όπλα εναντίον του Έρωτα και της Παιδείας
Ο έρωτας και η παιδεία έχουν παρόμοιους τρόπους για να χτυπηθούν: Ο ένας είναι να υποκαταστήσεις τη δια ζώσης επαφή μεταξύ των ανθρώπων με ψηφιακή. Στον έρωτα και στις ανθρώπινες σχέσεις γενικά, ψηφιακά υποκατάστατα μπορεί να αποτελέσουν τα social media, η πορνογραφία, οι cyber γνωριμίες που μετατρέπουν τους ανθρώπους σε αυτοϊκανοποιούμενους ψηφιακούς δούλους που αποδιοργανώνονται από τις αληθινές σχέσεις.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στην παιδεία. Ας πάρουμε για παράδειγμα την τηλεκπαίδευση κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Δύο χρόνια μετά το άνοιγμα των σχολείων και στους μαθητές ακόμα εμφανίζονται έκδηλες οι συνέπειες της στέρησης των αληθινών δια ζώσης επαφών τους. Και αντί το υπουργείο παιδείας να δίνει έμφαση στην, τόσο σημαντική για την εκπαιδευτική διαδικασία, καλλιέργεια του παιδαγωγικού έρωτα μεταξύ εκπαιδευτικών και μαθητών, οδηγούμαστε στην πλήρη ψηφιοποίηση με τις πλατφόρμες να θεωρούνται λύση για όλα τα προβλήματα. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η πλατφόρμα καταγγελιών για τη βία στα σχολεία η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από ψηφιακό υποκατάστατο αληθινής και ριζικής αντιμετώπισης.
Ένας δεύτερος τρόπος για να χτυπήσεις τον έρωτα και την παιδεία είναι η χρησιμοθηρία. Όταν κάποιος ερωτεύεται δεν το κάνει με κάποιο χρησιμοθηρικό σκοπό στο πίσω μέρος του μυαλού του. Το κάνει γιατί το έχει ανάγκη, γιατί θέλει να το βιώσει και όπου βγάλει. Ερωτεύεται για τον έρωτα. Δεν ερωτεύεται γιατί π.χ. θέλει να κάνει έναν καλό γάμο και να αποκατασταθεί. Η χρησιμοθηρία δεν είναι έρωτας. Κάτι παρόμοιο δεν συμβαίνει και με την παιδεία; Αντί να καλλιεργούμε στους μαθητές τη χαρά της γνώσης, τους ωθούμε να τα αντιμετωπίζουν όλα χρησιμοθηρικά: στο σχολείο κοπιάζουν, όχι για να μάθουν, αλλά για να έχουν καλή απόδοση στις εξετάσεις, για να πετύχουν σε καλές σχολές, για έχουν επαγγελματική αποκατάσταση και ου τω κάθε εξής. Και αφού τα πετύχουν όλα αυτά να καταλήγουν προσοντούχοι αμόρφωτοι που κατηγορούν το σχολείο ότι δεν τους έμαθε τίποτα.
Τέλος, ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να χτυπήσεις τον έρωτα είναι ο εξής: Δυσκολεύεις και περιορίζεις τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων με ένα ανελέητο κυνηγητό επιβίωσης και επαγγελματικής αποκατάστασης ή αναρρίχησης ώστε να μην μένει καθόλου χρόνος και διάθεση για έρωτα.
Εντελώς ανάλογα τα ίδια κάνεις και στην παιδεία προκειμένου να την χτυπήσεις.
Καταρχάς στριμώχνονται οι λειτουργοί της παιδείας, οι εκπαιδευτικοί. Αυτό επιτυγχάνεται μετατρέποντάς τους σε πειθήνιους, φοβισμένους, επαγγελματικά ανασφαλείς, διεκπεραιωτικούς, υπαμειβόμενους και απαξιωμένους. Τα εργαλεία είναι γνωστά: Τους αξιολογείς κατά ριπάς, τους κρατάς σε ομηρία είτε ως αναπληρωτές είτε ως μη μονιμοποιημένους νεοδιόριστους, τους φορτώνεις με όλο και περισσότερα εξωδιδακτικά καθήκοντα ψαλιδίζοντας έτσι το διδακτικό τους ρόλο, τους τρομοκρατείς με ποινικές ευθύνες καθιστώντας τους υπευθύνους για οτιδήποτε λαμβάνει χώρα εντός του σχολικού περιβάλλοντος, τους εξαντλείς οικονομικά στερώντας τους τα κλεμμένα τους δώρα και επιδόματα κοροϊδεύοντας τους με αυξήσεις που ισοδυναμούν με «μία τυρόπιτα τη μέρα» και για το κερασάκι στην τούρτα τούς κατηγορείς για όλα τα σπασμένα στο χώρο της παιδείας δια στόματος πολιτικών και δημοσιογραφικών παπαγαλακίων.
Έπειτα στριμώχνονται και οι μαθητές που μοιάζουν με ζαλισμένα κοτόπουλα με την τόση ύλη, τις τόσες εξετάσεις, τις τράπεζες θεμάτων, τα αναγκαστικά φροντιστήρια, την στράγγιση όλου του ελεύθερου χρόνου, την στέρηση κάθε παιδικότητας. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μισούν το σχολείο, τη γνώση και εν τέλει την ίδια την παιδεία.
Είναι δυνατόν μέσα σε όλη αυτή την παραζάλη που βιώνουν οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές να περιμένουμε έρωτα και αγάπη για την παιδεία;
Ίδια όπλα εναντίον της Τέχνης και της Παιδείας
Η τέχνη και η παιδεία έχουν δύο παρόμοια όπλα για να βληθούν: Ο ένας είναι η χειραγώγηση. Ας δούμε καταρχάς τι γίνεται στην τέχνη. Λογοκρίνεται οτιδήποτε ενοχλεί το σύστημα. Ξεκινούν οι απειλές για αγωγές για δήθεν συκοφαντική δυσφήμιση. Ταυτόχρονα η καυστική σάτιρα δαιμονοποιείται και παρουσιάζεται σαν κουλτούρα ακύρωσης. Και οι καλλιτέχνες στριμώχνονται και πολλές φορές φιμώνονται. Αλήθεια τι είδους τέχνη είναι αυτή που δεν θίγει τα κακώς κείμενα, που δεν δυναμιτίζει το πολιτισμικό στάτους;
Σας θυμίζουν όλα αυτά κάτι που αφορά την παιδεία; Υπάρχει αλήθεια χειραγώγηση και στο χώρο της παιδείας; Καταρχάς η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών είναι η απόλυτη επιχείρηση χειραγώγησής τους. Οι εκπαιδευτικοί δεν παρουσιάζουν το μάθημα που κάνουν κάθε μέρα στην τάξη τους αλλά το μάθημα που γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι θα έχει την έγκριση του αξιολογητή. Ο αξιολογητής από την άλλη βάζει τικ στην επίτευξη στόχων σε ρουμπρίκες που έχουν ετοιμάσει οι δικοί του αξιολογητές και ου τω κάθε εξής. Κάπως έτσι διαχέεται ένα τυποποιημένο μοντέλο διδασκαλίας που δεν αφήνει περιθώριο για καμία παιδαγωγική ελευθερία και καμία απόκλιση από τη νόρμα. Αν αυτό δεν είναι χειραγώγηση και λογοκρισία τότε ποιο είναι;
Από την άλλη, οι νεοδιόριστοι εκπαιδευτικοί στριμώχνονται ξέροντας ότι χωρίς θετική αξιολόγηση δεν υπάρχει μονιμοποίηση. Και οι διορισμένοι εκπαιδευτικοί στριμώχνονται αφού γνωρίζουν ότι, με βάση την διεθνή εμπειρία, τα αποτελέσματα της αξιολόγησης μπορεί κάποια μελλοντική στιγμή να αποτελέσουν μία κρησάρα απολύσεων. Και όταν τελικά κάποιοι εκπαιδευτικοί εκφράζουν διαφορετική άποψη και αντιδρούν, βρίσκονται κατηγορούμενοι ότι προσπαθούν να ακυρώσουν τους νόμους του κράτους και σέρνονται σε ΕΔΕ ή στα δικαστήρια. Και όπως δεν θέλουν καλλιτέχνες που ενοχλούν έτσι δεν θέλουν και εκπαιδευτικούς που ορθώνουν ανάστημα.
Η τιμαριθμοποίηση είναι ο δεύτερος τρόπος για να χτυπηθεί η τέχνη και η παιδεία. Η ταύτιση της δημιουργικής αξίας ενός έργου τέχνης με την αγοραστική του αξία είναι ολέθρια. Αν ένα έργο τέχνης αξίζει μόνο όταν μπορεί να πωληθεί σε ακριβή τιμή τότε οι καλλιτέχνες ωθούνται μακριά από το κίνητρο της προσωπικής δημιουργικής τους έκφρασης και περιορίζονται από τον καταστροφικό για την τέχνη νόμο της αγοράς και της ζήτησης. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στην εκπαίδευση. Εδώ η τιμαριθμοποίηση επιτυγχάνεται ως εξής: Η αξία ενός σχολείου βάσει της αξιολόγησης σχολικής μονάδας και των αποτελεσμάτων των μαθητών του, η αξία των εκπαιδευτικών βάσει της ατομικής αξιολόγησης, η αξία ολόκληρου του εκπαιδευτικού συστήματος βάσει της κατάταξης σε διεθνείς διαγωνισμούς τύπου PISA ή της κατάταξης σε διεθνείς αξιολογικές λίστες των Πανεπιστημίων.
Για παράδειγμα, υπάρχουν αρκετά κράτη που έχουν προσαρμόσει όλα τους τα εκπαιδευτικά συστήματα -δίνοντας έμφαση στα μαθηματικά και στη γλώσσα- σε ένα και μοναδικό στόχο: την πρωτιά στο διαγωνισμό της PISA. Εννοείται πως αυτά τα κράτη κατατάσσονται στις πρώτες θέσεις των διαγωνισμών αλλά οι συνέπειες όσον αφορά την παροχή γενικής παιδείας είναι καταστροφικές. Η τέχνη και η παιδεία οφείλουν να παίρνουν ώθηση από εσωτερικές εφορμήσεις και όχι από εξωτερικές δυνάμεις όπως η αόρατος χειρ της αγοράς.
Υλικά Ονείρων
Κάτω τα χέρια ρε από την παιδεία, την τέχνη, τον έρωτα!! Αυτά είναι υλικά ονείρων. Είναι για ανθρώπους που ονειρεύονται και που τα όνειρά τους δεν περιλαμβάνουν μόνο τους εαυτούς τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου