Γράφει ο Γιώργος Τριανταφύλλου, μαθητής του 1ου ΓΕΛ Κοζάνης.
Τι θα γίνει μ’ αυτούς; Με αυτούς που δεν έχουν την μάνα τους ζωντανή να τους ξυπνήσει το πρωί; Με αυτούς που μέσα σε λίγους μήνες απ’ την πανδημία έχασαν τον πατέρα τους; Μ’ αυτούς που μέσα σε λίγους μήνες έχασαν από κοντά τους και τους δύο γονείς τους; Μ’ αυτούς που δεν έχουν το χρήμα σε μικρή ηλικία να στηρίξουν μόνοι τον εαυτό τους;
Τι θα γίνει μ’ αυτούς που βαδίζουν μόνοι και βρίσκονται στην Γ’ λυκείου χωρίς στήριξη; Πως θα προσηλωθούν στον στόχο τους; Πως θα δώσουν χωρίς στήριγμα μια μάχη κρίσιμη για το μέλλον τους; Πως θα προχωρήσουν όταν το εκπαιδευτικό σύστημα μετατρέπεται σε σύστημα «προικισμένων»; Πως θα κυνηγήσουν τα όνειρα τους όταν η ίδια η πολιτεία τους έχει γυρίσει την πλάτη;
Τι θα απογίνουν; Υπάρχει κάποια πόρτα ανοιχτή για αυτούς; Ποιος θα τους πληρώσει τα φροντιστήρια; Τα έξοδα των σπουδών; Και αν δεν καταφέρουν να περάσουν σε αυτό, θα ακολουθήσουν μια ζωή στη σκιά της μοναξιάς και της υποταγής σε όσους τους «στήριξαν»;
Οι καιροί είναι δύσκολοι. Πολλοί περνάμε καλά (δόξα τον όποιον θεό) και θα τα βγάλουμε πέρα. Κάποιοι όμως υπέστησαν τα εγκαύματα απ’ το καζάνι της πανδημίας που βράζει και καπάκι ένα νομοσχέδιο που τους αποτρέπει απ’ το να γνωρίσουνε με τις όποιες δυνατότητες έχουν μια «ψ» σχολή. Δεν είναι μόνο οι «turbo» μαθητές που δικαιούνται μια θέση στο πανεπιστήμιο. Είναι και αυτοί που δεν είχαν την τύχη να έχουν ευνοϊκές συνθήκες ζωής.
Η Πολιτεία μας και η εκπαίδευση οφείλουν να δίνουν το χέρι σε όσους πραγματικά το χρειάζονται, όχι να το πατάνε μέχρι να χαθούν εντελώς. Ας γίνουμε επιτέλους μια κοινωνία που να στηρίζει όλους και όχι μόνο τους «άριστους».
Γιώργος Τριανταφύλλου – ένας ευαίσθητος – μαθητής του 1ου ΓΕΛ Κοζάνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου