Εκτύπωση

της Ιωάννας Βλαχογιώργου*

Παρακολουθώ με πολύ μεγάλη προσοχή τα γενόμενα των ημερών. Δεν υπήρξε ποτέ αμφιβολία μέσα μου για το ποιο στρατόπεδο θα επιλέξω να στρατευτώ. Χαίρομαι και υποκλίνομαι μπροστά στους ανθρώπους που τολμούν να καταγγείλουν ψυχική, σωματική ή σεξουαλική βία. Από τους θιασώτες του εργασιακού Μεσαίωνα μέχρι τους εξουσιολάγνους και τα αρρωστημένα ξεράσματα αυτού του πλανήτη, όλοι χρήζουν εξευτελισμού και αφανισμού από την κοινωνία.

Αναπόφευκτα, όμως, μου έχει δημιουργηθεί ένας τεράστιος προβληματισμός. Βρισκόμαστε εν έτει 2021 και είμαστε ακόμα αντιμέτωποι με ζητήματα όπως η εργασιακή γαλέρα, το δικαίωμα στο όχι, τα γυναικεία δικαιώματα, η διαφορετικότητα, η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η διεκδίκησή τους, η μονοφωνία… ακόμα και με τα νόμιμα δικαιώματα ενός πολιτικού κρατουμένου. Το αυτονόητο ανάγεται σε αιτία συσπείρωσης, συζήτησης, διεκδίκησης η ακόμα χειρότερα μιντιακού party, αστεϊσμών ή πόλωσης.

Και διερωτώμαι… Είμαι εγώ κάτοικος ενός πλανήτη με  αιώνια συννεφιά ή μας έχει γυρίσει η μηχανή του χρόνου πίσω και μιλάμε πάλι για το αυτονόητο; Τι φταίει και τελικά αναπαράγουμε μόνιμα τα φαντάσματα που πολεμάμε; Γιατί όλα αυτά τα ζητήματα δεν είναι ξεχασμένα σε ένα μπαούλο;

Τη γνώμη μου θα τη διατυπώσω από τη σκοπιά της εκπαιδευτικής μου ιδιότητας. Δεν θα μιλήσω ως μητέρα, γιατί συνηθίζουμε οι γονείς να βάζουμε τον εαυτό μας στο απυρόβλητο. Τα παιδιά δεν εκπαιδεύονται να λένε όχι, δεν εκπαιδεύονται να έχουν κριτική σκέψη, δεν εκπαιδεύονται να μιλάνε για το πώς νιώθουν, δεν εκπαιδεύονται να αποδέχονται το διαφορετικό, δεν εκπαιδεύονται να σέβονται ακόμα και όταν αμφισβητούν. Αναπαράγουν στείρα τα πρότυπά τους για να είναι αποδεκτά από τους γονείς. Μαθαίνουν ανάγνωση και αριθμητική και τέλος. Γίνονται πειράματα του κάθε ανίκανου υπουργού παιδείας και πιόνια της αγοράς εργασίας. Ο κόσμος έτσι δεν θα πάει ποτέ μπροστά, μόνο πίσω. Ο σκοταδισμός θα επανέρχεται και άτομα σαν τη Νίκη Κεραμέως θα δηλητηριάζουν τη μοναδική ελπίδα, τα παιδιά. Είναι πολύ μεγάλη η ευθύνη των εκπαιδευτικών, ας μη γελιόμαστε. Καταλαβαίνουμε από τις πρώτες μέρες τι γίνεται σε κάθε σπίτι, ζούμε τις διαφωνίες τους, τις ηττοπάθειές τους, την έπαρση ή την αλαζονεία τους, τις φοβίες τους και άλλα πολλά. Ας τα μάθουμε λοιπόν χρήσιμα πράγματα για τη ζωή τους και ας μην κλείνουμε τα μάτια λέγοντας «σιγά μην ανακατευτώ» ή «πόσο ενοχλητικός είναι ο Κωστάκης». Γιατί ένας βιαστής ξέρει ανάγνωση και αριθμητική και πολλά ακόμα, όπως έδειξε και η επικαιρότητα, αλλά όταν ήταν παιδάκι οι κακές οικογενειακές συνθήκες τον διαμόρφωσαν και το σχολείο τον αποτελείωσε. Δάσκαλοι, ας μάθουμε στα παιδιά την ελευθερία χωρίς στερεότυπα, τον σεβασμό, την κριτική ικανότητα, το δικαίωμα στην επιλογή και ας γίνουν ψυκτικοί, όπως ανέφερε εύστοχα ο απόλυτα αποτυχημένος, αν και πολυπτυχιούχος, πρωθυπουργός μας. Ας αφήσουμε τα παιδιά να μας πάνε μπροστά.