Εκτύπωση

του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη,

– Δεν είναι να κυκλοφορείς τον τελευταίο καιρό στους δρόμους, όσο μας επιτρέπει η «δημοκρατική» μας κυβέρνηση τέλος πάντων, χωρίς να κοιτάζεις ψηλά μη σου έρθει στο κεφάλι κανένας από αυτούς που «πέφτουν από τα σύννεφα» μετά τη χιονοστιβάδα των καταγγελιών για σεξουαλικές και εργασιακές παρενοχλήσεις-κακοποιήσεις στους χώρους του «αθλητισμού» και του «πολιτισμού».

– Από τότε που ο «πολιτισμός» τους και ο «αθλητισμός» τους έγινε συνώνυμο του κέρδους, της δόξας και της δημοσιότητας ο κάθε παράγοντας-εξουσιαστής γιγαντώθηκε και μετατράπηκε σε σιχαμερό θύτη ενώ όσοι νέοι και νέες θέλησαν να βρεθούν στους χώρους αυτούς θα έπρεπε να μετατραπούν σε άβουλα όντα έτοιμα να υποκύψουν στις επιθυμίες κάθε παράγοντα ή προβεβλημένου σκηνοθέτη αν ήθελαν ένα κομμάτι εφήμερης δόξας ή μια αμυδρή ακτίνα στιγμιαίας λάμψης ή ακόμη, γιατί όχι, ένα μεροκάματο για να βγάλεις το μήνα.

– Είναι μήπως ψέμα η χρήση αναβολικών και άλλων ουσιών από πολύ μικρή ηλικία στους χώρους των ατομικών και ομαδικών αθλημάτων με τη σύμφωνη γνώμη, αν όχι με την παρότρυνση, των γονιών των νεαρών αθλητών και αθλητριών;

– Όσο το σύστημα εκμετάλλευσης των ανθρώπων ζει και βασιλεύει τέτοια φαινόμενα θα γίνονται ο κανόνας ή καλύτερα, τέτοια φαινόμενα είναι ο κανόνας. Αλήθεια, μήπως ήρθε η ώρα να ακουστεί η θυμωμένη και οργισμένη φωνή όλων εκείνων που παρενοχλούνται πίσω από τις μηχανές των ανήλιαγων εργοστασίων, μέσα σε πολυτελή γραφεία εταιρειών και επιχειρήσεων, την ώρα που παράγουν τον πλούτο φτιάχνοντας, γράφοντας ή καθαρίζοντας;

– Μήπως ήρθε η ώρα να γκρεμιστεί όλο αυτό το σάπιο οικοδόμημα που επιτρέπει στους εκμεταλλευτές να εκμεταλλεύονται;

– Κι αναρωτιέμαι καμιά φορά γιατί να θέλουν οι εκάστοτε κυβερνώντες να κυριαρχούν στα σχολεία και μετέπειτα στην κοινωνία, απόψεις όπως: «Μη μιλάς γιατί θα βρεις τον μπελά σου», «Πρέπει να συνηθίσεις στην αδικία γιατί η ζωή είναι άδικη», «Μην τα βάζεις με την εξουσία γιατί πάντα θα βγαίνεις χαμένος», «Άμα είσαι φρόνιμος και υπάκουος θα αμείβεσαι», «Κάτσε στα αυγά σου, κοίτα τη δουλειά σου και μη θες να μπλέξεις σε μπελάδες», «Εσύ θα βγάλεις το φίδι από την τρύπα;»

– Και κάπως έτσι συνηθίζεις την καταπίεση, την αδικία, τους εξευτελισμούς και τις κάθε είδους παρενοχλήσεις που συνιστούν ποδοπάτημα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Η εξουσία και η εκπρόσωποί της θα ήθελαν να συμβαίνει αυτό για πάντα.

– Μάλλον ξεχνάνε βασικούς νόμους της φύσης και της κοινωνικής εξέλιξης των ανθρώπων. Ξεχνάνε τον τρίτο νόμο του μπάρμπα-Νεύτωνα. Δράση-αντίδραση. Σπέρνεις ανέμους; Θα θερίσεις θύελλες. Σκορπάς την αδικία; Είσαι καταδικασμένος να πνιγείς στο δίκιο των αδικημένων.

– Αυτό διαπιστώνουν και τώρα οι σύγχρονοι οραματιστές της εξαφάνισης των αντιδράσεων από όσους αδικούνται και δεν βολεύονται στο σάπιο σύστημά τους.

– Οι εχθροί κάθε δημόσιας και δωρεάν παροχής αγαθών εμφανίζονται ως οι σωτήρες και οι προστάτες τους. Υγεία, παιδεία, ατομικές και συλλογικές ελευθερίες και δικαιώματα μπήκαν στο στόχαστρο των επίδοξων δολοφόνων τους.

– Όμως για μία ακόμη φορά θα φάνε τα μούτρα τους. Οι κινητοποιήσεις στους χώρους της υγείας, παλιότερα, και της εκπαίδευσης πιο πρόσφατα προοιωνίζουν πως τα αντιδραστικά τους σχέδια θα μείνουν πάλι στα χαρτιά.

– Γι’ αυτό και προσπαθούν με κάθε τρόπο να το σταματήσουν. Ξύλο, βία, ψευτοτσαμπουκάδες, προσαγωγές, κατασκευασμένες κατηγορίες, συκοφαντίες και πάει λέγοντας. Όλα ενδείξεις πως βρίσκονται σε πανικό. Μέχρι και «συγνώμη που μας πλήγωσε» ζήτησε ο μέχρι πρότινος υπερόπτης και αλαζόνας ηγέτης Κυριάκος για το ρεζιλίκι του στην Ικαρία. Του υποσχόμαστε πως ήρθε η ώρα να τον «πληγώσουμε» κι εμείς.

– Η ελπίδα δεν χάθηκε, πώς θα μπορούσε άλλωστε, ούτε πέρασε στα χέρια κάποιου επίδοξου μελλοντικού πρωθυπουργού-σωτήρα. Η ελπίδα κατέβηκε από το πεζοδρόμιο και ξεχύθηκε στους δρόμους πάνω στις πλάτες των φοιτητών, των μαθητών, των εκπαιδευτικών και πολλών ακόμα εργαζόμενων που έσπασαν την καραντίνα της πανδημίας του ιού της στέρησης των δικαιωμάτων που κατασκευάστηκε στα κυβερνητικά εργαστήρια.

– Θυμήθηκα εκείνο το «όργανο προστασίας του πολίτη» που έκοψε πρόστιμο 300 ευρώ στην ογδοντάχρονη γιαγιά για άσκοπη μετακίνηση. Δάκρυσε η γιαγιά. Είμαι σίγουρος πως δεν ήταν μόνο για τα χρήματα. Θαρρώ πως ήταν για την «κατάντια» του «οργάνου». Σκέφτηκε πως θα μπορούσε να είναι ο γιος της ή ο εγγονός της ή ακόμη και το παιδί της γειτονιάς που σαν ήταν μικρός η γιαγιά να του χάρισε την αφήγηση κάποιου παραμυθιού. Μπα! Το τελευταίο αποκλείεται. Σαν μεγαλώσεις με αφηγήσεις παραμυθιών δεν γίνεται να μικρύνεις τόσο το μπόι του ανθρώπου.

– Και μέσα σε όλα αυτά ήρθε και η απώλεια του Αντώνη Καλογιάννη. «Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι και το κελί μας κόκκινο ουρανό…» και «Ο ήλιος ξημερώνει, μα κοιμήσου εσύ. Μεθάει η αγάπη, αγάπη μου, σαν το παλιό κρασί…». Καλό ταξίδι Αντώνη…

– Τέλος, το κλάμα των μαθητών, ιδιαίτερα αυτών του δημοτικού, μετά το νέο κλείσιμο των σχολείων δείχνει πως ετούτη η κυβέρνηση τα έχει φάει τα ψωμιά της. Αλίμονο και σε κάθε επίδοξη κυβέρνηση που θα θελήσει να βυθίσει τα παιδιά στην θλίψη. Αλίμονο σε όσους θα θελήσουν να διαγράψουν το γέλιο από τα πρόσωπα μιας ολόκληρης γενιάς.