δίκτυο για τα δικαιώματα των μαθητών

 Naya KokmotouΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΑΘΜΙΑΣ

· 

Ακόμα μία σχολική χρονιά έφτασε στο τέλος της σε ένα μικρό δυσπρόσιτο ολιγοθέσιο σχολείο σε ορεινό χωριό στα νότια της Κρήτης. Μαζί με την απόλυσή μου, τα χαρτιά του ΟΑΕΔ, τη λήξη του συμβολαίου ενοικίου, τα 26.000χλμ που διένυσα από τον Σεπτέμβρη ως τον Ιούνη διασχίζοντας καθημερινά όλο τον Νομό, τη βαλίτσα με τα χειμωνιάτικα που είναι ήδη έτοιμη για το επόμενο νησί που θα κληθώ να υπηρετήσω, το πιο σημαντικό που βάζω στις αποσκευές μου είναι οι στιγμές της φετινής χρονιάς:

Την πρωτοβουλιακή δημιουργία εκ μέρους των παιδιών μιας δανειστικής σχολικής βιβλιοθήκης τη στιγμή που η αρμόδια σχολική επιτροπή την έκρινε ως «πολυτέλεια» και δεν δέχτηκε να δωρίσει τίτλους βιβλίων ενώ, αντίθετα, δεν έκρινε πολυτέλεια κονδύλι 300ευρώ για καρέκλα στο γραφείο των δασκάλων.

Είχα παιδιά που είναι Στ’ τάξη αλλά φέτος έπρεπε να τους διδάξω την ύλη της Ε’ γιατί έκαναν την ύλη της Στ’ πέρυσι που ήταν Ε’ γιατί το ΦΕΚ για τα ολιγοθέσια αυτό ορίζει αλλά ευτυχώς από του χρόνου θα αξιολογηθούν «αντικειμενικά» με την Ελληνική Pisa αποτελεσματικότητας (not!) του εκπαιδευτικού συστήματος σε ένα πλαίσιο «ισότητας και δικαιοσύνης» χάρη στο νέο νομοσχέδιο.

Εν μέσω καραντίνας ένα παιδί με κινητό όρθιο στο πεζοδρόμιο μέσα στη βροχή κρατώντας ομπρέλα και κλέβοντας ίντερνετ από τον γείτονα για να συνδέεται στο μάθημα webex τη στιγμή που η αρμόδια διεύθυνση αρνήθηκε να παραλάβει μια επιστολή παραπόνων των παιδιών αναφορικά με την τηλεκπαίδευση κρίνοντάς την ως «προϊόν αντίστασης και εξέγερσης».

Τους ατσούμπαλους αυτοσχεδιασμούς μου στα Αγγλικά, στα Εικαστικά, στη Μουσική, στη Γυμναστική καθώς δεν είχαμε ούτε μια ειδικότητα γιατί είναι ασύμφορο οικονομικά και χρονικά να «δεσμεύει» το κράτος συνάδελφο ειδικότητας για εμάς τους ξεχασμένους στην άκρη του Θεού.

Τις αυθόρμητες οικολογικές παρεμβάσεις με μάζεμα σκουπιδιών στην πλατεία του χωριού, τις χειραφετικές κουβέντες και κριτικές αναλύσεις των έμφυλων στερεοτύπων και την αποφασιστική στάση των κοριτσιών ενάντια σε ό, τι τις καταπιέζει, τις αντιρατσιστικές συζητήσεις με αφορμή τις συνθήκες εργασίας των αλλοδαπών εργατών στα θερμοκήπια, αλλά ευτυχώς με το νέο νομοσχέδιο θα έχουμε εργαστήρια δεξιοτήτων που θα μας επιβάλλουν να κάνουμε όσα ήδη κάνουμε τόσα χρόνια.

Τους ανύπαρκτους υπολογιστές, γεγονός που συχνά με ανάγκαζε να φέρνω το δικό μου προσωπικό λάπτοπ και να περνάει από 12 ζευγάρια παιδικά χέρια προκειμένου να μάθουν έστω να χειρίζονται το word πριν πάνε Γυμνάσιο, αλλά ευτυχώς από του χρόνου ο ψηφιακός μετασχηματισμός θα επιβάλλει περισσότερες ώρες πληροφορικής (αν και δεν μπορούμε να μιλήσουμε για «περισσότερο» όταν η τιμή για την οποία μιλάμε είναι μηδενική!).

Το σχολείο μου, αυτό το πολύπαθο δυσπρόσιτο που παλεύει κάθε χρόνο με την έλλειψη υποδομών και εκπαιδευτικού προσωπικού, αριθμεί 39 παιδιά. Αν το νέο νομοσχέδιο εφαρμοστεί (όριο 75 παιδιών/σχολική μονάδα) θα πάψει να υπάρχει. Μα πώς δεν είχαμε σκεφτεί νωρίτερα αυτή τη «λαμπρή» λύση; Να πώς θα λυθούν τα προβλήματά του! Πονάει δόντι-βγάζει δόντι. Δεν θα είναι πια πρόβλημα που δεν έχει ειδικότητες, που δεν έχει υποδομές και εξοπλισμό, που οι εκπαιδευτικοί φτάνουν Οκτώβρη και αλλάζουν κάθε χρόνο. Θα κλείσει παντελώς και θα ησυχάσει από τα βάσανά του!

Μόνο που το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων δεν υπολόγισε όλους και όλες εμάς που έχουμε δώσει και δίνουμε την ψυχή μας σε τέτοια σχολεία και δεν θα το επιτρέψουμε να συμβεί!!!