οι "σοφοι" και η νεα "μεταρρύθμιση"

 

 


 

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ  

 

 Αθήνα 18/7/09

 

Το Υπουργείο Παιδείας, 

«οι σοφοί του» και τα σχέδια «της μεγάλης αλλαγής»

 

 

 Το ΥΠΕΠΘ και ο Πρόεδρος του λεγόμενου Συμβουλίου Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης κ. Μπαμπινιώτης , εδώ και μερικούς μήνες, δεν τσιγκουνεύτηκαν εύηχων λέξεων και εκπαιδευτικών προτάσεων που προσπαθούν να δείχνουν ότι αφουγκράζονται αγωνίες εκπαιδευτικών και εκπαιδευομένων. Ωστόσο, όταν δεν πρόκειται για τις γνωστές χάντρες προς ιθαγενείς ή για Βικτωριανή υποκρισία, αποτελούν στην ουσία μια ενιαία επιχείρηση «αναμόρφωσης» και «εκσυγχρονισμού» της σχολικής εκπαίδευσης, στην κατεύθυνση της καλύτερης σχέσης της με τους σκοπούς και τους όρους της καπιταλιστικής ανάπτυξης, στα πλαίσια των συναποφασισμένων και διακηρυγμένων στόχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

 

  Είναι σαφές: Η υπερκατανάλωση -από τη μεριά του ΥΠΕΠΘ και των προθύμων του- προτάσεων του τύπου «απαλλαγή των μαθητών και των οικείων τους από το άγχος της αποτυχίας και της ανασφάλειας», «λύκειο που θα δίνει διέξοδο στις δεξιότητές του μαθητή», «μείωση του διδακτικού χρόνου», «περικοπές στην διδακτέα ύλη και τις εξετάσεις», «υποχρεωτική διετή φοίτηση στο νηπιαγωγείο», «δημιουργία ζώνης πολιτισμού», «Ελεύθερη εισαγωγή σε ΑΕΙ και ΤΕΙ χαμηλής ζήτησης», όταν δεν αποτελούν «σαβούρα» δεδομένων, σε ένα πεδίο που είναι γεμάτο από τα αποκαΐδια εξαγγελιών, που στο παρελθόν και στο παρόν μετέτρεψαν το σχολείο σε τόπο ακριβοπληρωμένης αμάθειας, στοχεύουν στο βάθεμα του φθηνού, πειθαρχημένου, ευέλικτου και αποδοτικού στα κυρίαρχα συμφέροντα σχολείου.

 

  Είναι σαφές: οι διακηρύξεις καλών προθέσεων, το «μπούκωμα» με επιδέξια λόγια, από μόνο του, αποτελεί ένα νεκρό δάσος λέξεων, το οποίο, καθώς είναι ασύμφωνο με τα έργα, γίνεται τραγούδι των Σειρήνων για την υφαρπαγή της συναίνεσης, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που περισσεύουν οι επικοινωνιακοί χειρισμοί, καθώς χειραγωγείται από τον προεκλογικό ανταγωνισμό.

 

  Επειδή ζούμε σε μια εποχή που το παλιό επανέρχεται μεταμφιεσμένο σε νέο, επειδή είμαστε πλέον ιστορικά «πεπειραμένοι» από προηγούμενες μεταρρυθμιστικές «εφορμήσεις» (που εξίσου επαγγέλθηκαν έναν εκπαιδευτικό κήπο της Εδέμ, εξίσου προετοιμάστηκαν από «ειδικούς με ανοικτά μυαλά» και εξίσου σερβιρίστηκαν με τη «μαγειρική» του λόγου, όπως π.χ της περιόδου 1997-98), οφείλουμε να υποβάλουμε ορισμένους προβληματισμούς οι οποίοι δεν είναι καθόλου ρητορικοί:

Με ποιο προϋπολογισμό θα υλοποιηθεί η υποχρεωτική διετής φοίτηση στο νηπιαγωγείο, όταν είναι γνωστό ότι οι όροι με τους οποίους προχώρησε η Κυβέρνηση και το ΥΠΕΠΘ, πέρσι μόλις, στην καθιέρωση της μονοετούς υποχρεωτικής φοίτησης στο νηπιαγωγείο, απογείωσαν σε ποσοστό περίπου 80% σε ένα χρόνο τις εγγραφές στην ιδιωτική προσχολική εκπαίδευση;

Με ποιο τρόπο θα απαλλαχθούν οι μαθητές και οι οικογένειές τους «από το άγχος της αποτυχίας και της ανασφάλειας», όταν είναι γνωστό ότι το Λύκειο των «περιφερειακών τεστ» -που οραματίζεται ο κ. Μπαμπινιώτης- δυναμώνει τους εργολάβους των εξετάσεων και την φροντιστηριακή προσφυγιά, την οικονομική αιμορραγία των οικογενειών και τις σχολικές ανισότητες;

Η πρόταση για «ελεύθερη εισαγωγή σε ΑΕΙ – ΤΕΙ χαμηλής ζήτησης» μήπως δεν αποτελεί παρά το σύννεφο σκόνης για να καλυφθεί η κρυφή ατζέντα των περιφερειακών τεστ σε όλες τις τάξεις του λυκείου, η προτεινόμενη, δηλαδή, από τον κ. Μπαμπινιώτη «νέα τεχνολογία εξετάσεων», η οποία θα οδηγεί στην πρόωρη εκδίωξη τους μαθητές από τα μη προνομιούχα κοινωνικά στρώματα;  

Με ποιο τρόπο θα απαλλαχθούν οι μαθητές και οι οικογένειές τους από το άγχος της ανασφάλειας, όταν είναι γνωστό ότι μόνο το κόστος της εισόδου σε τριτοβάθμια σχολή εκτός τόπου μόνιμης κατοικίας τινάζει τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς στον αέρα, ενώ η απαξίωση των τίτλων σπουδών και οι λεγεώνες των ανέργων πτυχιούχων θρυμματίζει κάθε συνταγή επιβίωσης;

Για ποια αυτονομία του Λυκείου γίνεται λόγος, όταν είναι γνωστό ότι αυτή υπονομεύεται και υποθηκεύεται στη χώρα μας από την πλήρη απαξίωση του απολυτηρίου του Λυκείου στην αγορά εργασίας;

Για ποιο μορφωτικό ρόλο του Λυκείου μιλάει ο κ. Μπαμπινιώτης όταν μόνο η εισαγωγή των ερωτήσεων πολλαπλής επιλογής – μονοδιάστατης λογικής που προκρίνει, μπορούν να αποτελέσουν «ένα δώρο από τα αποδυτήρια» στην περαιτέρω αποδόμηση της γνώσης μέσα στο σχολείο;

Με βάση ποιον προϋπολογισμό θα λειτουργήσει το «ολοήμερο Γυμνάσιο», οι «ζώνες πολιτισμού», οι «αθλητικές δραστηριότητες», η «εκμάθηση ηλεκτρονικών υπολογιστών» και άλλα εύηχα που εξαγγέλλονται με επιτηδευμένη αφέλεια, όταν οι δημόσιες δαπάνες για την παιδεία στη χώρα μας κονταίνουν χρόνο με το χρόνο αντί να αυγατίζουν;

Τι περισσότερο μπορούν να προσφέρουν οι «φαεινές» ιδέες του ΥΠΕΠΘ και οι «εθελοντές πιονιέροι» της νεοφιλελεύθερης «μεταρρύθμισης», για «επιχειρηματικότητα και ευελιξία του σχολείου» από ένα «ευέλικτο», «ελάχιστο» σχολείο, ιδιωτικοποιημένο, που θα κηρύσσει από τον άμβωνα την έξωση των φτωχών;

  Οφείλουμε να θυμίσουμε: Στα ίδια ακριβώς χνάρια, στην ίδια κατεύθυνση βαδίζει και η εκπαιδευτική πρόταση του άλλου ετέρου της αστικής διακυβέρνησης, του ΠΑΣΟΚ. Κυβέρνηση και ΠΑΣΟΚ στοιχίζονται και στο ζήτημα της παιδείας με τις έννοιες κόστος – όφελος. Κι όποιος, χωμένος στις συστάδες των θάμνων που τον περιβάλλουν, χάνει το δάσος από το οπτικό του πεδίο, δεν έχει παρά να υποβληθεί στη βάσανο να κάνει λίγο πίσω ή λίγο μπρος και να δει τα πράγματα όπως έχουν, όπως φτιάχτηκαν κι όπως προοιωνίζονται για αύριο. 

 

  Οφείλουμε να προεδοποιήσουμε : Η Κυβέρνηση, το ΥΠΕΠΘ, επιχειρούν να ζυμώσουν ακόμη περισσότερο το σχολείο με τη μαγιά των εξετάσεων, επιδιώκουν να το αποκεντρώσουν και να διαφοροποιήσουν τη μάθηση μέσα από ευέλικτα προγράμματα που θα προσαρμόζονται στις «τοπικές αγορές», επιζητούν να λύσουν τους κάβους της ιδιωτικοποίησης, θέλοντας να μετακυλήσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κόστος της φοίτησης στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς και πασχίζουν να ενοχοποιήσουν τους εκπαιδευτικούς, προσπαθώντας να απαντήσουν στην εκπαιδευτική κρίση με ενίσχυση συγκεντρωτικών και ελεγκτικών μηχανισμών χειραγώγησης που θα αμφισβητούν κάθε στιγμή την «καταλληλότητά» του. Όραμά τους είναι το σχολείο της αγοράς.

 

  Κάτι προτελευταίο. Η γλώσσα από μέσο επικοινωνίας γίνεται μέσο άσκησης μαγείας. Κανένας κ. Καθηγητής, «σοφός» ή «ειδικός» δεν μπορεί να προσποιείται το άγαλμα του Κολοκοτρώνη στη Σταδίου, που μένει ασάλευτο δείχνοντας το δρόμο. Όσο καλό και να είναι το «παίξιμο» του νέου πρωταγωνιστή, η «παράσταση» με την παιδεία που δίνει η Κυβέρνηση έχει φτάσει σε εκείνο το οριακό σημείο που αρκεί το φτέρνισμα ενός θεατή για να μετατραπεί σε ιλαροτραγωδία.. 

  Όταν το κράτος και η βία σφίγγουν για μια ακόμη φορά τα δεσμά του Προμηθέα, τότε δίκαια το ποτάμι της οργής όλων όσοι δεν σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους, άπιστοι στις φλυαρίες των χορτασμένων και των πληρωμένων σοφών, συντρίβει τις όχθες που το περιορίζουν, προτάσσοντας ως ελπίδα του όλους αυτούς που δεν έχουν καμιά ελπίδα, υψώνοντας μαζί με τον προγραμματικό λόγο και το φραγγέλιο και φωνάζοντας στο κράτος και τη βία που μεταμφιέστηκαν σε τάξη: Κάνε πέρα αταξία· περνάει το παρθένο δάσος των σκοτωμένων φίλων μας. Αυτό είναι η φωνή μας. Οι προσευχές αντικαθίστανται από την οργή των δρόμων! 

 

 ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ

Περιοδικό «αντιτετράδια της εκπαίδευσης»

 

Τηλ. επικοινωνίας 6974438720, ekpaideutikosomilos@yahoo.gr