Θεωρώντας ότι ως εκπαιδευτικός με 33 χρόνια υπηρεσία στο δημόσιο σχολείο , αλλά και ως πολίτης αυτής της χώρας , έχω το δικαίωμα και πολύ περισσότερο την ηθική υποχρέωση να καταθέσω την άποψή μου για τα τεκταινόμενα στο εκπαιδευτικό μας σύστημα , τα οποία γνωρίζω εκ των έσω , δημοσιοποιώ τις παρακάτω σκέψεις .
Πέρα από τα χρόνια προβλήματα της υποχρηματοδότησης και της έλλειψης μακροπρόθεσμου και έγκαιρου προγραμματισμού καθώς και σταθερού πλαισίου , η πρόσφατη εκπαιδευτική νομοθεσία και ιδιαίτερα ο νόμος 4823/2021 , ήρθε για να δώσει τη «χαριστική βολή» στο ταλαιπωρημένο , αλλά παρ’ όλα αυτά ανθεκτικό δημόσιο εκπαιδευτικό μας σύστημα . Η νομοθεσία αυτή εγκαθιστά ένα αυταρχικό και γραφειοκρατικό πλαίσιο λειτουργίας , το οποίο πέρα από αναχρονιστικό είναι και παντελώς ανεφάρμοστο . Η προσπάθεια υλοποίησής του δημιουργεί πολύ περισσότερα προβλήματα από αυτά που υποτίθεται ότι θα έλυνε .
Και δεν είναι μόνο η εναντίωση του εκπαιδευτικού κόσμου και οι αλλεπάλληλες απεργιακές κινητοποιήσεις κατά τη διάρκεια του τρέχοντος σχολικού έτους , που είχαν σαν συνέπεια την απώλεια πολλών διδακτικών ωρών .
Η νέα αυτή νομοθεσία πλήττει βάναυσα (μεταξύ άλλων) το δημοκρατικό-συνεργατικό πνεύμα που πρέπει να διέπει τη λειτουργία του σχολείου , δίνοντας υπερεξουσία σε μονοπρόσωπα όργανα (Διευθυντές , Συμβούλους , Προϊσταμένους κ.τ.λ.) , σε βάρος της συλλογικής λειτουργίας (Σύλλογος Διδασκόντων , Υπηρεσιακά Συμβούλια) , γεγονός που θα οδηγήσει σε αχρείαστες εντάσεις μεταξύ των μελών του προσωπικού και σε αυταρχική , στρεβλή και αναποτελεσματική λειτουργία του σχολείου .
Οι εκπαιδευτικοί της τάξης θα προσπαθούν καθημερινά (μάταια) , να ανταποκριθούν σε ένα τεράστιο όγκο ανούσιων «διοικητικών υποχρεώσεων» , πιθανότατα σε βάρος των διδακτικών τους καθηκόντων (μοιραία) , για να είναι αρεστοί στους προϊσταμένους τους και αυτοί με τη σειρά τους στους δικούς τους .
Η εκπαίδευση θα προσανατολιστεί από το «είναι» στο «φαίνεσθαι» .
Η πολυδιαφημισμένη «αξιολόγηση» εκπαιδευτικών και σχολείων , η οποία αγνοεί πλήρως τις κοινωνικές , οικονομικές κ.τ.λ. παραμέτρους που επηρεάζουν τη λειτουργία του σχολείου και του εκπαιδευτικού συστήματος συνολικά , θα καταλήξει (πέρα από την γιγάντωση του αυταρχισμού και των πελατειακών σχέσεων) στην επιβεβαίωση του προφανούς (με κάποιες ελάχιστες ίσως εξαιρέσεις που θα επιβεβαιώνουν τον κανόνα) : οι μαθητές των «καλών» οικογενειών θα αριστεύουν έναντι των υπολοίπων , όπως επίσης τα σχολεία τους και οι εκπαιδευτικοί τους . Θα οδηγήσει δηλαδή πολύ γρήγορα στην κατηγοριοποίηση (γκετοποίηση) ενός σημαντικού τμήματος του εκπαιδευτικού μας συστήματος και της νεολαίας μας και αυτό με τη σειρά του , στην αύξηση της σχολικής διαρροής και του λειτουργικού (και όχι μόνο) αναλφαβητισμού . Θα εντείνει τελικά την απαξίωση και την περιθωριοποίηση ενός σημαντικού τμήματος της νέας γενιάς της χώρας μας , με ό,τι αυτό συνεπάγεται τον 21ο αιώνα .
Ένα μικρό δείγμα των προβλημάτων που προκύπτουν , είδαμε και με τις πρόσφατες διαδικασίες επιλογής των διευθυντών σχολείων : «θριάμβευσαν» οι πελατειακές σχέσεις και ο κομματισμός , καθώς άξιοι εκπαιδευτικοί με πολλά προσόντα «αξιολογήθηκαν» από συναδέλφους τους με πολύ λιγότερα προσόντα και εμπειρία . Οι ακαδημαϊκοί τίτλοι παραγκωνίστηκαν από αμφιβόλου ποιότητας σεμινάρια .
Τις συνέπειες θα τις βρούμε μπροστά μας ….
Για την ανάταξη και την αναβάθμιση του δημόσιου εκπαιδευτικού μας συστήματος , απαιτείται κατ’ αρχήν η απόσυρση των ρυθμίσεων αυτών και η έναρξη ενός δημόσιου διαλόγου , με συμμετοχή κοινωνικών φορέων , για την εκπόνηση ενός μακροπρόθεσμου εκπαιδευτικού σχεδιασμού , σύμφωνα με τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας . Ένας σχεδιασμός που σίγουρα οφείλει να λαμβάνει υπόψη του και τη διεθνή εμπειρία , χωρίς όμως να τη φετιχοποιεί , εισάγοντας άκριτα ξεπερασμένα και αποτυχημένα μοντέλα .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου