«Παιδαγωγική» της ανευθυνότητας: Λόγος περί απουσιών και δικαιολόγησής τους
Αναρωτιέμαι ειλικρινά πώς ακριβώς εννοεί η πολιτική μας ηγεσία την αντιμετώπιση των παθογενειών του ελληνικού Δημοσίου; Γιατί όταν εθίζεις τους αυριανούς πολίτες στην κοροϊδία και ευτελίζεις τους κανόνες που θεσπίζει η πολιτεία για τη φοίτηση στα σχολεία, μάλλον στο αντίθετο αποτέλεσμα οδηγείς τα πράγματα.
Επιμέρους παράδειγμα θα μου πείτε το ζήτημα των απουσιών⸱ πολύ ενδεικτικό όμως της ανευθυνότητας και του λαϊκισμού με τον οποίον αντιμετωπίζονται τα πράγματα στο σχολείο γενικότερα. Κι αυτή η ανευθυνότητα και κυρίως η καλλιέργεια του ανάλογου ήθους, της απαξίωσης κανόνων και θεσμών είναι μία από τις βασικότερες αιτίες του εγκλήματος των Τεμπών και κάθε ανάλογου, λιγότερο φονικού, δυστυχήματος, αλλά και της αναποτελεσματικότητας του κράτους.
Το όριο των απουσιών στο Λύκειο είναι οι 114, που στην Γ΄ τάξη αντιστοιχούν σε απουσίες 3,5 ολόκληρων εβδομάδων, από τις 25 περίπου που γίνονται μαθήματα (14%). Με ρύθμιση της προηγούμενης κυβέρνησης δεν υφίσταται πλέον η διάκριση μεταξύ αδικαιολόγητων και δικαιολογημένων απουσιών. Έτσι απαλλαγήκαμε, γονείς και εκπαιδευτικοί από την περιττή ταλαιπωρία των δικαιολογητικών, πραγματικών ή ψεύτικων. Η παρούσα κυβέρνηση διατήρησε το μέτρο, πλην όμως φρόντισε να αυξήσει το όριο των απουσιών με το εύρημα της διαγραφής απουσιών έως πέντε ημερών λόγω εποχικής γρίπης. Κι επειδή στην Ελλάδα οι γιατροί είναι πάντα πρόθυμοι, με το αζημίωτο, να χορηγήσουν ψευδή δικαιολογητικά νόσησης, το σύνολο των μαθητών της Γ΄ Λυκείου αξιοποιεί το μέτρο προκειμένου να απουσιάσει μία ακόμη εβδομάδα από τα μαθήματα. Φτάνουμε έτσι στις 146 απουσίες (20%). Στις απουσίες που διαγράφονται προστίθενται επίσης και όσες πραγματοποιούνται λόγω νόσησης από κορωνοϊό, αλλά το ελληνικό υπουργείονχάριν παιδιάς, όπως επιτυχημένα το είχε χαρακτηρίσει διάσημος σκιτσογράφος, κατακτά το παγκόσμιο ρεκόρ ευρηματικότητας στην εξαπάτηση με τη διαγραφή απουσιών που πραγματοποιούνται λόγω… ανωτέρας βίας! Έτσι, στην πραγματικότητα, μπορεί να διαγραφεί κάθε απουσία για τον πιο απίθανο λόγο με δεδομένο ότι ελάχιστοι σύλλογοι διδασκόντων έχουν τη διάθεση να εμπλακούν ακόμη και σε δικαστικές περιπέτειες προκειμένου να ελέγξουν και πολύ περισσότερο να απορρίψουν ένα δικαιολογητικό που καταφανώς επιχειρεί να καλύψει «κοπάνες».
Κι επειδή σ’ αυτήν τη χώρα είμαστε διαρκώς υποχρεωμένοι να εξηγούμε ακόμη και αυτονόητα πράγματα, αναφέρω ορισμένες από τις συνέπειες αυτής της εντελώς εξωφρενικής (για τον κοινό νου, θέλω να πιστεύω), πρακτικής:
1) Πολλοί μαθητές με τις ευλογίες των γονιών τους θεωρούν κεκτημένο «δικαίωμα» να απουσιάσουν πέντε επιπλέον μέρες και στη συνέχεια να ζητήσουν τη διαγραφή των απουσιών αυτών με ψευδές δικαιολογητικό νόσησης.
2) Αν ξεπεράσουν κι αυτό το όριο, τους υποδεικνύεται να επιστρατεύσουν το «εύρημα» της διαγραφής απουσιών που πραγματοποιήθηκαν λόγω «ανωτέρας βίας», που αφού δεν ορίζεται σαφώς μπορεί να σημαίνει την οποιαδήποτε, ακόμη και την πιο παράλογη δικαιολογία ή και καμία δικαιολογία: σε σχολείο της Κρήτης έγιναν δεκτά δικαιολογητικά στα οποία απλώς αναγραφόταν ότι ο μαθητής απουσίασε «λόγω ανωτέρας βίας» χωρίς καμία περαιτέρω εξήγηση!
3) Έτσι, οι αυριανοί πολίτες «διαπαιδαγωγούνται» στην εξαπάτηση του Δημοσίου, αφού το ίδιο το Δημόσιο υπαγορεύει στον πολίτη να το εξαπατά⸱ότι, τελικά, δεν ισχύει κανένας κανόνας. Αντίθετα, κανόνας είναι η συνειδητή κοροϊδία.
4) Τελικά, απουσιάζουν από το σχολείο πολύ περισσότερο από ένα λογικό όριο: από το 14% των μαθημάτων φτάνουν και ξεπερνούν το 20%, συντελώντας στην ακόμη μεγαλύτερη απαξίωση του δημόσιου σχολείου.
5) Ενώ το όριο των απουσιών τίθεται για τις έκτακτες περιστάσεις ασθενείας ή πραγματικής ανάγκης, οικογενειακής υποχρέωσης κτλ, οι 114 απουσίες του ονομαστικού ορίου εξαντλούνται τις περισσότερες φορές επειδή κάποιοι καθυστερούν συστηματικά την πρώτη ώρα, αποφεύγουν κάποια δύσκολη εξέταση ή γιατί απλώς βαριούνται, φεύγουν νωρίτερα από το σχολείο κτλ. Πρόκειται δηλαδή για «κοπάνες» που, αν το σχολείο λειτουργούσε όντως παιδαγωγικά θα έπρεπε να φροντίσει να περιορίσει και όχι να τις αντιμετωπίζει κι αυτές ως «δικαίωμα».
Είναι κατανοητή η διάθεση των εφήβων να «ξεφύγουν» από τη ρουτίνα, να «αποδράσουν» από το καταπιεστικό περιβάλλον του σχολείου κι αυτό ήδη προβλέπεται από το ισχύον όριο απουσιών και την κατάργηση της ούτως ή άλλως τεχνητής διάκρισης μεταξύ «δικαιολογημένων» και «αδικαιολόγητων» απουσιών⸱ αντιμετωπίζεται επίσης, παιδαγωγικά, και από τους περιπάτους, τις εκδρομές, τις επισκέψεις, τις ποικίλες αθλητικές, πολιτιστικές και κοινωνικές δραστηριότητες του σχολείου. Όμως παράλληλα, θα πρέπει τα παιδιά να διαπαιδαγωγούνται και στην υπευθυνότητα, τόσο για τους ίδιους όσο και για τη μελλοντική κοινωνία.
Το ότι φέτος τον Μάρτιο, ειδικά τα τμήματα της Γ΄ Λυκείου «άδειασαν» από μαθητές που όταν επέστρεψαν προσκόμισαν, στο σύνολό τους σχεδόν, ψευδή δικαιολογητικά ασθενείας,το αντιμετωπίζουμε ως «φυσιολογικό» και εν τέλει αποδεκτό. Εννοείται ότι ακριβώς επειδή ο λαϊκισμός και μάλιστα στην παθολογική παιδοκεντρική εκδοχή του αποτελεί κοινή αντίληψη και στάση τόσο του υπουργείου όσο και της αντιπολίτευσης και του συνδικαλισμού, ουδείς ενοχλείται από αυτή την κατάσταση. Κανείς δε διαμαρτύρεται για τον ξεκάθαρο εκμαυλισμό συνειδήσεων νέων ανθρώπων, τον εξευτελισμό κανόνων και την απαξίωση του δημόσιου σχολείου.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά, αρκεί να υπάρχει πολιτική βούληση: να οριστεί ένα συγκεκριμένο, απαραβίαστο όριο απουσιών, μικρότερο για το Γυμνάσιο διότι μιλάμε για παιδιά 12-14 ετών που δεν μπορεί να απουσιάζουν αδικαιολόγητα (το 114 είναι ιδιαίτερα υψηλό, θα μπορούσε να περιοριστεί στο 10% των συνολικών ωρών) και μεγαλύτερο για το Λύκειο για ευνόητους λόγους χωρίς όμως να ξεπερνά το 20% που σήμερα κι αυτό παραβιάζεται ασύστολα. Χωρίς δικαιολογητικά, πραγματικά ή ψεύτικα, χωρίς παραθυράκια, χωρίς άλλα περιθώρια. Γιατί σημαντικότερη ακόμη κι από την ίδια τη φοίτηση είναι η διαπαιδαγώγηση των παιδιών, η καλλιέργεια ήθους, υπευθυνότητας και σεβασμού των κανόνων λειτουργίας του δημόσιου δημοκρατικού σχολείου και κατ’ επέκταση της κοινωνίας.
* Eκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου