«Με πιέζουν παιδιά, πρέπει να πάμε πιο γρήγορα»
«Όχι τώρα απορίες, πρέπει να προλάβουμε»
«Μπορεί να νοσούν πολλά παιδιά, αλλά πρέπει να προχωρήσω»
Αυτά είναι μερικά από τα λόγια των καθηγητών μου τη φετινή σχολική χρονιά, τη τελευταία μου σχολική χρονιά.
Ένας αγώνας δρόμου για να προλάβουμε… και πιο γρήγορα, και πιο γρήγορα, και ακόμη πιο γρήγορα. Τι και αν δεν υπάρχει εμπέδωση;
«Η ύλη δε θα μειωθεί, έχει καλυφθεί» ακούμε…
Φυσικά και έχει καλυφθεί …στο βιβλίο ύλης. Μα γι’ αυτό δε γίνονται όλα;
Στα μυαλά των παιδιών έχει εμπεδωθεί όμως; Η απάντηση είναι όχι. Τόσα κενά όλη τη χρονιά …τόσα κενά δύο χρόνια τώρα…
«Μη γκρινιάζετε για τη μείωση της ύλης, κάθε χρόνο τα ίδια λέτε…»
Άντε να εξηγήσεις ότι τίποτα όμως δεν είναι ίδιο με τα προηγούμενα χρόνια, όπως το 2019.
Αναρωτιέμαι τι γνώσεις έχουμε αποκομίσει εγώ και οι συμμαθητές μου φέτος μέσα σε αυτόν τον αγώνα τρεξίματος, προχειρότητας και αβεβαιότητας. Αυτό είναι και το πιο λυπηρό… ότι ουσιαστικά μάθαμε μόνο να τρέχουμε… το ίδιο και οι καθηγητές μας.
Αυτή τη χρονιά λοιπόν έχω να θυμάμαι για τη Τρίτη λυκείου. Η χρονιά της ύλης, η χρονιά της αδιαφορίας.
Ειρήνη Κωστοπούλου / Μαθήτρια Γ’ Λυκείου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου