Ολυμπία Ζαραμπούκα
Υποχρέωσή μας, ως γονείς και εκπαιδευτικοί, είναι να ασκήσουμε όση πίεση είναι απαραίτητη προκειμένου να θεσμοθετηθεί στα σχολεία μας μάθημα κολύμβησης. Είναι ζωτικής αξίας με όλη την σημασία της φράσεως. Όχι άλλα θύματα στην θαλάσσια και νησιωτική χώρα μας από πνιγμούς
Ελλάδα το σωτήριον έτος 2019. Πνιγμοί λουομένων στις ελληνικές θάλασσες 149 μέχρι και τις 24 Ιουλίου και ο αριθμός συνεχώς ανεβαίνει. Έτος 2018; Πνιγμοί συνολικά 418. Έτος 2017; Πνιγμοί 357. Και πάει λέγοντας, ο κατάλογος των θυμάτων ατελείωτος και ο απολογισμός τραγικός.
Η Ελλάδα κατέχει την 6η θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση των 28 κρατών-μελών και την 39η παγκοσμίως μεταξύ 116 χωρών, σε αριθμούς πνιγμών (στοιχεία από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας του έτους 2014). Η πατρίδα μας έχει τον ίδιο αριθμό πνιγμών με την εξαπλάσια σε πληθυσμό γειτονική μας χώρα την Ιταλία. Σκόπιμη η σύγκριση με την Ιταλία. Είναι επίσης μία χώρα που βρέχεται σχεδόν από παντού από θάλασσες, όπως και η δική μας. Στην Ελλάδα ο πνιγμός είναι η δεύτερη πιο συχνή αιτία θανάτου μετά τα τροχαία.
Τι θα έπραττε ένα σύγχρονο ευνομούμενο και πολιτισμένο κράτος, με τον απαιτούμενο σεβασμό προς τους πολίτες του; Συνεχώς λέμε ότι τα πάντα είναι θέμα Παιδείας. Δεν έχουμε άδικο στα λόγια, εξάλλου αυτά είναι ανέξοδα και μας βγάζουν, τρόπον τινά, και από την υποχρέωση. Ένα σύγχρονο λοιπόν και πολιτισμένο κράτος, θα φρόντιζε με την κατάλληλη παροχή ειδικής εκπαίδευσης για ολόκληρο τον λαό του, την Παιδεία δηλαδή, αν όχι να εξαλείψει το τραγικό φαινόμενο, τουλάχιστον να το περιορίσει στα όρια του τυχαίου και του δυστυχήματος, το οποίο δηλαδή καμία δύναμη και πρόνοια δεν θα μπορούσε να το αποτρέψει.
Πώς λοιπόν επιχειρεί εδώ και κάμποσα χρόνια να αντιμετωπίσει το τραγικό αυτό φαινόμενο των πνιγμών το σύγχρονο Ελληνικό κράτος; Επιχειρεί μεν χρησιμοποιώντας το σωστό μέσο και χώρο, την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά με εντελώς ατελέσφορο τρόπο, δηλαδή με ένα πρόγραμμα εκμάθησης κολύμβησης στα Δημοτικά σχολεία, το οποίο όμως συνεχώς μαραζώνει και απαξιώνεται. Εξηγούμαι:
Κάθε χρόνο πραγματοποιείται ένα πρόγραμμα εκμάθησης του αντικειμένου (;;;!!!) της κολύμβησης στην Γ΄ και Δ΄ τάξη των Δημοτικών σχολείων της χώρας με εθελοντική συμμετοχή των μαθητών, με την βοήθεια εκπαιδευτικών μονίμων και ωρομισθίων, αλλά και πτυχιούχων ΤΕΦΑΑ με ειδικότητα την κολύμβηση, υπό την αιγίδα και προσλήψεις προσωπικού από την Κολυμβητική Ομοσπονδία Ελλάδας και με κονδύλια της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού. Το πρόγραμμα αυτό κάθε χρόνο αργεί να ξεκινήσει, λόγω καθυστέρησης απόδοσης των σχετικών κονδυλίων από την Γ.Γ.Α. και στην ουσία χάνεται το πρώτο τρίμηνο του σχολικού έτους, όπου οι καιρικές συνθήκες είναι ακόμα ιδανικές, με αποτέλεσμα να μην εκδηλώνεται σε πολλές περιοχές επιθυμία συμμετοχής πολλών μαθητών και το πρόγραμμα να μην πραγματοποιείται. Επιθυμία συμμετοχής στην διδασκαλία του προγράμματος δεν εκδηλώνεται και από τους περισσότερους εκπαιδευτικούς Φυσικής Αγωγής λόγω έλλειψης κινήτρων, προχειρότητας και ελλείψεων στην εφαρμογή του προγράμματος, αλλά και λόγω της δυσανάλογα μεγάλης ευθύνης λόγω της επικινδυνότητας.
Αν έχετε την γνώμη πως υπερβάλλω ή ακόμα και πως διαστρεβλώνω την πραγματικότητα, τότε δεν έχετε παρά να ανατρέξετε στα στατιστικά στοιχεία των πνιγμών στην Ελλάδα τα τελευταία δέκα χρόνια. Οι πνιγμοί αυξάνονται και πληθύνονται ραγδαία. Εάν το παραπάνω πρόγραμμα είχε στεφθεί από επιτυχία και σημείωνε αθρόα συμμετοχή από μαθητές και εκπαιδευτικούς, τότε θα υπήρχαν αυτά τα στατιστικά στοιχεία; Δεν θα υπήρχε έστω και μία μικρή αναχαίτιση του τραγικού φαινομένου; Παρόλα αυτά τίποτε, κανένας σφυγμός από την πολιτεία, όλα στον αυτόματο πιλότο και ασπιρίνες για τον καρκίνο. Ή μήπως και κάτι άλλο, κάτι πιο ανησυχητικό;
Προχωράω όμως, για να επανέλθω στο κάτι άλλο, πιο ανησυχητικό, στη συνέχεια: Δυστυχώς τέτοια αναχαίτιση και επιτυχία δεν υπάρχει. Τελικά το κράτος ανακράζει: «Ο σώζων εαυτόν σωθείτω» ή στην πιο σύγχρονη εκδοχή του: «Όποιος έχει χρήματα, ας φροντίσει για τον εαυτό του και την οικογένειά του. Οι υπόλοιποι να πάνε να πνιγούν (στην κυριολεξία)». Κυνική η διαπίστωση: Όσοι αντέχει η τσέπη τους πηγαίνουν τα παιδάκια τους στα ιδιωτικά κολυμβητήρια, όπου και μαθαίνουν να κολυμπάνε. Όσοι δεν αντέχει η τσέπη τους, ας φροντίσει ο Θεός. Πόσα να φροντίσει πια ο Θεός σε αυτή την χώρα. Δεν υπάρχει κράτος; Ούτε τα αυτονόητα;
Αυτονόητο κύριοι, σε μία χώρα 6η πανευρωπαϊκά και 39η παγκοσμίως σε πνιγμούς, η πολιτεία, το κράτος να αναλαμβάνει δράση και να ασκεί η ίδια το έργο της. Ένα σύγχρονο και πολιτισμένο κράτος αναλαμβάνει τις ευθύνες του και παίρνει άμεσα τα προσήκοντα μέτρα για όλους μα όλους, χωρίς εξαιρέσεις, τους πολίτες της, έχοντες και μη. Στον θάνατο δεν πρέπει να υπάρχουν διαχωρισμοί και διακρίσεις ουδενός είδους και ειδικότερα σε πολίτες πρώτης και δεύτερης κατηγορίας. Ευχολόγια θα μου πείτε. Τελικά όλα είναι θέμα συστήματος και το σύστημα έτσι είναι τελικά, όσο πιο άδικο και μεροληπτικό γίνεται.
Τώρα πιστεύω είναι η κατάλληλη στιγμή να επανέλθω στο κάτι άλλο, το πιο ανησυχητικό. Εξ αρχής επισημαίνω ότι οι σκέψεις μου ξεπετάγονται από στρεβλότητα, διαστροφή και συνομωσιολογικό εθισμό. Δεν διαθέτω κανενός είδους αποδεικτικό στοιχείο ούτε ακόμα και αποχρώσες ενδείξεις. Μήπως, λέω μήπως, η κατάσταση αυτή βολεύει κάποια συμφέροντα και έχει οικονομικό περιεχόμενο και επιδίωξη; Γιατί λοιπόν, πάντα συνομωσιολογικά σκεπτόμενη, να γίνεται ορθολογικά, άρτια και επαρκώς στην πατρίδα μας η εκμάθηση της κολύμβησης, όταν η ανεπάρκεια αυτή συμφέρει νομικά και φυσικά πρόσωπα και επιχειρηματικά συμφέροντα, φίλα προσκείμενα σε πρόσωπα και καταστάσεις; Απλά ή ακόμα και απλοϊκά: Μπορεί κάποιος, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τον βολεύει αυτή η κατάσταση, να σκεφτεί: «Αν τους μάθει τζάμπα το κράτος να κολυμπάνε μέσω της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, τότε εμείς που παρέχουμε, εν πολλοίς, τις ίδιες υπηρεσίες, με αιχμή της κερδοφορίας μας την μαζική εκμάθηση κολύμβησης και δευτερευόντως την αθλητική και πρωταθληματική κολύμβηση, να το κλείσουμε το μαγαζί;».
Επειδή όμως, επαναφέροντας τον εαυτό μου στην λογική, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ ότι αποκλείεται το παραπάνω να ισχύει, αποκλείεται ανθρώπινα όντα να εκμεταλλεύονται την ανέχεια και την ανεπάρκεια για να κερδίζουν οι ίδιοι υλικές απολαβές, αδιαφορώντας για τις τραγικές συνέπειες στον συνάνθρωπό τους, αποδίδω τις αστοχίες της πολιτείας σε έλλειψη καθαρής σκέψης και εμπειρίας των παραγόντων της, εν προκειμένω του υπουργείου Παιδείας και της αρμόδιας διεύθυνσης Φυσικής Αγωγής, η ακόμα και κακές συμβουλές.
Μία ορθολογική αντιμετώπιση της κατάστασης, θα απαιτούσε τις παρακάτω καίριες και αποτελεσματικές παρεμβάσεις από μέρους της πολιτείας και του υπουργείου Παιδείας:
1. Θεσμοθέτηση υποχρεωτικού μαθήματος (και όχι υποβαθμισμένου προγράμματος) κολύμβησης, στα πλαίσια του ευρύτερου μαθήματος της Φυσικής Αγωγής στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, ιδανικά με αύξηση των ωρών διδασκαλίας της. Επομένως άμεση υιοθέτηση του μαθήματος της κολύμβησης από την πολιτεία και το υπουργείο και όχι ανάθεσή της παρέργως στην Γ.Γ.Α. και την Κολυμβητική Ομοσπονδία. Το θέμα αφορά όλους μας, και όχι μόνο τους αθλητές αλλά ολόκληρο τον λαό, θρηνούμε κάθε χρόνο αθώα θύματα και επομένως είναι κατ’ εξοχήν υπόθεση της πολιτείας. Το ίδιο άλλωστε υποστηρίζει σε γενικές γραμμές και εξ αρχής και ο μεγαλύτερος επιστημονικός σύλλογος της χώρας, ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος (Π.Ι.Σ.) σε σχετική επιστολή του στο υπουργείο Παιδείας, με την οποία εισηγείται την εισαγωγή μαθήματος Αγωγής Υγείας στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, στα πλαίσια της οποίας θα πρέπει να διδάσκεται η Αγωγή του κολυμβητή.
2. Τοποθέτηση στο υπουργείο Παιδείας στελεχών σε θέσεις ευθύνης σχετικά με την κολύμβηση, τα οποία διαθέτουν την απαραίτητη επιστημονική γνώση και κατάρτιση και έχουν επιδείξει στο παρελθόν εξαιρετική φροντίδα για την κολύμβηση από κομβικές για αυτήν θέσεις της αρμόδιας διεύθυνσης Φυσικής Αγωγής του υπουργείου, με εμπειρία και αγάπη για το αντικείμενο και αφιέρωση ατελείωτου χρόνου ακόμα και από την προσωπική τους ζωή, για την ανάπτυξη της κολύμβησης πανελλαδικά με στόχους και όραμα την πανμαθητική συμμετοχή, τα οποία πρόσωπα θα επιφορτιστούν με διοικητικά καθήκοντα για τον συντονισμό του μαθήματος πανελλαδικά.
3. Αξιολόγηση τουλάχιστον τα πέντε πρώτα χρόνια των αποτελεσμάτων του μαθήματος από ειδική επιστημονική επιτροπή με βαθεία γνώση των πραγμάτων και των ειδικών συνθηκών του μαθήματος, προκειμένου να επισημανθούν δυσλειτουργίες του και να εξευρεθούν τρόποι αντιμετώπισής τους.
4. Ανάθεση καθηκόντων πρεσβευτών του μαθήματος σε καταξιωμένους αθλητές και πρωταθλητές της κολύμβησης με διεθνείς διακρίσεις, οι οποίοι θα επισκέπτονται τα σχολεία της χώρας, θα διαφημίζουν το μάθημα και θα συμβουλεύουν τους μικρούς μαθητές και τους εκπαιδευτικούς τους για το μάθημα και θα αποκαλύπτουν τα μυστικά της κολύμβησης.
Όλα αυτά δεν απαιτούν περισσότερο δημόσιο χρήμα από αυτό που δαπανάται δια μέσω της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού και της Κολυμβητικής Ομοσπονδίας Ελλάδας. Απλά απαιτείται η μεταφορά των κονδυλίων από τον έναν κωδικό του προϋπολογισμού του κράτους στον άλλον. Από αυτόν του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού σε αυτόν του υπουργείου Παιδείας.
Τουλάχιστον, εάν δεν υπάρχει η πολιτική βούληση, αυτό μένει να μας το διαμηνύσουν οι κρατούντες, για την πραγματοποίηση όλων των παραπάνω και την θεσμοθέτηση μαθήματος, να παρασχεθούν στα πλαίσια του υπάρχοντος προγράμματος κίνητρα στους μόνιμους εκπαιδευτικούς με κάποια επιστημονική ή τουλάχιστον εμπειρική σχέση με το υγρό στοιχείο, προκειμένου να επιθυμούν την συμμετοχή τους στην διδασκαλία της. Παραδείγματος χάριν μείωση υποχρεωτικού ωραρίου. Υπάρχουν στην χώρα μας περίπου 200 μόνιμοι εκπαιδευτικοί με σχέση ή εξειδίκευση στην κολύμβηση ή το υγρό στοιχείο και απαιτούνται περίπου 150 για την επαρκή πραγματοποίηση του προγράμματος. Στο χέρι της πολιτείας είναι η προσέλκυσή τους για την διδασκαλία του αντικειμένου και μαθήματος για το οποίο καταρτίστηκαν και το οποίο αγαπούν.
Στο σημείο αυτό αισθάνομαι την υποχρέωση να ευχαριστήσω για την παροχή των απαραίτητων γνώσεων και της πολύτιμης εμπειρίας τους, επιστήμονες, πρώην διοικητικά στελέχη και πεπειραμένους συναδέλφους, αποτέλεσμα της οποίας ήταν να εμπνευστώ την συγγραφή του παρόντος, όπως, μεταξύ άλλων και την κα Αγγελική Δούκα, ειδικό εκπαιδευτικό προσωπικό στα ΤΕΦΑΑ Αθηνών με διδακτορικό, διδάσκει κολύμβηση και υδατοσφαίριση, παλιά κολυμβήτρια με περγαμηνές και διεθνείς διακρίσεις, η οποία συμμετείχε στην οργανωτική και επιστημονική επιτροπή του υπουργείου παιδείας για την κολύμβηση μέχρι το 2017. Τους ευγνωμονώ εκ μέρους όχι μόνο των συναδέλφων μας αλλά και όλων των γονέων από την θέση της προέδρου γονέων και κηδεμόνων του 3ου Γυμνασίου Θέρμης Θεσσαλονίκης, ενός σχολείου με μεγάλο αριθμό μαθητών, από τα μεγαλύτερα της ευρύτερης περιοχής. Πως θα μπορούσα άλλωστε, μόνη μου, ως απλή εκπαιδευτικός Φυσικής Αγωγής στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, να γνωρίζω τα βαθύτερα προβλήματα της κολύμβησης και να προτείνω τρόπους αντιμετώπισής τους.
Κλείνοντας θέλω να τους επιβεβαιώσω ότι θα φροντίσω, όσο μου το επιτρέπει η θέση μου, η πολύτιμη αυτή συμβολή τους να γίνει ευρύτερα γνωστή δια μέσω του παρόντος κειμένου μου, όχι μόνο στον χώρο των συναδέλφων Φυσικής Αγωγής, αλλά και στο γονεϊκό κίνημα, γιατί είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι τουλάχιστον στους γονείς υπάρχει σχεδόν πλήρης άγνοια για τα θέματά της κολύμβησης. Ενός θέματος τόσο σημαντικού, όσο και η ίδια η ζωή των παιδιών τους.
Η πολιτική βούληση αλλάζει και τροποποιείται ανάλογα με την πίεση που μπορεί να εφαρμοστεί από την κοινωνία στην εκάστοτε πολιτική ηγεσία, ανεξαρτήτως συμφερόντων παντός είδους. Υποχρέωσή μας, ως γονείς και εκπαιδευτικοί, είναι να ασκήσουμε όση πίεση είναι απαραίτητη προκειμένου να θεσμοθετηθεί στα σχολεία μας μάθημα κολύμβησης. Είναι ζωτικής αξίας με όλη την σημασία της φράσεως. Όχι άλλα θύματα στην θαλάσσια και νησιωτική χώρα μας από πνιγμούς. Η παρούσα κατάσταση αποτελεί όνειδος και μας χαρακτηρίζει ως ένα υποανάπτυκτο και απολίτιστο κράτος.
Εκτός αν η πολιτική βούληση της παρούσας πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας, αντικατοπτρίζοντας την πολιτική της κυβερνώσας παράταξης, μας εκπλήξει ευχάριστα και μας προλάβει, ματαιώνοντας οποιαδήποτε ενέργειά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου