ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΡΔΗΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΑΘΗΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
Eδώ και μερικές βδομάδες έχουν ξεκινήσει καταλήψεις διαμαρτυρίας των μαθητών υπέρ της ελληνικότητας της Μακεδονίας, και ενάντια στην Συνθήκη των Πρεσπών. Το κίνημα αυτό αποτελεί εξέλιξη της γενικής κινητοποίησης που ξεκίνησε από τα συλλαλητήρια σε όλες σχεδόν της πόλεις της Ελλάδας και εκφράστηκε και στις συμβολικές πράξεις διαμαρτυρίας κατά τις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου.
Η κυβέρνηση, για να δικαιολογήσει την ενδοτικότητά της απέναντι σε Σκοπιανούς και Αλβανούς και την προδοτική συμφωνία των Πρεσπών, βάζει μπροστά την εμφυλιοπολεμική συκοφαντία και καταδικάζει τις κινητοποιήσεις ως υποκινούμενες από τους φασίστες. Στην πραγματικότητα είναι αυθόρμητες, γιατί ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της νεολαίας, ιδίως στη Μακεδονία, αντιδρά απέναντι στο ξεπούλημα και τον εθνομηδενισμό που διοχετεύει η κυβέρνηση στα σχολεία, θέλοντας να καταργήσει τις εθνικές γιορτές και την ιστορική μνήμη του ελληνισμού.
Σε αυτό το κίνημα υπάρχει μια κρυμμένη δυναμική. Η αναγέννηση του πατριωτικού αισθήματος μέσα στην νεολαία ωθεί κομμάτια της να θέσουν σε πρώτη προτεραιότητα το «εμείς», μιλώντας για λογαριασμό της κοινωνίας ως συνόλου, με τρόπο που έχει να συμβεί εδώ και πολλές δεκαετίες. Ουσιαστικά από την περίοδο των κινητοποιήσεων για την Κύπρο στη δεκαετία του 1960 και του 1970.
Εμφανίζεται, δηλαδή, μια προοπτική υπέρβασης των ψευδοκινημάτων, του «σπάω-καίω-καταστρέφω», τα οποία εξουδετέρωσαν κατά το άμεσο παρελθόν τις αντιστασιακές διαθέσεις της νεολαίας, καθιστώντας τις εν τέλει αυτοκαταστροφικές και στρέφοντάς τες σε μηδενιστική κατεύθυνση. Σε αντίθεση με τον μηδενισμό, ο πατριωτισμός της νεολαίας μπορεί μάλιστα να αποκτήσει και «κοινωνικό βάθος», δηλαδή να θέσει αιτήματα ανασυγκρότησης του υποβαθμισμένου σχολείου, του μισοδιαλυμένου πανεπιστημίου, ακόμα και του ίδιου του μαθητικού και φοιτητικού κινήματος, τα οποία στενάζουν κάτω από τον πραξικοπηματισμό των όποιων μειοψηφιών. Έτσι, οι μαθητές στην Κατερίνη, δίπλα στις ελληνικές σημαίες και τα συνθήματα για τον Παύλο Μελά έχουν και ένα πανώ με το σύνθημα: «Οι μαθητές δεν σκύβουν το κεφάλι / Παλεύουνε για μόρφωση και κοινωνία άλλη». Ίσως, μέσα στη γενική παρακμή που μας έχουν βυθίσει οι Συριζανέλ και οι κοσμοπολίτικες και αγράμματες πνευματικές ηγεσίες της χώρας, αυτή η πατριωτική αφύπνιση της νεολαίας να αποτελεί μια αχτίδα φωτός και ελπίδας.
Στην καταστολή αυτής ακριβώς της ελπίδας και της προοπτικής στοχεύει η «εμφυλιακή μηχανική» της κυβέρνησης που θέλει να στρέψει το κίνημα προς τον χρυσαυγητισμό, που είναι εξάλλου και ο καλύτερος σύμμαχός της. Κάλλιο το πατριωτικό δυναμικό, σκέφτεται, να εκτραπεί προς τον μπαμπούλα της ακροδεξιάς, παρά να απελευθερωθεί ανατρέποντας τις ιδεολογικές ισορροπίες του ετοιμοθάνατου πολιτικού σκηνικού. Εξ ου και το κρεσέντο του «ψευδο-αντιφασισμού με τα κοστούμια» των τελευταίων ημερών, ο οποίος δεν κάνει τίποτε άλλο από το να σπονσοράρει την ακροδεξιά, μέσα από την τεχνητή υπερδιόγκωση μειοψηφικών περιστατικών. Και αυτή την κυβερνητική στρατηγική στηρίζουν μεγάλες μερίδες της άκρας αριστεράς, και του αντιεξουσιαστικού χώρου, σε μια νέα εκδοχή «συριζο-τραμπουκισμού», όπου οι αγανακτισμένοι «πολίτες»-παρακρατικοί των διαδηλώσεων του 1960, έχουν δώσει την θέση τους στους εθνομηδενιστές πραιτωριανούς της κυβέρνησης του 2018.
Στην πραγματικότητα τα ανοικτά ανθελληνικά φιλοτουρκικά και φιλοσκοπιανά συνθήματα των «αντίφα», οι εκβιασμοί και οι απειλές των διευθυντάδων των σχολείων και των περιφερειών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, καθώς και οι ύβρεις των υπουργών θέλουν ακριβώς να στρέψουν κάθε πατριωτική αμφισβήτηση προς την κατεύθυνση των φασιστών, για να μπορούν να εμφανίζουν ως «αντιφασιστικό» τον ενδοτισμό και τον εθνομηδενισμό τους. Σύριζα, αντίφα και χρυσαυγίτες έχουν κοινό συμφέρον να εμφανίσουν τις πατριωτικές κινητοποιήσεις ως φασιστικές. Το «εμφυλιοπολεμικό κλίμα» συμφέρει και τους δυο, γιατί έτσι επιτυγχάνεται η διαίρεση της χώρας σ’ ένα «αριστερό έθνος» και σ’ ένα «δεξιό έθνος», αντί για ένα ενιαίο και ενωμένο ελληνικό έθνος, έτοιμο να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε απειλή και να ανοίξει νέους δρόμους για την παρακμάζουσα πατρίδα.
Απέναντι σε αυτό το θανάσιμο δίπολο, υπάρχει μόνο μια προοπτική: Ο δημοκρατικός πατριωτισμός. Οι μαθητές, όταν ξεπουλιέται ένα κομμάτι της πατρίδας και της ιστορίας μας, έχουν όχι μόνο δικαίωμα αλλά και πατριωτικό καθήκον να κάνουν επιτέλους συμβολικές καταλήψεις για τη Μακεδονία, και όχι βέβαια για τις τυρόπιτες στα κυλικεία ή για τις εκδρομές, όπως συνέβαινε μέχρι χθες.
Άμποτες να αρχίσει αυτή η τόσο αναμενόμενη αφύπνιση της νεολαίας μας από τον δημοκρατικό πατριωτισμό.
ΚΙΝΗΜΑ ΑΡΔΗΝ
27 Νοεμβρίου 2018
Eδώ και μερικές βδομάδες έχουν ξεκινήσει καταλήψεις διαμαρτυρίας των μαθητών υπέρ της ελληνικότητας της Μακεδονίας, και ενάντια στην Συνθήκη των Πρεσπών. Το κίνημα αυτό αποτελεί εξέλιξη της γενικής κινητοποίησης που ξεκίνησε από τα συλλαλητήρια σε όλες σχεδόν της πόλεις της Ελλάδας και εκφράστηκε και στις συμβολικές πράξεις διαμαρτυρίας κατά τις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου.
Η κυβέρνηση, για να δικαιολογήσει την ενδοτικότητά της απέναντι σε Σκοπιανούς και Αλβανούς και την προδοτική συμφωνία των Πρεσπών, βάζει μπροστά την εμφυλιοπολεμική συκοφαντία και καταδικάζει τις κινητοποιήσεις ως υποκινούμενες από τους φασίστες. Στην πραγματικότητα είναι αυθόρμητες, γιατί ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της νεολαίας, ιδίως στη Μακεδονία, αντιδρά απέναντι στο ξεπούλημα και τον εθνομηδενισμό που διοχετεύει η κυβέρνηση στα σχολεία, θέλοντας να καταργήσει τις εθνικές γιορτές και την ιστορική μνήμη του ελληνισμού.
Σε αυτό το κίνημα υπάρχει μια κρυμμένη δυναμική. Η αναγέννηση του πατριωτικού αισθήματος μέσα στην νεολαία ωθεί κομμάτια της να θέσουν σε πρώτη προτεραιότητα το «εμείς», μιλώντας για λογαριασμό της κοινωνίας ως συνόλου, με τρόπο που έχει να συμβεί εδώ και πολλές δεκαετίες. Ουσιαστικά από την περίοδο των κινητοποιήσεων για την Κύπρο στη δεκαετία του 1960 και του 1970.
Εμφανίζεται, δηλαδή, μια προοπτική υπέρβασης των ψευδοκινημάτων, του «σπάω-καίω-καταστρέφω», τα οποία εξουδετέρωσαν κατά το άμεσο παρελθόν τις αντιστασιακές διαθέσεις της νεολαίας, καθιστώντας τις εν τέλει αυτοκαταστροφικές και στρέφοντάς τες σε μηδενιστική κατεύθυνση. Σε αντίθεση με τον μηδενισμό, ο πατριωτισμός της νεολαίας μπορεί μάλιστα να αποκτήσει και «κοινωνικό βάθος», δηλαδή να θέσει αιτήματα ανασυγκρότησης του υποβαθμισμένου σχολείου, του μισοδιαλυμένου πανεπιστημίου, ακόμα και του ίδιου του μαθητικού και φοιτητικού κινήματος, τα οποία στενάζουν κάτω από τον πραξικοπηματισμό των όποιων μειοψηφιών. Έτσι, οι μαθητές στην Κατερίνη, δίπλα στις ελληνικές σημαίες και τα συνθήματα για τον Παύλο Μελά έχουν και ένα πανώ με το σύνθημα: «Οι μαθητές δεν σκύβουν το κεφάλι / Παλεύουνε για μόρφωση και κοινωνία άλλη». Ίσως, μέσα στη γενική παρακμή που μας έχουν βυθίσει οι Συριζανέλ και οι κοσμοπολίτικες και αγράμματες πνευματικές ηγεσίες της χώρας, αυτή η πατριωτική αφύπνιση της νεολαίας να αποτελεί μια αχτίδα φωτός και ελπίδας.
Στην καταστολή αυτής ακριβώς της ελπίδας και της προοπτικής στοχεύει η «εμφυλιακή μηχανική» της κυβέρνησης που θέλει να στρέψει το κίνημα προς τον χρυσαυγητισμό, που είναι εξάλλου και ο καλύτερος σύμμαχός της. Κάλλιο το πατριωτικό δυναμικό, σκέφτεται, να εκτραπεί προς τον μπαμπούλα της ακροδεξιάς, παρά να απελευθερωθεί ανατρέποντας τις ιδεολογικές ισορροπίες του ετοιμοθάνατου πολιτικού σκηνικού. Εξ ου και το κρεσέντο του «ψευδο-αντιφασισμού με τα κοστούμια» των τελευταίων ημερών, ο οποίος δεν κάνει τίποτε άλλο από το να σπονσοράρει την ακροδεξιά, μέσα από την τεχνητή υπερδιόγκωση μειοψηφικών περιστατικών. Και αυτή την κυβερνητική στρατηγική στηρίζουν μεγάλες μερίδες της άκρας αριστεράς, και του αντιεξουσιαστικού χώρου, σε μια νέα εκδοχή «συριζο-τραμπουκισμού», όπου οι αγανακτισμένοι «πολίτες»-παρακρατικοί των διαδηλώσεων του 1960, έχουν δώσει την θέση τους στους εθνομηδενιστές πραιτωριανούς της κυβέρνησης του 2018.
Στην πραγματικότητα τα ανοικτά ανθελληνικά φιλοτουρκικά και φιλοσκοπιανά συνθήματα των «αντίφα», οι εκβιασμοί και οι απειλές των διευθυντάδων των σχολείων και των περιφερειών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, καθώς και οι ύβρεις των υπουργών θέλουν ακριβώς να στρέψουν κάθε πατριωτική αμφισβήτηση προς την κατεύθυνση των φασιστών, για να μπορούν να εμφανίζουν ως «αντιφασιστικό» τον ενδοτισμό και τον εθνομηδενισμό τους. Σύριζα, αντίφα και χρυσαυγίτες έχουν κοινό συμφέρον να εμφανίσουν τις πατριωτικές κινητοποιήσεις ως φασιστικές. Το «εμφυλιοπολεμικό κλίμα» συμφέρει και τους δυο, γιατί έτσι επιτυγχάνεται η διαίρεση της χώρας σ’ ένα «αριστερό έθνος» και σ’ ένα «δεξιό έθνος», αντί για ένα ενιαίο και ενωμένο ελληνικό έθνος, έτοιμο να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε απειλή και να ανοίξει νέους δρόμους για την παρακμάζουσα πατρίδα.
Απέναντι σε αυτό το θανάσιμο δίπολο, υπάρχει μόνο μια προοπτική: Ο δημοκρατικός πατριωτισμός. Οι μαθητές, όταν ξεπουλιέται ένα κομμάτι της πατρίδας και της ιστορίας μας, έχουν όχι μόνο δικαίωμα αλλά και πατριωτικό καθήκον να κάνουν επιτέλους συμβολικές καταλήψεις για τη Μακεδονία, και όχι βέβαια για τις τυρόπιτες στα κυλικεία ή για τις εκδρομές, όπως συνέβαινε μέχρι χθες.
Άμποτες να αρχίσει αυτή η τόσο αναμενόμενη αφύπνιση της νεολαίας μας από τον δημοκρατικό πατριωτισμό.
ΚΙΝΗΜΑ ΑΡΔΗΝ
27 Νοεμβρίου 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου