δίκτυο για τα δικαιώματα των μαθητών

Μα κύριε, έχω δυσλεξία! -Σκάσε και γράφε!

«Ή κάνετε παρέλαση ή σας ρίχνω τον βαθμό!»

«Πες την προσευχή, αλλιώς θα σ' αποβάλω!»

«Άνοιξε να δω την τσάντα σου!»

«Αν ξαναμιλήσεις θα σε χτυπήσω!»

«Φέρε να δω τι γράφεις εκεί!»

«Μην ξαναπατήσεις έτσι στο σχολείο!»

«Αγόρι μου είσαι ηλίθιος;»

Όσοι εμπλέκονται με την εκπαίδευση γνωρίζουν πολλά τέτοια περιστατικά, ίσως και πολύ πιο αποκρουστικά , ποιο βίαια και άθλια.

Και ενώ μιλάμε για περιστατικά που δείχνουν καθαρά πως ο σκοπός τους συνειδητά είναι η μείωση της προσωπικότητας, η επίδειξη δύναμης και ο καταναγκασμός, ο μεν Σύλλογος Διδασκόντων τα αντιμετωπίζει χλιαρά, με ανοχή, σιωπή, πολλές φορές και με υπερασπιστική διάθεση, ο δε Σύλλογος Γονέων ενεργοποιείται μόνο κατόπιν εγγραφής καταγγελίας κρατώντας όμως σχεδόν πάντα ίσες αποστάσεις μεταξύ δασκάλου και γονέα.

Όλα αυτά όμως είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου καθώς στην πραγματικότητα το εκπαιδευτικό σύστημα λειτουργεί ως προθάλαμος για την «σωστή» και πρέπουσα είσοδο των παιδιών στην απόλυτη υπακοή και δουλικότητα.

Η βασική δουλειά του σχολείου είναι να διδάξει  4  πράγματα στα παιδιά που δεν θα τα αμφισβητήσουν ποτέ στη ζωή τους, να σέβονται την Αρχή, να στερηθούν την ατομικότητα τους που τα κάνει μοναδικά, να αποθαρρύνει τη διαφωνία και να ενθαρρύνει τον εγωισμό.

Το να “σέβονται την Αρχή” επιτυγχάνεται με την τοποθέτηση ενός γραφειοκράτη δάσκαλου, που μέσα στο σχολείο αναλαμβάνει το ρόλο του γονέα ή κηδεμόνα του μαθητή, μια αυταρχική και ξερή φιγούρα.

Η “Αρχή” επιβάλλεται μέσα από ένα σύστημα τιμωρίας προς εκείνους που δεν κάνουν ότι τους λένε, που δεν συμμορφώνονται και απειθαρχούν.

Σκοπός όλου αυτού είναι, με την χρόνια επιβολή αυτών των κανόνων, να τα προετοιμάσουν για τον κόσμο των αφεντικών μεταχειρίζοντας τα σαν ηλίθιους και κατώτερους.

Η στέρηση της ατομικότητας τους επιτυγχάνεται όταν  επιβάλουν κράτος και υπουργείο ό,τι εκείνοι θεωρούν πως έχουν δικαίωμα να τα διδάξουν, χωρίς όμως να τους αναγνωρίζουν το δικαίωμα σε δικές τους ιδέες, επιθυμίες και ταλέντα.

Αυτό γίνεται με την τοποθέτηση τους σε ένα κλειστό περιβάλλον με εκατοντάδες ανθρώπους της ηλικίας τους, διδάσκοντας τα ότι όποιος δεν ακολουθεί τη μάζα είναι άξιος περιφρόνησης.

Όλο αυτό αποτελεί τη βάση ενός συστήματος που εκείνοι ονομάζουν «κοινωνικός έλεγχος στο χώρο εργασίας»... Όπου οι εργαζόμενοι καλούνται να «απομονώσουν» τον «ταραχοποιό», να τον παραδώσουν στους συναδέλφους τους και στο αφεντικό τους.

Το 3ο  καθήκον της του σχολείου  είναι να αποθαρρύνει τη διαφωνία.
Αυτό γίνεται με το σύστημα αξιολόγησης τους από το σχολείο.
Βαθμολογούνται με βάση την ικανότητα τους να επαναλαμβάνουν γεγονότα, στοιχεία και φράσεις άσχετα με το αν έχουν καταφέρει την κατανόηση τους.

Η μηχανική αποστήθιση, στερεί την ικανότητα να αιτιολογούν την τοποθέτηση τους σε όσα διδάσκονται καθώς και να τα αμφισβητούν.

Τους  μεταφέρουν την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει μια «σωστή απάντηση» σε κάθε ερώτηση και αυτή είναι μόνο αποδεκτή.

Αυτό έχει ως στόχο να τα ενθαρρύνει να δείξουν πίστη σε «ηγέτες», οι όποιοι έχουν τις σωστές απαντήσεις.

Με την αποθάρρυνση της δημιουργικής, ερευνητικής και κριτικής σκέψης, προετοιμάζονται για την ενηλικίωση τους όπου όλες οι απαντήσεις στα προβλήματα της ζωής, έρχονται μέσα από την τηλεόραση, την κυβέρνηση και την θρησκεία.

Αυτό  κάνει πιο δεκτικούς τους ανθρώπους στην προπαγάνδα.

Ίσως αυτό να εξηγεί το πώς οι μαθητές αντιλαμβάνονται τη μάθηση ως κάτι βαρετό και την αποθάρρυνση τους για εκμάθηση αργότερα στη πορεία της ζωής τους.

Το 4ο καθήκον του σχολείου είναι να ενθαρρύνει τον εγωισμό.

Αυτό γίνεται με τον καταναγκαστικό ανταγωνισμό μεταξύ μαθητών στα μαθήματα, στα αθλήματα κ.λπ.

Το σχολείο τα διδάσκει ότι εκείνοι που χάνουν, που έχουν χαμηλές επιδόσεις είναι κατώτεροι.

Οι κατώτεροι δεν αξίζουν βοήθεια γιατί είναι τεμπέληδες, αξίζουν τη βοήθεια του μόνο οι όμοιοι τους και αυτό επιτυγχάνεται με αυστηρή τιμωρία σε περίπτωση συνεργασίας μαθητών στη διάρκεια τεστ - διαγωνισμάτων κ.λπ.

Με αυτόν τον τρόπο τα προετοιμάζουν να είναι πρόθυμοι να θυσιαστούν για την “ομάδα” (καπιταλιστική εταιρία) και να είναι αμείλικτοι με τους “τεμπέληδες”.

Το ερώτημα είναι αν υπάρχουν δάσκαλοι που ΔΕΝ αισθάνονται απλά κρατικοί υπάλληλοι αλλά παιδαγωγοί και αν υπάρχουν Σύλλογοι γονέων που καταλαβαίνουν ποιος είναι πραγματικά ο ρόλος τους.

Και εδώ συμβαίνει το εξής.

 Είναι πραγματικά τραγελαφικό να βλέπει κάποιος πως όλα τα καταστατικά των Συλλόγων Γονέων δεν είναι μόνο τόσο ίδια μεταξύ τους αλλά και ότι δεν έχουν κάνει τον κόπο τόσα χρόνια να προσθέσουν έστω και μια παράγραφο σ αυτά αλλάζοντας έτσι λίγο τις προτεραιότητες τους.

Είναι αστείο οι προτεραιότητες, οι σκοποί και οι στόχοι των Συλλόγων να είναι η συμβολή στην αγωγή και εκπαίδευση των μαθητών, η ηθική συμπαράσταση στους εκπαιδευτικούς, η ίδρυση βιβλιοθήκης, η υποχρεωτική καταβολή συνδρομής ενώ παράλληλα για την ελεγχόμενη από το κράτος εκπαίδευση, για το ότι τα σχολεία βρίσκονται μακριά από τις εξελίξεις, για το ότι τα σχολεία παρέχουν εκπαίδευση και όχι μόρφωση, για το ποιος έχει το δικαίωμα να διαπαιδαγωγεί τα παιδιά, να υπάρχει τόση σιωπή δίνοντας μας την αίσθηση πως ζείτε στην  αυτοκρατορία της άγνοιας.

Φαίνεται πως δεν σας απασχολεί που η συντριπτική πλειοψηφία των δασκάλων συμπεριφέρονται σαν στρατιώτες που εκπαιδεύουν άλλους στρατιώτες λαμβάνοντας εντολές από ανωτέρους που δεν έχουν ιδέα το πως είναι στη 1η γραμμή, ούτε που εφαρμόζουν παράλογους κανόνες για να ελέγχουν και να μεταφέρουν στα αφεντικά τους το πόσο καλά  υπακούουν οι μαθητές, ούτε που προσπαθούν να διδάξουν στα παιδιά πως να γίνουν όχι μόνο το καλύτερο πρόβατο μέσα στο κοπάδι αλλά και το καλύτερο πρόβατο στα μάτια των άλλων ή που τα βομβαρδίζουν με κανόνες για τη γλώσσα, την εμφάνιση, την συμπεριφορά δίνοντας τους το δικαίωμα έτσι να γίνουν κι αυτά για λίγο μπάτσοι μέσα στη τάξη και στο προαύλιο .

Προφανώς δεν έχει καταλάβει κανείς σας ότι τα σχολεία έχουν σκόπιμα καλλιεργήσει μια αίσθηση ανικανότητας και ενοχής  σε ότι αφορά εσάς και το παιδί σας, ότι σας έχουν εκπαιδεύσει εδώ και 10ετιες να εμπιστεύεστε τα κρατικά σχολεία εν λευκώ χωρίς να βλέπετε ποιους πραγματικά εξυπηρετεί αυτή η εμπιστοσύνη με αποτέλεσμα να φεύγετε ευχαριστημένοι για στις δουλείες σας ή να βλέπετε σαπουνόπερες χωρίς να χρειάζεται να ανησυχείτε για την διδασκαλεία των παιδιών σας διότι αυτό το έχει αναλάβει το σχολείο. 

Θα περίμενε κάνεις πως με την πάροδο των χρόνων θα είχατε καταλάβει πως ο μόνος λόγος παρουσίας σας μέσα στα σχολεία είναι για να υπερασπιστείτε το δικαίωμα των γονιών να επιλέγουν το είδος της παιδείας που θέλουν για τα παιδιά τους.

Να γίνετε ο μοχλός πίεσης προς το κράτος ώστε εκείνο να εγγυηθεί την ελευθερία της εκπαίδευσης.

Να καταγγέλλετε κάθε μορφή παρέμβασης από  ‘’ξένους’’ παράγοντες, κράτος-εκκλησία-εταιρίες και να εξουδετερώνετε τη δράση τους που ως σκοπό έχουν να μπουν εμπόδιο στους στόχους των Συλλόγων και παράλληλα το σχολειό να λογοδοτεί για τις διαδικασίες με τις οποίες η κοινωνική ζωή κατασκευάζεται μέσα σ αυτό . 

Ο κάθε σύλλογος έχει υποχρέωση σταθερά και με συνέπεια να αμφισβητεί το ρόλο των κρατικών θεσμών και των εκπρόσωπων τους στη ζωή μας για την ελευθερία της εκπαίδευσης.

Το ρόλο των εργοδοτών, της αστυνομίας, των κοινωνικών λειτουργών, των διευθυντών, των μεγαλογιατρών, των μυστικών υπηρεσιών , των παπάδων που όλοι τους είναι μέρος μιας ιεραρχίας με τελευταίους εμάς , την εργατική τάξη που πρέπει να τους κρατάμε όρθιους...αλλιώς δεν έχει λόγο ύπαρξης

Γιατί αν εξακολουθεί να υπάρχει, μη μπορώντας να κάνει κάτι από τα παραπάνω αυτομάτως:

Εγκρίνει και εξουσιοδοτεί τα σχολεία να μπορούν να διατηρούν θεσμούς, που εξυπηρετούν άλλους σκοπούς και όχι την μόρφωση των μαθητών.

Δέχεται ως αποστολή της εκπαίδευσης, οι μαθητές μετά την αποφοίτηση τους να είναι πνευματικά λιπαντικά της δημοκρατίας του καπιταλισμού.

Συμφωνεί το σχολείο να διδάσκει στους φτωχούς την αποδοχή της υπάρχουσας κοινωνικής δομής χωρίς να διεκδικεί τίποτα.

Δίνει το δικαίωμα το σχολείο να έχει γίνει και να εξακολουθεί να είναι ο βασικός φορέας για τον πολιτικό έλεγχό μας.

Εγκρίνει τις διαταγές που δίνει η Βιομηχανία στα σχολεία για μαζική παράγωγη εργατών που πρέπει να είναι συνεπής, παθητικοί, υπάκουοι, πρόθυμοι και όχι σκεπτόμενοι.

Εγκρίνει την συνέχεια της κακοποίησης του μαθητή από το σχολείο στη κακοποίηση του εργάτη από το εργοστάσιο.

Συμφωνεί πως πρέπει οι μαθητές να τραγουδούν ύμνους για την ανδρεία αγοράζοντας τους από το αυθαίρετο Mall της Λάτση και παρουσιάζοντας το στο Μέγαρο Μουσικής της βρωμερής διαπλοκής.

Συμφωνεί με το ότι τα σχολεία ολοένα πρέπει να γίνονται και πιο δικτατορικά, πιο πιεστικά, πιο απαιτητικά και δε πειράζει να αυτοκτονούν περιστασιακά και μερικοί 16αρηδες. 

Εγκρίνει στο να συλλέγει στοιχεία το σχολείο για εμάς και τα παιδιά μας, προωθώντας τα στο κράτος που με τη σειρά του τα δίνει στις εταιρίες.

Συμφωνεί τα ιστορικά βιβλία να είναι γεμάτα ανακριβές και στρεβλώσεις για χάρη των εταιρικών κερδών και της πολίτικης ορθότητας.

Εγκρίνει το δόγμα να θυσιαστεί η ποιότητα της παιδείας για την ποσότητα.

Συμφωνεί στο να υπάρχουν δυο βασικές καταπιεστικές  και κατασταλτικές δυνάμεις της κοινωνίας, τα σχολεία και η κυβέρνηση.

Συμφωνεί στο να υπάρχουν εθνικά εκπαιδευτικά συστήματα που παράγουν πολίτες τυφλά υπάκουους στις προσταγές του κράτους, που θα υποστηρίζουν το κύρος της κυβέρνησης, ακόμα κι όταν έρχονται σε αντίθεση μ αυτό.

Το σύστημα που καλούμαστε να πολεμήσουμε έχει σχεδιαστεί από την μεγαλύτερη εταιρία που υπάρχει, το κράτος .

Την εταιρία κράτος που οργανώνει την εκπαίδευση για χάρη του κεφαλαίου.

Τα εργαλεία-σχολεία που παρέχουν γνώσεις που είναι απαραίτητες για την λειτουργία του συστήματος τους.

Που όσο μεγαλύτερη παράγωγη ηλίθιων κάνουν, τόσο περισσότερο θα διατηρούνται στη κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας.

Γιατί όσο η εκπαίδευση είναι μια πρόσφορα του κράτους προς τους εργοδότες τόσο θα παράγουν δούλους.

Χρειαζόμαστε μια καλά οργανωμένη αντεπίθεση και οι Σύλλογοι, σ’ αύτη τη φάση όπως λειτουργούν, τους δίνουν το άλλοθι να εξακολουθούν να υπάρχουν.

 Αρνηθείτε πλέον να νομιμοποιείτε με την παρουσία σας τις ενέργειες του κράτους. Αρνηθείτε  να νομιμοποιείτε με την παρουσία σας το ρόλο του κομπάρσου που σας έχουν δώσει.

Απαιτείστε να έχετε πραγματικό λόγο και παρέμβαση σε ό,τι συμβαίνει πίσω από τους τοίχους του σχολείου, εμείς είμαστε αυτοί που χρηματοδοτούν το δημόσιο σχολείο αλλά και το τροφοδοτούν με την απαραίτητη πρώτη ύλη για να λειτουργήσει, τα παιδιά.

Δημιουργήστε  ανεξάρτητες και μάχιμες κολεκτίβες Γονέων, Μαθητών και Δασκάλων, που δεν ανήκουν σε κόμματα, που δεν είναι παραταξιακές, αυτόνομες ομάδες  που δεν είναι με κανέναν, παρά μόνο με τα παιδιά και με όσους αγωνίζονται γι’ αυτά και για τα δικαιώματα τους.

Που κάθε φορά θα είναι εκεί, στο προαύλιο και στο πεζοδρόμιο.

Η σιωπή σας δεν είναι μόνο πιο επικίνδυνη από την άγνοια αλλά και ύποπτη. 

Αρης Νταβάκος

Πρώην μέλος Συλλόγου Γονέων & Κηδεμόνων 3^ου Δημ Μελισσιων, Ένωσης Γονέων Πεντέλης, Ομοσπονδίας Γονέων Αθήνας.

 alfavita.gr on Facebook