μικρή μου Γάζα,
… η οργή σου, οργή μου κι ο πόνος σου, πόνος μου
(ο τίτλος δανεισμένος από παλιότερο λεύκωμα
αφιερωμένο στη Γάζα, που είχαμε εκδόσει το 2010 με τους μαθητές μου, με
αφορμή μια πρωτοβουλία αλληλεγγύης, το πανό είχε δοθεί στο στολίσκο της
ελευθερίας που προσπάθησε να σπάσει τον αποκλεισμό το 2011 και δέχτηκε
επίθεση και πειρατεία από τους Ισραηλινούς )
Αυτές τις στιγμές που η ισραηλινή στρατιωτική
υπερμηχανή σφυροκοπάει και πάλι τη Γάζα σπέρνοντας το θάνατο κυρίως σε
αμάχους και παιδιά, που απειλεί ότι θα την εξαφανίσει από προσώπου γης,
που αρπάζει τα παλαιστινιακά εδάφη στη κατεχόμενη Δυτική Όχθη, μέσω των
παράνομων εποικισμών, που συνεχίζει εδώ και χρόνια τον παράνομο
αποκλεισμό της Γάζας από στεριά, θάλασσα και αέρα, είναι νομίζω
απαραίτητο να διατρανώσουμε την αλληλεγγύη μας στον δοκιμαζόμενο
Παλαιστινιακό λαό, ξεπερνώντας εσωστρέφειες και εμμονές. Άλλωστε το
μοναδικό όπλο που μας απέμεινε είναι η αλληλεγγύη και η συλλογικότητα.
Αυτές λοιπόν τις δύσκολες, για τους παλαιστίνιους φίλους, ώρες, ας
παραφράσουμε τα λόγια του Ναζίμ Χικμέτ: “αν η μισή μου καρδιά
βρίσκεται γιατρέ εδώ πέρα, η άλλη μισή στην … Γάζα βρίσκεται”.
Παραθέτω παρακάτω το συγκλονιστικό παραμύθι του
μικρού μου μαθητή Ηλία Σ. το οποίο έγραψε στο πλαίσιο του μαθήματος της
βιωματικής δράσης, η οποία είχε ως αντικείμενο το δικαίωμα στην
ταυτότητα και τη διαφορετικότητα και ειδικότερα στην παιδική προσφυγιά.
Το συγκεκριμένο κείμενο, που με έκανε να νιώσω μεγάλη περηφάνια για το
μαθητή μου, έφερε ρίγη συγκίνησης στους συμμαθητές του και σε φίλους
Παλαιστίνιους, οι οποίοι του δώρισαν μια παλαιστινιακή μαντήλα.
Αφιερωμένο λοιπόν σε όλα τα παιδιά της Παλαιστίνης και όχι μόνο!
Τζένη Σιούτη
2ο Γυμνάσιο Ηλιούπολης
Άνθρωπος … μύγα
Γεννήθηκα στις 26 Ιουνίου του 2001 στην
Παλαιστίνη, στη Γάζα, όπου και μεγάλωσα. Τα παιδικά μου χρόνια πέρασαν
σχετικά καλά, με γέλιο και παιχνίδι, αν εξαιρέσει κανείς την στέρηση, τη
φτώχεια και κυρίως το φόβο των Ισραηλινών. Ζούσα με την οικογένειά μου,
τον πατέρα μου Ahmad και την μητέρα μου Alameya.
27 Δεκεμβρίου 2008
Μια συνηθισμένη μέρα όπου τα παιδιά πάνε σχολείο, ενώ οι γονείς στη δουλειά. Εκείνη την μέρα όμως ήτανε γραφτό να γίνει…
Ώρα 11.30 το πρωί παρακολουθούσαμε το μάθημα, όταν
ξαφνικά ένας δυνατός ήχος τρυπάει τα αφτιά μας. Στην αρχή νομίσαμε πως
ήταν κεραυνός. Τρέξαμε στα παράθυρα, να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει, τότε
μια βόμβα πέφτει δίπλα από το σχολείο μας. Πανικός, αρχίζουμε να
ουρλιάζουμε από το φόβο μας, όχι όλοι, κάποιοι παγώνουν, κλαίνε βουβά
και μένουν κουλουριασμένοι σε κάποια γωνιά. Η δασκάλα μας η κυρία Leyla
μας οδηγεί με αυτοθυσία στο προαύλιο, εκατοντάδες παιδιά κλαίνε και
επικρατεί πανδαιμόνιο. Μας λένε να φύγουμε για τα σπίτια μας, όσο πιο
προσεκτικά μπορούμε.
Έτρεχα, έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, χωρίς να
σκέφτομαι, μόνο έτρεχα. Για μια στιγμούλα μόνο σταμάτησα για να δω,
πιθανά για τελευταία φορά το αγαπημένο μου σχολείο. Είχε ήδη
μισοκαταστραφεί. Τότε κατάλαβα πως αν δεν έτρεχα θα είχα κι εγώ την ίδια
κατάληξη. Γύρω μου επικρατούσε το απόλυτο χάος. Άνθρωποι να τρέχουν εδώ
κι εκεί ουρλιάζοντας και παρακαλώντας το θεό να τους βοηθήσει, παιδιά
να κλαίνε στη μέση του δρόμου, χωρίς να αντιδρούν, χωρίς να προσπαθούν
να σώσουν τη ζωή τους, να κλαίνε και να περιμένουν τη μητέρα τους να
’ρθει και να τα σώσει.
Έφτασα στο σπίτι μου, αντίκρισα ένα χώρο
ισοπεδωμένο, γεμάτο γκρεμισμένα ντουβάρια και μπάζα και σκόρπια έπιπλα.
Τα έχασα, άρχισα να τρέμω από το φόβο μου… Ξαφνικά ακούω μια αγαπημένη
φωνή, “Asmar”, ”Asmar”.
Γυρίζω το κεφάλι και αντικρίζω τη μάνα μου, τα
μάτια της κατακόκκινα, κλαμένα… αγκαλιαζόμαστε. Μόνο ο πατέρας ήταν
ακόμα μακριά μου! Σαν τρελοί ψάχναμε μέσα στο χάος των ισραηλινών
βομβαρδισμών να τον βρούμε. Προσπαθούσαμε να βρούμε έναν συγκεκριμένο
άνθρωπο, με συγκεκριμένη ενδυμασία, συγκεκριμένη προσωπικότητα, τον δικό
μας άνθρωπο, τον πατέρα μου. Η τύχη ήταν με το μέρος μας, μέσα στο χάος
τον βρήκαμε και μας βρήκε! Ευτυχία μέσα στην απόλυτη δυστυχία! Κάτι
είναι κι αυτό, όσο να πεις…
Μαζί με άλλες οικογένειες αρχίσαμε να τρέχουμε
προς το νοσοκομείο. Κρυφτήκαμε εκεί στα υπόγεια για μερικές μέρες, όσο
να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί. Αυτές οι μέρες μου φάνηκαν αιώνες. Όταν
ξανάδα το φως της μέρας παραξενεύτηκα, το βρήκα θαυμάσιο, πώς δεν το
είχα παρατηρήσει αυτό πιο πριν;
Σπίτι πια δεν είχαμε, έτσι αναγκαστήκαμε να
μείνουμε στον καταυλισμό Αλ Σάατε, σε σκηνή. Τι να πω για τον
καταυλισμό, χωρίς νερό, χωρίς ηλεκτρικό, σκουπίδια παντού, λάσπες και
απόνερα. Εκεί όμως έπρεπε να επιβιώσουμε και ήμασταν πολλοί, πάρα
πολλοί!
Πολλές όμως ήταν και οι μύγες! Για την ακρίβεια
χιλιάδες ! Αυτές ήταν και το πρόβλημά μου! Όλη τη μέρα να τριγυρνάνε
γύρω από το κεφάλι σου, να ακούς αυτό τον εκνευριστικό θόρυβο από το
πέταγμά τους, που δεν ξέρω, αλλά εμένα με αναστατώνει, μου φέρνει στο
νου το βουητό της οβίδας πριν σκάσει στο έδαφος και στο τέλος… να
στρογγυλοκάθονται και πάνω σου. Μύγες! Το μόνο ον που μπορούσε να
επιβιώσει σε ένα τέτοιο χώρο και να το χαίρεται!
29 Ιουλίου 2009
Δε γνωρίζω ούτε τί μέρα, ούτε τί ώρα είναι! Το
μόνο για το οποίο είμαι σίγουρος είναι ότι σε λίγες μέρες θα φύγουμε από
τον καταυλισμό, θα βγούμε από τη Γάζα, αν οι Ισραηλινοί δεν το
μετανιώσουν και μας πάρουν πίσω την άδεια που βγάλαμε για την Ιορδανία,
για λόγους υγείας. Εμείς βέβαια το έχουμε σχεδιάσει από την Ιορδανία να
την κοπανήσουμε για τη Συρία και αυτό έχει μεγάλο ρίσκο, αλλά δεν
γίνεται διαφορετικά. Η μητέρα μου κοντεύει να τρελαθεί, περνάει νύχτες
ατέλειωτες χωρίς να κλείσει μάτι και άλλες πάλι πέφτει σε λήθαργο και
δεν ξυπνάει με τίποτα, φοβόμαστε μη και πεθάνει. Ο πατέρας πάλι
απελπίζεται, ανησυχεί, απογοητεύεται! Εγώ βλέπω εφιάλτες, βλέπω
ισραηλινούς με όπλα να μεταμορφώνονται σε μύγες τέρατα και ξυπνώ
πνιγμένος στον ιδρώτα! Δεν ξέρω τι θα απογίνουμε!
23 Σεπτεμβρίου 2009
Επιτέλους τα καταφέραμε! Ίσως και να είμαστε οι
μοναδικοί άνθρωποι που κατάφεραν να βγουν από τη Γάζα! Περάσαμε Ιορδανία
και από εκεί περπατώντας για δύο περίπου μήνες φτάσαμε στη Συρία! Ο
τόπος διαμονής μας ίδιος και απαράλλαχτος, ένας καταυλισμός για τους
Παλαιστινίους! Είμαστε όμως μακριά από τους Ισραηλινούς, ελεύθεροι,
ελεύθεροι αλλά και ξενιτεμένοι! Πρόσφυγες!
Οι γονείς μου έχουν βρει δουλειά, σε ένα τοπικό
εργοστάσιο ηλεκροπαραγωγής. Εγώ είμαι τώρα ο νοικοκύρης του “σπιτιού”,
καθώς κάνω όλες τις οικιακές δουλειές. Όσο για το περιβάλλον, κάπως
καλύτερο από τον καταυλισμό Αλ Σάατε, στη Γάζα, αλλά τι να το κάνεις;
Πάρα πολλές μύγες και εδώ! Απελπίζομαι! Από ότι φαίνεται η ζωή μου θα
συνεχιστεί και θα τερματιστεί μέσα σε καταυλισμούς και μύγες!
3 Νοεμβρίου 2010
Σήμερα είναι η καλύτερη μέρα της ζωής μου!
Επιτέλους μετά από σχεδόν δύο χρόνια στους καταυλισμούς, έχουμε το δικό
μας σπίτι. Δεν είναι τίποτα σπουδαίο, μια καμαρούλα με ένα μικρό
κουζινάκι και τουαλέτα δική μας, αυτό όλο κι όλο, μα σε σχέση με τους
καταυλισμούς σε μένα φαντάζει παλάτι! Οι γονείς μου βρήκαν και καλύτερη
δουλειά σε ένα μικρό κατάστημα τροφίμων και ποιος μας πιάνει τώρα!
Άλλαξε η ζωή μας! Επιτέλους νιώθουμε άνθρωποι! Άνθρωποι!
24 Δεκεμβρίου 2011
Φαίνεται το ’χει η μοίρα μας! Η μοίρα των Παλαιστινίων!
Ήταν απόγευμα, οι γονείς μου είχαν τελειώσει τη
δουλειά κι εγώ το σχολείο, όταν ξαφνικά ακούμε τις καταραμένες τις
σειρήνες να ηχούν! Παγώσαμε! Θυμηθήκαμε τους βομβαρδισμούς στη Γάζα! Ο
πατέρας βγήκε για λίγο έξω να δει τι συμβαίνει! Εμείς μείναμε με το
κεφάλι σκυμμένο, σαν τα μαραμένα λουλούδια! Σε λίγο γύρισε ο πατέρας,
ήταν αναστατωμένος! “Δεν έχουμε πολύ χρόνο” μας λέει, “πάρτε τα πιο
σημαντικά πράγματα και ελάτε στην πίσω αυλή του σπιτιού”. Κατάλαβα
αμέσως τι γινότανε, ήμουνα πια έμπειρος! Δεν ρώτησα τίποτα, δεν έφερα
αντίρρηση. Βγήκαμε έξω με ένα σακίδιο ο καθένας στις πλάτες του και
αρχίσαμε να τρέχουμε. Τρέχαμε ασταμάτητα, μόνο αυτό κάναμε. Πίσω μας
ακούγαμε τις σφαίρες να σφυρίζουν και τις φωνές των ανθρώπων! Κρυφτήκαμε
για ένα διάστημα σε κάτι καλύβες στο βουνό. Μετά μας φόρτωσαν σε ένα
φορτηγό, μετά σε άλλο, περπατήσαμε και με τα πόδια για μέρες και μετά
πάλι σε ένα φορτηγό, ξοδέψαμε στους λαθρέμπορους ότι με κόπο είχαμε
μαζέψει, ώσπου φτάσαμε στη θάλασσα! Μπήκαμε σε κάτι σαπιοκάϊκα που θα
μας πέρναγαν στην Ευρώπη, μακριά από τη Συρία και τον πόλεμο, ακόμα πιο
μακριά όμως από τον τόπο μας, την Παλαιστίνη!
11 Φεβρουαρίου 2012
Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε ένα πάρκο και
περιπλανιέμαι για μέρες! Σπίτι μου τα παγκάκια και σκεπή μου τα δέντρα
του πάρκου. Ζητήσαμε βοήθεια, αλλά κανείς δεν ήταν πρόθυμος για κάτι
τέτοιο. Κάποιοι επιχείρησαν να μας χτυπήσουν γιατί είμαστε λέει
λαθρομετανάστες και να γυρίσουμε πίσω στον τόπο μας, γιατί εδώ είναι
Ελλάδα και δεν χωράει άλλους ξένους κι ότι αυτοί που είναι περήφανοι
Έλληνες θα μας πετάξουν έξω από τη χώρα για να ξεβρομίσει ο τόπος! Κι
εγώ δεν καταλάβαινα! Η μάνα μου με τιμωρούσε αν δεν πλενόμουνα πριν το
βραδινό φαγητό και το σπίτι μας έλαμπε πάντα από καθαριότητα! Γιατί μας
λένε λοιπόν βρομιάρηδες; Μια γυναίκα καλοντυμένη με έφτυσε και με είπε
βρομοάραβα. Ας μου έδινε λίγο νερό και σαπούνι να πλυθώ και θα έβλεπε
πόσο αγαπώ την καθαριότητα! Γιατί η βρομιά μου είναι εξωτερική και
φεύγει με το νεράκι του θεού, όμως η βρομιά της ψυχής της πείτε μου, με
τι νερό μπορεί να ξεπλυθεί;
Όσο για το ταξίδι… τι να σας πω! Ήμασταν
στοιβαγμένοι σαν τις σαρδέλες, κόσμος πολύς, οι περισσότεροι
Παλαιστίνιοι πρόσφυγες στη Συρία, υπήρχαν και κάποιοι Σύριοι και λίγοι
Αφγανοί. Μεσοπέλαγα οι λαθρέμποροι μας παράτησαν ακυβέρνητους και την
έκαναν με ένα ταχύπλοο. Το καΐκι μας πήγαινε στο πουθενά ακυβέρνητο,
νερό και τροφή δεν είχαμε, τι να σας λέω! Ώσπου μας εντόπισε το ελληνικό
λιμενικό, έδεσαν με σκοινί το σαπιοκάϊκό μας και ανάπτυξαν ταχύτητα,
κάποιοι έπεσαν στο νερό και πνίγηκαν αβοήθητοι. Ανάμεσά τους και αρκετά
παιδιά και η φίλη μου η Amira με τις χοντρές πλεξούδες και τα γυριστά
κατάμαυρα ματοτσίνορα! Εμείς για μια ακόμα φορά επιζήσαμε!
9 Απριλίου 2014
Αυτή ίσως να είναι η τελευταία φορά που γράφω αυτό
το ημερολόγιο. Μετά από μήνες περιπλάνησης στο πάρκο και με τη βοήθεια
κάποιων Ελλήνων φίλων των μεταναστών και περισσότερο των Παλαιστινίων,
καταφέραμε να βρούμε στέγη και τροφή σε ένα κέντρο εξυπηρέτησης
προσφύγων. Ζούμε όμως σε ένα σπίτι εμείς μαζί με άλλους είκοσι
ανθρώπους. Η κατάσταση είναι άσχημη, είναι κάτι σαν καταυλισμός. Βρόμα,
σκουπίδια, απόνερα και… μύγες!
Μύγες, μύγες, μύγες! Και στην Παλαιστίνη και στην Συρία και εδώ στην Ελλάδα, μύγες, παντού μύγες! Έως τώρα έχω τη ζωή της μύγας.
Θα έχω άραγε την ευκαιρία να ζήσω κάποτε κι εγώ σαν άνθρωπος;
Ηλίας Σ. / A΄Γυμνασίου
2ο Γυμνάσιο Ηλιούπολης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου