«Το μάθημα κατά του bullying που δίδαξα στην κόρη μου»
Alfavita NewsroomΓια ένα περιστατικό bullying στο σχολείο της κόρης της μίλησε η Αμερικανίδα αρθρογράφος Leslie Blanchard.
Μάλιστα μέσα από αυτό κατάφερε να δημιουργήσει τις συνθήκες για ένα πολύτιμο μάθημα.
Το περιστατικό
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που η κόρη μου μού είπε ότι η Bethany, ένα κορίτσι στην τάξη της, την ενοχλούσε.
«Τι σου κάνει;» τη ρώτησα, ενστικτωδώς προστατευτική.
«Με ακολουθεί στο προαύλιο και κάθεται δίπλα μου στο μεσημεριανό!», διαμαρτυρήθηκε, λες και αυτό θα ξεκαθάριζε τα πράγματα και θα με έφερνε στο πλευρό της.
«Εννοείς ότι προσπαθεί να γίνετε φίλοι;», τη ρώτησα με δυσπιστία.
Αμέσως συνειδητοποίησα ότι είχαμε ένα πρόβλημα. Μεγάλωνα το χειρότερό μου εφιάλτη. Ανάμεσα στα πέντε παιδιά μου είχα ένα χαρισματικό, ενθουσιώδες, ξανθό, αθλητικό κορίτσι που απέπνεε αυτοπεποίθηση – αλλά και ενόχληση, η οποία απευθυνόταν προς ένα άλλο μικρό κορίτσι που δεν είχε την τύχη να είναι εκείνη. Δυστυχώς για την κόρη μου, η δική της μητέρα ήταν η Bethany στο σχολείο. Γεμάτη σπυράκια και με φριζαρισμένα μαλλιά, ήμουν ο εύκολος στόχος, πάντα το καινούριο κορίτσι που αναζητούσε μια φίλη και που το προσέλκυε η φυσική αυτοπεποίθηση που απέπνεαν κορίτσια όπως η κόρη μου. Αυτή η συζήτηση με βρήκε διχασμένη ανάμεσα στην απογοήτευση και την οργή, αλλά ένα ήταν το σίγουρο: η μαμά δεν θα το άφηνε να περάσει έτσι.
Το επόμενο πρωί το πείσμα μου συγκρούστηκε με εκείνο της κόρης μου και, παρόλο που η κατάσταση ήταν δύσκολη, υπερίσχυσε το δικό μου. Η κόρη μου φοιτούσε σε ένα ιδιωτικό καθολικό σχολείο, όπου έκανε κουμάντο με την παρέα της. Ένα γρήγορο τηλεφώνημα εκείνο το βράδυ στη μαμά της Bethany επιβεβαίωσε τους χειρότερους φόβους μου. Η κόρη μου και οι φίλοι της έκαναν ό,τι μπορούσαν για να απαλλαγούν από την «ενοχλητική» Bethany.
Σίγουρα κάποιοι γονείς θα πουν ότι αντέδρασα υπερβολικά. Αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι η απόρριψη και η παντελής απουσία ενδιαφέροντος που έδειχναν η κόρη μου και η κλίκα της προς την Bethany ήταν η αρχή ενός διακριτικού είδους bullying. Σίγουρα (όπως μου επιβεβαίωσαν η μαμά της Bethany και οι δάσκαλοί τους) δεν υπήρξαν απροκάλυπτες επιθέσεις ούτε προσβολές. Μόνο απόρριψη – η απόλυτη αδιαφορία απέναντι σε κάποιον που, όπως είχαν συμπεράνει λανθασμένα, δεν είχε τίποτα να τους προσφέρει. Προσωπικά, μετά τη δική μου παιδική ηλικία και έχοντας μεγαλώσει πέντε παιδιά, έχω ζήσει κάθε πλευρά του bullying και είμαι πεπεισμένη ότι από εκεί ξεκινούν όλα, από την επιπόλαια αξιολόγηση και γρήγορη απόρριψη ενός outsider.
Θα μας έκανε καλό, πιστεύω, μια ειλικρινής συζήτηση με τα παιδιά μας για τον Κοινωνικό Δαρβινισμό και για το τι κινητοποιεί κάποιον να αποδεχτεί ή να απορρίψει τους άλλους. Συμβαίνει σε κάθε ηλικία, σε κάθε στάδιο της ζωής μας και σε κάθε φυλή και θρησκεία. Πηγάζει από τους δικούς μας φόβους απόρριψης και τη δική μας έλλειψη αυτοπεποίθηση. Όλοι ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλο για να κερδίσουν μια θέση στην κοινωνική τροφική αλυσίδα.
Νιώθω ότι έχω καταφέρει να θίξω ανοιχτά αυτά τα θέματα με τα παιδιά μου με αξιοσημείωτη επιτυχία. Οι γονείς πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και να ρίχνουμε φως στο άσχημο πρόσωπο του εκφοβισμού. Πρέπει να παραδεχτούμε στα παιδιά μας ότι κι εμείς τον έχουμε ζήσει, ακόμα και ως ενήλικες. Είναι δελεαστικό, φυσικά, να θαυμάζουμε και να κολακεύουμε όσους βρίσκονται μία με δύο βαθμίδες πάνω από εμάς στην κοινωνική κλίμακα, αλλά κάθε ανθρώπινο ον αξίζει την προσοχή και τον απόλυτο σεβασμό μας. Πρέπει να υπενθυμίζουμε διαρκώς στα παιδιά μας ότι ο καθένας μπορεί να προσφέρει κάτι στη ζωή μας, ακόμα και από εκεί που δεν το περιμένουμε. Αρκεί να του δώσουμε αυτή την ευκαιρία.
Δεν αρκεί να λέμε στα παιδιά μας «να είσαι καλός άνθρωπος!», πρέπει να γινόμαστε πιο συγκεκριμένοι. Τα παιδιά θεωρούν ότι αν δεν είναι απροκάλυπτα αγενή, είναι καλοί άνθρωποι. Όμως εμείς ξέρουμε ότι αυτό δεν αρκεί. Ας τους εξηγήσουμε λοιπόν το ένστικτο επιβίωσης που συχνά κινητοποιεί τις πράξεις μας. Σας υπόσχομαι ότι θα το καταλάβουν. Ήδη το βλέπουν να συμβαίνει, τουλάχιστον σε κάποιο επίπεδο. Απλώς χρειάζονται να τους το εξηγήσουμε και να τα καθοδηγήσουμε.
Όσο για την κόρη μου, της ζήτησα να αφιερώσει λίγο χρόνο και ενέργεια για να γνωρίσει καλύτερα την Bethany. Της ανέθεσα την επόμενη μέρα, επιστρέφοντας από το σχολείο, να μου αναφέρει τρία cool πράγματα για την Bethany που δεν είχε παρατηρήσει στο παρελθόν. Το πεισματάρικο παιδί μου αντέδρασε. Δεν ήθελε να το κάνει. Επέμενα περισσότερο. Αρνήθηκα να την πάω με το αυτοκίνητο στο σχολείο το επόμενο πρωί αν δεν συμφωνήσει. Προς το παρόν, είχα τα κλειδιά του αυτοκινήτου και τη δύναμη να το κάνω. Η αντίστασή της μας έδωσε το χρονικό περιθώριο να κάνουμε τη συζήτηση περί Κοινωνικού Δαρβινισμού. Της εξήγησα ότι ο χρόνος και ο κόπος της είναι σαν ένας λογαριασμός της στην τράπεζα, από τον οποίο θα μπορούσε να κάνει μια μικρή ανάληψη χρημάτων, για χάρη εκείνου το κοριτσιού, με μηδενικό ρίσκο γι’ αυτήν.
«Ας επενδύσουμε!», την ενθάρρυνα με ενθουσιασμό.
Ντύθηκε απρόθυμα και την πήγα στο σχολείο. Πέρασε καλά εκείνη τη μέρα. Αν και ήταν ακόμα μουτρωμένη όταν πήγα να την πάρω το μεσημέρι, λέγοντάς μου ότι οι μαμάδες των φίλων της «δεν ανακατεύονται σε τέτοια θέματα» και «αφήνουν τις κόρες τους να διαλέξουν ποιους θα κάνουν φίλους τους» (σοφές γυναίκες). Μετά όμως μου είπε τρία cool πράγματα για την Bethany που δεν είχε προσέξει προηγουμένως.
Δύο εβδομάδες αργότερα, μίλησα με τη μητέρα της Bethany στο τηλέφωνο. (Δεν νομίζω ότι αυτό το κάνουμε πολλοί γονείς. Επιβλέπουμε το ντύσιμο, τη διατροφή, το πρόγραμμα ύπνου, την προσωπική υγιεινή και τις σχολικές εργασίες των παιδιών μας και μετά καυχιόμαστε για το πόσο προχωρημένοι είμαστε σε κοινωνικά ζητήματα. Αν κάποιος μου έδινε ένα δολάριο κάθε φορά που θέλω να πω: “Σοβαρά; Έχεις βγάλει από τη διατροφή του παιδιού σου τη γλουτένη αλλά δεν ασχολείσαι καθόλου με τέτοια θέματα;”, θα ήμουν πλούσια. Διόλου παράξενο που κανένας δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του και που στην κουλτούρα μας κυριαρχεί το bullying.). Η μητέρα της Bethany με διαβεβαίωσε ότι η κόρη της είχε γίνει δεκτή στην παρέα της δικής μου κόρης και ότι όλα πήγαιναν καλά.
Λίγα χρόνια αργότερα, η οικογένεια της Bethany μετακόμισε σε άλλη πολιτεία. Η κόρη μου έβαλε τα κλάματα αποχαιρετώντας τη φίλη της. Ακόμα κρατούν επαφή μέσα από τα social media. Ήταν και παραμένει ένα cool κορίτσι που έχει πολλά να προσφέρει στους συνομηλίκους της. Αλλά η αληθινά κερδισμένη από αυτή την υπόθεση ήταν η κόρη μου. Έμαθε πολλά από εκείνη την εμπειρία.
Πλέον η κόρη μου είναι φοιτήτρια και έχει μια μεγάλη παρέα φίλων. Είναι ευγενική και ανοιχτή σε κάθε τύπο ανθρώπου. Όταν ήταν ακόμα εύπλαστη και δεκτική στην καθοδήγησή μου, έμαθε ότι το αρχικό μας ένστικτο απέναντι σε κάποιον δεν είναι πάντα το σωστό. Ανακάλυψε ότι μπορούμε να είμαστε φίλοι ακόμα και με ανθρώπους που θεωρούμε ότι δεν ταιριάζουμε καθόλου και ότι οι πιο στενές φιλίες μας δεν είναι απαραίτητα με εκείνους που είναι «ο τύπος μας» – αντιθέτως, στον κόσμο της φιλίας, τα ετερώνυμα έλκονται. Ανακάλυψε επίσης ότι κάποιες φορές, σε συγκεκριμένα κοινωνικά πλαίσια, μπορούμε να επενδύσουμε γενναιόδωρα σε κάποιον. Αυτό θα μας αποφέρει μόνο κέρδος.
Και, το σημαντικότερο, έμαθε ότι ακόμα και αν δεν τρελαίνομαι να μάθω πώς τα πηγαίνει σε μια σχολική εργασία της ή αν πέτυχαν οι μπούκλες της, το σημαντικότερο είναι να φέρεται στους άλλους καλά.
Γονείς, αργά ή γρήγορα τα παιδιά σας θα μάθουν να φορούν ζακέτα και να τρώνε λαχανικά. Επενδύστε την ενέργειά σας στο πώς αλληλεπιδρούν μέσα στην κοινωνία. Αν επιμένουμε να είμαστε γονείς-ελικόπτερα, τουλάχιστον ας κάνουμε κύκλους πάνω από τις σωστές περιοχές.
Πηγή: childit.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου