Φανταστείτε έναν κόσμο όπου θα συζητούσαμε τι συμβαίνει με τα παιδιά; Τόσα πολλά από αυτά είναι θυμωμένα και στεναχωρημένα μετά το σχολείο. Τόσα πολλά από αυτά είναι κλεισμένα στα δωμάτιά τους. Τόσα πολλά από αυτά είναι αγχωμένα και δυστυχισμένα. Τόσα πολλά από αυτά απογοητεύονται στα 15 τους.
Φανταστείτε να μην πιστεύαμε ότι το πρόβλημα είναι τα ίδια τα παιδιά. Αν δεν τους δίναμε διαγνώσεις όπως "κατάρρευση λογω περιορισμού μετά το σχολείο" ή "σχολική αποφυγή λόγω άγχους" & τους βάζαμε σε προγράμματα διαχείρισης συμπεριφιράς, αλλά αντίθετα βλέπαμε την αγωνία τους ως ένα καμπανάκι που λέει "Κάτι δεν πάει καλά";
Ίσως θα κοιτούσαμε τις ζωές τους και θα αναρωτιόμασταν πώς είναι να είσαι νέος/νέα το 2022. Θα βλέπαμε την πίεση που δέχονται και θα αναρωτιόμασταν αν αυτό είναι απαραίτητο στη μία και μοναδική παιδική τους ηλικία. Θα αναρωτιόμασταν αν πραγματικά χρειάζεται να περάσουν την παιδική τους ηλικία δίνοντας εξετάσεις και κατατάσσοντας τα σε βαθμολογκές κλίμακες.
Θα φτιάχναμε παιδικές χαρές περιπέτειας & θα κάναμε τα σχολεία χώρους γεμάτους ευκαιρίες και επιλογές. Θα τα περιβάλλαμε με ενήλικες που εκτιμούν τη φωνή τους & θα τα βοηθούσαν να μάθουν για πράγματα που αγαπούν, Θα φτιάχναμε εργαστήρια και στούντιο όπου θα μπορούσαν να μάθουν δεξιότητες και να βρουν νόημα.
Θα εκτιμούσαμε τις διαφορές τους και θα καλλιεργούσαμε την ατομικότητά τους. Θα φτιάχναμε χώρους για παιχνίδι. Θα ξεκινούσαμε πάντα με τις σχέσεις και θα τους προσφέραμε ευκαιρίες να προκαλέσουν τον εαυτό τους. Θα τα περιβάλλαμε με άνευ όρων αποδοχή και θα τα βοηθούσαμε να ανακάμψουν όταν τα έκαναν θάλασσα.
Θα τους λέγαμε ότι υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες, και τρίτες, και τέταρτες και ότι ποτέ δεν υπάρχει μόνο ένας τρόπος στη ζωή. Θα τους δίναμε ελπίδα για το μέλλον και θα τους δείχναμε ότι πιστεύουμε σε αυτά, ακόμα και όταν αποτυγχάνουν. Θα τους δείχναμε ότι η επιτυχία συμβαίνει με πολλούς τρόπους.
Θα ακούγαμε αυτά που έλεγαν & θα τα παίρναμε στα σοβαρά. Θα σταματούσαμε να υποθέτουμε ότι εμείς ξέρουμε πάντα καλύτερα & θα τα αφήναμε να κάνουν οι ίδιοι κάποιες επιλογές. Θα τους λέγαμε ότι δεν μπορούν να είναι "πίσω" γιατί δεν υπάρχει κάποος αγώνας δρόμου. Θα τα αφήναμε να κάνουν λάθη & θα ήμασταν εκεί για να τα πιάσουμε όταν θα έπεφταν.
Θα μπορούσαμε να τους πούμε, ότι λυπούμαστε που ο κόσμος είναι σε τέτοιο χάλι. Δεν θέλαμε η παιδική σας ηλικία να είναι γεμάτη πανδημίες, και κλιματικές καταστροφές, και οικονομική κατάρρευση και αυξανόμενο κόστος. Θέλουμε να αισθάνεστε ασφαλής, γιατί είστε τα παιδιά μας. Σας το χρωστάμε αυτό.
Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε - αλλά άλλα πράγματα μπορούμε. Η προτεραιότητά μας για την παιδική ηλικία θα μπορούσε να είναι η συναισθηματική ευημερία, οι σχέσεις & οι ευκαιρίες. Θα επιλέγαμε τη χαρά. Θα κάναμε την ευτυχία βασικό εκπαιδευτικό αποτέλεσμα. Θα κρίνουμε τα σχολεία από το πόσο ευχαριστημένα είναι τα παιδιά που βρίσκονται εκεί.
Τι θα συνέβαινε, αν βλέπαμε την αγωνία των παιδιών ως προειδοποιητικό κάλεσμα; Όχι ένα πρόβλημα μέσα τους, που πρέπει να αντιμετωπιστεί από τους επαγγελματίες, αλλά ένα σημάδι ότι κάτι δεν πάει καλά στον κόσμο. Τι θα γινόταν αν ακούγαμε τα δάκρυα των παιδιών & ρωτούσαμε, πώς θα μπορούσαμε να τα κάνουμε καλύτερα; Τι θα γινόταν τότε;
Dr Naomi Fisher
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου