Ένας αποχαιρετισμός
Το τελευταίο κουδούνι αυτής της σχολικής χρονιάς ήχησε για μας με ιδιαίτερο τρόπο.
Σαν αποχαιρετισμός.
Σαν ένα «αντίο» του σχολειού μας, το οποίο αφήνουμε μετά από 14 συνεχή χρόνια κοινής πορείας.
Σαν ένα «να προσέχετε», «καλή συνέχεια», «καλή τύχη»...
Βγαλμένο σαν φιλικός ψίθυρος, θαρρείς, από τις αίθουσες, τα θρανία, τους πίνακες, την αυλή, την αίθουσα εκδηλώσεων.
Από τα πράγματα που, όπως είπε και ο ποιητής, έχουν ψυχή.
Ψυχή που ανησύχησε μαζί μας.
Αγχώθηκε.
Ένιωσε περήφανη.
Έμαθε μαζί με μας.
Ψυχή που αγκαλιάζει όλα τα γέλια, τα δάκρυα, τις ελπίδες και τις αγωνίες γενιών και γενιών παιδιών που πέρασαν και άγγιξαν τα ίδια θρανία.
Έγραψαν στους ίδιους πίνακες.
Έτρεξαν στην ίδια αυλή.
Ψυχή που μας μιλά, αν θέλουμε να την ακούσουμε. Θυμίζοντάς μας ότι η παιδικότητα, δεν είναι ηλικία. Είναι η ατέρμονη περιπέτεια της επιστροφής στην καθαρότητα των πραγμάτων.
Στη χαμένη αθωότητα.
Αντίο λοιπόν στο σχολείο που καμαρώσαμε τα παιδιά μας μαζί με όλα τα παιδιά, να τραγουδούν, να ερμηνεύουν, να απαγγέλουν.
Και να καταγγέλουν, έτσι όπως μόνο η Τέχνη και τα παιδιά μπορούν να κάνουν.
Εκεί που δόθηκαν παραστάσεις οι οποίες μόνο συμβατικά μπορούν να χαρακτηριστούν «σχολικές», αφού ξεπέρασαν σε μορφή και περιεχόμενο τα όρια του σχολείου, αγγίζοντας και αναδεικνύοντας την ουσία που μας καθιστά ανθρώπους.
Που δίδαξαν τα παιδιά μας να κρίνουν τους φίλους, τους συμμαθητές τους και γενικά τους ανθρώπους, με κριτήριο την ψυχή και την καρδιά τους. Όχι με το χρώμα του δέρματός τους, την καταγωγή τους, την πίστη τους, τις βαθμολογικές επιδόσεις ή την φορολογική τους δήλωση.
Παραστάσεις που δεν «παπαγάλισαν» τους ποιητές και τους συνθέτες. Αλλά βάπτισαν τα παιδιά μας στην ποίηση και τις μελωδίες τους.
Εκεί που γελάσαμε, βουρκώσαμε, συζητήσαμε, διαφωνήσαμε, αλλά και μαλώσαμε τον εαυτό μας από μέσα μας που ξεχάσαμε να φορτίσουμε την μπαταρία της κάμερας.
Κάθε φορά.
Σ' εκείνη την αυλή χορέψαμε με τα παιδιά μας. Μασκαρευτήκαμε μαζί τους. Τραγουδήσαμε μαζί τους. Τα αγκαλιάσαμε και τα καμαρώσαμε.
Ή σκύψαμε από πάνω τους έντρομοι. Σε στιγμές που ακόμη και το αίσιο τέλος τους δεν αρκεί για να τις ανακαλούμε.
Αλλά κι αυτές τις κρατάμε σαν μέρος της ιστορίας.
Σ' εκείνες τις αίθουσες ανακαλύψαμε, μέσα από τα μάτια των δασκάλων, πλευρές τους των οποίων την ύπαρξη δεν είχαμε καν υποπτευθεί.
Μάθαμε καλύτερα τα παιδιά μας.
Με τον εύκολο και τον δύσκολο τρόπο.
Με επιβεβαιώσεις και αναθεωρήσεις.
Και γίναμε καλύτεροι. Σαν γονείς και σαν άνθρωποι.
Γιατί θυμηθήκαμε ότι το να μεγαλώνεις, να φροντίζεις, να μαθαίνεις ανθρώπους, είναι μια διαδικασία ωριμότητας, φροντίδας και γνώσης καταρχήν για τους ίδιους τους εαυτούς μας.
«Μόνο» αυτό θα αρκούσε να νιώθουμε ευγνώμονες απέναντι στους δασκάλους, τις δασκάλες και τη διεύθυνση του σχολειού.
Ανεξάρτητα από το πόσο ταλαντούχα ή φωτισμένη ήταν η προσφορά καθενός και καθεμιάς. Άλλωστε, έχουν και οι δάσκαλοι και οι δασκάλες δικαίωμα να είναι διαφορετικοί και διαφορετικές.
Όπως κι εμείς.
Αλλά, σε κάθε περίπτωση, έχτισαν πάνω στα παιδιά μας με τα καλύτερα υλικά που είχαν στη διάθεσή τους κάθε στιγμή. Τους πρόσφεραν, όχι μόνο ό,τι μπορούσαν, αλλά ό,τι είχαν.
Η ευγνωμοσύνη, λοιπόν, αυτή πηγάζει από ανείπωτες πηγές. Γι' αυτό και δεν της ταιριάζουν πολλά λόγια. Αλλά μπορεί και πρέπει να εκφράζεται με πράξεις. Στον δρόμο. Διεκδικώντας μια διαφορετική, μια καλύτερη παιδεία για τις νέες γενιές. Ένα σχολείο, που οι καλές στιγμές του να μην είναι αποτέλεσμα συγκυρίας, αλλά η καθημερινότητά του.
Γιατί αυτό τελικά δεν είναι «μόνο». Είναι - ή τουλάχιστον πρέπει να είναι - ο στόχος και ο σκοπός όλης αυτής της όμορφης περιπέτειας που πρέπει να είναι η μάθηση.
Ένα κομμάτι μας, λοιπόν, δικό μας και των παιδιών μας, θα μείνει για πάντα μέσα στο σχολειό μας.
Ελπίζουμε να βοηθήσει ώστε να μεγαλώσει κι άλλο η ψυχή του.
Γιατί η δική μας, έγινε πιο βαθιά.
Αντίο 3ο Δημοτικό Σχολείο Κορυδαλλού.
Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου