«Πριν ξανασηκώσεις χέρι στο παιδί σου, διάβασε αυτό!» Μη μου πείτε ότι δεν έχετε βρεθεί ποτέ στο δίλημμα για το πώς και αν τιμωρούμε τα παιδιά μας όταν είναι ανυπάκουα. Δε σας κρύβω ότι πολλές φορές έχω πελαγώσει βλέποντας την Ελενα απείθαρχη. Μόνο η κόρη μου μπορεί να με φτάσει στα όριά μου. Μόνο η Έλενα που την αγαπώ πιο πολύ από τον εαυτό μου έχει την ικανότητα να με κάνει να κοκκινίσω από θυμό, να κλάψω από πίεση, να φωνάξω αλλά και να την τιμωρήσω όταν δεν με ακούει, όταν κάνει το δικό της, όταν με αγνοεί. Δε θα ήθελα να κάνω λάθος χειρισμούς στο μεγάλωμά της. Δε θα ήθελα επουδενί χάριν της ελαστικότητάς μου και της αδυναμίας που της έχω, να δημιουργήσω ένα κακομαθημένο παιδί που δεν δέχεται παρατηρήσεις και που δεν την ικανοποιεί τίποτε λιγότερο από τα πάντα... Έχω νιώσει πολλές φορές ότι η δυόμιση ετών κόρη μου, με δοκιμάζει... Ναι! Με ζυγίζει. Ψάχνει τα όριά μου. Προσπαθεί να δει μέχρι πού μπορεί να απλώσει το χέρι της. Είναι προφανές, πέραν των επιστημονικών ερευνών, ότι τα παιδιά χρειάζονται όρια! Τα ανοριακά παιδιά είναι δυστυχισμένα. Φανταστείτε πόσο θλιμμένα είναι τα παιδιά που κάνουν ό,τι θέλουν, που δεν ακούν ποτέ «όχι» και που στο τέλος βαριούνται τα πάντα αφού δεν έχουν μάθει να στερούνται, αλλά ούτε να απολαμβάνουν κάποια αγαθά που κερδίζουν με τον καλό τους χαρακτήρα, με τον κόπο τους και την καλή τους συμπεριφορά! Δεν γίνεται να μην παραδεχτώ, ότι όσο cool μαμά κι αν προσπαθώ να είμαι για το παιδί μου, έχουν υπάρξει φορές που έχω βγει από τα ρούχα μου, που έχω φωνάξει πολύ, που την έχω τρομάξει με τα νεύρα μου. Και μετά το μετανιώνω... «Μα είναι ένα μικρό παιδάκι, σχεδόν μωρό, πώς μπορώ να είμαι τόσο αυστηρή μαζί της;». Όσες φορές κι αν με έφτασε στα όριά μου, δε σήκωσα ποτέ το χέρι μου να την χτυπήσω. Κι αν μία φορά της έριξα μία στον ποπό, μου γύρισε μπούμερανγκ. Στην πρώτη διαφωνία μας, η Έλενα προσπάθησε να κάνει αυτό που είδε να της κάνω εγώ σαν γνήσιος αντιγραφέας της ηλικίας της. Τότε ήταν που μου χτύπησε καμπανάκι κινδύνου: «Θες να κάνεις το παιδί σου βίαιο; Τότε δείξε του τον δρόμο...». Και τότε ήταν που αποφάσισα ότι δε θα το ξαναέκανα ποτέ. Πριν λίγες μέρες βρεθήκαμε στο Παίδων Αγία Σοφία, καθώς η μικρή κόλλησε την γρίπη που κυκλοφορεί και που έχει ταράξει όλα τα παιδάκια που πάνε παιδικό σταθμό. Εκεί είδα αυτή την αφίσα με τον δεκάλογο κατά της σωματικής τιμωρίας στα παιδιά. Και έτσι επιβεβαιώθηκα για όλα όσα είχα αποφασίσει ότι θα πράξω με το παιδί μου. Ποτέ ξύλο. Μόνο διάλογος και στερητικές τιμωρίες: «Δε θα δεις το αγαπημένο σου DVD αν δεν φας το φαγητό σου», ή «»Δε θα πάμε στις κούνιες αν δεν μαζέψεις τα παιχνίδια σου» κλπ.... Ο δεκάλογος έχει ως εξής: 1. Τα παιδιά όπως και οι μεγάλοι έχουν δικαίωμα στην προστασία από κάθε μορφή βίας. Η σωματική τιμωρία είναι μία μορφή βίας. 2. Το ξύλο, το χαστούκι, το τράβηγμα αυτιού και γενικά η επιβολή σωματικού πόνου είναι μορφές σωματικής τιμωρίας και πλέον δεν επιτρέπονται από τον νόμο (Ν. 3500/06, άρθρο 4). 3. Κανένα πρόσωπο που έχει στην ευθύνη του ένα παιδί δεν έχει δικαίωμα να του επιβάλλει σωματική τιμωρία. 4. Οι γονείς έχουν την ευθύνη της διαπαιδαγώγησης των παιδιών τους και οφείλουν να τα μεγαλώνουν χωρίς να χρησιμοποιούν βία σε βάρος τους και να προσβάλλουν την αξιοπρέπειά τους. 5. Η σωματική τιμωρία θίγει την προσωπικότητα του παιδιού. 6. Η σωματική τιμωρία δεν είναι αποτελεσματικό μέσο διαπαιδαγώγησης. 7. Ένα παιδί που μεγαλώνει με ξύλο μαθαίνει να λύνει τα προβλήματά του με βίαιο τρόπο και είναι πιθανό να ασκήσει βία σε άλλους αργότερα. 8. Η σωματική βία μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρές μορφές κακοποίησης. 9. Ο διάλογος και η μη βίαιη διαπαιδαγώγηση είναι ο καλύτερος τρόπος για να μαθαίνει ένα παιδί τους κανόνες και τα όρια που χρειάζεται στη ζωή του. 10. Είναι στο χέρι μας να βγάλουμε το ξύλο και τη βία από τη ζωή των παιδιών. Καλή σας ημέρα! mothersblog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου