η εκπαιδευση για τον θανατο
Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Γουμένισσα, 20/02/2012
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ
ΠΑΙΟΝΙΑΣ.
Ελ. Βενιζέλου 3
ΓΟΥΜΕΝΙΣΣΑ 61300
Χρήστος Πετσανούκης
6977243842
Γουμένισσα 26-2-2014
Αρ.Πρωτ.:12
ΠΡΟΣ: ΥΠΟΥΡΓΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ.
Κοιν.:
1. Περιφερειακή Διεύθυνση Α/θμιας και Β/θμιας Εκπ/σης Κεντρικής Μακεδονίας.
2. Διεύθυνση Π.Ε. Κιλκίς.
3.Δήμος Παιονίας
4. Αντιπεριφερειάρχη ΠΕ Κιλκίς
5.Π.Κ.Μ. Αντιπεριφερειάρχη Παιδείας, Πολιτισμού και Αθλητισμού
6. Τοπικό Τύπο
7. Δ.Ο.Ε.
8.Σχολεία του Ν.Κιλκίς
ΘΕΜΑ : «Κλείσιμο σχολικών μονάδων Δήμου Παιονίας του Ν. Κιλκίς.»
Ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Παιονίας εκφράζει την εντονότατη διαμαρτυρία του για τις επιχειρούμενες συγχωνεύσεις – καταργήσεις των σχολικών μονάδων Γοργόπης και Τούμπας και καταγγέλλει προς πάσα κατεύθυνση το σχέδιο εκτεταμένων καταργήσεων και συγχωνεύσεων που προωθείται από το Υπουργείο Παιδείας.
Λέμε όχι στις αρνητικές κοινωνικές συνέπειες, λέμε όχι στον αφανισμό της υπαίθρου και των χωριών μας, λέμε όχι στο μαρασμό και στην εξαθλίωση των τοπικών κοινωνιών, αφού με την κατάργηση και τις συγχωνεύσεις των σχολικών μονάδων θα συμβεί ότι στο πρόσφατο παρελθόν στις κοινωνίες στις οποίες τα σχολεία καταργήθηκαν. Οι γονείς, θέλοντας ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους θα εγκαταλείψουν τις κοιτίδες της παράδοσης και του πολιτισμού, πόσο μάλιστα που βρισκόμαστε στα σύνορα του Ν. Κιλκίς με την γείτονα χώρα των Σκοπίων-Ψευδοκράτος της Μακεδονίας να μας επιβουλεύονται καθημερινά , θα οδηγηθούν στα αστικά κέντρα και στον εργασιακό μεσαίωνα ή θα αναγκαστούν να σταματήσουν τα παιδιά τους από το σχολείο.
Διαφωνούμε με την πολιτική, που επιχειρεί να αποφασίσει για τις τοπικές κοινωνίες και την εκπαίδευση, χωρίς να ερωτηθούν οι εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και οι εκπαιδευτικοί. Διαφωνούμε επίσης με την ασάφεια, που εκμεταλλευόμενη την απουσία συγκεκριμένου νομοθετικού πλαισίου μετά τις αλλαγές στο χάρτη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, δίνει τη δυνατότητα στις Περιφερειακές Διευθύνσεις, να αποφασίσουν χωρίς συγκεκριμένα κριτήρια.
Η Πολιτεία πρέπει να σκεφτεί την ασφάλεια και τη σωματική ακεραιότητα των μαθητών. Το κακό οδικό δίκτυο της περιοχής μας, ιδιαίτερα στις ορεινές περιοχές, και οι ειδικές κλιματολογικές συνθήκες που επικρατούν σ’ αυτές, πέρα από την καθημερινή ταλαιπωρία εγκυμονούν κινδύνους ατυχημάτων.
Επισημαίνουμε ιδιαίτερα πως εδώ δεν πρόκειται για καταργήσεις κάποιων ολιγοθέσιων σχολείων (μονοθέσιων, διθέσιων) αλλά για προθέσεις δημιουργίας σχολικών συγκροτημάτων εκατοντάδων μαθητών, που δεν θα πληρούν ούτε καν τα στοιχειώδη, τόσο από άποψη υποδομών όσο και από άποψη εργασιακών σχέσεων και συνθηκών εργασίας (εκπαιδευτικών και μαθητών). Δεν μπορεί η συγχώνευση σχολείων να είναι η προτεραιότητα σήμερα.
Ζητάμε την οριστική ανάκληση της απόφασης (ΦΕΚ 1760/19-7-2013) για την κατάργηση συγχώνευση των σχολικών μονάδων Γοργόπης και Τούμπας , όπως έχει γίνει στο παρελθόν σε πολλές άλλες σχολικές μονάδες της χώρας . Οι διορθωτικές κινήσεις από μέρους της πολιτείας δεν είναι πισωγυρίσματα ,αλλά δείχνουν τη σοβαρότητα αυτών που μας διοικούν αναγνωρίζοντας πιθανά σφάλματα ή αλλαγή στρατηγικής που επιβάλλεται αφουγκραζόμενοι την κοινωνία, όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση επιβάλλεται από τις ιδιαίτερες κοινωνικοοικονομικές και εθνικές συνθήκες της περιοχής μας .
Απόφαση ντροπή. Εκτός Πανελλαδικών Εξετάσεων θα τεθούν οι μαθητές στους Φούρνους. Διαβάστε για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό. Τι καταγγέλλουν οι εκπαιδευτικοί
Το θέατρο σε βάρος των μαθητών, είναι η "λύση" που προτείνει το Υπουργείο και η ΔΙΔΕ "για το καλό των παιδιών".
Όπως αναφέρει η "Εφημερίδα των Συντακτών", το σχολείο των Φούρνων, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά διανύει το σχολικό έτος σε κατάσταση αποσύνθεσης, με αποτέλεσμα οι μαθητές να οδηγούνται σε αδιέξοδο και όλο και περισσότεροι να το εγκαταλείπουν.
Για μία ακόμη χρονιά, χρειάστηκε να περάσουν οι γιορτές των Χριστουγέννων, ώστε να ξεκινήσει η κάλυψη των βασικών αναγκών του σχολείου σε εκπαιδευτικούς η οποία δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα.
Οι μαθητές του Γυμνασίου και του Λυκείου των Φούρνων ξεκίνησαν να διδάσκονται τώρα, τα περισσότερα μαθήματα, ενώ υπάρχουν και αυτά που παραπέμπονται για το μέλλον.
Οι μαθητές των Φούρνων θα κληθούν με κάποιο μαγικό τρόπο να "γνωρίζουν" την ύλη μαθημάτων που δε διδάχθηκαν ποτέ στο Γυμνάσιο (όπως της Χημείας) για να προχωρήσουν στο Λύκειο.
Για μία ακόμη φορά, οι μαθητές των Φούρνων θα "μάθουν" σε τρεις μήνες όσα θα έπρεπε να διδαχθούν στη διάρκεια ενός σχολικού έτους.
Έτσι, όσοι μαθητές της Γ’ Λυκείου δεν είχαν τη δυνατότητα να φύγουν από το νησί λόγω της κατάστασης που επικρατεί στο σχολείο, δεν θα πάρουν μέρος στη μάχη των πανελληνίων. Για πρώτη φορά, στο σχολείο των Φούρνων δε θα πραγματοποιηθούν πανελλαδικές εξετάσεις της Γ’ τάξης.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, το Υπουργείο και η ΔΙΔΕ Σάμου αρνούνται να αναλάβουν τη παραμικρή ευθύνη για όλη αυτή τη κατάσταση και αρκούνται στις απειλές και στην αναζήτηση των ευθυνών των εκπαιδευτικών.
Τελευταία πράξη της τραγωδίας, ήταν η οδηγία (προφορική πάντα) του Υπουργείου προς τους εκπαιδευτικούς των Φούρνων, με βάση την οποία απαιτούν από το σύλλογο να ορίσει εκπαιδευτικό που θα αναλάβει να διδάξει, στο διάστημα που απομένει μέχρι τις εξετάσεις της Α’ λυκείου, μάθημα που σύμφωνα με το νόμο, δεν το έχει ως ανάθεση.
Όπως σημειώνουν εκπαιδευτικοί μέσα από τη Γενική Συνέλευση του Σωματείου τους (ΕΛΜΕ Ικαρίας-Φούρνων) αποτελεί πρόκληση να ισχυρίζεται κάποιος ότι, αυτό το θέατρο που χρόνια τώρα παίζεται στις πλάτες των μαθητών και των εκπαιδευτικών των Φούρνων και οδήγησε στην εκδίωξη των μαθητών από το σχολείο, μπορεί ταυτόχρονα να αποτελεί «μια προσωρινή έστω λύση».
"Απαιτούμε να υπαχθούν οι μαθητές του σχολείου των Φούρνων σε καθεστώς ειδικής ρύθμισης, ώστε να μην οδηγηθούν οι μαθητές της Α’ Λυκείου σε πανελλαδικές εξετάσεις (τράπεζα θεμάτων) υπό αυτές τις συνθήκες. Καλούμε τη ΔΙΔΕ και τους σχολικούς συμβούλους να σταματήσουν να αναζητούν «λύσεις» σε τακτικές που απλά κουκουλώνουν το πρόβλημα και εξωραΐζουν την κυβερνητική πολιτική και να απαιτήσουν για τους μαθητές που έχουν υπ’ ευθύνη τους να εξεταστούν σε ενδοσχολικό επίπεδο.
Αυτά που συμβαίνουν στους Φούρνους, συμβαίνουν λιγότερο ή περισσότερο και σε άλλα μέρη της Ελλάδας και είναι ένας ακόμη λόγος για να προχωρήσουμε σε απεργιακές κινητοποιήσεις στο επόμενο διάστημα. Δεν έχουμε δικαίωμα να αδιαφορήσουμε για το άθλιο παιχνίδι που παίζει το υπουργείο σε βάρος των μαθητών μας. Πλάι στο κυρίαρχο αίτημα για τις απολύσεις, θα πρέπει σε αυτή τη φάση η ομοσπονδία μας να παλέψει για την κατάργηση της τράπεζας θεμάτων και των νέων πανελλαδικών-λαιμητόμο, στις οποίες οδηγούν τους μαθητές της Α’ Λυκείου, σημειώνουν οι εκπαιδευτικοί.
Πηγή: 'Εφημερίδα των Συντακτών
Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014
Πέμπτη, 27 Φεβρουαρίου 2014
Πως να βάλετε όρια στο απαιτητικό παιδί
Οι αρνητικές του συμπεριφορές είναι συμπτώματα άλλων βαθύτερων συναισθηματικών αναγκών που ζητούν φροντίδα ή μαθημένες αντιδράσεις που έχουν ενισχυθεί και αυτοματοποιηθεί μέσα στην πορεία του χρόνου.
Τα υγιή όρια ανάμεσα σε γονιό και παιδί είναι απαραίτητα για την ομαλή τους συμβίωση καθώς και προϋπόθεση ενός βασικού αισθήματος ασφάλειας.
Προσπαθήστε να θέτετε τα όριά σας με τον σεβασμό που αυτά απαιτούν στην προσωπικότητα του παιδιού, χωρίς να τα προσαρμόζετε στις δικές σας ανάγκες ή να τα επιβάλλετε με εξουσία.
Όρια σημαίνει και αμοιβαίες συμφωνίες (π.χ. ποια ώρα θα μελετήσει, θα δει τηλεόραση κλπ). Προετοιμάστε τον για τις συνέπειες τις μη υπακοής και τηρήστε τις.
Εξηγήστε του ότι δεν έχει το δικαίωμα να παρεισφρύει στα όριά σας και να διεκδικεί κάθε στιγμή κάτι από εσάς, αλλά οφείλει να μάθει να το ζητάει και να αντέχει την ματαίωση.
Μήπως εσείς οι ίδιοι λειτουργείτε εγωιστικά απέναντι στο παιδί και ούτε εσείς το ακούτε;
Η δυνατότητα να ακούμε το παιδί μας συναισθηματικά και να αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες του κάθε στιγμή, και όχι τη δική μας ανάγκη να του επιβληθούμε, είναι μια δεξιότητα που κάθε γονιός οφείλει να κατακτήσει.
Γονείς που οι ίδιοι είναι απαιτητικοί με τους άλλους και κυριαρχούνται από ένα μόνιμο αίσθημα ανικανοποίητου, εύκολα περνούν αντίστοιχες τάσεις στα παιδιά τους.
Καλλιεργήστε την επικοινωνία μαζί του και ρωτήστε τον όταν γίνεται επιθετικός, τι είναι αυτό που νιώθει και τι τελικά τον κάνει να αποφεύγει την συνεργασία μαζί σας.
tromaktiko
Την απαράδεκτη πρακτική του σχολικού σύμβουλου Παιδαγωγικής Ευθύνης Ν. Μαγνησίας, Π. Σαραντόπουλου, να αποστείλει έγγραφο, με το οποίο ενημερώνει για την υποχρεωτική εφαρμογή και συμμετοχή των εκπαιδευτικών στη διαδικασία της «Αυτοαξιολόγησης Εκπαιδευτικού Έργου» των σχολικών μονάδων, απειλώντας με απόλυση όσους δεν συμμορφωθούν, καταγγέλλουν με ανακοίνωσεις τους ο Εκπαιδευτικός όμιλος - Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης και η Επιτροπή Εκπαιδευτικών Μαγνησίας του ΠΑΜΕ.
Παραθέτουμε παρακάτω τις ανακοινώσεις:
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ - Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης
Ο ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΕΙ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΗΣ ..ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΗΣ(!) ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΗΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΟΛΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΟ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ ΣΑΡΑΝΤΟΠΟΥΛΟ.
ΔΙΑΤΡΑΝΩΝΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΣΤΙΣ ΑΠΕΙΛΕΣ ΓΙΑ ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ ΠΟΥ ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ ΤΟ ΒΑΡΒΑΡΟ ΜΕΤΡΟ ΤΗΣ «ΑΥΤΟ-ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ».
ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΣΤΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΙΛΟΥΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ.
ΖΗΤΕΙ ΤΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΛΜΕ ΤΟΥ «ΠΡΟΘΥΜΟΥ» ΣΥΜΒΟΥΛΟΥ- ΑΞΙΟΛΟΓΗΤΗ ΤΩΝ ΑΠΟΛΥΣΕΩΝ
ΜΕ ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΕΙΛΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙ ΝΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΕΙ Ο ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ ΣΑΡΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΠΡΟΑΣΠΙΖΟΝΤΑΙ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΟΛΜΕ ΚΑΙ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΤΗΝ «ΑΥΤΟ-ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ»-ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ-ΑΠΟΛΥΣΗ.
Στην υπηρεσία των «προθύμων» υπηρετών των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων, ο σύμβουλος Μαγνησίας Παναγιώτης Σαραντόπουλος δίδει εξετάσεις προσαρμογής στο νέο καθεστώς των μαζικών απολύσεων, μέσω της «Αξιολόγησης».Για το λόγο αυτό, σπεύδει να αναλάβει το ρόλο του «ελεγκτή-κριτή-αξιολογητή», στέλνοντας εγκυκλίους ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΗΣ των συναδέλφων και απειλώντας τους με ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ, επειδή προασπίστηκαν το αναφαίρετο δικαίωμά τους να αντιτίθενται στα βάρβαρα μέτρα της «Αυτό-αξιολόγησης», που μετατρέπουν το σχολείο σε μονάδα που θα λειτουργεί με ιδιωτικό-οικονομικά κριτήρια, διασπούν το συλλογικό ιστό ενότητας και ισοτιμίας των εργαζομένων, μετατρέπουν του μισούς συναδέλφους σε «αξιολογητές» των άλλων και το διευθυντή σε manager, ενώ ισοπεδώνουν θεμελιακές παιδαγωγικές ελευθερίες και μορφωτικές κατακτήσεις, εδραιώνοντας τις ελαστικές μορφές απασχολισιμότητας στο σχολείο της αγοραίας χρηστικής πληροφορίας και των ταξικών φραγμών.
Οι συνάδελφοί μας, που απειλούνται σήμερα με πειθαρχικές διώξεις, προασπιζόμενοι ταυτόχρονα και τη συλλογικά διαμορφωμένη θέση της ΟΛΜΕ, με την αντίστασή τους δίνουν το καλύτερο μάθημα στον ..πρόθυμο διώκτη τους και επιστημονικό καθοδηγό τους!!) τους .Με τη συλλογική τους αντίσταση, τονίζουν ότι ο εκπαιδευτικός είναι ταγμένος να υπηρετεί-με ελεύθερη σκέψη και αίσθημα κοινωνικής ευθύνης- το λειτούργημα του δασκάλου και όχι το έργο του σκυμμένου, υποταγμένου και τρομοκρατημένου «ωφελούμενου» που θα κλείνει τα μάτια μπροστά στη μαζική έξωση από το σχολείο των παιδιών από τα χαμηλά στρώματα και στην ισοπέδωση των βασικών ελευθεριών και αξιών που κατοχυρώνουν το παιδαγωγικό και επιστημονικό του έργο και αναδεικνύουν την κοινωνική του ευαισθησία.
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ Ο ΜΟΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΩΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΠΑΛΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ.
ΚΑΜΙΑ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ.
ΝΑ ΑΠΟΡΡΙΨΟΥΜΕ ΜΑΖΙΚΑ ΤΟ ΑΝΤΙΛΑΪΚΟ ΜΕΤΡΟ ΤΗΣ «ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ»- ΠΕΙΘΑΡΧΗΣΗΣ-ΑΠΟΛΥΣΗΣ.
ΚΑΝΕΙΣ ΔΙΩΚΤΗΣ ΤΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΘΕΣΗ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΜΑΣ.
Ο ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΚΑΙ ΜΑΖΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΘΑ ΚΑΤΟΧΥΡΩΣΕΙ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ.
ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ.
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ - ΑΝΤΙΤΕΤΡΑΔΙΑ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ
antitetradia.gr
-------------------------------
Μαγνησία: Σχολικός σύμβουλος κατέφυγε σε απειλές απόλυσης για να προωθήσει την αυτοαξιολόγηση
Την απαράδεκτη πρακτική του σχολικού σύμβουλου Παιδαγωγικής Ευθύνης Ν. Μαγνησίας, Π. Σαραντόπουλου, να αποστείλει έγγραφο, με το οποίο ενημερώνει για την υποχρεωτική εφαρμογή και συμμετοχή των εκπαιδευτικών στη διαδικασία της «Αυτοαξιολόγησης Εκπαιδευτικού Έργου» των σχολικών μονάδων, απειλώντας με απόλυση όσους δεν συμμορφωθούν, καταγγέλλει με ανακοίνωσή της η Επιτροπή Εκπαιδευτικών Μαγνησίας του ΠΑΜΕ.
Αναλυτικά αναφέρει:
«Ξεπερνά κάθε όριο αυταρχικότητας, συντηρητισμού, αντιδημοκρατικής, αντιπαιδαγωγικής και αντιεκπαιδευτικής συμπεριφοράς το έγγραφο που έστειλε στα σχολεία Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης της Μαγνησίας ο σχολικός σύμβουλος Παιδαγωγικής Ευθύνης Ν. Μαγνησίας, Παναγιώτης Σαραντόπουλος, με το οποίο "κουνά το δάκτυλο στους εκπαιδευτικούς" για υποχρεωτική εφαρμογή και συμμετοχή των εκπαιδευτικών στη διαδικασία της Αυτοαξιολόγησης Εκπαιδευτικού Έργου (ΑΕΕ) των σχολικών μονάδων.
Η ΑΕΕ είναι διαδικασία, που, όπως έχει καταγγελθεί, τόσο από τους εκπαιδευτικούς, όσο και από τους γονείς, θα οδηγήσει στην ταξική κατηγοριοποίηση, στο διαχωρισμό τους σε σχολεία πολλών ταχυτήτων, στην είσοδο των επιχειρηματικών συμφερόντων και χορηγών, στην απόλυτη χειραγώγηση των εκπαιδευτικών για να εφαρμόζουν την αντιεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης, έχοντας ως μόνιμη απειλή την αρνητική αξιολόγηση και την απόλυσή τους. Ακόμη θα αναγκάσει τους γονείς να χώνουν όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για τη μόρφωση των παιδιών τους.
Θα οδηγήσει στην περαιτέρω υποβάθμιση της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης, με την εφαρμογή της πολιτικής της κυβέρνησης, της ΕΕ και των κομμάτων του ευρωμονόδρομου, που θέλουν, με εκπαιδευτικά προγράμματα πρόχειρων και εφήμερων δεξιοτήτων, να παράγουν το αυριανό, φθηνό, εργατικό δυναμικό. Η πολιτική αυτή υπηρετεί τα συμφέροντα των επιχειρήσεων και των μονοπωλίων για την αύξηση της ανταγωνιστικότητάς τους, προορίζοντας τους σημερινούς μαθητές μας, τους αυριανούς εργαζόμενους να ζουν συνθήκες "γαλέρας", να περιπλανώνται ανάμεσα στην υποαπασχόληση με μισθούς πείνας, τη διά βίου κατάρτιση και την ανεργία.
Ο καλοθελητής στυλοβάτης της αντιλαϊκής πολιτικής σχολικός σύμβουλος της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, κ. Σαραντόπουλος, στο νομό μας, τρίζει τα δόντια του στους "συναδέλφους" του, θέλοντας να κάμψει την αντίσταση των εκπαιδευτικών στην εφαρμογή της ΑΕΕ των σχολικών μονάδων, τους απειλεί και τους τρομοκρατεί εγγράφως με την εφαρμογή του πιο αντιδραστικού άρθρου του Δημοσιοϋπαλληλικού Κώδικα: "Η άρνηση ή παρέλκυση εκτέλεσης υπηρεσίας αποτελεί πειθαρχικό αδίκημα", συνεπώς απόλυση (!). Φαίνεται ότι δεν αντιλαμβάνεται το ρόλο ως παιδαγωγικό σύμβουλο, αλλά ως επιλοχία άλλων "πέτρινων" εποχών, που έχουν καταδικαστεί στη συνείδηση του ελληνικού λαού και των εκπαιδευτικών. Παρόμοια τακτική, με προφορικές εντολές και απειλές, περί "πειθαρχικού αδικήματος" ακολουθούν και οι υπόλοιποι σχολικοί σύμβουλοι της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.
Η Γραμματεία Εκπαιδευτικών Μαγνησίας του ΠΑΜΕ καταγγέλλει αυτές τις ενέργειες των σχολικών συμβούλων. Καλεί τους εκπαιδευτικούς να τις καταδικάσουν και καλεί την ΕΛΜΕ Μαγνησίας να τους διαγράψει από μέλη της. Τέτοιοι "συνάδελφοι" δεν έχουν θέση στα σωματεία μας».
Πηγή: 902.gr
Το θέατρο σε βάρος των μαθητών, είναι η «λύση» που προτείνει το Υπουργείο και η ΔΙΔΕ… «για το καλό των παιδιών…»
Το σχολείο των Φούρνων, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά διανύει το σχολικό έτος σε κατάσταση αποσύνθεσης, με αποτέλεσμα οι μαθητές να οδηγούνται σε αδιέξοδο και όλο και περισσότεροι να το εγκαταλείπουν. Το Υπουργείο, σε μια πρόβα για το είδος της αξιολόγησης που προωθεί, εξακολουθεί να αναζητάει τις ευθύνες στους εκπαιδευτικούς και να τους πιέζει να παίξουν το άθλιο θέατρο του, σε βάρος των μαθητών τους.
Για μία ακόμη χρονιά, χρειάστηκε να περάσουν οι γιορτές των Χριστουγέννων, ώστε να ξεκινήσει η κάλυψη των βασικών αναγκών του σχολείου σε εκπαιδευτικούς η οποία δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα.
Για μία ακόμη χρονιά οι μαθητές του Γυμνασίου και του Λυκείου των Φούρνων ξεκίνησαν να διδάσκονται τώρα, τα περισσότερα μαθήματα, ενώ υπάρχουν και αυτά που παραπέμπονται για το …μέλλον.
Για μια ακόμη φορά, οι μαθητές των Φούρνων θα κληθούν με κάποιο μαγικό τρόπο να «γνωρίζουν» την ύλη μαθημάτων που δε διδάχθηκαν ποτέ στο Γυμνάσιο (όπως της Χημείας) για να προχωρήσουν στο Λύκειο.
Για μία ακόμη φορά, οι μαθητές των Φούρνων θα «μάθουν» σε τρεις μήνες όσα θα έπρεπε να διδαχθούν στη διάρκεια ενός σχολικού έτους.
Για πρώτη φορά, όσοι μαθητές της Γ’ Λυκείου δεν είχαν τη δυνατότητα να φύγουν από το νησί λόγω της κατάστασης που επικρατεί στο σχολείο, ανήμποροι να σηκώσουν το βάρος της εγκατάλειψης και της ανάλγητης κυβερνητικής πολιτικής, αποθαρρυμένοι, «αποσύρονται» από τη μάχη των πανελληνίων. Για πρώτη φορά, στο σχολείο των Φούρνων δε θα πραγματοποιηθούν πανελλαδικές εξετάσεις της Γ’ τάξης.
Για μια ακόμη χρονιά το Υπουργείο και η ΔΙΔΕ Σάμου σε ρόλο στυγνού αναμεταδότη της κυβερνητικής πολιτικής, αρνούνται να αναλάβουν τη παραμικρή ευθύνη για όλη αυτή τη κατάσταση. Αρκούνται στις απειλές και στην αναζήτηση των ευθυνών των εκπαιδευτικών. Η μόνη τους αγωνία είναι να τους υποχρεώσουν ξανά, να παίξουν το ίδιο θέατρο που οδήγησε στην αποσύνθεση του σχολείου, κάνοντας στο λίγο χρόνο που απομένει ένα «πασάλειμμα» της ύλης, ώστε να μην χαλάσει η βιτρίνα. Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται συνήθως και οι «παιδαγωγικές» κατευθύνσεις των συμβούλων, που δίνουν οδηγίες για το πώς θα διεκπεραιωθεί το κυβερνητικό θέατρο, με θύματα πάντα τους μαθητές. Τελευταία πράξη της τραγωδίας, ήταν η οδηγία (προφορική πάντα) του Υπουργείου προς τους εκπαιδευτικούς των Φούρνων, με βάση την οποία απαιτούν από το σύλλογο να ορίσει εκπαιδευτικό που θα αναλάβει να διδάξει, στο διάστημα που απομένει μέχρι τις εξετάσεις της Α’ λυκείου, μάθημα που σύμφωνα με το νόμο, δεν το έχει ως ανάθεση… «για το καλό των παιδιών» όπως πάντα καταλήγουν να λένε. Έτσι ορίζουν το καλό τους, αυτοί που ανά πάσα στιγμή μιλούν στο όνομα των μαθητών. Για το καλό τους θα πρέπει να δεχτούν να «διδαχθούν» στις λίγες εβδομάδες που απομένουν, ένα μάθημα που δεν έχουν ξαναδεί, από εκπαιδευτικό που δεν το γνωρίζει και δεν το έχει ξαναδιδάξει! Ίσα ίσα για να γραφτεί το βιβλίο ύλης δηλαδή και να έχει το άλλοθι το υπουργείο, ότι πρόσφερε και στους μαθητές των Φούρνων ίσες ευκαιρίες στη μόρφωση…
Όμως αποτελεί πρόκληση να ισχυρίζεται κάποιος ότι, αυτό το θέατρο που χρόνια τώρα παίζεται στις πλάτες των μαθητών και των εκπαιδευτικών των Φούρνων και οδήγησε στην εκδίωξη των μαθητών από το σχολείο, μπορεί ταυτόχρονα να αποτελεί «μια προσωρινή έστω λύση». Γιατί πολύ απλά η αιτία του προβλήματος δεν μπορεί να είναι και η λύση του.
Απαιτούμε να υπαχθούν οι μαθητές του σχολείου των Φούρνων σε καθεστώς ειδικής ρύθμισης, ώστε να μην οδηγηθούν οι μαθητές της Α’ Λυκείου σε πανελλαδικές εξετάσεις (τράπεζα θεμάτων) υπό αυτές τις συνθήκες.
Καλούμε τη ΔΙΔΕ και τους σχολικούς συμβούλους να σταματήσουν να αναζητούν «λύσεις» σε τακτικές που απλά κουκουλώνουν το πρόβλημα και εξωραΐζουν την κυβερνητική πολιτική και να απαιτήσουν για τους μαθητές που έχουν υπ’ ευθύνη τους να εξεταστούν σε ενδοσχολικό επίπεδο.
Αυτά που συμβαίνουν στους Φούρνους, συμβαίνουν λιγότερο ή περισσότερο και σε άλλα μέρη της Ελλάδας και είναι ένας ακόμη λόγος για να προχωρήσουμε σε απεργιακές κινητοποιήσεις στο επόμενο διάστημα. Δεν έχουμε δικαίωμα να αδιαφορήσουμε για το άθλιο παιχνίδι που παίζει το υπουργείο σε βάρος των μαθητών μας.
Πλάι στο κυρίαρχο αίτημα για τις απολύσεις, θα πρέπει σε αυτή τη φάση η ομοσπονδία μας να παλέψει για την κατάργηση της τράπεζας θεμάτων και των νέων πανελλαδικών-λαιμητόμο, στις οποίες οδηγούν τους μαθητές της Α’ Λυκείου.
Η Γενική Συνέλευση της ΕΛΜΕ Ικαρίας Φούρνων
(Εύδηλος 25/2/2014)
alfavita
Ο «Άνθρωπος» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων
Η «ανθρωπότητα» δεν είναι τελικά μια τόσο γενική λέξη όσο πιστεύουμε, αλλάζει σε κάθε εποχή και σίγουρα δεν μας περιλαμβάνει όλους
The Desperate Man (1843-1845), Gustave Courbet
Ποιος είναι ο «Άνθρωπος» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Σε όλες τις μεγάλες ευρωπαϊκές μητροπόλεις, μια υπόγεια ανθρωπότητα χωρίς στέγη, τροφή ή το δικαίωμα στην εργασία επιβιώνει με λιγότερο από ένα ευρώ την ημέρα. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν οι 300 της Υπατίας, οι μετανάστες στα στρατόπεδα «υποδοχής», οι άνεργοι νέοι και ηλικιωμένοι, οι άστεγοι.
Σε ένα βίντεο της αγγλικής οργάνωσης για μετανάστες Parfras, ο Τζάμι, που κοιμάται σε ένα πάρκο του Λονδίνου, συγκρίνει τον εαυτό του με τους φίλους του που έχουν «χαρτιά» και με εμάς τους υπόλοιπους. «Έχουμε όλοι δύο χέρια, δύο μάτια, δύο πόδια. Είναι κι εκείνοι άνθρωποι, σαν κι εμένα». Απευθυνόμενος σ’ αυτούς που από την άνεση της πολυθρόνας τους διακηρύσσουν την πίστη τους στα «ανθρώπινα» δικαιώματα προσθέτει: «Πού είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα για εκείνους που ζητούν άσυλο και κοιμούνται σε παγκάκια;».
Ο Τζάμι διατυπώνει μια αναμφισβήτητη και τρομακτική αλήθεια: μπορεί να είμαστε όλοι άνθρωποι, αλλά η ανθρωπότητα πάντα απεχθανόταν, υποβάθμιζε και απέκλειε πολλά μέλη της. Σαν σύγχρονος Διογένης, ο Τζάμι απαντά στους καλούς φιλελεύθερους που πιστεύουν ότι τα δικαιώματα ανήκουν στους ανθρώπους απλώς επειδή είναι άνθρωποι, ότι αποτελούν κάτι το φυσικό, σαν τα μάτια, τα χέρια, τα πόδια. Η άποψη αυτή ακούγεται αισιόδοξη, καθησυχάζει τις συνειδήσεις. Αλλά αν την εξετάσουμε προσεκτικά, φαίνεται να είναι σαν μισή αλήθεια και μισός μύθος.
Σύμφωνα με πρόσφατες αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, οι συνθήκες κράτησης των αιτούντων άσυλο στην Ελλάδα ισοδυναμούν με βασανιστήρια και απάνθρωπη και ταπεινωτική μεταχείριση. Το 2011, το Βέλγιο καταδικάστηκε επειδή θεώρησε την Ελλάδα ευνομούμενο κράτος στο οποίο μπορούσε να στείλει πίσω έναν Αφγανό πρόσφυγα, όπως υποχρεούται από το διεθνές δίκαιο. Η επαναπροώθηση προσφύγων στην Ελλάδα απαγορεύτηκε μετά την απόφαση λόγω των συνθηκών κράτησης και επειδή η Ελλάδα ουσιαστικά δεν δίνει ποτέ άσυλο στους αιτούντες πρόσφυγες.
Η Ελλάδα των μνημονίων αποτελεί επιβεβαίωση της αλήθειας ότι η ανθρωπότητα δεν είναι μία και κοινή για όλους: ήταν πάντα χωρισμένη ανάμεσα στους πλήρως και τους λιγότερο ανθρώπους ή ανάμεσα στις ελίτ, τους υπάκουους υπηκόους και τους αποκλεισμένους.
Η ιδέα της «ανθρωπότητας» ανήκει στη νεωτερικότητα. Στην αρχαία Αθήνα και τη Ρώμη υπήρχαν Αθηναίοι και Ρωμαίοι, αλλά όχι «άνθρωποι», με την έννοια των μελών του ανθρώπινου είδους. Η λέξη humanitas εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Ρωμαϊκή Δημοκρατία και σήμαινε eruditio et institutio in bonas artes (γνώση και εκπαίδευση στα ήθη και τις τέχνες). Η ανθρώπινη ιδιότητα δεν ήταν κάτι κοινό αλλά, όπως έλεγε ο Κικέρωνας, ένα πρότυπο συμπεριφοράς το οποίο διέκρινε τους hominess humani (τους πραγματικούς ανθρώπους, δηλαδή τους μορφωμένους Ρωμαίους) από τους homines barbari (τους βάρβαρους, όλους τους υπόλοιπους). Και παραμένει η «ανθρωπότητα» έκτοτε ένας τέτοιος όρος διάκρισης μεταξύ των πλήρως και των λιγότερο ανθρώπων.
Ο χριστιανισμός υπονόμευσε τις ιεραρχίες του κλασικού κόσμου. Η διακήρυξη του Αποστόλου Παύλου ότι δεν υπάρχει Έλληνας ή Εβραίος, άνδρας ή γυναίκα, ελεύθερος ή δούλος (Επιστολή προς Γαλάτες 3:28) εισάγει έναν πνευματικό οικουμενισμό. Όλοι οι άνθρωποι έχουν ψυχή και μπορούν να συμμετάσχουν στο θεϊκό σχέδιο σωτηρίας. Πρέπει όμως να ασπαστούν τον χριστιανισμό, γιατί οι άπιστοι δεν έχουν θέση στο σχέδιο της θείας πρόνοιας. Αυτός ο ριζικός διαχωρισμός θεμελίωσε την οικουμενική αποστολή της Εκκλησίας και της αυτοκρατορίας, όπως και την επιμονή τους στον προσηλυτισμό των αλλοθρήσκων. Η αναγγελία της αγάπης και σωτηρίας έγινε ταυτόχρονα και πολεμική ιαχή: να φέρουμε τους παγανιστές στη Θεία Χάρη, να επιβάλουμε στον κόσμο το μήνυμα της αλήθειας.
Στη Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και σε εκείνες που τη διαδέχτηκαν, η διαχωριστική γραμμή μεταξύ ανθρώπων και βαρβάρων συνέπεσε μ’ αυτή μεταξύ πιστών και απίστων.
Η χριστιανική έννοια της ανθρωπότητας συζητήθηκε δημόσια σε μία από τις σημαντικότερες αντιπαραθέσεις στην Ιστορία. Το 1550, στο Βαγιαδολίδ της Ισπανίας, ο αριστοτελικός φιλόσοφος Χινές ντε Σεπούλβεδα και ο κληρικός Βαρθολομαίος ντε λας Κάσας αντιπαρατέθηκαν σχετικά με τη στάση των Ισπανών κατακτητών απέναντι στους Ινδιάνους του Μεξικού.
«Απολύτως δικαιωματικά»: Ο Σεπούλβεδα υποστήριξε ότι «οι Ισπανοί κυβερνούν απολύτως δικαιωματικά τους βαρβάρους, οι οποίοι στη σωφροσύνη, στα χαρίσματα, στην αρετή και στην ανθρωπιά είναι τόσο κατώτεροι από τους Ισπανούς όσο και τα παιδιά από τους ενηλίκους, οι γυναίκες από τους άνδρες, οι άγριοι και σκληροί από τους ήπιους και ευγενείς, θα τολμούσα να πω όσο ο πίθηκος από τον άνθρωπο».
Ο Λας Κάσας διαφώνησε, λέγοντας ότι οι Ινδιάνοι είχαν εδραιωμένα έθιμα και καθιερωμένο τρόπο ζωής. Είναι «ασύνειδα» χριστιανοί, έλεγε, όπως ο Αδάμ πριν από την Πτώση. Αν οι κατακτητές σεβαστούν τις παραδόσεις, τους νόμους και τον πολιτισμό τους, θα ασπαστούν τον χριστιανισμό, αλλά και θα αποδεχτούν την εξουσία των κατακτητών. Ο Λας Κάσας συνδύαζε τη θεολογία με την πολιτική σκοπιμότητα σε ένα πρώιμο παράδειγμα πολυπολιτισμικότητας. Αλλά ο χριστιανικός οικουμενισμός του, όπως κάθε οικουμενισμός, βασιζόταν σε αποκλεισμούς. Καταδίκασε κατ’ επανάληψη τους «Τούρκους και τους Μαυριτανούς, τους πραγματικούς βάρβαρους απόβλητους των εθνών». Οι μουσουλμάνοι, σε αντίθεση με τους Ινδιάνους, είχαν μάθει τη διδασκαλία του Χριστού, αλλά την απέρριψαν και επομένως δεν υπάρχουν περιορισμοί στην αντιμετώπισή τους.
Ο Λας Κάσας νίκησε το debate, αλλά η άποψη του Σεπούλβεδα ήταν εκείνη που υιοθετήθηκε από αποικιοκράτες και ιμπεριαλιστές. Ήταν η άποψή του που ακούσαμε για τους Σέρβους, τους Ιρακινούς και τους Αφγανούς από τους Δυτικούς, αλλά και για τους Αλβανούς ή τους Κούρδους από τους άλλους.
Το επόμενο βήμα στην ιστορία του «ανθρώπου» έγινε από τους πολιτικούς φιλοσόφους και τους επαναστάτες του 18ου αιώνα. Η γαλλική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη δηλώνει ότι «οι άνθρωποι γεννιούνται και παραμένουν ελεύθεροι και με ίσα δικαιώματα», αλλά στη συνέχεια αποδίδει τα δικαιώματα αυτά, με την πραγματική νομική και πολιτική τους έννοια, μόνο σε ορισμένους Γάλλους: τους πολίτες. Στο κενό ανάμεσα στον οικουμενικό «άνθρωπο» και τον εθνικό πολίτη βρίσκονται οι ξένοι – δεν έχουν δικαιώματα επειδή δεν είναι πολίτες και κατά συνέπεια δεν είναι πλήρως άνθρωποι, κάτι που έχει γενικευθεί σήμερα με τους πρόσφυγες και τους οικονομικούς μετανάστες.
Η γαλλική Διακήρυξη, διαχωρίζοντας την ιδιότητα του ανθρώπου από την ιδιότητα του πολίτη, δημιούργησε δύο εναλλακτικές προσεγγίσεις: τον ιμπεριαλισμό, στον οποίο η πόλις, το έθνος, το μερικό ισχυρίζεται ότι αποτελεί την έκφραση του κόσμου, της ανθρωπότητας, του καθολικού. Δικαιούται επομένως το μερικό να διαδώσει τον πολιτισμό με πολέμους και κατακτήσεις.
Ένα πρώιμο παράδειγμα ήταν οι ναπολεόντειοι πόλεμοι και η «εκπολιτιστική αποστολή» της αποικιοκρατίας, ένα σύγχρονο, το Ιράκ. Η εναλλακτική άποψη, ο κοσμοπολιτισμός, επιβάλλει το καθολικό στο μερικό, έτσι ώστε οι οικουμενικές αξίες να ξεπερνούν τοπικές ιδιοσυγκρασίες. Η δεύτερη προσέγγιση παραμένει μια ουτοπία όμως που ίσως υπάρξει στο μέλλον.
Μόνο η Αϊτινή Επανάσταση, που απελευθέρωσε τους σκλάβους και έδωσε πολιτικά δικαιώματα στον αποικιοκρατούμενο πληθυσμό της μετά την ανεξαρτησία του νησιού το 1804, ήταν εκείνη που ανέλαβε να υποστηρίξει τις αξίες του οικουμενισμού. Έπρεπε βέβαια να το κάνει ενάντια στους αποικιοκράτες Γάλλους που επινόησαν τα «οικουμενικά» δικαιώματα αλλά τα έδωσαν μόνο στους λευκούς Γάλλους άνδρες. Και αυτό το πλήρωσε. Μέχρι τη δεκαετία του 1980, η Αϊτή πλήρωνε αποζημιώσεις στη Γαλλία για τη ζημιά που έπαθαν οι δουλοκτήτες. Κάθε φορά που η ελευθερία και η ιδιοκτησία συγκρούονται, η ιδιοκτησία επιβάλλεται. Να σημειώσουμε επίσης ότι η ελεύθερη Αϊτή ήταν το πρώτο κράτος που αναγνώρισε την Ελλάδα μετά την Επανάσταση.
Ο «άνθρωπος» των «δικαιωμάτων του ανθρώπου» δεν είχε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, εκτός από την ελεύθερη βούληση, τη λογική και την ψυχή. Αυτά τα καθολικά χαρακτηριστικά εκκοσμίκευσαν τη χριστιανική πίστη στην ιερότητα της ζωής και προίκισαν την ανθρωπότητα με αξιοπρέπεια και σεβασμό. Ο «άνθρωπος» ή το «υποκείμενο» των δικαιωμάτων είναι μια αφαίρεση. Δεν έχει σώμα, χρώμα, φύλο ή ιστορία, όπως έχουν υποστηρίξει ο Χέγκελ, ο Μπερκ και ο Μαρξ. Ωστόσο, ο πραγματικός άνθρωπος που απολάμβανε τα δικαιώματα ήταν ο ευκατάστατος, λευκός, χριστιανός, αστός, ετεροφυλόφιλος άνδρας. Συγκέντρωνε στο πρόσωπό του την αφηρημένη αξιοπρέπεια του ανθρώπου και τα συγκεκριμένα προνόμια του ισχυρού. Από τότε, η πλήρης «ανθρώπινη ιδιότητα» κατασκευάζεται με φόντο τη «μη ανθρωπότητα», αυτούς που ανήκουν σε λάθος τάξη, φύλο, φυλετική καταγωγή, θρησκεία ή σεξουαλικότητα.
Αν τα δικαιώματα είναι οικουμενικά, τότε οι πρόσφυγες, οι «παράνομοι» μετανάστες, οι άνεργοι ή οι κρατούμενοι του Γκουαντάναμο, οι οποίοι είναι απλώς «άνθρωποι» και δεν έχουν χώρα ή δίκαιο για να τους προστατεύει, θα έπρεπε να έχουν τα δικαιώματα των ανθρώπων. Ωστόσο δεν έχουν κανένα – αποτελούν μόνο γυμνή, απροστάτευτη ζωή.
Το κίνημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μπορεί να θεωρηθεί συνεχής αλλά αποτυχημένος αγώνας να γεφυρωθεί το χάσμα ανάμεσα στον αφηρημένο άνθρωπο των Διακηρύξεων και το εμπειρικό ανθρώπινο ον. Οι συμβάσεις κατά των διακρίσεων εις βάρος των έγχρωμων, των γυναικών, των παιδιών, των γκέι και των λεσβιών δίνουν σάρκα, οστά και φύλο στο χλομό σκαρίφημα του «ανθρώπου». Εχουν επιτύχει; Ναι και όχι. Η έννοια της κοινής «ανθρώπινης ιδιότητας» μας προικίζει όλους με αξιοπρέπεια. Εν τούτοις, η Ιστορία μάς έχει διδάξει ότι δεν υπάρχει κάποιος ιερός και απαράβατος ορισμός της ανθρώπινης ιδιότητας. Η ανθρώπινη δύναμη, εκκοσμίκευση της παντοδυναμίας του Θεού, αλλάζει συνεχώς τον ορισμό του ανθρώπου.
Η διαλεκτική του Διαφωτισμού οδήγησε στη χειραφέτηση αλλά και στον ναζισμό. Τα δικαιώματα είναι τρόπος προστασίας του ατόμου αλλά και εργαλείο των κυβερνήσεων για να πειθαρχούν τους ανθρώπους, τις κοινωνίες και, εσχάτως, τον κόσμο. Αν οι αποικιοκράτες έστελναν πρώτα τους ιεραποστόλους και μετά τις κανονιοφόρους, η σύγχρονη αυτοκρατορία στέλνει πρώτα τις ΜΚΟ για τα ανθρώπινα δικαιώματα και μετά τα βομβαρδιστικά. Είναι κομμάτια της ίδιας ιστορίας: της προσφοράς του «πολιτισμού» στους βαρβάρους.
Σε κάθε εποχή: Κάθε ιστορική εποχή έχει χρησιμοποιήσει τον δικό της (φιλοσοφικό ή εμπειρικό) ορισμό της ανθρωπότητας για να διαχωρίσει τους κυρίαρχους, τους υποτελείς και τους αποκλεισμένους. Εκείνοι που δεν μιλάνε τη γλώσσα μας, δεν μοιράζονται τη θρησκεία μας, ανήκουν στη λάθος τάξη, έχουν λάθος φύλο, χρώμα ή σεξουαλικότητα μένουν πάντα έξω από την «ανθρωπότητα», όπως ορίζεται στην κάθε χώρα και εποχή. Όλες οι παλιότερες κατηγορίες αποκλεισμού παραμένουν ενεργές σήμερα. Έχουν προστεθεί σ’ αυτές οι «οικονομικά ανενεργοί», τα «ανθρώπινα σκουπίδια», οι απόβλητοι του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.
Παρά τους ισχυρισμούς περί του αντιθέτου, η ανθρώπινη ιδιότητα δεν αποτελεί το κανονιστικό θεμέλιο των δικαιωμάτων. Το νόημα που παίρνει σε κάθε ιστορική περίοδο και χώρα είναι αποτέλεσμα ιδεολογικής διαπάλης και πολιτικών μαχών, που επεκτείνουν τα δικαιώματα σε κάποιες κατηγορίες (κάνοντας τα μέλη τους περισσότερο «ανθρώπους») και τα περιορίζουν από άλλες. Τα ανθρώπινα δικαιώματα λοιπόν δεν «ανήκουν» στους ανθρώπους. Αντίθετα συνιστούν μια διαβαθμισμένη «ανθρωπότητα», με πλήρεις ανθρώπους στο ένα άκρο, τους αποκλεισμένους στο άλλο και τη μεγάλη μάζα των υπηκόων στο μέσο.
Ο Κ. Δουζίνας είναι καθηγητής της Νομικής, αντιπρύτανης και διευθυντής του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Ερευνών στο Κολέγιο Μπίρκμπεκ του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Μετάφραση: Μιχάλης Λαλιώτης
Εφημερίδα των Συντακτών
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)