Γιατί επιμένουμε να τιμωρούμε τα παιδιά μας;
Οι ποινές αποτελούσαν πάντοτε αναπόσπαστο κομμάτι της σχολικής ζωής. Όλοι μας ως μαθητές έχουμε λίγο ή περισσότερο δοκιμάσει την απειλή ή την επιβολή κάποιας ποινής. Ως εκπαιδευτικοί, όσο κι αν το θέλουμε, δεν έχουμε αποφύγει την επιβολή κάποιας ποινής σε μαθητή. Η απλούστερη ποινή που μπορεί να επιβληθεί είναι η απλή επίπληξη. Η αυστηρότερη ποινή, από αυτές που όσο τουλάχιστον γνωρίζω, επιβάλλονται κάτω από προϋποθέσεις, είναι η αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος. Η ποινή αυτή θεωρείται ιδιαίτερα «σκληρή» και επιβάλλεται σπάνια και σε περιπτώσεις ακραίας συμπεριφοράς και μόνο όταν κάθε άλλο μέτρο έχει χάσει την παιδαγωγική του αξία. Παράλληλα είναι κοινά αποδεκτό ότι για τους μαθητές της Τρίτης Τάξης του Λυκείου, υπάρχουν μεγαλύτερα όρια ανοχής σε σχέση με την πιθανή και ενδεχόμενη παραβατική συμπεριφορά τους, οπότε θεωρείται σχεδόν αδιανόητο να επιβληθεί σε ένα μαθητή ή μια μαθήτρια της Τρίτης Λυκείου η προαναφερόμενη ποινή.
Όλα αυτά φαίνονται λογικά και αναμενόμενα στα πλαίσια της λειτουργίας της σχολικής κοινότητας.
Ότι όμως είναι ηθικό είναι και νόμιμο; Ότι δέχεται ο εκπαιδευτικός κόσμος και η μαθητική κοινότητα ως λογικό συμβαίνει και στο επίπεδο της νομοθεσίας;Δυστυχώς όχι. Σύμφωνα με την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας (τόσο την προηγούμενη, όσο και την νυν, εφ’ όσον όχι μόνο το αποδέχεται, αλλά παρεμβαίνει με οδηγία της στο θέμα) για λόγους οικονομίας και «ορθολογικής κατανομής» του ανθρώπινου δυναμικού των εκπαιδευτικών που υπηρετούν στα Λύκεια της χώρας, τα μαθήματα κατεύθυνσης θα διδάσκονται στα αντίστοιχα τμήματα αν και εφ’ όσον ο αριθμός των μαθητών είναι (Χ) – οκτώ, δώδεκα, δεκαπέντε κλπ ανάλογα με την περίσταση και το συνολικό δυναμικό των μαθητών του σχολείου ή την γεωγραφική περιοχή -.
Με βάση τα παραπάνω, αν σε κάποιο Λύκειο σε μία κατεύθυνση πχ Θετική υπάρχουν αρχικά (7) υποψήφιοι και με βάση τον αριθμό των αναποφάσιστων μαθητών υπάρχει δυνατότητα δημιουργίας τμήματος, οι μαθητές θα φοιτήσουν στο σχολείο μέχρι το Σεπτέμβριο, ή τις πρώτες μέρες του Οκτωβρίου και αν τελικά το τμήμα δεν δημιουργηθεί θα πρέπει να αλλάξουν σχολείο. –Ουσιαστικά, με τον τρόπο αυτό το Υπουργείο εξαναγκάζει σε αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος μια ομάδα μαθητών, επιβάλλοντάς τους την πιο «σκληρή ποινή». Δεν εξετάζω αν αυτό είναι λειτουργικά εφικτό, πράγμα που σε πολλές περιπτώσεις δεν συμβαίνει, δεν εξετάζω την πιθανότητα με τον τρόπο αυτό κάποιος εκπαιδευτικός να αναγκαστεί να υπηρετεί σε μια, δύο ή και τρείς σχολικές μονάδες. Αυτό που πρώτιστα με ενδιαφέρει είναι η παιδαγωγική πλευρά και αξία του μέτρου.
Αν ήσασταν γονιός και ξαφνικά έπρεπε το παιδί σας να αλλάξει σχολείο, παρέες, περιβάλλον, φίλους… όχι γιατί αυτή είναι η επιλογή σας ή γιατί έτσι επιβάλλει ο οικογενειακός προγραμματισμός, ή η οικονομική σας κατάσταση, αλλά γιατί ο αριθμός των μαθητών στο σχολείο δεν επιτρέπει να δημιουργηθεί το ανάλογο τμήμα κατεύθυνσης (ουσιαστικά μιλάμε για μια διαφοροποίηση 4 ωρών στο πρόγραμμα διδασκαλίας) τι θα κάνατε, πως θα αντιδρούσατε, τι θα λέγατε για την πολιτεία και το χρέος της να παρέχει δωρεάν και ποιοτική εκπαίδευση;
Αν ήσασταν μαθητής πως θα αισθανόσασταν αν ξαφνικά έπρεπε να αλλάξετε σχολικό περιβάλλον να αλλάξετε φίλους και να αναγκαστείτε να βρεθείτε σε ένα περιβάλλον το οποίο δεν διαλέξατε και ενδεχομένως να φοβάστε, να υπάρχει η πιθανότητα να μην σας αποδεχτεί ή ακόμα χειρότερα να σας απομονώσει (φαινόμενο bulling) και να στραφεί εναντίον σας, ειδικά στην τελευταία χρονιά της σχολικής σας διαδρομής και ενώ μπροστά σας μέχρι τώρα υπήρχε μόνο το θέμα των πανελλαδικών εξετάσεων, ξαφνικά ανακύπτουν θέματα ψυχολογικά, θέματα κοινωνικής ένταξης, αποδοχής από το νέο περιβάλλον και χιλιάδες άλλα ζητήματα που εντάσσονται στην εφηβική ψυχολογία;
Αν πάλι ήσασταν εκπαιδευτικός και το θέμα αυτό απασχολούσε το σχολείο σας, με παρεμβάσεις του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων, με αλλαγές στο πρόγραμμα διδασκαλίας και μια σειρά αλλαγών, στην κατανομή των εξωδιδακτικών καθηκόντων, κυρίως όμως αν το θέμα αυτό γινόταν το κύριο θέμα συζήτησης στο σχολείο, αν προκαλούσε την συντροφικότητα των μαθητών που θα ήταν διαθέσιμοι να αλλάξουν κατεύθυνση για να καλύψουν τους συμμαθητές τους, αν ειδικά αυτή την εποχή που προσπαθούμε με κάθε τρόπο να κρατήσουμε τα σχολεία ανοιχτά, χωρίς καταλήψεις, προκαλούσαμε τα αισθήματα περί δικαιοσύνης, τότε πως θα νοιώθατε. Παράλληλα αν γνωρίζατε ότι το όλο θέμα αφορά 4 διδακτικές ώρες, θα αισθανόσασταν περήφανος ως εκπαιδευτικός; Θα αισθανόσασταν ότι το δημόσιο σχολείο δίνει τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες προϋποθέσεις επιτυχίας στους μαθητές του, ή ότι για μια ακόμα φορά ευνοούνται οι έμποροι της εκπαίδευσης;
Οι προηγούμενες ηγεσίες του Υπουργείου είχαν δείξει ξεκάθαρα την φιλοσοφία τους και την κατεύθυνση που ήθελαν να διαμορφώσουν, για το λόγο αυτό και τιμωρήθηκαν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο μέσα από την καθολική τους αποδοκιμασία στις εκλογές. Ελπίζουμε σε χαλεπούς καιρούς η τωρινή ηγεσία να εξετάσει με βάση τον ανθρώπινο παράγοντα και όχι με την λογική των αριθμών την κατάσταση και πολλές διατάξεις ανάλογες με αυτή που αναφέρουμε παραπάνω, γιατί ειδικά στο χώρο της παιδείας οι αριθμοί δεν έχουν θέση, εδώ πρέπει να κυριαρχεί ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΙΔΕΙΑ.
ΜΑΝΟΛΗΣ ΟΡΦΑΝΟΥΔΑΚΗΣ
ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ – ΙΣΤΟΡΙKOΣ
ALFAVITA.GR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου