Αν συγκρίνουμε την κοινωνία μιας χώρας με έναν άνθρωπο θα διαπιστώσουμε ότι είναι ανάλογοι οργανισμοί. Και οι δύο έχουν αισθήσεις, αντίληψη, ένστικτα, αντιδράσεις, αμυντικά συστήματα, προσαρμοστικές ικανότητες, εξελικτικούς μηχανισμούς κ.ο.κ. Δεν υπάρχει ούτε μία λειτουργία στον έναν από τους δύο οργανισμούς που να μην υπάρχει και στον άλλο. Συνεπώς, με τον ίδιο τρόπο που ο άνθρωπος προσβάλλεται από μικρόβια, ιούς, τοξίνες και άλλους νοσογόνους παράγοντες, με συνέπεια να αρρωσταίνει, έτσι και μία κοινωνία προσβάλλεται από αντίστοιχους παράγοντες, με αποτέλεσμα να εμφανίζει κοινωνικές νόσους.
Όταν οι φυσικές ασθένειες μείνουν χωρίς δραστική θεραπεία, τότε τα προβλήματα συσσωρεύονται, με αποτέλεσμα την εκδήλωση οξείας και βαριάς νόσησης που μπορεί να οδηγήσει στο φαινόμενο της πολυοργανικής ανεπάρκειας. Διαβάζω στο ιατρικό λεξικό: «Σύνδρομο πολυοργανικής ανεπάρκειας είναι η σταδιακή ανεπάρκεια δύο ή περισσότερων οργανικών συστημάτων που προκύπτει από οξείες, βαριές νόσους ή τραυματισμούς (π.χ. σήψη, συστηματική φλεγμονώδης απάντηση, τραύμα, εγκαύματα) και οφείλεται στην ανικανότητα του οργανισμού να ενεργοποιήσει επαρκώς τους αμυντικούς του μηχανισμούς». Αντίστοιχα στον κοινωνικό οργανισμό διαπιστώνουμε ότι, όταν ζωτικά όργανά του, όπως η κυβέρνηση, οι υπηρεσίες του κράτους, η δικαιοσύνη, τα σώματα ασφαλείας, η παιδεία, η δημόσια υγεία πάσχουν, τότε επηρεάζονται και πολλοί άλλοι τομείς της κοινωνίας με αποτέλεσμα μία σταδιακή και αναπόδραστη ανάπτυξη λοιμώξεων και φλεγμονών κοινωνικού χαρακτήρα σε όλους τους ιστούς της, οπότε η οποιαδήποτε αμέλεια λήψης έγκαιρων θεραπευτικών μέτρων θα οδηγήσει σε σύνδρομο κοινωνικής πολυοργανικής ανεπάρκειας. Σε αυτό το στάδιο φρονώ ότι βρισκόμαστε σήμερα. Και θα σταθώ σε μία από τις βαριές νόσους που το προκαλούν, στις οποίες εστιάζει ο ιατρικός ορισμός. Σε αυτήν που φιγουράρει πρώτη και είναι η «σήψη».
Δεν είναι ώρα να αναζητήσουμε τα αίτια που προκάλεσαν και συντηρούν αυτήν τη σήψη. Πολλά από αυτά υπάρχουν από συστάσεως του ελληνικού κράτους, άλλα προκλήθηκαν από το γεγονός ότι, ενώ κατά τη διάρκεια της τριακονταετίας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Ευρώπη ανασυγκροτούνταν ως μια κοινωνία με προοπτικές πολιτισμικής ανάπτυξης, εμείς εδώ ήμασταν βυθισμένοι στη μισαλλοδοξία και τον εθνικισμό, δημιουργώντας ένα κράτος που οι πολίτες του οφείλουν αυτοί να το υπηρετούν αντί αυτό τους πολίτες. Ομως για λόγους διατήρησης της μνήμης ως παράγοντα αποφυγής επανάληψης λαθών, θα σταθώ σε ένα πρόσφατο αίτιο που δεν είναι άλλο από την απώλεια οποιασδήποτε αυτοεκτίμησης μας είχε απομείνει, όταν τη δώσαμε βορά στον παγκόσμιο οικονομικό Μινώταυρο. Τότε που, ύστερα από μια μακρά περίοδο περιπλάνησης χωρίς μίτο της Αριάδνης στον λαβύρινθο του ευδαιμονισμού και του χυδαίου νεοπλουτισμού, παραδεχτήκαμε ότι «μαζί τα φάγαμε». Τότε που η «θεραπεία» τύπου Μένγκελε της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, της Τρόικας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ως αποτέλεσμα είχε την πλήρη και μη αναστρέψιμη σηπτική καταπληξία.
Όμως πρέπει να καταλάβουμε ότι όταν κάποιος νοσεί και έχει διάρροια δεν φταίει αυτή και η εικόνα της, η οσμή της, οι πόνοι που προκαλεί, η αδυναμία να την ελέγξουμε, φταίει το βρόμικο, το τοξικό, το μολυσμένο τρόφιμο που φάγαμε ή που μας τάισαν με αυτό κάποιοι. Η διάρροια είναι μηχανική αυτόματη και ανεξάρτητη από τη βούλησή μας αντίδραση ενός οργανισμού που νοσεί. Είναι η προσπάθειά του να αποβάλει το δηλητήριο που τον αρρωσταίνει. Αυτό το ξέρουμε και γι’ αυτό δεν την κατηγορούμε σαν αιτία της αρρώστιας μας. Αυτό που δεν ξέρουμε -ή κάνουμε πως δεν ξέρουμε- είναι ότι η εκτίναξη της εγκληματικότητας, την οποία βιώνουμε σε όλους τους κοινωνικούς χώρους, είναι το σύμπτωμα του τελικού σταδίου του συνδρόμου της κοινωνικής πολυοργανικής ανεπάρκειας που εκδηλώνεται πλέον παντού. Κάποιοι παπάδες, πολιτικοί και κομματικοί παράγοντες, ανώτατοι δικαστικοί και άλλοι «καλοί» οικογενειάρχες είναι παιδόφιλοι, κάποιοι αστυνομικοί είναι προαγωγοί και μπράβοι, κάποιοι γιατροί χρηματίζονται για να προωθούν πολλές φορές άχρηστα ή ακόμα και επικίνδυνα φάρμακα, κάποιοι κυβερνήτες παρακολουθούν τους πολίτες τους, ενώ την ίδια στιγμή κουνάνε απειλητικά το δάχτυλο σε μανάδες θυμάτων τους, κάποιοι δημοσιογράφοι, αντί να ελέγχουν την εξουσία, διαγκωνίζονται ποιος θα την υγράνει πιο πολύ με τα κολακευτικά γι’ αυτήν λεκτικά εκκρίματά του, κάποιοι ολιγάρχες θησαυρίζουν οικειοποιούμενοι δημόσιο χρήμα.
Σήμερα κάποιοι θυμήθηκαν τη βία των ανηλίκων που ενδημεί στα σχολεία και απειλούν με αποβολές τους μαθητές και με ποινικές διώξεις τους γονείς τους. Στα σχολεία, που με ευθύνη τους τα έχουν αφήσει χωρίς δασκάλους, όπου πέφτουν τα ταβάνια και εκρήγνυνται οι λέβητες θέρμανσης σκοτώνοντας παιδιά. Σήμερα που ενώ ένα παιδί βιάστηκε από οπαδούς της «κανονικότητας», οι εισαγγελείς κάνουν προσχηματικές εφέσεις κατά της αθωωτικής απόφασης για τη μητέρα του, ώστε το παιδί να θεωρηθεί πόρνη που την εκδίδει η μάνα της κι έτσι ο βιαστής να μεταμορφωθεί «εν τη εννοία του νόμου» σε απλό πελάτη. Ομως τα μόνα που δεν φταίνε σε τίποτα είναι τα παιδιά. Αλίμονό μας όταν φτάσουμε στο σημείο τη σήψη και την ανεπάρκειά μας να την αποδώσουμε στα παιδιά, δείχνοντάς τα ως φορείς της νόσου που εμείς τους προκαλέσαμε. Τότε η γενιά αυτών που μας κυβερνούν, των αποφοίτων των Χάρβαρντ και των Κολούμπια, θα μείνει στην ιστορία όχι ως η γενιά των «αρίστων» αλλά αυτή που κατάντησε, από τη φαυλότητα και τη χρηματολαγνία της, νεκροθάφτης της χώρας, η οποία μόλις είχε αρχίσει να συνέρχεται από τον εφιάλτη της χρεοκοπίας.
Δεν φταίνε οι ανεξέλεγκτες και βίαιες εκδηλώσεις της απόγνωσης και του πανικού που αισθάνονται τα παιδιά μπροστά σ’ ένα μέλλον που ξέρουν ότι δεν πρόκειται ποτέ να τους ανήκει. Φταίνε τα τοξικά πρότυπα που τα αναγκάζουμε να ακολουθήσουν. Φταίει μια παιδεία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα ενός ανήθικου οικονομίστικου συστήματος που αποπνέει αναθυμιάσεις διαφθοράς, διαστροφής και διαπλοκής. Φταίει η επιβολή μιας κουλτούρας κοινωνικής καταξίωσης που επιτυγχάνεται με τη μέθοδο της αναρρίχησης με οποιοδήποτε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο πάνω στους άλλους, που αγωνίζονται κι αυτοί να πατήσουν στα κεφάλια των από κάτω τους.
Και ολοκληρώνοντας αυτές τις σκέψεις, είναι βέβαιο ότι, αν συνεχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε το κράτος δικαίου και ασφάλειας μέσω αυτών των ιδεολογημάτων, θα φτάσουμε στο σημείο να θεωρήσουμε ως «αυτοάμυνα» το δικαίωμα να βιαιοπραγούμε στην ψυχή και στα σώματα των παιδιών, καταλογίζοντάς τους την ευθύνη για τη νόσο που τους μεταδώσαμε, χαρακτηρίζοντάς την ως εγκληματικότητα την οποία θα εξαλείψει ο ποινικός κώδικας και το σωφρονιστικό σύστημα.
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου