Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω ,γιατί η παιδεία στην χώρα μας είναι "προνόμιο" του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος και όχι εθνική υπόθεση! 

Πόσο μάλλον για θέματα που άπτονται την παιδαγωγική και τη διδακτική πράξη. 

Αλλάζει η κυβέρνηση ;Αλλάζουν σχεδόν τα πάντα !(εξεταζόμενα μαθήματα , τρόποι εξέτασης -εδώ δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω το σκεπτικό των υποχρετικών διαγωνισμάτων και στο β τετράμηνο των μαθημάτων που θα εξεταστούν οι μαθητές και τον Ιούνιο - μέσοι όροι προαγωγής ,τράπεζα θεμάτων -ράψε ξήλωνε-, μπαίνουν βγαίνουν εξεταζόμενα μαθήματα , αλλαγές στην ύλη ,αλλαγές στα παιδαγωγικά μέτρα κλπ) .

Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει ένα ενιαίο πρόγραμμα για την παιδεία μας, κυρίως βασιζόμενο στην εμπειρία και στην επιστημονική γνώση των άμεσα σχετιζόμενων με την εκπαίδευση ,εκπαιδευτικών, πανεπιστημιακών δασκάλων παιδαγωγικών σχολών και όχι μόνο; 

Αφού αυτοί που εισηγούνται και αποφασίζουν, είναι άσχετοι με την σχολική πραγματικότητα ! 

Η αυστηροποίηση των ποινών κανένα πρόβλημα ενδοσχολικής και όχι μόνο βίας και παραβατικής συμπεριφοράς δεν θα λύσει ! 

Το πρόβλημα είναι πολύ πιο σύνθετο!Απλά το υπουργείο ,όπως πάντα εθελοτυφλεί και κωφεύει! Θέλει στήριξη ο μαθητής/τρια , ο/η εκπαιδευτικός, η οικογένεια με παρεμβάσεις ουσιαστικές .

Κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους υποχρεωτικά και μόνιμα στα σχολεία!

Αγανακτισμένη εκπαιδευτικός