Ελεύθερη επιλογή σχολείου: Το φρέσκο ανέκδοτο της κυβέρνησης
Η νέα σχολική χρονιά θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον και πολλές νέες προκλήσεις, όπως συμβαίνει άλλωστε τα τελευταία δέκα, τουλάχιστον, χρόνια.
Το καινούριο «φρούτο», για τη χώρα μας, ακούει στο όνομα «ελεύθερη επιλογή σχολείου».
«Μα αυτό επιβάλλει η δημοκρατία. Ο κάθε γονιός και ο κάθε μαθητής να έχει το δικαίωμα να διαλέγει το σχολείο που εκείνοι θεωρούν καλύτερο. Το να αφαιρείς από κάποιον το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής σχολείου είναι αντιδημοκρατικό.» Κλασικό επιχείρημα των κυβερνώντων που εμφανίζονται υπέρμαχοι της δημοκρατίας και της υπεράσπισης των δικαιωμάτων. Δικαιώματα τα οποία φροντίζουν την ίδια στιγμή να καταργούν όταν πρόκειται για το δικαίωμα στην εργασία, την απεργία, την δωρεάν υγεία, στις διακοπές και στον ελεύθερο χρόνο. Στον καπιταλισμό τα δικαιώματα έχουν ταξικό πρόσημο.
Ο γονιός με τον γόνο του λοιπόν να μπορεί να επιλέγει το σχολείο-μαγαζί που θέλει. Η μία όψη του νομίσματος.
Το σχολείο-μαγαζί να μπορεί κι εκείνο να επιλέγει τους πελάτες που θέλει. Η άλλη όψη του νομίσματος.
Ας πιάσουμε τη μία όψη του νομίσματος.
Ποια είναι τα καλύτερα σχολεία; Μα φυσικά αυτά που θα είναι πρώτα στη σχετική λίστα μετά την «αξιολόγηση της σχολικής μονάδας». «Όπως Αμερική», και όχι μόνο, που έλεγε σε μια παλιά διαφήμιση. Τι κι αν δεν υπάρχει «ουδέτερη» ή «αντικειμενική» αξιολόγηση; Τι κι αν παραβλέπεται το κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον μέσα στο οποίο καλούνται να λειτουργήσουν οι σχολικές μονάδες; Τι κι αν η αξιολόγηση θα εντείνει τους ταξικούς φραγμούς και θα οδηγήσει στη διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης; Μα, αυτός ακριβώς είναι ο στόχος που κρύβουν πίσω από βαρύγδουπες και γενικόλογες αναφορές.
Μήπως πιστεύει κανείς πως τα σχολεία των φτωχών περιοχών θα μπορέσουν να «ανταγωνιστούν» εκείνα των οικονομικά ισχυρών; Και αφού τα πρώτα σχολεία θα πιάνουν πάτο, αργά ή γρήγορα θα κλείνουν. «Όπως Αμερική», και όχι μόνο, που έλεγε σε μια παλιά διαφήμιση.
Τα σχολεία με τις πολλές «δράσεις», τα πολλά «προγράμματα», τα πολλά «Εράσμους», τα πολλά σεμινάρια, αυτά είναι το καλύτερα. Κάνουν και τελετές απονομής διαφόρων βραβείων και φωτογραφίσεις και διαγωνισμούς και καινοτόμες δράσεις και αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και δημοσιεύσεις στον τοπικό τύπο. Ανακηρύσσονται «σχολεία της χρονιάς», «σχολεία της πόλης», «σχολεία της χώρας», και δεν συμμαζεύεται. Όλα για τους πελάτες, για να πιστέψουν ότι αυτοί και μόνο αυτοί θα στέλνουν τα παιδιά τους στα καλύτερα σχολεία. Ο ατομικισμός και ο ανταγωνισμός σε όλο του το μεγαλείο.
Ας πιάσουμε την άλλη όψη του νομίσματος.
«Τα καλύτερα σχολεία», θα βάλουν όρους στους πελάτες που δεν θα είναι η γεωγραφική κατανομή με βάση τον τόπο κατοικίας.
Μπορεί να είναι η επίδοση του πελάτη-γόνου σε κάποια διαγωνίσματα, ή η βαθμολογική του επίδοση τα προηγούμενα χρόνια, ή οι αθλητικές του επιδόσεις.
Εννοείται πως σημαντικό ρόλο, ίσως τον κυριότερο, θα παίζουν και τα «λεφτά αισθήματα» του γονέα-πελάτη αν και εφόσον διατίθενται για προσφορά προς το «καλύτερο σχολείο».
Οπότε, καλό θα είναι οι επίδοξοι γονείς-πελάτες να κρατάνε μικρό καλάθι, αν νομίζουν ότι περιφέροντας τον χαρισματικό γόνο τους στα «καλύτερα σχολεία», θα βρίσκει πάντα τις πόρτες ανοιχτές.
Το κυνήγι της αριστείας και ο ανταγωνισμός πάντα σε φέρνουν απέναντι από κάποιον που είναι πιο καλός και πιο άριστος από σένα ειδικά σε ένα περιβάλλον που τα «αισθήματα» μετριούνται σε χρήμα.
Συνηθίζεται άλλωστε σε τέτοιο ανώτερο, άριστο θα έλεγε κάποιος επίπεδο, οι χορηγίες και οι προσφορές να έχουν τον πρώτο λόγο.
Το περίφημο Χάρβαρντ έχει δείξει τον δρόμο και τον σίγουρο τρόπο για να μπορεί κάποιος να σπουδάσει σε αυτό.
Πάντως, αν κρίνουμε από τους αποφοίτους του που μας κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια, το τρανταχτό όνομα και η υψηλή θέση στη σχετική λίστα αξιολόγησης, δεν εξασφαλίζουν το καλύτερο αποτέλεσμα για το λαό και τους εργαζόμενους.
Και αφού η συζήτηση περί δικαιωμάτων γενικώς βρίσκεται στην επικαιρότητα με αφορμή και το περιστατικό του εργαζόμενου σερβιτόρου-κολυμβητή στη Ρόδο, να υπενθυμίσουμε κάποια πράγματα.
Στον καπιταλισμό δεν έχουν όλοι τα ίδια δικαιώματα γι’ αυτό οι καταπιεσμένοι πάντα θα αγωνίζονται ενάντια στους καταπιεστές τους μέχρι την πλήρη απελευθέρωσή τους.
Απέναντι στο «δικαίωμα» γονέων και σχολείων να επιλέγουν και να επιλέγονται, υποτίθεται, ελεύθερα, υπάρχει και το δικαίωμα των εκπαιδευτικών των σχολείων που θα απειλούνται με κλείσιμο αλλά και των γονέων και των μαθητών που θα μένουν εκτός δημόσιας εκπαίδευσης εξ αιτίας της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής που ακολουθούν οι κυβερνήσεις κατ’ εντολή της ΕΕ, του ΟΟΣΑ και του κεφαλαίου. Οι τελευταίοι δεν θα επιτρέψουν τη διάλυση του δημόσιου σχολείου και το γκρέμισμα των εργασιακών σχέσεων και των ζωών τους.
Αυτοί που ονειρεύονται να διαλύσουν το δημόσιο σχολείο το ξέρουν και το φοβούνται. Οι θιγόμενοι δεν θα έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους.
Και τότε, κάποιοι θα χάσουν τον ύπνο τους και αυτοί δεν θα είναι οι εκπαιδευτικοί.
Όσον αφορά στους διαχρονικά αφελείς ή αλλιώς ισαποστάκηδες, που πιστεύουν πως η «ουδετερότητά» τους, θα τους εξασφαλίσει το απυρόβλητο, μάλλον η κατάσταση είναι δύσκολο.
Ή θα σταθούν απέναντι στην προσπάθεια της κυβέρνησης ώστε να ματαιωθούν τα σχέδιά της ή θα «γευτούν» τις συνέπειες της διάλυσης της δημόσια εκπαίδευσης.
«Όπως Αμερική», και όχι μόνο, που έλεγε σε μια παλιά διαφήμιση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου