Διευθυντής υπόδειγμα... αριστείας σε ιστορικό πρότυπο σχολείο
Διαλεκτή ΑγγελήΟι μαθητές του ιστορικού 1ου Πρότυπου Λυκείου της Αθήνας είναι από τα χιλιάδες παιδιά που θέλησαν να δώσουν το «παρών» στις μεγάλες διαδηλώσεις για το δυστύχημα στα Τέμπη, συμμετέχοντας στο ιστορικό -πλέον- συλλαλητήριο της Τετάρτης 8 Μαρτίου. Παράλληλα προχώρησαν σε συμβολική κατάληψη ώστε να προβούν σε αφιερωματικές δράσεις για το τραγικό γεγονός.
Η απόφασή τους αυτή σηματοδότησε μια περιπέτεια στη σχολική τους κοινότητα μέσα από την οποία αποκαλύφθηκε –μεταξύ άλλων– πόσο μικρό είναι το νήμα από το αγαθό της παιδείας μέχρι τον ευτελισμό του από τους ίδιους τους υπηρέτες του. Εγινε πόλεμος. Τον κήρυξε ο ίδιος ο διευθυντής. Στην κυριολεξία.
«Η παιδεία είναι το ίδιο σημαντική για μία χώρα όσο και ο στρατός. Η κατάλυση της παιδείας μπορεί να είναι αντικείμενο του πολέμου» είπε ο άρχων της κοινότητας σε μια μνημειώδη ομιλία στο τέλος των γεγονότων, προσπαθώντας να δικαιολογήσει τους τραμπουκισμούς, τις απειλές για μηνύσεις, την πολυήμερη αναταραχή στο «πρωτότοκο σχολικό παιδί της ελεύθερης Ελλάδας», το ιστορικό Γεννάδειο.
Ολα ξεκίνησαν το πρωί της Δευτέρας, 6 Μαρτίου, όταν εκπρόσωποι του 15μελούς του Λυκείου πήγαν στο γραφείο του διευθυντή προκειμένου να τον ενημερώσουν ότι θέλουν να συμμετάσχουν στο μεγάλο συλλαλητήριο για το δυστύχημα στα Τέμπη, την Τετάρτη 8 Μαρτίου, και ακολούθως να προβούν σε ενδοσχολικές δράσεις με αφορμή και θέμα το δραματικό γεγονός.
Του ζήτησαν, επίσης, να μην καταγραφούν οι απουσίες λόγω της συμμετοχής στη διαδήλωση. Αστραψε και βρόντηξε ο διευθυντής. Τα όσα ακολούθησαν όχι μόνον ξεφεύγουν από οποιαδήποτε έννοια σχολικού πλαισίου, αλλά και από κάθε όριο ανθρωπιάς και λογικής. Για τον εξευτελισμό του ρόλου του εκπαιδευτικού, ούτε λόγος.
Οι μαθητές, αντιλαμβανόμενοι την ευθύνη τους μπροστά στις περιστάσεις, την Τρίτη συγκαλούν Γενική Συνέλευση του σχολείου. Συνολικά είναι 240, παρόντες στη συνέλευση ήταν 170 και οι 154 ψήφισαν υπέρ της απόφασης για κατάληψη. Αμέσως μετά, με τη βοήθεια και των γονέων τους, οργανώθηκαν και ετοίμασαν ακόμη και το πανό τους για την επόμενη μέρα. Οι εκπαιδευτικοί, δυστυχώς, κλήθηκαν από τον διευθυντή να κάνουν... τηλεκπαίδευση.
Ξημερώνει Τετάρτη. Τα παιδιά συγκεντρώνονται στο σχολείο και από κει ξεκινούν για το Σύνταγμα. Αφήνουν πίσω μια ομάδα περιφρούρησης. Μαζί, όμως, είχε ξυπνήσει και το τέρας του «πολέμου»... Ο διευθυντής πηγαίνει στο σχολείο και σχεδόν σε παραλήρημα αρχίζει να ουρλιάζει, να τραμπουκίζει τα παιδιά, να απαιτεί ν’ ανοίξουν την πόρτα, απειλώντας τους ότι θα τους κάνει μήνυση.
Με ουρλιαχτά
Μπροστά τους τηλεφωνεί στην Αμεση Δράση, αλλά και στο αστυνομικό τμήμα Ακροπόλεως, και απαιτεί να έρθουν αστυνομικοί ν’ ανοίξουν την πόρτα και να συλλάβουν τους μαθητές που ήταν εντός του σχολείου. Το αξιοσημείωτο; Ακόμη και από το αστυνομικό τμήμα τού συνεστήθη να ηρεμήσει και αφού διαπιστώσει ότι έχουν γίνει φθορές ή βανδαλισμοί, τότε να ξανακαλέσει.
Το επιβεβαιώνει ο ίδιος σ’ ένα e-mail προς τους γονείς. Ισχυριζόμενος ότι υπάρχει καταγγελία για διάρρηξη της πόρτας του γραφείου του ανέφερε: «Ενημέρωσα το “100” και το Α.Τ. Ακροπόλεως (τώρα στην οδό Συγγρού) για το ζήτημα της πόρτας. Ο Αστυνομικός Υπηρεσίας του Τμήματος Ακροπόλεως με συμβούλεψε να υποβάλω τη μήνυση αφού πρώτα διαπιστώσω αν έγιναν κλοπές και άλλοι βανδαλισμοί»... Δεν σταμάτησε. Αρχισε να ψάχνει στους γύρω δρόμους (!), μήπως βρει κάποιον αστυνομικό για να τον φέρει στο σχολείο. Δεν τα κατάφερε. Γύρισε και συνέχισε, έξω από τα κάγκελα, να ουρλιάζει στα παιδιά.
Εν τω μεταξύ, είχαν καταφθάσει γονείς και μαθητές από την πορεία. Εκείνος άρχισε πλέον ν’ απειλεί τους γονείς με μήνυση, εκείνοι (δικηγόροι αρκετοί) απαντούσαν ότι θα ανταποδώσουν με τον ίδιο τρόπο, εκείνος μετά το γύρισε σε κατηγορίες για διχαστικές πράξεις στη σχέση μαθητών-καθηγητών και οι γονείς ζητούσαν επίμονα να τους υποδείξει έστω και έναν καθηγητή που να το επιβεβαιώνει.
Η κατάσταση είχε ξεφύγει. Οι γονείς αποφάσισαν να παραμείνουν κοντά στα παιδιά. Επί τρεις ημέρες, μέχρι και την Παρασκευή 10 Μαρτίου, οπότε και έληξε η κατάληψη, περνούσαν ατέλειωτες ώρες σ’ ένα καφέ απέναντι από το σχολείο, έτοιμοι ν’ αντιδράσουν, αν χρειαστεί, καθώς ο διευθυντής δεν σταμάτησε στιγμή τις επιθέσεις.
Κάποιοι γονείς σκέφτηκαν να ζητήσουν την παρέμβαση του Δήμου Αθηναίων. Εις μάτην. Ούτε ο αντιδήμαρχος, υπεύθυνος για θέματα Παιδείας, κατάφερε να αντιμετωπίσει τον ανεξέλεγκτο διευθυντή. Παρά τις παραινέσεις για να ηρεμήσει το κλίμα, ακόμα και τις διαβεβαιώσεις ότι αν, τυχόν, γίνουν ζημιές θα τις αναλάβει ο δήμος, ο εν λόγω, απτόητος και έξαλλος. Ο διευθυντής, ο υπεύθυνος για την εύρυθμη και ασφαλή λειτουργία του σχολείου, ο υπεύθυνος για το καλό παράδειγμα, για το υπόδειγμα.
Εικόνες ασύλληπτες για ένα σχολείο, για μια εστία γαλούχησης, εκπαίδευσης και διαπαιδαγώγησης παιδιών, για ένα Πρότυπο... Κεράμειας αριστείας και της παραδείσιας λειτουργίας του. Η λήξη των γεγονότων, απρόσμενα άσχημη. Την Παρασκευή η κατάληψη έληξε και τη Δευτέρα όλη η σχολική κοινότητα, προσκεκλημένη από τον διευθυντή, παρακολούθησε μια παραληρηματική ομιλία του για τη φύση, τον ρόλο και τους λόγους ύπαρξης του σχολείου.
Αφού τόνισε πως η απουσία από το σχολείο και η κατάληψη αποτέλεσε «κατάλυση της παιδείας» και, ουσιαστικά, αιτία πολέμου, εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση προς όλους, μικρούς και μεγάλους. Παρομοίασε τη Γενική Συνέλευσή τους με τα «δημοψηφίσματα του Παπαδόπουλου» και «τα δημοψηφίσματα του Πούτιν», τονίζοντας, μάλιστα, ότι αφενός ήταν παράνομη επειδή «αποφασίστηκε από μια μειοψηφία» (!), αφετέρου μη έγκυρη επειδή «έγινε μέσα στην κατάληψη».
Το εξήγησε αναλυτικά, κιόλας, ο ταγός: «Για να λειτουργήσει η συνέλευση ως λειτουργία του σχολείου πρέπει το σχολείο να λειτουργεί. Αν δεν λειτουργεί το σχολείο δεν υπάρχει συνέλευση. Η συνέλευση αυτή μοιάζει με τα δημοψηφίσματα του Παπαδόπουλου, ο οποίος κατέλαβε τη χώρα και μετά έκανε δημοψήφισμα. Με τα δημοψηφίσματα του Πούτιν, ο οποίος κατάλαβε το Ντονμπάς και την Κριμαία και μετά έκανε δημοψήφισμα. Αν νομίζετε ότι αυτό είναι δημοκρατία, τότε κοροϊδεύετε τον εαυτό σας».
Περί χουλιγκανισμού
Και συνέχισε, περνώντας στο φαινόμενο της κατάληψης: «Η κατάληψη είναι αγώνας όσο αγώνας είναι ο χουλιγκανισμός στα γήπεδα ή οι μολότοφ στα Εξάρχεια. Στην πραγματικότητα τόσο οι καταλήψεις όσο και τα παραπάνω είναι πολύ πετυχημένοι τρόποι εκτόνωσης που προκαλούν υλικές ζημιές στο κράτος και δεν λύνουν κανένα σοβαρό πρόβλημα. Αντιθέτως, έχουν σαν αποτέλεσμα την αυτοϊκανοποίηση ότι κάνουμε αγώνα».
Φυσικά και μίλησε για «προφανή παραβίαση του δικαιώματος της εκπαίδευσης με ασφάλεια για κάθε μαθητή» και για «άλλες χώρες όπου δεν γίνονται καταλήψεις σχολείων από ανηλίκους»... Τέθηκε όμως υπέρ της «ενασχόλησης με την πολιτική» και του «πολιτικού ακτιβισμού»... Των ίδιων ανηλίκων, προφανώς. Αλλά «εκτός σχολείου» και για θέματα όπως δημιουργία χώρων διασκέδασης, άθλησης, μελέτης κ.ά.
Είπε και πολλά άλλα. Δεν θα χρειαζόταν να γραφεί τίποτε άλλο πέρα από τις αντιδράσεις γονέων και μαθητών που από κάτω φώναζαν «έλεος», «φτάνει», «σταμάτα επιτέλους»... Ούτε πέρα από αυτό που έκανε ένας καθηγητής του σχολείου την επομένη. Εδωσε την ομιλία στην τάξη του ώστε να σχολιαστεί (με επιχειρήματα) το μνημειώδες αυτό κείμενο.
Ούτε πέρα και από την ανακοίνωση των γονέων, όπου εκφραζόταν η «αμέριστη συμπαράσταση στον σπουδαίο αγώνα» των παιδιών τους, η «υπερηφάνεια» τους και η «συγγνώμη», γιατί «αυτό από το οποίο δεν μπορέσαμε να σας προστατεύσουμε εμείς, το παίρνετε στα χέρια σας και παλεύετε. Μη σταματάτε τον αγώνα για δικαιοσύνη κα ασφάλεια»...
Ομως. Δεν μπορεί να μην επισημανθεί ότι όλα αυτά συμβαίνουν κατ’ αρχάς σ’ ένα σχολείο και ειδικότερα σ’ ένα δημόσιο σχολείο που αξιώνει να αποτελεί πρότυπο μοντέλο λειτουργίας και εκπαίδευσης. Αν όλα όσα έγιναν αντιστοιχούν έστω σ’ ένα από τα κριτήρια της πολυθρύλητης και σκοπούσας στην αριστεία κυβερνητικής μεταρρύθμισης, θα ήταν πράγματι ενδιαφέρον να μας το επιβεβαιώσουν οι εμπνευστές, οι έχοντες την ευθύνη ή και οι ασκούντες αυτή την πολιτική σ’ αυτόν τον τόσο κρίσιμο τομέα του κράτους.
Εκτός κι αν προτιμήσουν τη σιωπή. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός -αν και με πολύ θόρυβο και λάμψη- τη χαρακτήρισε «σιωπηλή επανάσταση»... Και μην ξεχνάμε, όλα αυτά έγιναν με αφορμή ένα έγκλημα του κράτους εις βάρος παιδιών το οποίο στιγμάτισε για πάντα όλους μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου