Στην αρχή της πανδημίας, πολλοί ήταν εκείνοι που πίστευαν ότι τα αναγκαία, τότε , περιοριστικά μέτρα για την προστασία της κοινότητας, αποσκοπούσαν σε ένα μελλοντικό έλεγχο των πολιτών. Τότε θεωρήθηκαν υπερβολικοί. Τώρα επιβεβαιώνονται, καθώς το υπουργείο Παιδείας αποφασίζει να χρησιμοποιήσει την τηλεκπαίδευση, για να αποτρέψει τις κινητοποιήσεις – καταλήψεις των μαθητών αλλά και να ελέγξει τη συμπεριφορά τους, χωρίζοντάς τους σε καταληψίες και μη. Επίσης λειτουργεί τιμωρητικά, καθώς δεν τους δίνει το δικαίωμα να διαμαρτύρονται και ταυτόχρονα να εκπαιδεύονται, θεωρώντας τις δύο αυτές διαδικασίες ασυμβίβαστες.
Εκτός από τους διαχωρισμούς, τους αποκλεισμούς και τους εκβιασμούς, το υπουργείο Παιδείας υποκινεί και την αντιπαλότητα μεταξύ μαθητών και μαθητών – καθηγητών. Και όλ’ αυτά γιατί κατά τη γνώμη της κ. Κεραμέως όλα στο δημόσιο σχολείο είναι τέλεια και οι μαθητές δεν έχουν κανένα λόγο να διαμαρτύρονται. Και για άλλη μια φορά έρχεται με υποκρισία να δηλώσει ότι ακυρώνει, με τον τρόπο της, τις καταλήψεις, γιατί ενδιαφέρεται για το καλό της πλειοψηφίας των μαθητών, που μια μικρή μερίδα τους εμποδίζει από τη γνώση.
Ποιος όμως αποφασίζει, αν οι καταλήψεις έχουν λόγο ύπαρξης, αν τα παιδιά έχουν ή δεν έχουν αιτήματα; Τα ίδια, που ζουν την πραγματικότητα του σχολείου από μέσα ή οι απέξω που νομίζουν ότι γνωρίζουν τη σχολική καθημερινότητα και αντιμετωπίζουν μαθητές και εκπαιδευτικούς με μια απίστευτη προκατάληψη. Για όλους αυτούς που θα σπεύσουν να κρίνουν πρέπει να επισημάνω πως ο ρόλος του σχολείου δεν είναι μόνο γνωσιοκεντρικός αλλά και κοινωνικοποιητικός. Τώρα που η θεωρία της κοινωνικής επιστήμης έχει εξοβελιστεί από τις αίθουσες διδασκαλίας, ας αφήσουμε τους μαθητές να μάθουν έστω από την εμπειρία τους.
Εμείς οι εκπαιδευτικοί δεν παρέχουμε μόνο γνώσεις αλλά διαμορφώνουμε και χαρακτήρες και μάλιστα έχοντας να αντιπαλέψουμε πολλές προκλήσεις. Διδάσκουμε την Αντιγόνη του Σοφοκλή, τις Θερμοπύλες του Καβάφη και πολλά άλλα, για να λειτουργήσουν ως πρότυπα συμπεριφοράς. Ότι οι μαθητές μας πρέπει να αγωνίζονται είναι δεδομένο, γιατί όταν αγωνίζεσαι για το μέλλον σου, που θέλεις να ζήσεις με αξιοπρέπεια και για τα όνειρά σου, κάθε αγώνας είναι δίκαιος ανεξάρτητα αν είναι πετυχημένος. Και τα παιδιά γι’ αυτό αγωνίζονται, ακόμα κι αν δεν μπορούν να το εκφράσουν.
Μόνο έτσι ως πολίτες πια θα διεκδικούν τα δικαιώματά τους, δεν θα υποκύπτουν στους εκβιασμούς των εργοδοτών τους, δεν θα δέχονται την απαξίωση των προσόντων τους, που ποτέ δεν θα είναι αρκετά, δεν θα τρέπονται σε φυγή στο εξωτερικό για ένα καλύτερο μέλλον, που η χώρα τους δεν είναι σε θέση να τους προσφέρει.
Αν εμείς, ως εκπαιδευτικοί, τώρα πρέπει να κάνουμε κάτι, είναι να τους μάθουμε να αγωνίζονται τίμια, με θάρρος και όχι να τους υποτάξουμε, επειδή το υπουργείο μας δίνει τη δυνατότητα, με ύπουλο και ανήθικο τρόπο. Αν η κ. υπουργός θέλει να καταστείλει τις καταλήψεις υπάρχει κι άλλος τρόπος. Ας ακούσει τη φωνή των μαθητών και ας τους ρωτήσει επιτέλους τι σχολείο θέλουν, πριν νομοθετήσει γι΄αυτούς.
*Μαρία Μανιουδάκη, φιλόλογος στο Πειραματικό Λύκειο Ρεθύμνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου