ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ: Γεύμα στο σχολείο για 200.000 μαθητές από το επόμενο σχολικό έτος (2016-17)
Δημοσίευση: 31/03/2016
ΡΕΠΟΡΤΑΖ ESOS
Την ένταξη συνολικά 200.000 μαθητών στο πρόγραμμα «Σχολικό Γεύμα», ανακοινώθηκε σήμερα αμέσως μετά τη συνεδρίαση του Κυβερνητικού Συμβουλίου Κοινωνικής Πολιτικής (ΚΥ.Σ.ΚΟΙ.Π.), υπό τον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης Γιάννη Δραγασάκη.
Ειδικότερα το ΚΥ.Σ.ΚΟΙ.Π. συζήτησε για την πιλοτική Δράση «Σχολικό Γεύμα» που υλοποιείται από τις αρχές του χρόνου σε 9 δημοτικά σχολεία του Δήμου Περάματος και αφορά σε 1.405 μαθητές, το οποίο από αύριο 1η Απριλίου 2016 θα εγκαινιαστεί και σε άλλα 9 δημοτικά σχολεία της Περιφέρειας Αττικής όπου φοιτούν 1.668 μαθητές.
Το εβδομαδιαίο πρόγραμμα των γευμάτων, που βασίζεται στις αρχές τις μεσογειακής διατροφής και παράγεται με εποχικά προϊόντα, αλλά και η αξιολόγηση του προγράμματος γίνεται από το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο.
Όπως αναφέρει ανακοίνωση του ΚΥ.Σ.ΚΟΙ.Π.:
Όπως αναφέρει ανακοίνωση του ΚΥ.Σ.ΚΟΙ.Π.:
Α. Η πολιτική για τα σχολικά γεύματα αποτελεί ένα πρωτότυπο και ελπιδοφόρο εγχείρημα νέων τρόπων συνεργασίας του κράτους με τους φορείς της κοινωνικής οικονομίας -αφού η δράση υλοποιείται από 3 Κοινωνικούς Συνεταιρισμούς Περιορισμένης Ευθύνης (ΚΟΙ.Σ.Π.Ε.) της Αττικής- και την κοινωνία των πολιτών, καθώς η χρηματοδότηση γίνεται με τη μέθοδο του crowdfunding (http://www.act4greece.gr/).
Β. Η κυβέρνηση αποδίδει μεγάλη σημασία στην ανάπτυξη νέων μορφών δράσης που θα κινητοποιούν τόσο τις δημόσιες δομές όσο και τις κοινωνικές πρωτοβουλίες. Η πολύπλευρη στήριξη και ενίσχυση της κοινωνίας προς τέτοια εγχειρήματα είναι καθοριστική τόσο για τη χρηματοδοτική βιώσιμότητά τους όσο και για την αποτελεσματικότητα και αποδοτικότητά τους.
ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΗΜΑΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ-ΚΡΑΤΟΥΣ Η ιδέα των παρελάσεων , «ανακάλυψη» του Φρειδερίκου της Πρωσίας που μέσα στο χρόνο εκτός από στρατιώτες επιβλήθηκε και στους μαθητές ήταν ανύπαρκτη πριν τη δημιουργία των εθνικών κρατών. Η επιβολή της κρατικής κυριαρχίας, ντυμένη με το μανδύα της εθνικής ιδεολογίας και προπαγάνδας, έφερε στο προσκήνιο σημαίες και παρελάσεις προκειμένου να εμπεδωθεί η μονοδιάστατη επιβολή της εθνικής συνείδησης. Ο πολεμικός χαρακτήρας των εθνικών εορτασμών έμελλε στο εξής να συμβολίζει, και συνεχίζει να το κάνει, τον καθαγιασμό των ανθρώπινων σφαγείων. Προβάλλοντας στο παρόν και στο μέλλον τον προορισμό των υπηκόων κι όχι των ελεύθερων ανθρώπων, προς το βωμό του εθνικού θυσιαστηρίου παίρνοντας τα χαρακτηριστικά του καθήκοντος με όλες τις κυρώσεις που επιβάλλει η αμφισβήτηση ή η άρνησή του. Η σιδηρά πειθαρχία, η ομοιομορφία στις κινήσεις και στην εμφάνιση, προσδίδουν στη μορφή των παρελάσεων τους επιτελικούς στόχους του έθνους. Την προβολή δηλαδή της «ενότητας» με εμφάνιση και κίνηση, προκειμένου να συγκαλυφθεί η ωμή πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα στην οποία όσο πιο έντονη είναι η γενικευμένη ανισότητα που προκαλεί (πολιτική, οικονομική, κοινωνική), άλλο τόσο οφείλει να πάρει φυσικά χαρακτηριστικά χάριν του «εθνικού συμφέροντος». Και εν πάση περιπτώσει κάθε αξίωση ενάντιά της σε καιρούς κρίσης οφείλει να πάρει τα χαρακτηριστικά της προδοσίας. Σε τέτοιες στιγμές το γενικό εθνικό πρόσταγμα: «αφεντικά και δούλοι ένα είμαστε ούλοι» μεθοδεύει τον ευτελισμό και το κυνήγι της αντίστασης, στήνοντας άλλοτε αγχόνες και άλλοτε δικαστήρια και εξεταστικές επιτροπές. Ανάλογα με την κατάσταση «πολέμου ή ειρήνης» που τα αφεντικά του έθνους έχουν επιβάλλει. Κραυγαλέα η περίπτωση της γυμνάστριας Φρ. Ρωμάνου στην οποία ασκήθηκε πειθαρχική δίωξη επειδή αρνήθηκε να συνοδεύσει στην παρέλαση τους μαθητές της. Στην Ελλάδα οι παρελάσεις εφευρέθηκαν και επιβλήθηκαν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά, τον οποίο είχε συνεπάρει η πειθαρχία και η ομοιομορφία της χιτλερικής νεολαίας. Η δημιουργία της ΕΟΝ (μεταξική νεολαία) και η ιδεολογική καρικατούρα του 3ου ελληνικού πολιτισμού, έκαναν τις παρελάσεις μαζί με τις γυμναστικές επιδείξεις εθνικό πρόταγμα. Όλα αυτά φυσικά με το αζημίωτο για όποιον μαθητή ή φαντάρο τολμούσε να βγάλει κιχ!! Έκτοτε και μέχρι σήμερα η επιβολή των παρελάσεων παραμένει εν ενεργεία λιβανίζοντας το παρελθόν με όλους τους παλιούς μύθους, διατηρώντας ταυτόχρονα στο παρόν το ίδιο απειλητικό πρόσωπο, ανοιχτά ή συγκαλυμμένα, για όποιον αρνείται για οποιουσδήποτε λόγους (θρησκευτικούς, πολιτικούς κλπ) να μπει στον βηματισμό τους. Κάποτε ήταν οι κουρεμένοι σβέρκοι, η φυλακή και ο χωροφύλακας. Σήμερα αυτό το «προνόμιο» παραμένει αναλλοίωτο για τους φαντάρους, ενώ για τους μαθητές καραδοκεί το απουσιολόγιο, η απειλή της αποβολής και ο στιγματισμός. Ο θεσμός των παρελάσεων δεν είναι απλά αναχρονιστικός είναι επικίνδυνος. Η τελετουργία τους δεν παραπέμπει στη ιστορία, στην κατανόηση και στο ξεμάγεμα των γεγονότων, αλλά στην μυθοπλασία για την κατασκευή συνειδήσεων στα όρια του θρησκευτικού δόγματος: «πίστευε και μη ερεύνα». Αυτόν τον ρόλο τον αναλαμβάνει συμπληρωματικά η εθνική κατήχηση με τους φανφαρόνικους σχολικούς εορτασμούς. Δεν είναι λοιπόν παράξενο που εθνική ιδεολογία εδώ όπως και παντού, είχε την ανάγκη πολλών «ανακαλύψεων», που όποιος τις αμφισβητούσε στο χρόνο της γέννησής τους βρίσκονταν με τη θηλιά στο λαιμό και σήμερα υπό διωγμό. Έτσι για παράδειγμα εφευρέθηκε ο εθνικός χαρακτήρας του ’21, η «άσβεστη φλόγα της ελληνορθόδοξης παράδοσης», και το λάβαρο της αγίας Λαύρας τη στιγμή που οι ανυπότακτοι κλέφτες γυρνούσαν τα βουνά αφορισμένοι ενώ ο κλήρος πλούτιζε στα σπλάχνα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Και ακόμα πιο σύγχρονα το «έπος του ’40» και το «μεταξικό ΟΧΙ» έβρισκε τη μισή Ελλάδα στις φυλακές και υπό διωγμό και την άλλη μισή να φοράει κουκούλα και γερμανικές αρβύλες. Αλλά για να επανέλθουμε. Στις παρελάσεις το έθνος που έγινε κράτος προβάλλει την απειλή για να κρύψει τα συμφέροντα της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ηγεμονίας των αφεντικών. Φαντάρος και μαθητής: το παρόν και το μέλλον της απειλής είναι εδώ. Τα νιάτα απειλούν και απειλούνται, απειλούνται και απειλούν ανάλογα με το πώς ορίζεται το συμφέρον των κυρίαρχων στο χρόνο και στις συνθήκες. Φαντάρος-μαθητής: Ο φαντάρος που οφείλει να είναι μαθητής του πολέμου τους σε καιρό «ειρήνης». Μαθητής-φαντάρος: Ο μαθητής που οφείλει να είναι φαντάρος στον καιρό του πολέμου τους. ΣΗΜΑΙΑ: ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΑΙΡΕΣΗΣ Η σημαία και οι παρελάσεις είναι ο συμβολισμός και η πανηγυρική προβολή των εγκλημάτων του έθνους-κράτους. Διότι αυτά που είδαμε τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια στη Γιουγκοσλαβία και στις χώρες του ανατολικού μπλοκ, με προεξέχουσα την πρώην Σοβιετική Ένωση, επιβεβαίωσαν με τον πιο τραγικό τρόπο πως η θρησκεία και το έθνος με τη δύναμη του κράτους, όταν σηκώνουν τα λάβαρά τους ετοιμάζονται για ανθρωποθυσίες. Μαζί με το αναμάσημα των εθνικών ιδεολογιών μπήκε σε ημερήσια διάταξη η επιστράτευση όλων των παλιών και ξεφτισμένων εθνικιστικών μύθων που αφορούσαν στη συνέχιση και στην ομοιογένεια ή ακόμα και στην καθαρότητα του έθνους, προκειμένου να διασφαλιστεί ένα κομμάτι γης, έστω μικρό κι αδύναμο, πάνω στο οποίο θα στέριωνε όχι η περηφάνια αλλά ο αφέντης και ο δούλος, ο κυρίαρχος και ο κυριαρχούμενος. Οι σημαίες ξανασηκώθηκαν και βγήκαν από τα μπαούλα προκειμένου να συμβολίσουν για άλλη μια φορά την αιματοβαμμένη κοινωνική διαίρεση. Είναι πολύ πρόσφατα αυτά τα εγκλήματα για να αγνοήσουμε το ρόλο και τη σημασία των εθνικών ιδεολογιών πριν αυτές καταλήξουν σε γιορτές. Φυσικά η ύψωση της εθνικής σημαίας δεν είναι μόνο για καιρούς πολέμου. Ως συμβολισμός της κοινωνικής διαίρεσης η χρήση της επεκτάθηκε στο χώρο του αθλητισμού και του σχολείου ως έπαθλο διάκρισης. Η ευκολία, όμως, με την οποία ένας αγώνας ποδοσφαίρου μετατρέπετε σε πολεμική σύρραξη με εθνικιστικά χαρακτηριστικά (όπως αυτός μεταξύ ελληναράδων και αλβανών) και η ευκολία με την οποία δημιουργούνται συνθήκες πολέμου σε σχολεία με αφορμή σημαιοφόρους μετανάστες, κυρίως αλβανούς, δείχνει πως πίσω από κάθε σημαία υπάρχει αυτός ο κεντρικός συμβολισμός που παραμένει στο χρόνο και στη χρήση αναλλοίωτος. Αξίζει να σημειώσουμε εδώ πως όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στα σχολεία με αφορμή τη σημαία και τις παρελάσεις είναι ένα μεγάλο άλμα εις βάθος για νέους ανθρώπους μπροστά στους οποίους υψώνονται τα μεγάλα τείχη του εκπαιδευτικού συστήματος. Έτσι το περιεχόμενο της γνώσης, ο τρόπος μάθησης και διδασκαλίας, οι ρόλοι μαθητής – καθηγητής, η συνεχής αξιολόγηση με τις εξετάσεις, τα απουσιολόγια, ζητήματα που μπορούν να ενώσουν όσους ασφυκτιούν μέσα στο ανελεύθερο και καταναγκαστικό εκπαιδευτικό σύστημα, μετατρέπονται σε ζητήματα δεύτερης σημασίας ή το πολύ-πολύ σε ματαιόδοξη διεκδίκηση, παραχωρώντας τη θέση τους στη διεκδίκηση της «πρωτιάς» με έπαθλο τη σημαία. Κι αν τυχαίνει αυτή η «πρωτιά» να διεκδικείται από μετανάστη με την ρετσινιά του κοινωνικά και πολιτισμικά «κατώτερου» η σημαία γίνεται το καταφύγιο της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ Η ΜΟΝΗ ΣΗΜΑΙΑ ΠΟΥ ΣΗΚΩΝΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ Η ΣΗΜΑΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ Αντιεξουσιαστική Κίνηση (θεσσαλονίκης) www.resistance2003.gr
