73978_148750481837869_748724_nΠριν από 23 χρόνια, το βράδυ της 17ης Νοέμβρη 1985, μετά τη διαδήλωση του Πολυτεχνείου, ο Μιχάλης Καλτεζάς, ένας 15χρονος μαθητής, δολοφονήθηκε από τον αστυφύλακα Αθανάσιο Μελίστα με σφαίρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού του, κατά τη διάρκεια μικροεπεισοδίων στις παρυφές της πλατείας Εξαρχείων. Ήταν το αποκορύφωμα ενός χρόνου βίαιων «επιχειρήσεων αρετής». Οι παραιτήσεις των προϊσταμένων του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης, Τσούρα και Κουτσόγιωργα, δεν έγιναν δεκτές από τον Α. Παπανδρέου. Τα ΜΑΤ εισέβαλαν στο Χημείο –που καταλήφθηκε το ίδιο βράδυ- συλλαμβάνοντας 37 νέους. Το άσυλο είχε καταληθεί με την άδεια του «δημοκρατικού» ΠΑΣΟΚ. Το κέντρο της Αθήνας έζησε άγριες ώρες, με χιλιάδες αγανακτισμένους διαδηλωτές, κατάληψη του ΕΜΠ και επιθέσεις «αγανακτισμένων πολιτών», δηλαδή φασιστικών ομάδων κατά της «αναρχίας». Για μία βδομάδα, φοιτητές και μαθητές συγκρούονταν με την αστυνομία στο κέντρο της Αθήνας.
Καταδικασμένος πρωτόδικα σε δυόμισι χρόνια φυλάκιση, ο Μελίστας αθωώθηκε τελικά στις 25/1/1990 από το Εφετείο. Οι συγκρούσεις εκείνων των ημερών έχουν πολλά διδάγματα για το σήμερα. Το πιο χοντρό χαρακτηριστικό τους ήταν ότι, ενώ κλιμακώθηκαν πολύ γρήγορα, σταμάτησαν και καταστάλθηκαν επίσης πολύ γρήγορα, μετά από λίγες μέρες.
Έχει σημασία να θυμηθούμε τι συνέβαινε εκείνη την περίοδο. Καταρχήν ήταν επίσης μια περίοδος γενικευμένης κρίσης. Τον Ιούνη του ´85 είχε εκλεγεί για δεύτερη φορά το ΠΑΣΟΚ, με Υπουργό Οικονομίας τον Κώστα Σημίτη, που σηματοδότησε τη στροφή προς τα δεξιά. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ήθελε να πάρει πίσω όσα είχε αναγκαστεί να δώσει στην πρώτη τετραετία. Ο Σημίτης εξήγγειλε τα περίφημα μέτρα «σταθεροποίησης», δηλαδή λιτότητας. Αμέσως άρχισαν οι αντιδράσεις, ενώ οι εργατικοί χώροι οργανώνονταν για αντίσταση στα μέτρα.
Ο Σεπτέμβρης και ο Οκτώβρης ήταν γεμάτοι απεργίες. Στα σχολεία επικρατούσε αναβρασμός. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, πιεσμένη από τα κάτω, αναγκάστηκε να πάρει πρωτοβουλίες. Ένα τμήμα της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, που ήθελε να υπερασπίσει την κυβέρνηση, προσπαθούσε να μπλοκάρει τις αποφάσεις για απεργίες. Τελικά διασπάστηκαν και η ΠΑΣΚΕ και η ΓΣΕΕ. Οι συνδικαλιστές, που διαφώνησαν με τα μέτρα Σημίτη, διαγράφηκαν από το ΠΑΣΟΚ. Στις 14 Νοέμβρη, τρεις μέρες πριν το Πολυτεχνείο, έγινε γενική απεργία από Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, πολλά από τα οποία έβαζαν ζήτημα καθαίρεσης της ηγεσίας της ΓΣΕΕ. Τα ΜΑΤ στις 14 Νοέμβρη χτύπησαν τις απεργιακές φρουρές σε πολλούς εργατικούς χώρους. Αυτή η αποθρασυμένη αστυνομία δολοφόνησε τελικά τον 15χρονο Καλτεζά.
Όμως η νεολαία που βγήκε στο δρόμο μετά τη δολοφονία, ποτέ δεν συνδέθηκε με τις εργατικές κινητοποιήσεις και το αντίστροφο. Αντίθετα υπήρχε καχυποψία του ενός μετώπου απέναντι στο άλλο. Αυτό δεν ήταν «αυθόρμητο». Κάποιοι το δούλεψαν και ευθύνονται γι’ αυτό. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, φιλοκυβερνητική και αντικυβερνητική, βολεύτηκε με τη θεωρία των «προβοκατόρων», που προκαλούν επεισόδια, για να αποπροσανατολίσει το κίνημα. Επίσημα η κυβέρνηση μίλαγε για «υπερβολή ενός αστυνομικού». Από την άλλη μεριά, δεν έγινε εφικτό να μετατραπεί η έκρηξη σε κίνημα με στόχο τη νίκη. Έτσι οι συγκρούσεις με την αστυνομία -όντας απομονωμένες- είχαν ημερομηνία λήξης.
Η ιστορία, έλεγε ο Μαρξ, επαναλαμβάνεται μόνο σαν φάρσα ή σαν τραγωδία. Στόχος μας σήμερα είναι να μετατρέψουμε σε τραγωδία, για την κυβέρνηση την ολομέτωπη επίθεση ενάντια στα δικαιώματα μας. Με τη βοήθεια της νεολαίας, που έδειξε το καλύτερο της πρόσωπο στη μάχη ενάντια στο άρθρο 16 και μετα τη δολοφονια του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, θα τα καταφέρουμε!
Πηγη:http://www.dea.org.gr