Παιδια στο περιθωριο, κοινωνια στο τελμα.
Ημέρα των δικαιωμάτων του παιδιού σήμερα μια ημέρα που θυμόμαστε επετειακά και μόνο μιας και την έχουμε ξεχάσει όλο τον χρόνο.Δεν θα αναλωθώ περιγράφοντας την άθλια κατάσταση των παιδιών στον κόσμο σήμερα και θα περιοριστώ μόνο σε ένα στοιχείο του Ο.Η.Ε. που τα λέει όλα.
Κάθε τρία δεπτερόλεπτα ένα παιδί στον κόσμο πεθαίνει από πείνα και έλλειψη βασικής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.
Σ' ένα σημείο θέλω να εστιάσω με αυτή μου την σύντομη προσέγγιση. Την αντιμετώπιση των παιδιών από τους ενήλικες και μάλιστα απ' αυτούς που με ''καλές προθέσεις '' πασχίζουν επαγγελματικά, οικογενειακά, κοινωνικά και πολιτικά, λίγο η πολύ, για το ''καλό'' της νεολαίας.
Οι καλές όμως προθέσεις οδηγούν στην κόλαση λέει μιά ρώσικη παροιμία και και στην περίπτωση μας, πάει γάντι. Γιατί απλούστατα όλοι έρχονται να βοηθήσουν τη νεολαία μας ,εξοπλίσμένοι με το ιδεολόγημα, ότι αυτή ειναι άπειρη ,δεν ''γνωρίζει'' και επομένως χρειάζεται κανονάρχηση. Το ιδεολόγημα αυτό μάλιστα διαπερνά τόσο την συντήρηση όσο και το ''προοδευτικό ''χώρο δίνοντας αυθαίρετα το δικαίωμα στους ενήλικες να παριστούν τους καθοδηγητές που με ''στοργή'' ενσκύπτουν πάνω στα προβλήματα των παιδιών.
Αν εξετάσουμε το ζήτημα πιο κοντά και πιο συγκεκριμένα θα δούμε ότι πράγματι ο νέος άνθρωπος έχει ανάγκη από προστασία, φροντίδα και συνδρομή από τους ενήλικες για να μπορέσει να επιβιώσει τόσο βιολογικά όσο και κοινωνικά. Επειδή το παιδί νοιώθει αδύναμο και άπειρο επιζητεί την προστασία και τη γνώση του ενήλικα για να μπορέσει να πορευτεί με επιτυχία στη ζωή του.Μέχρι εκεί έχει να παίξει ρόλο ο γονιός, ο δάσκαλος, ο πολιτικός, η κοινωνία. Από το σημείο αυτό και πέρα ο τρόπος που δίνεται αυτή η γνώση και η προστασία, έχει ύψιστη σημασία να μην δίνεται με ένα αυταρχικο,''καθοδηγητικό'' τρόπο. Το παιδί διψάει να μάθει ότι αυτό θέλει, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των ενήλικων συνειδητά η ασυνείδητα αρπάζει αυτή την ''ευκαιρία'' για να να κατασκευάσει μέσω της εκπαίδευσης κυρίως, αντίγραφα του εαυτού της, ''για το καλό του''.Είναι όμως για το καλό των παιδιών αυτή η κοινωνία που σαπίζει σήμερα και ποιοί σοφοί άραγε την δημιούργησαν ; Μήπως οι σημερινοι ενήλικες ινστρούχτορες που θέλουν ανενδοίαστοι να παριστάνουν τους καθοδηγητές της νεολαίας μας;
Η νιότη πάντοτε και παντού έχει βασική ανάγκη την ελευθερία για να αναπνεύσει.Της την στερούνε όμως όλοι όσοι κρύβονται πίσω από το ιδεολογικό πρόσχημα ότι είναι άπειρη, και επομένως δεν μπορεί να κρίνει. Εφαρμόζουν έτσι κοσμίως ένα ρατσισμό που θέλει στο περιθώριο νέες ψυχές γιατί τάχα ''δεν ξέρουν''.Θα επαναλάβω όμως το ερώτημα. Αυτοί που ξέρουν άραγε γιατί κατάντησαν έτσι τον κόσμο,μήπως απέτυχαν και πρέπει να μπουν αυτοί στο περιθώριο;
Το μικρό παιδί ακόμα κι όταν είναι μωρό γνωρίζει τις ανάγκες του, θέλει φαγητό,αγάπη ,καθαριότητα, ζέστη κ.α. πολύ- πολύ καλύτερα από εμάς και τα διεκδικεί με το μέσον που έχει, το κλάμα. Αργότερα τα παιδιά ξέρουν πολύ καλά αυτό που χρειάζονται, μόνο που κάτω από τον φόβο του ενήλικα προστάτη και τιμωρό ταυτόχρονα, δεν έχουν το θάρρος να το διεκδικήσουν.Ακόμα κι αν το διεκδικήσουν τους ανακόπτεται η έφεση με την απάντηση,''δεν ξέρεις εσύ''.Το ίδιο συμβαινει στο σχολείο, στην οικογένεια και στην κοινωνία. Έτσι ευνουχίζεται τη νεολαία που υποταγμένη στο ιδεολόγημα της ''απειρίας'' της, παραμένει το ρες της κοινωνίας, ένα υλικό δηλαδη υπό διαμόρφωση στα γούστα κάθε εξουσίας.
Αν όμως σεβόμαστε πραγματικά τη νεολαία και θέλουμε μια καλύτερη κοινωνία απ' αυτή που οι ενήλικες κατασκεύασαν μέχρι σήμερα πρέπει στην πράξη να δώσουμε ελευθερία στους νέους.Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε μιας και το γενετικό μας υλικό είναι πλούσιο σε αλληλεγγύη, σεβασμό,αγάπη, κοινωνικότητα, φιλία, εργατικότητα, ερευνητικότητα που τόσο τα έχουμε στερήσει από την κοινωνία παρεμβαίνοντας εκπαιδευτικά, προπαγανδιστικα και ''καθοδηγητικά''στην καλλιέργεια της νεολαίας μας .Ένας σημαντικός τρόπος για την ανάδειξη όλων των ικανοτήτων των νέων παιδιών είναι η ουσιαστικη υπευθυνοποίηση και η συμμετοχή τους, στην οικογένεια, στο σχολείο,στην κοινωνία. Μέσα απ' αυτές τις δράσεις θα σπάσει το απόστημα της λεγομενης απειρίας και θα αναδειχθούν όλα τα προτερήματα και οι ικανότητες των παιδιών που ιδαίτερα εχουμε σήμερα ανάγκη. Για μια άλλη δίκαιη και ανθρωπινη κοινωνία. Αυτήν την κοινωνία που διαχειρίζονται και διαχειρίστηκαν ανεπιτυχώς οι πολυπράγμονες ενήλικες ''πρωτοπόροι'', ''μεταρρυθμιστές'' και συνοδοιπόροι τους και που ιδιαίτερα σημερα δεν έχουν το δικαίωμα καν, να εκστομίζουν θεωρίες για την λεγόμενη καθοδήγηση της νεολαίας.
διογενης
Ημέρα των δικαιωμάτων του παιδιού σήμερα μια ημέρα που θυμόμαστε επετειακά και μόνο μιας και την έχουμε ξεχάσει όλο τον χρόνο.Δεν θα αναλωθώ περιγράφοντας την άθλια κατάσταση των παιδιών στον κόσμο σήμερα και θα περιοριστώ μόνο σε ένα στοιχείο του Ο.Η.Ε. που τα λέει όλα.
Κάθε τρία δεπτερόλεπτα ένα παιδί στον κόσμο πεθαίνει από πείνα και έλλειψη βασικής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.
Σ' ένα σημείο θέλω να εστιάσω με αυτή μου την σύντομη προσέγγιση. Την αντιμετώπιση των παιδιών από τους ενήλικες και μάλιστα απ' αυτούς που με ''καλές προθέσεις '' πασχίζουν επαγγελματικά, οικογενειακά, κοινωνικά και πολιτικά, λίγο η πολύ, για το ''καλό'' της νεολαίας.
Οι καλές όμως προθέσεις οδηγούν στην κόλαση λέει μιά ρώσικη παροιμία και και στην περίπτωση μας, πάει γάντι. Γιατί απλούστατα όλοι έρχονται να βοηθήσουν τη νεολαία μας ,εξοπλίσμένοι με το ιδεολόγημα, ότι αυτή ειναι άπειρη ,δεν ''γνωρίζει'' και επομένως χρειάζεται κανονάρχηση. Το ιδεολόγημα αυτό μάλιστα διαπερνά τόσο την συντήρηση όσο και το ''προοδευτικό ''χώρο δίνοντας αυθαίρετα το δικαίωμα στους ενήλικες να παριστούν τους καθοδηγητές που με ''στοργή'' ενσκύπτουν πάνω στα προβλήματα των παιδιών.
Αν εξετάσουμε το ζήτημα πιο κοντά και πιο συγκεκριμένα θα δούμε ότι πράγματι ο νέος άνθρωπος έχει ανάγκη από προστασία, φροντίδα και συνδρομή από τους ενήλικες για να μπορέσει να επιβιώσει τόσο βιολογικά όσο και κοινωνικά. Επειδή το παιδί νοιώθει αδύναμο και άπειρο επιζητεί την προστασία και τη γνώση του ενήλικα για να μπορέσει να πορευτεί με επιτυχία στη ζωή του.Μέχρι εκεί έχει να παίξει ρόλο ο γονιός, ο δάσκαλος, ο πολιτικός, η κοινωνία. Από το σημείο αυτό και πέρα ο τρόπος που δίνεται αυτή η γνώση και η προστασία, έχει ύψιστη σημασία να μην δίνεται με ένα αυταρχικο,''καθοδηγητικό'' τρόπο. Το παιδί διψάει να μάθει ότι αυτό θέλει, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των ενήλικων συνειδητά η ασυνείδητα αρπάζει αυτή την ''ευκαιρία'' για να να κατασκευάσει μέσω της εκπαίδευσης κυρίως, αντίγραφα του εαυτού της, ''για το καλό του''.Είναι όμως για το καλό των παιδιών αυτή η κοινωνία που σαπίζει σήμερα και ποιοί σοφοί άραγε την δημιούργησαν ; Μήπως οι σημερινοι ενήλικες ινστρούχτορες που θέλουν ανενδοίαστοι να παριστάνουν τους καθοδηγητές της νεολαίας μας;
Η νιότη πάντοτε και παντού έχει βασική ανάγκη την ελευθερία για να αναπνεύσει.Της την στερούνε όμως όλοι όσοι κρύβονται πίσω από το ιδεολογικό πρόσχημα ότι είναι άπειρη, και επομένως δεν μπορεί να κρίνει. Εφαρμόζουν έτσι κοσμίως ένα ρατσισμό που θέλει στο περιθώριο νέες ψυχές γιατί τάχα ''δεν ξέρουν''.Θα επαναλάβω όμως το ερώτημα. Αυτοί που ξέρουν άραγε γιατί κατάντησαν έτσι τον κόσμο,μήπως απέτυχαν και πρέπει να μπουν αυτοί στο περιθώριο;
Το μικρό παιδί ακόμα κι όταν είναι μωρό γνωρίζει τις ανάγκες του, θέλει φαγητό,αγάπη ,καθαριότητα, ζέστη κ.α. πολύ- πολύ καλύτερα από εμάς και τα διεκδικεί με το μέσον που έχει, το κλάμα. Αργότερα τα παιδιά ξέρουν πολύ καλά αυτό που χρειάζονται, μόνο που κάτω από τον φόβο του ενήλικα προστάτη και τιμωρό ταυτόχρονα, δεν έχουν το θάρρος να το διεκδικήσουν.Ακόμα κι αν το διεκδικήσουν τους ανακόπτεται η έφεση με την απάντηση,''δεν ξέρεις εσύ''.Το ίδιο συμβαινει στο σχολείο, στην οικογένεια και στην κοινωνία. Έτσι ευνουχίζεται τη νεολαία που υποταγμένη στο ιδεολόγημα της ''απειρίας'' της, παραμένει το ρες της κοινωνίας, ένα υλικό δηλαδη υπό διαμόρφωση στα γούστα κάθε εξουσίας.
Αν όμως σεβόμαστε πραγματικά τη νεολαία και θέλουμε μια καλύτερη κοινωνία απ' αυτή που οι ενήλικες κατασκεύασαν μέχρι σήμερα πρέπει στην πράξη να δώσουμε ελευθερία στους νέους.Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε μιας και το γενετικό μας υλικό είναι πλούσιο σε αλληλεγγύη, σεβασμό,αγάπη, κοινωνικότητα, φιλία, εργατικότητα, ερευνητικότητα που τόσο τα έχουμε στερήσει από την κοινωνία παρεμβαίνοντας εκπαιδευτικά, προπαγανδιστικα και ''καθοδηγητικά''στην καλλιέργεια της νεολαίας μας .Ένας σημαντικός τρόπος για την ανάδειξη όλων των ικανοτήτων των νέων παιδιών είναι η ουσιαστικη υπευθυνοποίηση και η συμμετοχή τους, στην οικογένεια, στο σχολείο,στην κοινωνία. Μέσα απ' αυτές τις δράσεις θα σπάσει το απόστημα της λεγομενης απειρίας και θα αναδειχθούν όλα τα προτερήματα και οι ικανότητες των παιδιών που ιδαίτερα εχουμε σήμερα ανάγκη. Για μια άλλη δίκαιη και ανθρωπινη κοινωνία. Αυτήν την κοινωνία που διαχειρίζονται και διαχειρίστηκαν ανεπιτυχώς οι πολυπράγμονες ενήλικες ''πρωτοπόροι'', ''μεταρρυθμιστές'' και συνοδοιπόροι τους και που ιδιαίτερα σημερα δεν έχουν το δικαίωμα καν, να εκστομίζουν θεωρίες για την λεγόμενη καθοδήγηση της νεολαίας.
διογενης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου