Μια γενναία δόση ζάχαρης (Από τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια στις Πανελλαδικές Εξετάσεις)
Μια κουταλιά ζάχαρης σύμφωνα με το μιούζικαλ της Disney τη δεκαετία του ’60 μπορεί να κάνει την κατάποση πικρού φαρμάκου ανώδυνη έως και ευχάριστη. Παλαιά και συνήθης τακτική προκειμένου η όποια δουλειά να γίνει αβίαστα ή τουλάχιστον πιο εύκολα από το προβλεπόμενο.
Βέβαια όλα τα παραπάνω μέσα σε ένα σύμπαν μυθοπλασίας και μαγείας.
Η Ελλάδα ακολουθεί ανέκαθεν με βηματισμό μεσογειακό τις ευρωπαϊκές γραμμές. Γραμμές οι οποίες εν τη γενέσει τους βασίστηκαν στα ελληνικά ή και ελληνιστικά ιδεώδη, τα οποία αν μη τι άλλο τα «κατεξοχήν» Ευρωπαϊκά κράτη ευλαβικά συμπεριλαμβάνουν και ως αρχετυπικά τα προσλαμβάνουν. Η Ελλάδα αποφασίζει να ακολουθήσει τον κανόνα που
χάραξαν και το κάνει – ενίοτε ασθματικά- αλλά εξίσου ευλαβικά. Το ασθματικά βέβαια ερμηνεύεται, καθότι οι καιροί αλλάζουν και καλείσαι να τους ακολουθήσεις εν μέσω ακραίων καιρικών φαινομένων και κλιματικών αλλαγών που δυσχεραίνουν το όποιο εγχείρημα, ιδίως όταν αυτό πρόκειται για εγχείρημα χώρας του «Νότου».
Μια συζήτηση περί μη-κρατικών ιδρυμάτων πυροδοτεί αλυσιδωτές αντιδράσεις. Μια εκρηκτική ύλη βρισκόταν επί χρόνια κρυμμένη και φαινομενικά ασφαλισμένη. Ένα πιθάρι σχεδόν μυθολογικό που ήρθε ο καιρός να ανοίξει, γεγονός το οποίο με τη σειρά του προκάλεσε μια μοιραία εκτόνωση. Ένα σύστημα που καλώς ή κακώς δεν φημίζεται για τον τρόπο αξιολόγησης, επεξεργασίας και αντιμετώπισης των καταστάσεων. Ένα σύστημα το οποίο έως τώρα μονάχα σπασμωδικά αντιμετώπιζε την όποια πρόκληση και νομοτελειακά σχεδόν αποτύγχανε.
Τα μη-κρατικά ιδρύματα για πολλούς ίσως είναι ένα επιχρυσωμένο χάπι, μια αλλαγή των καιρών που τελευταία, η αλήθεια είναι, μας έχουν συνηθίσει σε δυσάρεστες - «κλιματικές» και μη- αλλαγές. Αν μη τι άλλο, πρόκειται για αλλαγή και ο χρόνος θα δείξει το πώς αυτή θα υλοποιηθεί και θα προσαρμοστεί στην ελληνική πραγματικότητα. Οι πράξεις και κυρίως το αποτέλεσμα αυτών, δείχνουν και τις προθέσεις των ατόμων. Το αν η συζήτηση και η όποια σχετική μεταρρύθμιση εν τέλει εξελιχθεί σε ένα άλλο μυθολογικό πιθάρι, αμολώντας παθογένειες στον ήδη βεβαρημένο από αυτές χώρο της εκπαίδευσης, θα το μάθουμε δυστυχώς εκ των υστέρων. Η όποια φωτιά που μας δόθηκε δεν ακυρώνει και την προμηθεϊκή μας φύση.
Σε μια προσπάθεια καταστολής ή και εξισορρόπησης των αμφιθυμικών συναισθημάτων, το βλέμμα στράφηκε σε έναν άλλο θεσμό, όχι τόσο μεταφυσικό αυτή τη φορά, αλλά αυτόν των Πανελλαδικών εξετάσεων. Είναι γεγονός ότι το εκπαιδευτικό σύστημα νοσεί δεκαετίες τώρα και η όποια προσπάθεια εξυγίανσης είναι τουλάχιστον θεμιτή. Η εκπαιδευτική διαδικασία
είναι όμως ένα μακρόχρονο ταξίδι και μάλιστα επίπονο (ενίοτε και αδίκως). Το τέλος του, σύμφωνα με το ισχύον status quo τουλάχιστον, είναι οι Πανελλαδικές αλλά αν πρόκειται πράγματι περί «εξυγίανσης», τότε μάλλον οφείλουμε να εστιάσουμε το βλέμμα μας στο ταξίδι. Από σεβασμό και μόνο στον ποιητή και όχι σε Ολύμπιους θεούς αυτή τη φορά.
Η υλοποίηση των όποιων μεταρρυθμίσεων δεν αρκείται σε μια απλή διαδικασία μίμησης. Χρειάζεται μεθοδικότητα, σοβαρότητα και ενδελεχή σχεδιασμό. Πολύ φοβάμαι ότι τα τελευταία δεν αποτελούν θέμα συζήτησης στο δημόσιο βίο, τουλάχιστον όχι σε επιθυμητό βαθμό. Το εκπαιδευτικό ταξίδι δεν δύναται να πυκνωθεί και να θεαθεί σε ένα τόσο
απλουστευτικό σχήμα «με ή χωρίς πανελλαδικές». Αν όντως υπάρχει κάπου κάτι το «κακό» τότε αυτό δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά αν δεν εστιάσουμε στη ρίζα του, και δυστυχώς υπάρχουν πολλές ρίζες για να εστιάσουμε αν και εφόσον το θελήσουμε.
Η Μαίρη Πόπινς επομένως είχε τη φαεινή ιδέα όχι τόσο να «χρυσώνει το χάπι», αλλά να δίνει μια γεμάτη κουταλιά ζάχαρης μαζί με μια κουταλιά πικρού φαρμάκου, για να βοηθηθεί έτσι η κατάποσή του. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Αν τα ιδιωτικά ή μη-κρατικά πανεπιστήμια «φαρμακώνουν» ορισμένους, τότε ναι, υπάρχει και μια γενναία κουταλιά ζάχαρης που ακούει στο όνομα «κατάργηση των Πανελλαδικών».
Σχεδόν αξιωματικά τα ιδιωτικά πανεπιστήμια μετατρέπονται σε σύμβολο «συμπόρευσης» με το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Σχεδόν αξιωματικά τα δημόσια πανεπιστήμια μετατρέπονται σε «αναχρονιστικά κατάλοιπα περασμένων καθεστώτων». Μια συνθηματολογία από ξόρκια, ευχές και κατάρες, εκτός τόπου και χρόνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου