Το σημερινό δημόσιο σχολείο προσπαθεί αμήχανα να επιβιώσει σε έναν κοινωνικό ιστό που έχει διαρραγεί. Απαξιωμένο από την πολιτεία (υποστελέχωση, ελλιπή χρηματοδότηση κλπ), με δασκάλους /εκπαιδευτικούς κουρασμένους που όλο και πιο συχνά γίνονται αποδέκτες ταπεινωτικών συμπεριφορών πολλών μαθητών τους με την σιωπηρή συναίνεση των «απόντων γονέων τους», προσπαθεί αμήχανα να συντηρήσει τον εκπαιδευτικό και παιδαγωγικό ρόλο του.
Η εμπέδωση της άνωθεν επιβαλλόμενης αντίληψης περί «σύγχρονου» σχολείου που εστιάζεται σε καινοτόμες μεθόδους διδασκαλίας με τη χρήση ( και την αγιοποίηση) των τεχνολογικών μέσων μπορεί άραγε να δημιουργήσει συνειδητοποιημένες ψυχές στους μικρούς και στους μεγάλους πρωταγωνιστές του εκπαιδευτικού συστήματος; Μπορούν σε αυτό το σχολείο «να ανάψουν επιθυμίες»; (Ρικκάρτο Μάσσα).
Για να αποκτήσει τη γνώση το άτομο χρειάζεται να αγαπήσει την διαδικασία της μάθησης και τον δάσκαλο, να «συγκεντρωθεί» με τα σπλάχνα του, να σχετιστεί με τους συμμαθητές του και να νιώσει δικό του τον χώρο του σχολείου. Ο δάσκαλος χρειάζεται να έχει πάθος για τη διδασκαλία και να είναι ενθουσιώδης για τη γνώση, ώστε να μεταδίδει στους μαθητές του μέσα από ένα αδιόρατο κανάλι πρώτα την επιθυμία για τη γνώση και μετά την ίδια τη γνώση.
Όμως, στη σχολική καθημερινότητα συχνά διαπιστώνεται ότι το πάθος για τη διδασκαλία έχει γίνει υποχρέωση, η καλλιέργεια της κριτικής σκέψης και του αυθορμητισμού έχουν εγκαταλειφθεί. Τα παιδιά υιοθετούν βίαιες συμπεριφορές με αυτοκαταστροφικές και ετεροκαταστροφικές διαστάσεις για να εκτονώσουν μέρος της δυναμικής τους που δεν φρόντισαν οι φροντιστές τους (γονείς, εκπαιδευτικοί και η ευρύτερη κοινωνία ) να την διοχετεύσουν σε αριστουργήματα, σε έρωτες. Φτωχά από τέτοιες σχέσεις και στερούμενα από ευρείς ορίζοντες στη σχολική, και όχι μόνο, ζωή τους «ξεδίδουν».
Εμείς οι εκπαιδευτικοί ωστόσο μπορούμε να μην παραβλέπουμε, διότι έχουμε τις γνώσεις και τα φώτα να ανάψουμε τους μαθητές μας - αρκεί να μην εγκλωβιστούμε στο τυπικό μέρος της διαδικασίας. Ας αφουγκραστούμε τους μαθητές μας, που έμπρακτα μας υπενθυμίζουν ότι ο κίνδυνος έρχεται από έξω τους και όχι από μέσα τους, που αυθόρμητα μπορούν και χτίζουν καλύβες με καλάμια στην αυλή του σχολείου τους κλοτσώντας την ανία της καθημερινότητάς τους.
Ευχαριστώ τους μαθητές μου για την αστείρευτη γνώση που μου μεταφέρουν. Το σχολείο είναι ακόμα ζωντανό.
* Καθηγήτρια του 1ου Γυμνάσιου Αίγινας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου