Καθημερινά χιλιάδες παιδιά εισέρχονται στους σχολικούς χώρους για την καθιερωμένη ρουτίνα τους. Το μεγαλύτερο ποσοστό αν ερωτηθεί σαφώς και δεν το έχει επιλέξει, αλλά αναγκάζεται. Θα μπορούσε να παρομοιάσει το σχολείο ως χώρο καταναγκαστικης εργασίας (μια βόλτα 8.00 το πρωί έξω από ένα οποιοδήποτε σχολείο και παρατηρώντας τα πρόσωπα των μαθητών, θα μας έπειθε!).
Σε αρκετά βιβλία το σχολείο παρουσιάζεται ως χώρος χαράς, δημιουργίας, διαμόρφωσης προσωπικότητας και ανάπτυξης δεξιοτήτων και εμφύσηση ηθικών αξιών-τουλάχιστον τα παραπάνω θα έπρεπε να αποτελούν κάποιους από τους στόχους.
Στο σημερινό απαρτχάιντ της εκπαίδευσης, όμως, υπάρχουν αρκετές διαφοροποιήσεις.
Απευθυνόμενοι σε μαθητές μιας συνεχούς εξελισσόμενης ψηφιακής εποχής το απαρχαιωμένο εκπαιδευτικό σύστημα επιμηκύνει το χάσμα και δυσχεραίνει την οποιαδήποτε μορφή επικοινωνίας μεταξύ μαθητών και εκπαίδευσης. Ένα εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο στηρίζει και υποστηρίζει τη στείρα αποστήθιση καθίσταται «φονιάς» της όποιας δημιουργικότητας και ανάπτυξης οποιασδήποτε ιδιαίτερης κλίσης των ατόμων -κολάσιμο αδίκημα προσωπικότητας(!) . Φυσικό επακόλουθο είναι η έλλειψη αυτογνωσίας, καθώς δεν έχουν τη δυνατότητα να γνωρίσουν και να αναδείξουν ικανότητες οι οποίες δε σχετίζονται με τα μαθήματα των σχολικών προγραμμάτων. Ταυτόχρονα , η μη απόδοση στα ενδεδειγμένα μαθήματα οδηγεί στη δημιουργία ατόμων με μειωμένη αυτοπεποίθηση και έντονο αίσθημα ματαίωσης.
Ένα σχολικό πρόγραμμα, το οποίο δεν εμπεριέχει μαθήματα και δράσεις ανθρωπιστικής φύσεως, ενισχύει τη βαθιά κρίση αξιών στην οποία έχουμε υπεισέλθει εδώ και χρόνια, ενώ ο βαθμοθηρικός του χαρακτήρας αποτελεί ενισχυτή του ανταγωνισμού σε μια κοινωνία με έντονο το αίσθημα του ατομικισμού. Έτσι, θεμελιώδεις αξίες όπως η συνεργασία, η αλληλοβοήθεια και η ενσυναίσθηση θυσιάζονται στον βωμό της ατομικής επικράτησης. Κάλλιστα θα μπορούσε να υποψιαστεί κανείς ότι ίσως αποτελεί εντέλει στόχο του αναλυτικού προγράμματος.
Οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί έρχονται αντιμέτωποι με μαθητές, οι οποίοι δεν έχουν στόχους και δε βρίσκουν κάποιο κίνητρο ώστε να συνεχίσουν με ενθουσιασμό και θέληση την προσπάθεια τους σε μαθητικό επίπεδο. Είναι οι αυριανοί ενήλικες όπου θα οδηγούνται στην υπερεργασία για την ικανοποίηση του υλιστικού προτύπου μη γνωρίζοντας το αίσθημα της ικανοποίησης, της δημιουργίας, της ηθικής ικανοποίησης, κοινώς της ουσίας! Είναι οι σημερινοί μαθητές που δε βρίσκουν νόημα στη διαδικασία της μάθησης και οδηγούνται σε ένα εξαντλητικό «κυνήγι» βαθμών για την ενίσχυση του θεαθήναι! (Αν τους ρωτήσεις, όμως, ούτε αυτοί τους ενδιαφέρουν στην πραγματικότητα.) Είναι οι αυριανοί εργαζόμενοι που θα επιλέξουν ένα επάγγελμα με κυρία επαγγελματική αξία τις οικονομικές απολαβές προκειμένου να αποτελέσουν το σημερινό πρότυπο, το πρότυπο του επιτυχημένου ανθρώπου, αλλά όχι του ευτυχισμένου. Είναι οι αυριανοί ενήλικες που θα συσχετίσουν την ανθρώπινη αξία με το χρήμα γιατί τους διδάχτηκαν ότι η αξία και η ικανότητα τους αντιπροσωπεύεται από έναν βαθμό.
Εναρκτήριος δύναμη κάθε προσπάθειας είναι το κίνητρο, ενώ συστατικό της επιτυχίας είναι η προσπάθεια. Ας δώσουμε στους μαθητές μας τα κίνητρα για να φτάσουν στην επιτυχία, ξεκινώντας από τη διαμόρφωση ευτυχισμένων ανθρώπων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου