“Σε έναν κόσμο δίχως ψευδαισθήσεις και δίχως φώτα ο άνθρωπος αισθάνεται ξένος. Ίσως γιατί στερείται των αναμνήσεων μιας χαμένης πατρίδας ή της ελπίδας μιας γης της επαγγελίας”: Καμύ
Κάπως έτσι στα τυφλά φαίνεται να απομακρύνεται ακόμα και το όνειρο ό, τι κάτι θα αλλάξει, καθώς προσκρούει στην πλέον λανθασμένη νοοτροπία ότι άλλοι αποφασίζουν για μας και πριν από μας.
Μπαίνουμε στον 6ο μήνα τηλεκπαίδευσης και δεν έχουμε επισημάνει, ούτε καν στοιχειωδώς τους κινδύνους, αφανείς ή μη που υποκρύπτει ένα τέτοιο εγχείρημα. Όταν ο Πόπερ είχε μιλήσει για την ανοικτή κοινωνία και του εχθρούς της, ίσως να μη φανταζότανε ότι σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα θα αποδεικνυόταν προφητικός.
Κληθήκαμε όλοι ανέτοιμοι, από λίγο έως πολύ να συμμετάσχουμε σε μια προσπάθεια υποκατάστασης της “δια ζώσης” εκπαίδευσης που πέρα από τους τεχνικούς κινδύνους ενέχει κυρίως κινδύνους αποπροσωποποίησης της ταυτότητας μας, διάρρηξης των σχέσεων με τους μαθητές μας, αλλοτρίωσης της ουσιώδους και αιτιακής σχέσης δασκάλου- μαθητή με τη μετάλλαξή της σε λήπτη-δότη πληροφοριών, καταστρατήγησης προσωπικών δεδομένων και πνευματικής ιδιοκτησίας, αλλαγής στοχοθεσίας από τη γνώση στο μέσο διάδοσής της, το οποίο κάθε άλλο από αξιόπιστο είναι.
Σε μια ύστατη προσπάθεια να αντιμετωπίσουμε τα τυχόν τεχνικά προβλήματα καταστήσαμε την ανοικτή κοινωνία της πληροφορίας εντελώς ολάνοιχτη, αφήνοντας το εκπαιδευτικό περιβάλλον έρμαιο των δυσλειτουργιών του συστήματος αλλά και κάποιων αόρατων πολύ κακόβουλων εχθρών που υποκρύπτουν την πραγματική τους ταυτότητα, αντικαθιστώντας την με μια τεχνογνωστική δεξιότητα, ποντάροντας στη δική μας τεχνοφοβία. Όλοι αυτοί οι τεχνολάτρες δεν μπορούν να διανοηθούν πού μπορεί να οδηγήσει η ευκολία πρόσβασης στην πλατφόρμα webex; Ή μήπως μπορούν;
Θα ήθελα πραγματικά να λάβω απάντηση στα παρακάτω ερωτήματα:
1/ Γιατί μπορεί κάποιος, γνωρίζοντας απλά ένα όνομα ή μία ηλεκτρονική διεύθυνση να μπει στο προσωπικό μας δωμάτιο;
2/ Δεν υπάρχει η στοιχειώδης λογική ότι μπορεί κάποιος με μία πλαστοπροσωπία να προφασιστεί ότι είναι μαθητής και να δημιουργήσει προβλήματα, που άπτονται του κώδικα ποινικής δικονομίας;
3/ Πώς προστατεύονται τα προσωπικά δεδομένα μας; Με την υπόθεση ότι απευθυνόμαστε σε ανήλικους υπάρχει επίκκληση των προσωπικών δεδομένων τους, έστω κι αν υπάρχει παραβατική συμπεριφορά, ενώ από την άλλη θεωρούμαστε εμείς υπεύθυνοι για όποια αδυναμία στο σύστημα ασφάλειας το δικό μας, όταν το υπουργείο δεν δίνει τα απαραίτητα εφόδια γι' αυτήν την κάλυψη;
4/ Αν ο ρόλος του Υπουργείου είναι να προστατεύει τα συμφέροντα της webex και όχι τα δικά μας, καθώς οι πάντες επικαλούνται τη σύμβαση, μήπως είναι καλύτερα να το ξέρουμε από τώρα έτσι ώστε να φροντίσουμε να αλλάξουμε δουλειά;
5/ Γιατί να μη δίνεται η δυνατότητα στους εκπαιδευτικούς να χρησιμοποιήσουν μία πλατφόρμα περισσότερο προστατευμένη που παρέχεται από το Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο, όταν είναι διάτρητη η όλη παροχή υπηρεσιών από το Webex;
6/ Πώς μπορεί να επαναφέρουμε την κανονικότητα και την αυθεντικότητα της παιδαγωγικής λειτουργίας, όταν η τάξη είναι παρατεταγμένα ονόματα μαθητών ή υβριδίων τους σε κλειστά παράθυρα ολάνοιχτων κινδύνων με κλειστά σχολεία κι ανοιχτό τον ασκό του Αιόλου;
7/ Επειδή,εκτός από τα κριτήρια υγείας, προβάλλονται συχνά και τα οικονομικά κριτήρια, μήπως θα έπρεπε να υπολογιστεί ότι το βασικό οικονομικό κεφάλαιο μιας χώρας είναι οι νέοι της και γι αυτό θα έπρεπε να σκεφτούμε πως θα τους καταστήσουμε υπεύθυνους μίας νέας πραγματικότητας και όχι ανθρωποειδή χωρίς ταυτότητα ή ακόμα χειρότερα με πολλές ταυτότητες που τις χρησιμοποιούν κατά το δοκούν, χωρίς να υπολογίζουν ανθρώπινη αξιοπρέπεια και συνειδητή εργασία;
Επειδή, ως εκπαιδευτικοί θέλουμε να υπάρχει όραμα και όχι παρόραμα ευελπιστούμε σε μια αναβάθμιση της αξιοπρέπειας του εκπαιδευτικού έργου, με λειτουργούς και όχι ομιλητές, με την ανάμνηση μιας πατρίδας που αντιστέκεται και την ελπίδα μιας γης που μπορεί να στερείται επαγγελίας, είναι όμως σημείο αναφοράς για το ανθρώπινο είδος.
*Φιλόλογος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου