Όλα για το αύριο!

Ελλάδα το σωτήριον έτος 2021. Άνοιξη, η εποχή της αναγέννησης της φύσης. Εποχή της πανδημίας έτος δεύτερον, κύμα τρίτον. Φωνές από εδώ και από εκεί: Σχολεία να ανοίξουν στις 5 Απριλίου. Να ανοίξουν μόνο τα Λύκεια.

Στα μέσα της εβδομάδας οι αποφάσεις για τα σχολεία. Πώς θα γίνουν οι εμβολιασμοί των εκπαιδευτικών. Πρώτα θα ανοίξουν Γυμνάσια Λύκεια. Υποχρεωτικά τα self test σε εκπαιδευτικούς και μαθητές. Και μέσα σε όλον αυτόν τον ορυμαγδό των φημών, ειδήσεων και αντικρουόμενων πληροφοριών: Εκμεταλλεύτηκε την δύσκολη ηλικία της εφηβείας μου!

Οι παραπάνω ειδήσεις, φήμες, εμπιστευτικές πληροφορίες, συνταρακτικές αποκαλύψεις, έχουν να κάνουν με την ευαίσθητη και τρυφερή ηλικία της εφηβείας του ανθρώπου. Σε συνδυασμό δε με την ανοιξιάτικη αναγέννηση της φύσης, στοχεύουν στο αύριο. Στο αύριο της ανθρωπότητας, της κοινωνίας και της ιδεολογίας.

Ορθά στοχεύουν όλα στα αύριο. Εξάλλου το αύριο είναι το μέλλον μας και η επιβίωσή μας ως είδος. Το θέμα είναι όμως η στόχευση αυτή θα καλυτερεύσει το αύριό μας ή θα το υποθηκεύσει, σκλαβώνοντάς το και σκοτεινιάζοντάς το;

Ας προσεγγίσουμε όσο μπορούμε τον τρόπο που επιχειρείται από την πολιτεία να διευθετηθεί το ζήτημα του ανοίγματος των σχολείων σε συνδυασμό με τις αποκαλύψεις περί εκμετάλλευσης της νεανικότητας για την ικανοποίηση ανώμαλων ορέξεων και ορμών. Είναι ο τρόπος αυτός ευθύς, εκπέμπει ασφάλεια και σιγουριά;

Εγώ τουλάχιστον εισπράττω αντικρουόμενα μηνύματα: Ανοίγουν τα σχολεία, δεν ανοίγουν τα σχολεία, ανοίγουν πριν το λιανεμπόριο, μαζί με αυτό ή μετά από αυτό; Αυτές οι παλινωδίες σε συνδυασμό με το φοβιστικό τηλεοπτικό κάδρο της εκμετάλλευσης του νέου ανθρώπου σωματικά, ψυχολογικά και πνευματικά σε όλους τους τομείς που ενδιαφέρουν τους εφήβους μας, όπως ο αθλητισμός, οι τέχνες, η μόρφωση και άλλα, χωρίς να εξασφαλίζεται ταυτόχρονα από την πολιτεία ένα πλαίσιο προστασίας της ανηλικότητας και της νεανικότητας, σχηματίζουν ένα δυστοπικό περιβάλλον για τα παιδιά μας, μαυρίζουν τα όνειρά τους και διαστρεβλώνουν τους στόχους τους.

Τα παιδία μας είναι ήδη υποχρεωτικά αποστασιοποιημένα από την αληθινή ζωή, την κοινωνικοποίηση και την ανθρώπινη αλληλεπίδραση με τους συνομηλίκους τους, εξ αιτίας της πανδημίας και της εξ αυτής απομόνωσης. Δαιμονοποιείται η ανθρώπινη και ουσιαστική επικοινωνία και αποθεώνεται η ψηφιακή και τυπική επαφή για τα παιδιά μας.

Τους περνάμε άθελα και μη το μήνυμα ότι μπορείς να είσαι «εντάξει» με την επίδειξη της αντίστοιχης επιτυχημένης ψηφιακής εικόνας, η οποία στην δια ζώσης επικοινωνία και ανθρώπινη επαφή θα ήταν κίβδηλη, απαράδεκτη και κατακριτέα. Ένα παράδειγμα: Μπορείς να «λες» μάθημα με την βοήθεια του πατέρα ή της μητέρας σου, που είναι δίπλα σου και σου μεταφέρει ως υποβολέας στην κάμερα και στο μικρόφωνο τις σωστές απαντήσεις.

Σκεφτείτε την στάση ζωής που δημιουργείται στο μυαλουδάκι των περισσοτέρων εφήβων μας: Μπορούμε να επιβραβευθούμε στο σχολείο και κατόπιν να πετύχουμε και να κερδίσουμε την ζωή μας, ακόμα και εάν αναμασάμε τις γνώσεις και εκτελούμε τις εντολές των οποιωνδήποτε «υποβολέων» μας, πολιτικών, κοινωνικών, οικονομικών κλπ, όπως ακριβώς το κάνουμε με τους γονείς μας.

Από την άλλη μεριά παρουσιάζουμε στους νέους μας το σενάριο ότι για όποιους, τυχόν και ενδεχομένως, ξεφεύγουν από το αποδεκτό «προφίλ», υπάρχει ο δράκος που τους τρώει τα σωθικά, με την μορφή των εκμεταλλευτών της νεανικότητάς τους, στον πολιτισμό, τον αθλητισμό και την μόρφωση.

Σκεφτείτε τι ανθρώπους δημιουργούμε για το μέλλον. Ανθρώπους με κριτική σκέψη και ως εκ τούτου αμφισβήτηση των καθεστώτων ή ανθρώπους πειθήνια όργανα των αρχουσών τάξεων σε όλον τον πλανήτη; Υπάρχει περίπτωση να προωθηθεί το πνεύμα της αλλαγής και της προόδου (όχι δεν είμαι παλαιολιθική) εάν δεν εκκολάπτουμε νέους με φλογερό μυαλό, θέληση για μάθηση και κριτική σκέψη; Υπάρχει περίπτωση να αναβαθμιστεί η ανθρώπινη υπόστασή μας με αυτήν την τακτική;

Ρητορικά τα παραπάνω ερωτήματα. Αυτό που γνωρίζω τουλάχιστον εγώ, ως εκπαιδευτικός, είναι ότι εάν επιθυμούμε να καλλιεργήσουμε μία νεολαία που θα προχωρήσει ένα βήμα μπροστά τον κόσμο, θα πρέπει να της παρέχουμε μία καθαρή εικόνα του ουρανού, με ξεκάθαρες επιλογές, ασφαλείς εναλλακτικές και αισιόδοξα μηνύματα. Πρέπει να την βγάλουμε από το σκοτάδι του σήμερα και να την οδηγήσουμε με σαφήνεια στον δρόμο της αρετής. Ή τουλάχιστον εάν δεν μπορούμε με πειθώ να την οδηγήσουμε στον δρόμο της αρετής, να της δώσουμε την επιλογή και για τον δρόμο της κακίας, όμως σηματοδοτώντας ξεκάθαρα που οδηγεί η κάθε της επιλογή.

Κλείνω με τους στίχους του τραγουδιού του Βασίλη Παπακωνσταντίνου σε στίχους Ανδρέα Τσιλιφώνη και μουσική Ανδρέα Τσιλιφώνη και Βασίλη Παπακωνσταντίνου:

«Άσε με να κάνω λάθος. Μην μου λες πως ειν' ντροπή.
Άσε με να βρω μονάχος ποιό το τέλος ποιά η αρχή. Άσε με μονάχο μου να νιώσω, την ουσία μέσα σ' όλα που 'χεις πει. Αν αντίρρηση μου φέρεις, θα θυμώσω και το ξέρεις. Αν με χάσεις, αιτία θα 'σαι εσύ».

Εύχομαι σε όλους να μεγαλώνουμε παιδιά που κάποια στιγμή θα μας απευθύνουν τα παραπάνω λόγια. Πιστεύω πως θα είναι δείγμα πως κάναμε σωστή «δουλειά» και τα κρατήσαμε μακριά από το σκοτάδι του σήμερα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου