Σήμερα παιδιά έχουμε ένα σμήνος από γλάρους στην παραλία του Ασπρονερίου στα Καμένα Βούρλα που πίνουν νερό, δυο κύκνους με πέντε κυκνάκια που βγαίνουν να περπατήσουν στην ακτή και τα ταΐζουν τα παιδιά, πύργους στην άμμο και βουτιές στην θάλασσα για κυψελώδεις πέτρες που τις κάνουμε μολυβοθήκες!
Ναι παιδιά, η γνώση είναι θαλασσινή. Λέμε πως κάνουμε βουτιές στη γνώση όταν διαβάζουμε, μετράμε τόσες λεύγες κάτω από τη θάλασσα, καταδυόμαστε σε βάθη άγνωστα, αναδυόμαστε πιο γνωστικοί, είμαστε καπετάνιοι σε φουρτούνες, κι αν δεν είμαστε καλοί ρίχνουμε το καράβι στα βράχια, βυθομετρούμε τις αποστάσεις και συζητάμε την επιφάνεια των πραγμάτων και το βάθος τους. Και δεν γλιτώνουμε και τα ναυάγια!
Η θάλασσα είναι το άγνωστο, οι φόβοι, η τρικυμία στη ζωή μας, το ήσυχο λιμανάκι, οι ξερές, τα βράχια και το «Ήταν ένα μικρό καράβι» που τραγουδάμε από μικροί χωρίς να καταλαβαίνουμε τα λόγια του. «Ο κλήρος πέφτει στον πιο νέο που ήταν αταξίδευτος» – και τον τρώμε.
Λένε πως οι ζωές μας είναι σαν τα ποτάμια που κάνουν ένα μεγάλο ταξίδι που τελειώνει σαν πέσουν στην θάλασσα. Αυτά τα ποτάμια έρχονται από ψηλά, τα ψηλά βουνά! Και είτε πάμε ή τα διαβάζουμε. Γιατί τα «Ψηλά Βουνά» είναι βιβλίο του Ζαχαρία Παπαντωνίου που κάηκε τρεις φορές όπως τα δάση στα βουνά! Εκεί, τα παιδιά έκαναν για πρώτη φορά μια δική τους κοινότητα πριν από περίπου εκατό χρόνια! Ήθελαν να ανοίξουν μονοπάτια στο βουνό – όπως κάνουμε σήμερα με τους ορειβατικούς συλλόγους – και δανείστηκαν εργαλεία. Έφτιαξαν καλύβες, είχαν επαγγέλματα, βρήκαν από που θα παίρνουν νερό και που θα βρίσκουν συσσίτιο.
Και μετά όλο το βιβλίο είναι η χλωρίδα και η πανίδα, η ξεχωριστή αλεπού, η συγκοινωνία με τα άλλα μέρη. Ο σκύλος ο Γκέκας, το βοσκόπουλο, αυτοί που υλοτομούν νόμιμα κι αυτοί που υλοτομούν παράνομα, η αυτοδιοίκηση των παιδιών, η καταστροφή που φέρνουν τα γίδια, πως γίνονται δασοφύλακες, οι αρρώστιες και το ποτάμι! Να το ποτάμι πάλι! Τα δέντρα τα ρίχνουν μέσα σ’ αυτό και καταλήγουν στη θάλασσα να γίνουν πλοία. Να και η θάλασσα πάλι! Και οι γλάροι να ξεκουράζονται πάνω του.
Κι από αυτή την κοινότητα των παιδιών ο Λάμπρος έγινε δάσκαλος κι έπαιρνε τα παιδιά και τα δίδασκε κάτω από τα δέντρα. Όπως εμείς παιδιά στο σχολείο της οδού Κωλέττη έχουμε την υπαίθρια τάξη μας, «Τα θρανία της άνοιξης» που έχει και ραδιόφωνο και εφημερίδα, τον «Κοκκινολαίμη» μας!
Έχουμε κι άλλα παιδιά που πάνε στα βουνά! Όπως ο Γιώργος, η Μαρία, ο Μιχάλης, η Κατερίνα και ο Δημήτρης.
Είναι ήρωες του βιβλίου του Γιώργου Σφήκα, «Οι φίλοι μας τα βουνά» (Άγκυρα 2006). Μόλις τέλειωσαν το σχολείου στα τέλη Ιουνίου ανέβηκαν στα βουνά που βλέπω από το σπίτι μου. Ποια είναι αυτά; Είναι η Κνημίδα, ο Καλλίδρομος ή Ριτζέρι (πώς λέμε οδός Καλλιδρομίου στα Εξάρχεια;), η Οίτη, ο Όθρυς, τα Βαρδούσια και η Γκιώνα! Ανέβηκαν στις πλαγιές της Γκιώνας – αφού διέσχισαν την εθνική οδό Αθηνών – Λαμίας, πέρασαν από τα Καμένα Βούρλα, έστριψαν στις ανηφόρες του Μπράλου, έφτασαν στην Παύλιανη και πήγαν Καλοσκοπή Φωκίδας! Κι εκεί ενώθηκε η φύση με την ιστορία, το φυτό με τα μπλε λουλούδια, η καμπανούλα, με τον Άρη Βελουχιώτη και την αντίσταση. Και το ραδιόφωνο, γιατί όλα τα βουνά είχαν ασυρμάτους με πομπούς και δέκτες και έστελναν και δέχονταν σήματα μορς.
Πώς γίνεται όμως η φύση να ενωθεί με την ιστορία; Μα με το περπάτημα και τις αφηγήσεις των ανθρώπων. Ο ήρωάς μας είναι ένας ληστής, ο Καραλίβανος, μαυροσκούφης του Άρη Βελουχιώτη που συνέβαλε καθοριστικά στην ανατίναξη της Γέφυρας του Γοργοποτάμου. Ο Καραλίβανος και ένας συντοπίτης του απ’ τα Βαρδούσια όρη αγάπησαν ένα κορίτσι και το ήθελαν και οι δύο. Όταν βρέθηκε νεκρός όμως ο αντίζηλος του Καραλίβανου οι υποψίες έπεσαν πάνω του. Τότε αυτός αναγκάστηκε να βγει στα βουνά και να γίνει ληστής των πιο πλούσιων αγροτών και τσοπάνηδων. Όμως άκουσε το κάλεσμα του Άρη για την αντίσταση στην τριπλή κατοχή και συντάχθηκε μαζί του. Τότε ο στρατός κατοχής έβαζε τα σιτάρια στα τρένα για τη Γερμανία και η απόφαση που πάρθηκε με όλες τις αντιστασιακές οργανώσεις ήταν να πέσει η γέφυρα του Γοργοποτάμου για να καθυστερήσουν τα τρένα να φύγουν.
Όμως η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Ο Καραλίβανος είχε παντρευτεί κρυφά με το κορίτσι που αγαπούσε και της άφησε πολλές εγγλέζικες λίρες. Μετά από χρόνια, σ’ ένα βάραθρο που είχε πέσει ένα κατσίκι, ένας τσοπάνης βρήκε έναν πεθαμένο άνθρωπο. Ήταν ο αντίζηλος του Καραλίβανου! Έπειτα από χρόνια, ένας άνθρωπος πριν πεθάνει εξομολογήθηκε στον παπά του χωριού πως ο ίδιος ήταν ο δολοφόνος του αντίζηλου του Καραλίβανου.
Η αιτία ήταν κάποια χρήματα που του χρωστούσε. Κι όλα αυτά στην Γκιώνα που φυτρώνει το φυτό με τα ασημένια φύλλα, η Ποντεντίλλα και η Βιόλα η ελληνική. Δίπλα σ’ ένα κολονάκι σαν κι αυτά που τοποθετεί στις ψηλότερες κορυφές η Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού που έχουμε στο Πεδίο του Άρεως στη γειτονιά μας την Κυψέλη. Κι όλα αυτά λίγα μίλια από τη θάλασσα του Ασπρονερίου με τους κύκνους, στο λιμάνι του Αγίου Κωνσταντίνου, όπου πάλι ο Δήμος Καραλίβανος σάλταρε στο γερμανικό καράβι να απαλλοτριώσει τον οπλισμό του χάριν της αντίστασης. Τόσο κοντά και τόσο μακριά!
Άντε κι εμείς παιδιά να πάμε φέτος στη Χωχαρούπα, τη Χώρα των Χαρούμενων Παιδιών. Κι αν χρειαστεί μπορεί να κάνουμε όπως τα παιδιά στο Περού, λόγω πανδημίας! Να περπατάμε 15 χιλιόμετρα να βρούμε ένα βουνό και να ακούσουμε από εκεί τα μαθήματα του σχολείου! Γιατί εκεί πιάνει το ραδιόφωνο!
Ήταν «Τα θρανία της άνοιξης» - το ραδιόφωνο των παιδιών. Γεια σας παιδιά! Μεγάλα και μικρά!
Στο μικρόφωνο ο κ. Μπάμπης, 1/8/2020, Καμένα Βούρλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου