Μεγάλο σουξέ έχει η μαθηματική έννοια του «μέσου όρου». Έστω και απλή αναφορά του όρου αυτού, στον γραπτό ή προφορικό λόγο, προκαλεί συνειρμικά μια αίσθηση του «μέτρου» ή του «μετρίου». Και αυτό φυσικά δίνει στο σύστημα ένα ακαταμάχητο πλεονέκτημα προκειμένου να μας κοροϊδέψει.
Ο μέσος όρος, είναι ένας πολύ ωραίος τρόπος να βλέπεις τα πράγματα. Για παράδειγμα, αν εγώ παίρνω 500 ευρώ το μήνα κι εσύ 2.500, ο μέσος όρος είναι 1.500.
Αν τον λάβουμε υπόψιν τότε ζούμε κι οι δύο μέτρια. Στην πραγματικότητα εσύ ζεις καλά κι εγώ πεινάω.Έτσι κι η κ. Κεραμέως. Δεν αραιώνει τις τάξεις, γιατί ο μέσος όρος στα σχολεία, είπε, είναι 17 μαθητές ανά τάξη.
Ένα μπράβο στην υπουργό μας που έβγαλε το ΜΟ των μαθητών ανά τμήμα στην επικράτεια! 9 στους Φούρνους της Ικαρίας και 25 στην Καλλιθέα 35 δια δυο ίσον 17. Ακολούθησε τη λογική του κατά κεφαλήν εισοδήματος. Έχει ο εφοπλιστής 10 εκατ. ευρω. Έχω εγώ 15.000 ευρώ. Άρα έχουμε κατά μέσο όρο 5 εκατ ευρώ ο καθένας!
Κάτι τέτοια μας ταΐζει η κ. Κεραμέως. Μέσους όρους και μαλλί της γριάς. Χρησιμοποιεί τη στατιστική όπως ο μεθυσμένος τους φανοστάτες. Για να στηριχθεί και όχι για να φωτιστεί.Όμως το να υποτάσσεις τα μαθηματικά στις επικοινωνιακές σου ανάγκες είναι φαιδρό. Το να χλευάζεις την πραγματικότητα που λέει ότι τα 3/4 του μαθητικού δυναμικού της χώρας στοιβάζονται σε μικρές αίθουσες των 20-29 ατόμων είναι επικίνδυνο.
«Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ; Απάντησέ μου/ και παραμένει πάντα μαύρος ο βυθός;» τραγουδούσαν οι Πυξ Λαξ το 1999 και ο ανατρεπτικός στίχος του Μάνου Ξυδού –είκοσι ένα χρόνια μετά– αντικαθιστώντας το διαζευκτικό «ή» με το συμπλεκτικό «και» κατάντησε επεξηγηματικός του «μαύρου βυθού»
Εις υγείαν και καληνύχτα σας. Και δώρο ένα παγουρίνο σε κάθε μαθητή Δημοτικού!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου