δίκτυο για τα δικαιώματα των μαθητών

Η Φυσική που δεν διδάσκεται

Η Φυσική που δεν διδάσκεται πρέπει επιτέλους να γεμίσει τις σχολικές αίθουσες και το «αρχέγονο φως» της γνώση

Εκτυπώσιμη μορφή

Δημοσίευση: 16/12/2017

ΡΕΠΟΡΤΑΖ ESOS

Δρ. Μιχάλης Καραδημητρίου Αντιπρόεδρος Συλλόγου Φυσικών Κρήτης

Ή μάλλον καλύτερα να ξεκινήσουμε με την Φυσική που διδάσκεται «βασανίζοντας» πολλές φορές τα παιδιά μμάλλον καλύτερα να ξεκινήσουμε με την Φυσική που διδάσκεται «βασανίζοντας» πολλές φορές τα παιδιά μας και δίνοντας μια εντελώς στρεβλή εικόνα για την Φυσική στους αποφοίτους του Ελληνικού σχολείου.

Η ιστορία ξεκινά με ένα σώμα μάζας m που κινείται πάνω σε ένα λείο δάπεδο με την βοήθεια μιας δύναμης, Το σώμα αυτό συγκρούεται με ένα άλλο σώμα και τα δύο μαζί πέφτουν στο κενό μέχρι ο κρότος τους να ξυπνήσει τον μαθητή που έχει αποκοιμηθεί στο τελευταίο θρανίο της τάξης. Την επόμενη χρονιά το σώμα μάζας m σε νέες περιπέτειες συνδέθηκε με ένα ιδανικό ελατήριο και άρχισε να κινείται περιοδικά ξανά και ξανά. Και όταν έφτασε η ώρα να μπούμε στο Πανεπιστήμιο το σώμα μάζας m έγινε Δίσκος μάζας M που άρχισε να κυλιέται χωρίς να ολισθαίνει. Κάπου προς τα μέσα στης ιστορίας μας φάνηκαν και λίγο τα κύματα να μας θυμίζουν την Άλγεβρα που δεν μάθαμε στην Β Λυκείου.

Μετά έρχονται οι Πανελλήνιες και οι δηλώσεις για τα απαιτητικά θέματα Φυσικής και την απογοήτευση που έφερε στα παιδιά μας. Και μετά οι πολιτικοί μας άρχοντες και όλοι εμείς να αναρωτιόμαστε τι φταίει... Βέβαια στον μαθητή μας που μόλις τελείωσε το Λύκειο για την Φυσική έχει μείνει μια πικρή ανάμνηση και ο Νεύτωνας να πλανιέται στην ατμόσφαιρα...Αν ρωτήσεις έναν απόφοιτο Λυκείου τι του έχει μείνει από τα 6 χρόνια Φυσικής, ίσως η απάντηση να είναι ένας μορφασμός ή «πολλές ασκήσεις και τύποι»! Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις μαθητές που αγαπούν την Φυσική γιατί ο καθηγητής του στο σχολείο ή στο φροντιστήριο την έβγαλε έξω από τα στενά πλαίσια των αναλυτικών προγραμμάτων, γιατί μίλησε στα παιδιά και για την Φυσική ως φιλοσοφία, έξω από την απλή εφαρμογή μεθοδολογιών.

Τι διδάσκονται σήμερα τα παιδιά μας στο σχολείο; Σε μεγάλο βαθμό τόσο στο Γυμνάσιο, όσο και στο Λύκειο οι μαθητές διδάσκονται Κλασσική Φυσική και συγκεκριμένα την Κλασσική μηχανική, τους νόμους της οποίας διατύπωσε ο Νεύτωνας στα τέλη του 1600 (1687 - Principia). Δηλαδή τους Νόμους που περιγράφουν την Κίνηση των σωμάτων.

Πέρα όμως από την Κλασσική Μηχανική διδάσκονται και στοιχεία Ηλεκτροστατικής όπως θεμελιώθηκαν μετά το δεύτερο μισό του 1700 και μέχρι το τέλος του 1900 και στοιχεία Θερμοδυναμικής της οποίας οι Νόμοι γράφτηκαν την ίδια περίπου περίοδο.

Με λίγα λόγια τα αναλυτικά προγράμματα σπουδών της χώρας μας περιγράφουν την Φυσική, ως μια επιστήμη η οποία τα τελευταία 100 χρόνια δεν έχει κάτι να μας πει. Ενώ ταυτόχρονα η Φυσική είναι πρωταγωνιστής στις ζωές μας αφού οι τεχνολογικές εφαρμογές της καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό την ανάπτυξη του κόσμου τα τελευταία αυτά χρόνια. Η κοινή γνώμη μιλάει καθημερινά για τα μεγάλα άλματα της επιστήμης και τις σύγχρονες επαναστάσεις που πραγματοποιούνται στα ερευνητικά κέντρα, ενώ το ελληνικό σχολείο παλεύει μόνο με όλα όσα έγιναν πριν από 200 χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι γύρω στο 1900 ο Kelvin είχε πει «Η Φυσική έχει πια λύσει τα θεμελιακά προβλήματα, από τώρα και μπρος δεν θα είναι παρά απλή εφαρμογή γενικών νόμων...» . Ο Michelson επίσης είχε πει την ίδια περίοδο «Όλοι οι νόμοι και τα δεδομένα της φυσικής επιστήμης έχουν ήδη ανακαλυφθεί και είναι τόσο σταθερά εδραιωμένη, ώστε η πιθανότητα να ανατραπούν κάποτε είναι τελείως μακρινή...»

Και ποια είναι η Φυσική που δεν διδάσκεται;

Μα είναι η σύγχρονη Φυσική, όλα εκείνα που άρχισαν με το Φωτόνιο του Planck , με την Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν και συνεχίστηκαν με την Κβαντική Μηχανική. Μια μεγάλη επανάσταση στην ιστορία της επιστήμης που έφερε τα πάνω κάτω και δημιούργησε μεγάλες φιλοσοφικές σύγκρουσης στην επιστημονική κοινότητα. Αυτή η επανάσταση συνεχίζεται και στις μέρες μας με το «σωματίδιο του Θεού», τα βαρυτικά κύματα και την προσπάθεια για να φτάσουμε στην χρονική στιγμή που όλα ξεκίνησαν! Βέβαια είναι προφανές ότι δεν μπορούν όλα αυτά να αποτελέσουν το αναλυτικό πρόγραμμα σπουδών στο Γυμνάσιο και Λύκειο.

Ας μιλήσουμε λίγο αναλυτικά για την Φυσική που δεν διδάσκεται, ξεκινώντας από το τέλος του 1800 με την προσπάθεια κατανόησης της δομής της ύλης. Άλλωστε η δομή της ύλης απασχολούσε την ανθρωπότητα από την εποχή του Δημόκριτου εξ ου και το «άτομο» από το άτμητο. Με την ανακάλυψη του Ηλεκτρονίου από το Thomson έχουμε και το άτομο – σταφιδόψωμο που το πείραμα βέβαια του Rutherford γρήγορα το καταρρίπτει, εισάγοντας το πλανητικό μοντέλο του ατόμου που διδάσκουμε στα παιδιά μας στο Γυμνάσιο. Ένα άτομο που έχει στο κέντρο του τον θετικά φορτισμένο μικρό και «βαρύ» πυρήνα και τα ελαφρότερα ηλεκτρόνια να κινούνται σε κυκλικές τροχιές γύρω από αυτόν. Βέβαια το πρότυπο αυτό δεν μπορεί να εξηγήσει την σταθερότητα του ατόμου που είναι γεγονός αναμφίβολο, όπως και το γραμμικό φάσμα των αερίων. Εκεί ξεκινά και ο προβληματισμός για την κοινότητα.

Έρχεται λοιπόν το ατομικό πρότυπο του Bohr ο οποίος «διορθώνει» το πλανητικό μοντέλο του ατόμου εισάγοντας τις καθορισμένες τροχιές κίνησης για το ηλεκτρόνιο καθώς και τις καθορισμένες τιμές της ενέργειας τους. Αν και το πρότυπο έχει κάποια μειονεκτήματα ερμήνευσε σε μεγάλο βαθμό τα πειραματικά δεδομένα για το άτομο του Υδρογόνου και αποτέλεσε μια καλή προσέγγιση για την δομή του ατόμου. Βέβαια δεν είναι μόνο το άτομο που απασχολεί την κοινότητα εκείνη την περίοδο καθώς οι αντιφάσεις της κλασσικής φυσικής στην ερμηνεία και άλλων φαινομένων είναι έντονες.

Την ίδια περίοδο μπαίνουν οι βάσεις για την κβαντική φυσική, ο Αϊνστάιν ερμηνεύει το «Φωτοηλεκτρικό φαινόμενο» βασιζόμενος σε ιδέες του Planck με βασική υπόθεση το «φωτόνιο» , ένα σωματίδιο που περιγράφει την διάδοση ενέργειας σε ένα Ηλεκτρομαγνητικό Κύμα. Ο Αϊνστάιν ερμηνεύει το φαινόμενο και για αυτό τον λόγο παίρνει και βραβείο Νομπελ.

Και η «επανάσταση» της σύγχρονης Φυσικής δεν σταματά εκεί, παράλληλα με την κβαντική μηχανική ο Αϊνστάιν θεμελιώνει την Θεωρία της Σχετικότητας, αρκετά αργότερα γίνεται η ανακάλυψη των Quarks, δηλαδή των σωματιδίων τα οποία συνθέτουν πρωτόνια, νετρόνια και όχι μόνο. Η εικόνα του ανθρώπου για το σύμπαν, αλλά και για τα έσχατα συστατικά της ύλης αρχίζει να ξεκαθαρίζει σιγά σιγά.

Το άτομο του Δημόκριτου δεν είναι καθόλου «άτμητο», αποτελείτε από μικρά και αυτά από μικρότερα σωματίδια. Και οι δυνάμεις που τα συγκρατούν όλα ενωμένα δεν είναι πολλές είναι μόλις τέσσερεις, δυνάμεις που συγκρατούν τους πλανήτες στην θέση τους, τα ηλεκτρόνια σε τροχιά γύρω από τον πυρήνα, τα πρωτόνια και τα νετρόνια στον πυρήνα και τα Quarks μέσα στο πρωτόνιο. Αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας είναι τόσο απλός και η σύγχρονη Φυσική μπορεί να μας δώσει εξηγήσεις για πολλά. Τίποτα όμως από αυτά δεν διδάσκεται στο Ελληνικό Λύκειο, δίνοντας την εικόνα μιας επιστήμης που έχει τελειώσει το 1900, μιας ξεχασμένης ιστορίας δηλαδή.

Σήμερα σε μια εποχή που η τεχνολογία κάνει άλματα, σε μια εποχή που τα ερευνητικά μας εργαστήρια αναζητούν ακόμα περισσότερες απαντήσεις για την δομή και την εξέλιξη του κόσμου μας, είναι η ώρα να προχωρήσουμε σε ένα σχολείο που ακολουθεί τις εξελίξεις. Είναι η ώρα για αναλυτικά προγράμματα σπουδών που δίνουν στον μαθητή τα καλύτερα εφόδια για την ζωή του, που τον κάνουν κριτικά σκεπτόμενο πολίτη. Το μοντέλο εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι σίγουρα σημαντικό, αλλά δεν μπορεί να είναι το μοναδικό θέμα συζήτησης. Η Φυσική που δεν διδάσκεται πρέπει επιτέλους να γεμίσει τις σχολικές αίθουσες και το «αρχέγονο φως» της γνώσης, να γίνει ο οδηγός που θα κάνει τα παιδία μας «επιστήμονες-πολίτες» στην ζωή τους.