ΠΑΙΔΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ

Δευτέρα, 18 Δεκεμβρίου 2017

ΠΑΙΔΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ

Η παι­δι­κή ερ­γα­σί­α, δεν εί­ναι έ­να  «φαι­νό­με­νο». Εί­ναι μια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που ι­σχύ­ει και συν­δέ­ε­ται ά­με­σα με την υ­πο­δού­λω­ση των αν­θρώ­πων στις ορ­δές των ε­ξου­σια­στών. Αν  «ξε­νί­ζει» η ω­μή αυ­τή κα­τά­στα­ση, αυ­τό ο­φεί­λε­ται κυ­ρί­ως στις αυ­τα­πά­τες που καλ­λιερ­γού­νται και μέ­σα α­πό αυ­τές εμ­φα­νί­ζε­ται σαν κά­τι το ο­ποί­ο α­πο­τε­λεί πα­ρε­κτρο­πή. Κι ό­μως, α­νέ­κα­θεν η εκ­με­τάλ­λευ­ση και η κα­τα­πί­ε­ση δεν έ­κα­νε δια­κρί­σεις σε η­λι­κί­ες και οι ό­ποιοι κα­νό­νες που θε­σπί­στη­καν α­πό τους εκ­προ­σώ­πους των κρα­τών εί­χαν σαν σκο­πό να συ­γκα­λύ­ψουν τον ε­ξαν­δρα­πο­δι­σμό του αν­θρώ­πι­νου γέ­νους ή για να ρυθ­μί­σουν τους τρό­πους ε­φαρ­μο­γής με χρο­νι­κά ό­ρια.

Τον 16ο αιώ­να πολ­λά παι­διά δου­λεύ­α­νε στα ο­ρυ­χεί­α χαλ­κού στο Kellerwaldes της Γερ­μα­νί­ας. Φο­ρού­σα­νε τσό­χι­να κα­πε­λά­κια για να προ­στα­τεύ­ο­νται α­πό τις πέ­τρες που πέ­φτα­νε, ζού­σαν σε λε­πτο­με­ρή τα­κτο­ποι­η­μέ­να σπι­τά­κια και γερ­νού­σαν με το που έ­φτα­ναν στην ε­φη­βεί­α. Στα 20 τους φαι­νό­ντου­σαν μι­κροί και ζα­ρω­μέ­νοι,—με τα κα­πε­λά­κια τους σαν νά­νοι.

Ε­πί­σης σή­με­ρα δου­λεύ­ουν πα­γκο­σμί­ως ένα ε­κα­τομ­μύ­ριο παι­διά για τη με­ταλ­λευ­τι­κή βιο­μη­χα­νί­α, σε υ­πό­γεια ο­ρυ­χεί­α, κου­βα­λά­νε με­γά­λα βά­ρη, α­σχο­λού­νται με ε­κρη­κτι­κές ύ­λες, ει­σπνέ­ουν ε­πι­βλα­βή σκό­νη και α­ντι­με­τω­πί­ζουν δη­λη­τη­ριώ­δεις ου­σί­ες ό­πως το μό­λυ­βδο και τον υ­δράρ­γυ­ρο. Τα παι­διά στην Α­φρι­κή δου­λεύ­ουν στην ε­ξό­ρυ­ξη δια­μα­ντιών, χρυ­σού και πο­λύ­τι­μων με­τάλ­λων, στην Α­σί­α στην ε­ξό­ρυ­ξη πο­λύ­τι­μων λί­θων και στη Νό­τιο Α­με­ρι­κή στην ε­ξό­ρυ­ξη χρυ­σού, σμα­ρα­γδιών, άν­θρα­κα και κασ­σί­τε­ρου.

Το 1992, το α­νώ­τα­το Δι­κα­στή­ριο στο Πα­κι­στάν α­να­κή­ρυ­ξε πα­ρά­νο­μη την παι­δι­κή ερ­γα­σί­α στη βιο­μη­χα­νί­α χα­λιών. Παρ’ ό­λα αυ­τά συ­νε­χί­στη­κε στην πρά­ξη, οι γο­νείς, που ή­ταν κα­τα­χρε­ω­μέ­νοι να δω­ρί­ζουν τα παι­διά τους στις ε­πι­χει­ρή­σεις. Ε­νά­ντια στη κα­τά­στα­ση αυ­τή δρα­στη­ριο­ποι­ή­θη­κε η ορ­γά­νω­ση  «BLLF» (Bonded Labour Libe­ra­tion Front – Μέ­τω­πο Ενά­ντια στη Δου­­λεί­α Λό­γω Χρε­ών). Το BLLF ξε­κί­νη­σε με δια­δη­λώ­σεις ε­νά­ντια στις βιο­μη­χα­νί­ες χα­λιών και δια μέ­σου μιας πο­λύ­πλευ­ρης δρά­σης ε­πι­τεύ­χθη­κε η α­πε­λευ­θέ­ρω­ση 12.000 παι­διών α­πό τη δου­λεί­α λό­γω χρε­ών. Παρ’ ό­λα αυ­τά, υ­πο­λο­γί­ζε­ται ό­τι σή­με­ρα πρέ­πει να δου­λεύ­ουν α­κό­μα 30 ε­κα­τομ­μύ­ρια παι­διά στο Πα­κι­στάν στη βιο­μη­χα­νί­α, στη γε­ωρ­γί­α, ως προ­σω­πι­κό υ­πη­ρε­σί­ας σε ι­διω­τι­κά νοι­κο­κυ­ριά, σε ξε­νο­δο­χεί­α ή α­κό­μα και σε βεν­ζι­νά­δι­κα.

Η α­κραί­α αυ­τή μορ­φή εκ­με­τάλ­λευ­σης δεν α­φο­ρά μό­νο το Πα­κι­στάν ή τις υ­πό­λοι­πες χώ­ρες που χα­ρα­κτη­ρί­ζο­νται ως υ­πα­νά­πτυ­κτες, αλ­λά ε­φαρ­μό­ζε­ται πα­γκο­σμί­ως. Για πα­ρά­δειγ­μα, στην Α­με­ρι­κή τα παι­διά δου­λεύ­ου­νε στις βαμ­βα­κο­φυ­τεί­ες και ποιος ξέ­ρει ό­τι στην Αγ­γλί­α 500.000 παι­διά ερ­γά­ζο­νται; Δεν πρό­κει­ται για παι­διά με­τα­να­στών, αλ­λά για άγ­γλους ερ­γα­ζό­με­νους. Στην Ι­τα­λί­α ερ­γά­ζο­νται πε­ρί­που 600.000 παι­διά, κυ­ρί­ως στη βιο­μη­χα­νί­α δέρ­μα­τος και πα­που­τσιών στη Σι­κε­λί­α, αλ­λά και σε άλ­λες πε­ριο­χές της χώ­ρας.

Για το λό­γο αυ­τό το πρώ­το συ­νέ­δριο ε­νά­ντια στην παι­δι­κή ερ­γα­σί­α πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε το Μά­ιο του 2004 στη Φλω­ρε­ντί­α. Το ι­τα­λι­κό κρά­τος αρ­νή­θη­κε την εί­σο­δο σε 147 εκ­πρό­σω­πους α­πό Α­σί­α και Α­φρι­κή με την δή­θεν δι­καιο­λο­γί­α, ό­τι δεν μπο­ρού­σε να εγ­γυ­η­θεί για την α­σφά­λεια τους. Ό­ταν θέ­λη­σε ο Ι­τα­λός υ­πουρ­γός Κοι­νω­νι­κής Πρό­νοιας να μι­λή­σει στο συ­νέ­δριο αυ­τό, τα παι­διά τον α­πέ­τρε­ψαν.

Τα παι­διά δου­λεύ­ουν στην πα­ρα­γω­γή ια­τρι­κών ερ­γα­λεί­ων, ό­πως νυ­στέ­ρια και άλ­λες χει­ρουρ­γι­κές συ­σκευές, οι ο­ποί­ες χρη­σι­μο­ποιού­νται στα δυ­τι­κά νο­σο­κο­μεί­α. Ε­πί­σης φτιά­χνουν ε­σώ­ρου­χα για πο­λυε­θνι­κές α­λυ­σί­δες ε­πι­χει­ρή­σε­ων. Στην Α­φρι­κή δου­λεύ­ουν στα χω­ρά­φια και στην κα­τερ­γα­σί­α κα­πνού, μια α­σχο­λί­α πο­λύ κο­πια­στι­κή α­κό­μα και για ε­νή­λι­κες. Στην Ιν­δί­α, α­πό τους 220.000 ερ­γα­ζό­με­νους στη βιο­μη­χα­νί­α σπίρ­των, τα 75.000 εί­ναι παι­διά κά­τω των 15 ε­τών. Ε­πί­σης στην κα­τα­σκευ­ή βεγ­γα­λι­κών χρη­σι­μο­ποιού­νται παι­διά, μέ­χρι και 13 ώ­ρες κα­θη­με­ρι­νά. Πρό­κει­ται για μια πο­λύ ε­πι­κίν­δυ­νη ερ­γα­σί­α, στην ο­ποί­α ε­πε­ξερ­γά­ζο­νται πολ­λές δη­λη­τη­ριώ­δεις ου­σί­ες.

Ε­κτός Ευ­ρώ­πης και Α­με­ρι­κής δου­λεύ­ουν πολ­λά παι­διά για την πα­ρα­γω­γή προ­ϊ­ό­ντων που ε­μείς κα­τα­να­λώ­νου­με. Έ­τσι, η Nike και η Reebok βά­ζουν στην Κί­να παι­διά α­πό 7 έ­ως 15 χρο­νών να δου­λεύ­ουν μέ­χρι και 14 ώ­ρες κα­θη­με­ρι­νά, για έ­να μη­νιαί­ο ει­σό­δη­μα της τά­ξης του 1,40 Ευ­ρώ. Ε­κεί ε­κτί­θε­νται οι ερ­γα­ζό­με­νοι και σε κα­ψό­νια, ε­πι­τρέ­πο­ντας τους μό­νο 3 φο­ρές την η­μέ­ρα να πη­γαί­νουν στην τουα­λέ­τα, και τους α­πα­γο­ρεύ­ουν να μι­λά­νε με­τα­ξύ τους. Οι α­ριθ­μοί και τα γε­γο­νό­τα αυ­τά προ­έρ­χο­νται α­πό μια α­να­φο­ρά της Unicef, η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ό­μως εί­ναι α­κό­μα πιο ά­θλια.

Τα παι­διά α­πό το Πα­κι­στάν πα­ρή­γα­γαν μέ­χρι πριν λί­γα χρό­νια το 85% της πα­ρα­γω­γής που α­φο­ρά μπά­λες πο­δο­σφαί­ρου και τέ­νις πα­γκο­σμί­ως, έ­ως ό­του το κί­νη­μα ε­νά­ντια στην παι­δι­κή ερ­γα­σί­α μπό­ρε­σε να ση­μειώ­σει ε­πι­τυ­χί­α. Οι ε­πι­χει­ρή­σεις υ­πο­χρε­ώ­θη­καν στη θέ­ση των παι­διών να α­πα­σχο­λού­νται οι γο­νείς τους,  «έ­χο­ντας πε­τύ­χει» οι ε­πι­χει­ρή­σεις αυ­τές να ξε­φύ­γουν σε άλ­λες χώ­ρες ό­πως το Μπα­γκλα­ντές, τη Βρα­ζι­λί­α και την Ιν­δί­α, χώ­ρες στις ο­ποί­ες πολ­λά παι­διά δου­λεύ­ουν στην πα­ρα­γω­γή σο­κο­λά­τας, χω­ρίς ό­μως τα ί­δια να μπο­ρέ­σουν πο­τέ να α­γο­ρά­σουν μια πλά­κα σο­κο­λά­τας.

Τα H&M (Hennes & Mauritz – Σου­η­δι­κή ε­ται­ρεί­α ρού­χων μό­δας) βά­ζουν παι­διά στο Χον­γκ-Κον­γκ και την Τα­ϊ­βάν να δου­λεύ­ουν στην πα­ρα­γω­γή ρού­χων. Η Bayer και η Unilever βά­ζουν τα παι­διά να πα­ρά­γουν υ­βρι­δι­κούς σπό­ρους βαμ­βα­κιού.

Ε­ται­ρεί­ες, ό­πως η Coca-Cola, α­γο­ρά­ζουν ζά­χα­ρη α­πό το Έλ Σαλ­βα­δόρ και α­πο­κο­μί­ζουν τε­ρά­στια κέρ­δη α­πό την ε­κεί παι­δι­κή ερ­γα­σί­α. Μέ­χρι και 9 ώ­ρες κα­θη­με­ρι­νά, κό­βουν ε­κεί τα παι­διά κά­τω α­πό υ­ψη­λές θερ­μο­κρα­σί­ες με κο­φτε­ρά μα­χαί­ρια τα ζα­χα­ρο­κά­λα­μα και συμ­βαί­νουν πά­ντο­τε σο­βα­ρά α­τυ­χή­μα­τα με κο­ψί­μα­τα στα χέ­ρια και τα πό­δια.

Η ε­ται­ρεί­α ε­λα­στι­κών  «Bridge­sto­ne Firestone» έ­χει στη Λι­βε­ρί­α μια τε­ρά­στια φυ­τεί­α κα­ου­τσου­κό­δε­ντρων, ό­που κυ­ριαρ­χεί η παι­δι­κή ερ­γα­σί­α και οι σκλά­βοι – ερ­γά­τες. Ο­λό­κλη­ρες οι­κο­γέ­νειες α­σχο­λού­νται με τις φυ­τεί­ες αυ­τές α­πό την α­να­το­λή μέ­χρι τη δύ­ση του η­λί­ου, οι ο­ποί­ες έ­χουν ε­ντο­λή να α­νοί­γουν κα­θη­με­ρι­νά 750 δέ­ντρα, δου­λειά η ο­ποί­α ξε­κι­νά­ει α­πό τις 4:30 το πρω­ί. Ε­πί πλέ­ον, η χρή­ση δη­λη­τη­ριω­δών ε­ντο­μο­κτό­νων λι­πα­σμά­των δη­μιουρ­γεί προ­βλή­μα­τα στους ερ­γά­τες.

Η αύξηση του «φαι­νο­μένου» της παι­δι­κής ερ­γα­σί­ας οφείλεται στο γεγονός ότι τα παι­διά δου­λεύ­ουν με χα­μη­λό­τε­ρο μι­σθό, εί­ναι πιο εύ­κο­λο να τα πει­θαρ­χή­σεις α­φού μπο­ρεί να α­σκη­θεί πά­νω τους α­πί­στευ­του με­γέ­θους βί­α και τρο­μο­κρα­τί­α και μπο­ρούν να κα­τε­βά­σουν το ε­πί­πε­δο των συν­θη­κών ερ­γα­σί­ας και για τους ε­νή­λι­κες. Μια κοι­νω­νί­α, στην ο­ποί­α οι γο­νείς πρέ­πει να που­λή­σουν σε μια ε­πι­χεί­ρη­ση το παι­δί τους, α­να­πό­φευ­κτα στη συ­νέ­χεια α­πο­κτη­νώ­νε­ται και η αλ­λη­λεγ­γύ­η με­τα­ξύ των αν­θρώ­πων και των ερ­γα­ζό­με­νων σβή­νε­ται σι­γά-σι­γά.

Ό­μως το φαι­νό­με­νο της παι­δι­κής ερ­γα­σί­ας πά­ει α­κό­μα πιο πέ­ρα. Το Ι­ράν δεν εί­ναι μια τυ­χαί­α πε­ρί­πτω­ση ακριβώς γιατί δεν πρό­κει­ται για μια φτω­χή, αλ­λά για μια πλού­σια χώ­ρα. Α­ντί­θε­τα, το ε­πί­πε­δο ζω­ής των ερ­γα­ζο­μέ­νων εί­ναι ά­θλιο. Υ­πάρ­χουν πε­ρι­πτώ­σεις ερ­γα­ζο­μέ­νων γυ­ναι­κών, οι ο­ποί­ες ε­δώ και 3 χρό­νια δεν έ­χουν πά­ρει μι­σθό και πρέ­πει με δύ­ο, τρεις και τέσ­σε­ρις δου­λειές να ε­πι­βιώ­σουν. Ε­ξα­να­γκά­ζο­νται να  «δα­νεί­ζουν» τα παι­διά τους σε έ­ναν ε­πι­χει­ρη­μα­τί­α, για να μπο­ρέ­σουν να ε­πι­ζή­σουν. Το Ι­ράν εί­ναι μια κοι­νω­νί­α, ό­που τα 2/3 του πλη­θυ­σμού της εί­ναι κά­τω των 25 χρό­νων και μέ­σα στο τε­ρά­στιο πλή­θος α­νέρ­γων και φτω­χών ε­ξα­πλώ­νο­νται τα ναρ­κω­τι­κά, ό­που εν τω με­τα­ξύ η η­ρω­ί­νη εί­ναι φθη­νό­τε­ρη α­πό το ό­πιο.

Το Ι­ράν α­πο­τε­λεί παρ’ ό­λα αυ­τά μια ε­ξαί­ρε­ση στον κα­νό­να που υ­πο­κρι­τι­κά πα­ρου­σιά­ζει τους ε­ξου­σια­στές να α­ντι­τί­θε­νται στην παι­δι­κή ερ­γα­σί­α. Ε­δώ υ­πάρ­χουν νο­μο­θε­τη­μέ­νοι κα­νό­νες ό­χι κα­τά, αλ­λά υ­πέρ της παι­δι­κής ερ­γα­σί­ας. Έ­τσι, σύμ­φω­να με το νό­μο 1210 του ι­ρα­νι­κού Α­στι­κού Κώ­δι­κα, τα κο­ρί­τσια α­πό την η­λι­κί­α των 8½ και τα α­γό­ρια α­πό την η­λι­κί­α των 13½ χρο­νών θε­ω­ρεί­ται πως έ­χουν ε­νη­λι­κιω­θεί, πράγ­μα που ση­μαί­νει ό­τι ε­πι­τρέ­πε­ται να πα­ντρευ­τούν. Με αυ­τό ό­μως πα­ρα­βιά­ζε­ται α­πό το ι­ρα­νι­κό κρά­τος η Διε­θνής Συμ­φω­νί­α, σύμ­φω­να με την ο­ποί­α θε­ω­ρεί­ται κά­ποιος μέ­χρι την η­λι­κί­α των 18 παι­δί, παρ’ ό­λο που η συμ­φω­νί­α αυ­τή έ­χει υ­πο­γρα­φεί μό­λις το 1995.

Α­πό την άλ­λη με­ριά, η πα­ρά­γρα­φος 188 της ερ­γα­τι­κής νο­μο­θε­σί­ας πρα­κτι­κά α­κυ­ρώ­νει τους ό­ρους, σύμ­φω­να με τους ο­ποίους η παι­δι­κή ερ­γα­σί­α για παι­διά κά­τω των 15 χρό­νων εί­ναι α­πα­γο­ρευ­μέ­νη. Η πα­ρά­γρα­φος αυ­τή ε­πι­τρέ­πει την παι­δι­κή ερ­γα­σί­α σε δη­μό­σιες ε­πι­χει­ρή­σεις (ό­πως το τα­χυ­δρο­μεί­ο), καθώς και σε ι­διω­τι­κές οι­κο­γε­νεια­κές ε­πι­χει­ρή­σεις. Πρα­κτι­κά, αυ­τό ση­μαί­νει ότι οι πα­τε­ρά­δες με­τα­φέ­ρουν το δι­καί­ω­μα φρο­ντί­δας των παι­­διών τους για ο­ρι­σμέ­νο χρο­νι­κό διά­στη­μα σε ε­πι­χει­ρή­σεις, οι ο­ποί­ες και τα βά­ζουν να δου­λεύ­ουν γι’ αυ­τές. Με την 188 πα­ρά­γρα­φο το 85% των παι­διών στο Ι­ράν βρί­σκε­ται ε­κτός των ο­ρί­ων της νο­μο­θε­σί­ας που προ­στα­τεύ­ει την ερ­γα­σί­α, και τους  «ε­πι­τρέ­πε­ται» να ερ­γά­ζο­νται. Μό­νο στην Τε­χε­ρά­νη δου­λεύ­ουν τον και­ρό αυ­τό πε­ρί­που 1 ε­κα­τομ­μύ­ριο παι­διά, ε­νώ η πό­λη έ­χει 8-10 ε­κα­τομ­μύ­ρια κα­τοί­κους.

Το Ι­ράν πα­ρά­γει το 35% των χα­λιών που ε­ξά­γο­νται πα­γκο­σμί­ως. Στον κλά­δο αυ­τό α­πα­σχο­λού­νται πά­ρα πολ­λά παι­διά. Ε­πει­δή ε­πι­κρα­τεί έ­ντο­να η διά­κρι­ση των δύ­ο φύ­λων, τμή­μα της πα­ρα­γω­γής με­τα­φέ­ρε­ται στα σπί­τια, ό­που ερ­γά­ζο­νται οι γυ­ναί­κες και τα κο­ρί­τσια, ό­χι μό­νο στην πα­ρα­γω­γή χα­λιών, αλ­λά ε­πί­σης και στην πα­ρα­γω­γή βι­δών, πα­ξι­μα­διών και η­λε­κτρο­νι­κών κομ­μα­τιών.

Α­πό ποια η­λι­κί­α πρέ­πει τα παι­διά αρ­χί­ζουν να δου­λεύ­ουν; Πά­νω σ’ αυ­τό, α­να­φέρ­θη­κε μια ι­ρα­νι­κή ε­φη­με­ρί­δα σχε­τι­κά με έ­να ε­φτά­χρο­νο α­γό­ρι. Πα­ρου­σιά­στη­κε το α­γό­ρι αυ­τό με την υ­πο­γρα­φή  «αρ­χι­μά­στο­ρας χα­λιών», ο ο­ποί­ος έ­παιρ­νε και κά­ποια α­μοι­βή. Σε ποια η­λι­κί­α ό­μως πρέ­πει να εί­χε αρ­χί­σει να δου­λεύ­ει, έ­τσι ώ­στε στα ε­φτά του να έ­χει τον τί­τλο του  «αρ­χι­μά­στο­ρα»;

Και πό­σα λε­φτά λαμ­βά­νουν οι γο­νείς που  «δα­νεί­ζουν» τα παι­διά τους; Κο­ντά στην πό­λη Ghom, σύμ­φω­να με έ­ρευ­να Ι­ρα­νής δη­μο­σιο­γρά­φου, τα παι­διά δα­νεί­ζο­νται α­πό 6 έ­ως 16 χρο­νών για 20.000 έ­ως 120.000 Toman το χρό­νο, που ι­σο­δυ­να­μεί με 20 έ­ως 120 ευ­ρώ. Ε­τη­σί­ως!!

Το ι­σλα­μι­κό δί­καιο του Ι­ράν εί­ναι το δί­καιο της ι­διω­τι­κής ι­διο­κτη­σί­ας. Για πα­ρά­δειγ­μα το έμ­βρυο στο σώ­μα της μη­τέ­ρας θε­ω­ρεί­ται ιε­ρό και ο ά­ντρας που θα χτυ­πή­σει την έ­γκυο γυ­ναί­κα του τό­σο, που θα σκο­τώ­σει το κυο­φο­ρού­με­νο παι­δί, μπο­ρεί να κα­τα­δι­κα­στεί σε θά­να­το. Μό­λις ό­μως το παι­δί γεν­νη­θεί, ρι­σκά­ρει μό­νο 10 μέ­ρες φυ­λά­κι­σης και πρό­στι­μο στην πε­ρί­πτω­ση που το σκο­τώ­σει. Α­ντί­στοι­χα σκλη­ρή εί­ναι και τι­μω­ρί­α για τα παι­διά. Στα σχο­λεί­α ε­πι­τρέ­πε­ται η σω­μα­τι­κή ποι­νή, η ο­ποί­α και ε­φαρ­μό­ζε­ται και κα­μί­α α­πό τις 2.000 ε­φη­με­ρί­δες που υ­πάρ­χουν, δεν έ­χει δη­μο­σιεύ­σει πο­τέ πε­ρί­πτω­ση παι­δι­κής κα­κο­ποί­η­σης. Ε­πί πλέ­ον ε­φαρ­μό­ζε­ται στα παι­διά και η θα­να­τι­κή ποι­νή. Α­νά­με­σα στα έ­τη 1990 και 2005 θα­να­τώ­θη­καν 28 παι­διά, ε­νώ 2 α­κό­μα, που α­ντι­με­τω­πί­ζουν την θα­να­τι­κή κα­τα­δί­κη, βρί­σκο­νται στη φυ­λα­κή.

Ε­κτός α­πό το  «δα­νει­σμό « των παι­διών, υ­πάρ­χουν και δύ­ο α­κό­μη το­μείς που ακ­μά­ζουν τρο­μα­χτι­κά. Πολ­λά κο­ρί­τσια α­φή­νουν τους γο­νείς τους και πά­νε στην πό­λη, ό­που ε­πι­βιώ­νουν συ­χνά στην ά­κρη της πό­λης ζώ­ντας σε κού­τες. Πέ­φτουν πολ­λές φο­ρές θύ­μα­τα των συμ­μο­ριών της Μα­φί­ας, οι ο­ποί­ες πά­νε τα κο­ρί­τσια στο Ντου­μπάι ή στα Α­ρα­βι­κά Ε­μι­ρά­τα, πα­ρα­σέρ­νο­ντας και δί­νο­ντας τους την ελ­πί­δα ό­τι ε­κεί θα κά­νουν τη δου­λειά μιας γραμ­μα­τέ­ας και σε λί­γα χρό­νια θα μπο­ρέ­σουν να με­τα­να­στεύ­σουν στη  «χρυ­σή» Δύ­ση.

Στην πραγ­μα­τικότητα πρό­κει­ται για (ή για α­να­γκα­στι­κή) πορ­νεί­α και τα κο­ρί­τσια αυ­τά κα­τα­λή­γουν σε Σε­ΐ­χη­δες, σε κά­ποια Ντί­σκο ή σε οί­κους α­νο­χής και πω­λού­νται α­πό 50 και πά­νω δο­λά­ρια. Ή α­κό­μα χει­ρό­τε­ρα, πέ­φτουν θύ­μα­τα της βιο­μη­χα­νί­ας της παι­δι­κής πορ­νο­γρα­φί­ας. Ε­πί­σης τέ­τοιες ε­πι­χει­ρή­σεις προ­στα­τεύ­ο­νται α­πό την ι­ρα­νι­κή νο­μο­θε­σί­α, θε­ω­ρώ­ντας τα 9χρο­να κο­ρί­τσια ως  «πα­ντρέ­ψι­μα», θέ­το­ντας με το νό­μο την παι­δο­φι­λία ε­λεύ­θε­ρη α­πό ποι­νές και ό­λα αυ­τά σε συ­νερ­γα­σί­α με τις ι­ρα­νι­κές αρ­χές, α­φού στο Ι­ράν δεν υ­πάρ­χουν ι­διω­τι­κές πτή­σεις και τα τα­ξί­δια στο ε­ξω­τε­ρι­κό ε­λέγ­χο­νται αυ­στη­ρά.

Εί­ναι φα­νε­ρό πλέ­ον πως οι η­λι­κια­κές δια­βαθ­μί­σεις για τους σύγ­χρο­νους σκλά­βους δεν έ­χουν πλέ­ον και τό­ση ση­μα­σί­α. Η ε­πι­στρο­φή στις συν­θή­κες που ί­σχυαν πριν α­πό χι­λιά­δες χρό­νια δεν ε­νο­χλεί και τό­σο α­φού μπο­ρούν ό­λοι ν α­σχο­λού­νται με μια πα­ρω­νυ­χί­δα του συ­νο­λι­κό­τε­ρου πλέγ­μα­τος της κυ­ριαρ­χι­κής ε­πι­βο­λής α­φή­νο­ντας α­νε­μπό­δι­στα την ε­πέ­κτα­ση των συν­θη­κών ε­ξαν­δρα­πο­δι­σμού.

Η παι­δι­κή ερ­γα­σί­α εί­ναι μια πτυ­χή της ε­γκλη­μα­τι­κό­τη­τας των κρα­τών και στην προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση η δο­λο­φο­νί­α ε­κα­τομ­μυ­ρί­ων παι­διών στον πό­λε­μο Ι­ράν – Ι­ράκ, που στέλ­νο­νταν α­πό τους Α­για­το­λλάχ να σκο­τω­θούν στα ναρ­κο­πέ­δια του Ι­ράκ, τα ε­κα­τομ­μύ­ρια παι­διά που χά­θη­καν α­πό τον οι­κο­νο­μι­κό α­πο­κλει­σμό του Ι­ράκ και που συ­νε­χί­ζουν να χά­νο­νται μέ­σα στις συν­θή­κες ο­λο­κλη­ρω­τι­κού πο­λέ­μου που έ­χουν ε­ξα­πο­λύ­σει οι σύγ­χρο­νοι σταυ­ρο­φό­ροι και οι σύμ­μα­χοί τους εί­ναι το α­πο­κρου­στι­κό πρό­σω­πο της κυ­ριαρ­χί­ας που συ­μπλη­ρώ­νε­ται με την χρη­σι­μο­ποί­η­ση των παι­διών – σκλά­βων για κά­θε εί­δους ε­πι­διώ­ξεις.

Ε. – Γ.

Πη­γή: Infoverteile, 71, Δε­κέμ­βριος 2006

Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 62, Ιούνιος 2007