Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2024

 


«Κάνω υπομονή, κυρία. Λίγος καιρός έμεινε ακόμα»

Έχω την τύχη να ζω σε μια μικρή κοινωνία, τη Φλώρινα. Στις μικρές κοινωνίες, τα νέα ταξιδεύουν γρήγοραΆλλοτε αυτό είναι ευλογία, άλλοτε κατάρα. Προσωπικά, δεν ασχολούμαι με τις ζωές των άλλων· όμως, υπάρχουν περιστατικά που δεν μπορώ να αγνοήσω.

Κάπου στην πόλη μας λοιπόν, μεγαλώνει ο Γιάννης. Ένα χαρούμενο παιδί, που πάει στην πέμπτη τάξη του δημοτικού. Ο Γιάννης είναι έξυπνος αγαπάει τη μάθηση και θέλει να είναι πάντα πρώτος. Μπορεί καμιά φορά να θέλει να δείξει ότι ξέρει πολλά ή ότι είναι καλύτερος από τους άλλους. Κι αυτό είναι το μεγάλο «σφάλμα» του. Ή μήπως όχι;

Σταδιακά, μια συμμαθήτριά του, η Αλίκη, άρχισε να τον περιπαίζει. Στην αρχή, ήταν μικρές κοροϊδίες· όμως, αυτό γρήγορα κλιμακώθηκε. Η Αλίκη δεν σταματούσε, της είχε γίνει έμμονη ιδέα ο Γιάννης. Ενιωσε δυνατή· άρχισε να παίρνει και άλλους με το μέρος της.

«Το φυτό της τάξης ξαναχτυπά!»

«Δείτε τον ψηλό, άχαρο τύπο!»

«Μυρίζει άσχημα!»

Ο Γιάννης έκανε υπομονή. Στην αρχή προσπάθησε να υπερασπιστεί τον εαυτό του, αλλά σύντομα κατάλαβε πως δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Η Αλίκη γινόταν όλο και πιο επιθετική.

Η κατάσταση δεν άλλαξε όταν πήγε στο γυμνάσιο· αντιθέτως, χειροτέρεψε. Ούτε ένα παιδί από το σχολείο δεν ήθελε να τον κάνει παρέα.

Και τότε, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, έγινε ένα ακόμη περιστατικό. Στην τάξη, τα παιδιά συζητούσαν χαλαρά μεταξύ τους. Ο Γιάννης, μόνος στο θρανίο, έγραφε κάτι στο τετράδιό του. Ήθελε να συνομιλήσει και αυτός με κάποιον ή μήπως ήθελε να κρύψει την αμηχανία της μοναξιάς μέσα στις χαρούμενες παρέες; Αυτός το ξέρει. Και ξαφνικά, μια συμμαθήτριά του άρχισε να του φωνάζει και να τον προσβάλλει με σκληρά, απαράδεκτα λόγια, χωρίς λόγο.

Ο Γιάννης έσκυψε το κεφάλι και περίμενε να τελειώσει.

Η καθηγήτρια επενέβη, κάλεσε σύλλογο διδασκόντων για τα συνεχή περιστατικά που αφορούσαν τον Γιάννη. Έπρεπε κάτι να γίνει. Μίλησε με τον ίδιο τον Γιάννη και είδε έναν έφηβο, δυο μέτρα παλικάρι, να βουρκώνει:

«Κάνω υπομονή, κυρία. Λίγος καιρός έμεινε ακόμα», είπε.

Κρατούσε την ελπίδα πως στο λύκειο τα πράγματα θα αλλάξουν· πως οι συμμαθητές του θα ωριμάσουν και θα τον δεχτούν. Οι καθηγητές μίλησαν με τους γονείς όλων των παιδιών, ακόμη και της δικής του οικογένειας. Κι όμως, τίποτα δεν άλλαξε.

Και τότε, εκεί που κανείς δεν το περίμενε, έγινε το θαύμα.

Η Μαρία ένα ήσυχο κορίτσι της πρώτης γυμνασίου που μέχρι τώρα έβλεπε αμέτοχη έκανε την αλλαγή.

Ενα διάλειμμα πλησίασε τον Γιάννη, όχι από λύπηση αλλά από πραγματική περιέργεια.

«Θέλω πολύ να τον γνωρίσω», μουρμούρισε, «γιατί κανείς δε θέλει να κάνει παρέα μαζί του, φαίνεται μια χαρά», σκέφτηκε.

Τι παράξενο όσο και αν προσπάθησε η Μαρία δεν μπόρεσε να καταλάβει γιατί κανείς δεν τον συμπαθεί.

Η Μαρία σύντομα συνειδητοποίησε πως ο Γιάννης δεν ήταν όπως τον περιέγραφαν. Ήταν απλώς ένα εξαιρετικό παιδί που δεν είχε κανέναν να τον στηρίξει. Οι δυο τους έγιναν φίλοι και, σιγά σιγά, ο Γιάννης άρχισε να βρίσκει μια θέση στο σχολείο.

Τα χρόνια πέρασαν και ο Γιάννης πέρασε στο πανεπιστήμιο, γνώρισε νέους ανθρώπους και άφησε πίσω του το παρελθόν. Είναι πλέον ευτυχισμένος και απολαμβάνει τη ζωή του.

Ειλικρινά λυπάμαι πολύ για αυτή την ιστορία. Και ξέρετε γιατί ; Γιατί δεν είναι αληθινή!

Ο Γιάννης όντως υπάρχει στα αλήθεια, όμως η Μαρία δεν έχει βρεθεί ακόμα. Ο Γιάννης περιμένει ακόμα το θαύμα του. Το μαρτύριό του συνεχίζεται και θα συνεχίζεται για πολλά χρόνια ακόμα, γιατί όλοι εμείς – γονείς, δάσκαλοι, συμμαθητές – παραμένουμε αμέτοχοι.

Σήμερα είναι το παιδί μου. Αύριο μπορεί να είναι το δικό σου. Σήμερα είναι ο αδερφός μου. Αύριο μπορεί να είναι ο δικός σου. Σήμερα είναι ο συμμαθητής σου. Αύριο μπορεί να είσαι ΕΣΥ.

Γονείς, δάσκαλοι και όλη η κοινωνία μαζί: σταματήστε να σκέφτεστε «μακριά από εμάς» και κάντε πραγματικότητα το «μακριά από όλους». Μαζί έχουμε τη δύναμη!

Εσείς όμως, παιδιά μου, ΕΙΣΤΕ η δύναμη! Αγαπήστε τον συμμαθητή σας. Μην τον κρίνετε από τη φήμη του, αλλά από την καρδιά του. Θυμηθείτε ότι από τύχη δεν είστε εσείς ο Γιάννης.

Πιστεύω σε εσάς, τη νέα γενιά. Είμαι σίγουρη ότι μπορείτε να αλλάξετε τον κόσμο προς το καλύτερο. Αυτό που μένει μόνο, είναι να το πιστέψετε κι εσείς…

Stop bullying.

Δεν υπάρχουν σχόλια: