«Τα Θρανία της Άνοιξης» - «Ο Κοκκινολαίμης»
Alfavita NewsroomΕδώ «Τα θρανία της Άνοιξης»!
Κυκλοφορεί ο 17ος «Κοκκινολαίμης»!
Έρχεται με 30 χιλιόμετρα την ώρα!!!
Ξεκινάμε την αυτοπαρουσίασή μας! Πάμε λοιπόν! Κυκλοφορεί το 17ο ανοιξιάτικο τεύχος του «Κοκκινολαίμη» κι έρχεται με 30χλμ την ώρα! Το διασχολικό αυτό έντυπο εκδίδεται στο κέντρο της Αθήνας, γύρω από το Πεδίο του Άρεως, από το 2020, και συμμετέχουν 12 ραδιόφωνα του «Σκασιαρχείου». Συνοδεύει τις δράσεις της αμάδας Κοινωνικής Παιδαγωγικής του «Σκασιαρχείου» κι αγαπά τους δημόσιους χώρους, την αρχιτεκτονική, το τυπογραφείο και την αλληλογραφία. Πέρασαν τέσσερα χρόνια από το πρώτο φύλλο του! Τυπώνεται σε 1000 αντίτυπα και διανέμεται στα βιβλιοπωλεία της Αθήνας και στο χώρο του εγχειρήματος κοινωνικής οικονομίας «Σκόρος», στα Εξάρχεια.
Η παιδική ηλικία των παιδιών είναι στις σελίδες του. Κι όπως γράφουμε στο σαλόνι του «Κοκκινολαίμη: «Δώστε στα παιδιά περισσότερα τριήμερα, κάνουν καλό στη φαντασία! Συνέχεια μιλάμε για την κούραση των μεγάλων, για το πόσο πολύ έχουν ανάγκη την ξεκούραση και τις διακοπές. Για τις πολυπόθητες διακοπές του καλοκαιριού ή για τη χαρά που τους διακατέχει όταν βλέπουν πως μια αργία τυχαίνει να πέφτει Παρασκευή ή Δευτέρα και πετάνε από τη χαρά τους σχεδιάζοντας ήδη από τρεις μήνες πριν την πολυπόθητη εξόρμηση. Και τι γίνεται με τους μικρούς μας φίλους; Αυτοί δεν έχουν ανάγκη εξίσου την παύση, το παιχνίδι στη φύση μακριά από αμάξια και καυσαέρια; Δεν έχουν ανάγκη την πνευματική ξεκούραση, την επεξεργασία των γνώσεων που έχουν λάβει ή το να αφήσουν τη φαντασία τους να καλπάσει αχαλίνωτη χωρίς εγχειρίδια μελέτης και καθοδηγήσεις απ’ τους μεγάλους»; Ας τα συνοδέψουμε λοιπόν στα πάρκα και τις πλατείες κι ας είμαστε δίπλα τους στις εφηβικές οριζοντιότητες με συνελεύσεις και θεσμούς για να μην ασκούν βία μεταξύ τους. Γιατί καλό όνομα δεν βγαίνει για κανέναν.
Οι χώροι των παιδιών λιγοστεύουν, η φύση λιγοστεύει, οι βιβλιοθήκες είναι λιγοστές, τα σχολεία είναι ιδρύματα που κάνουν φοβικά τα παιδιά και τους μεγάλους και η εξουσία πάνω στα παιδιά τα κάνει καταπιεσμένα, οι γνώσεις που αποκτούν δεν οδηγούν στην αυτονομία, η οικογένεια είναι ένας διαρκής πόλεμος επιθυμιών κι ο ψηφιακός κόσμος υπερτερεί του πραγματικού, του αληθινού, του ουτοπικού και του δυνατού. Το υποκείμενο που είναι ανοιχτό στον κόσμο πάσχει. Και τα συναισθήματα είναι περιζήτητα στην τεχνολογική ακμή της εποχής μας.
Σε αντίθεση με αυτά, οι συνελεύσεις, η διαμεσολάβηση ως δικαιοσύνη, η αλληλογραφία, το τυπογραφείο, ο κήπος, το ραδιόφωνο και τα ελεύθερα κείμενα κάνουν τα παιδιά να αγαπήσουν τον εαυτό τους με μη ναρκισσιστικό τρόπο. Το παιδί αγαπιέται και το σέβονται. Στο πρόσωπό του βλέπουν οι μεγάλοι την ανθρωπότητα και το μέλλον της. Η Παιδαγωγική Ομάδα «Το Σκασιαρχείο» δίνει το δικό της παρόν από το ξεκίνημα της ελληνικής κρίσης και πορεύεται ενδυναμώνοντας τα παιδιά πολίτες. Δίπλα στα κοινωνικά κινήματα φωνάζει μαζί με τον Γιάννη Γιουλούντα «Δεν φοβόμαστε τα ερείπια, γιατί αγωνιζόμαστε άρα υπάρχουμε»! Κι ας πούμε άλλη μια φορά τι θέλουμε. Θέλουμε σχολεία ανοιχτά στην κοινότητα ολημερίς μέχρι το βράδυ, πολιτιστικά πολύκεντρα, κιβωτούς της κουλτούρας, για όλες τις ηλικίες. Θέλουμε βιβλιοθήκες και πρόσβαση στα αρχεία για να ξεφύγουμε από την τραπεζική γνώση. Θέλουμε κοινότητες μάθησης και αγώνα για να υπερασπιστούμε την αυτοδιαχείριση μέσα στα σχολεία, τους σχολικούς συνεταιρισμούς, τα μικροκλίματα που θα αντισταθμίσουν την άνοδο της θερμοκρασίας. θέλουμε χλωρίδες και πανίδες μέσα κι έξω από το σχολείο με πρωτοβουλίες της κοινότητας. Θέλουμε δημόσιους χώρους με πρόσβαση των παιδιών και μια τουλάχιστον υπαίθρια τάξη σε κάθε σχολείο. Θέλουμε ένα σχολείο που διορθώνει τις ανισότητες και μας κάνει ίσους. Θέλουμε το μάθημα να γίνεται στην πόλη, σε όλους τους χώρους της πόλης, όπου κρίνουμε ότι ταιριάζει. Θέλουμε να βρούμε τον εαυτό μας στην δοτικότητα κι όχι στην χειριστικότητα των εκπαιδευτικών, των αφεντικών, των ασκούντων εξουσία, των εντολέων και των κυβερνώντων.
Η παιδική ηλικία στη χώρα μας είναι φτωχή στο 1/3, βαλλόμενη, αστυνομοκρατούμενη, ετερόνομη, χωρίς δικούς της θεσμούς και εξαρτημένη με πολλούς τρόπους. Χωρίς πανεπιστήμιο θα πάρει τα φονταμενταλιστικά χαρακτηριστικά της μέσης εκπαίδευσης ή τα νεοφιλελεύθερα της παγκοσμιοποίησης. Χωρίς αναφορές στην εργατική τάξη δεν ονειρεύεται παρά μόνο εφιάλτες που φέρνει το ασυνείδητο της αστικής κοινωνίας. Διαχωρισμένη και γκετοποιημένεη, απειλείται από τη διαφορετικότητα κι αφιερώνει τη ζωή της σε έναν εαυτό που τον διορθώνει χωρίς αποτέλεσμα, που καταλήγει σε ένα πληγωμένο νάρκισσο. Το σχολείο την πληγώνει πολύ. Το φύλο περισσότερο. Να μη μιλήσουμε για την (αντί)κοινωνικότητα και τις αποβολές. Η Έλλη Αλεξίου αφιέρωσε τη ζωή της να καταργηθούν οι αποβολές. Το ίδιο λέμε κι εμείς.
Τι είναι τελικά όμως το παιδί; Οριστική απάντηση δεν έχουμε. Είναι το τίποτα που ήθελε να γίνει κάτι, θα μπορούσαμε να πούμε, όπως η ιστορία του βιβλίου της Ελένης Προβόλου που γιορτάσαμε μαζί της τα γενέθλια του Άντερσεν, στις 2 Απριλίου. Να και μια παρεμφερής ιστορία από τη Ραφαέλα με το όνομα «Η Ελένη που δεν έτρωγε»:
Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα κοριτσάκι που το έλεγαν Ελένη που δεν έτρωγε καθόλου φρούτα. Η μαμά της έλεγε «φάε αγάπη μου μια φραουλίτσα» κι η Ελένη έλεγε «όχι, όχι δεν θέλω τίποτα». Άντε τώρα το τίποτα να γίνει κάτι! Λέει η μαμά: «Αν δεν τρως φρούτα δεν θα είσαι υγιές κοριτσάκι. Δεν μπορείς να γίνεις κάτι». Το κοριτσάκι δεν την πίστεψε. Την άλλη μέρα ήταν άρρωστο στ’ αλήθεια κι είπε: «Συγγνώμη μαμά που δεν σε πίστεψα. Μου αρέσουν τα φρούτα, απλώς βαριόμουν να φάω γιατί νόμιζα ότι θα χάσω το παιχνίδι».Κι έτσι έτρωγαν πάντα οι δυο τους κάτι, μα κάτι φρούτα!
Για να τα φάμε όμως τα φρούτα στο σχολείο θέλουμε αυτοδιαχειριζόμενα κυλικεία και πυραμίδες διατροφής. Η τροφή στη χώρα μας έχει γίνει πια επεξεργασμένη σε μεγάλο βαθμό. Και η φτώχεια θα τη χειροτερέψει. Τα παιδιά μας, φτωχά ή βουτυρόπαιδα, έχουν τις συνήθειες των πλουσίων χωρίς τα χρήματα. Μεγαλώνουν νιώθοντας μια απόσταση που όλο και μεγαλώνει ανάμεσα στο τι θέλουν και τι μπορούν. Και το πρόβλημα είναι το τι θέλουν.
Καινούριο τεύχος λοιπόν, με αγάπη για τη συγγραφέα που χάσαμε πριν δύο χρόνια, στις 9 Ιουνίου 2022, την Αργυρώ Κοκορέλη. Προλάβαμε και την τιμήσαμε στο σχολείο της, το 54Ο Αθηνών. Ένα τεύχος αφιερωμένο άλλη μια φορά στην ελπίδα του τόπου μας, τα παιδιά: από τα παιδιά, μαζί με τα παιδιά, για τα παιδιά. Ήταν «Τα θρανία της Άνοιξης» - το ραδιόφωνο των παιδιών. Στο μικρόφωνο ήταν ο κος Μπαμπάλ, 1/5/2024, Αθήνα – Πεδίο του Άρεως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου