Θυμάστε τους στίχους του παιδικού τραγουδιού «Το σχολείο των Στρουμφ» και συγκεκριμένα εκείνους που αναφέρονται στη βαρεμάρα των μαθητών («Τετάρτη πως βαριέμαι…»); Λοιπόν, πρόσφατη έρευνα από το Πανεπιστήμια του Χονγκ-Κονγκ, του King’s College του Λονδίνου, και του Πανεπιστημίου της Μασσαχουσέτης στη Βοστώνη των HΠΑ η οποία δημοσιεύθηκε στο British Journal of Educational Psychology, φαίνεται να επιβεβαιώνει τον παραπάνω στίχο, αφού «ρίχνει φώς» στην πλήξη που μπορούν να νιώσουν οι μαθητές στην τάξη, ενώ ταυτόχρονα δείχνει πώς αυτή είναι συνδεδεμένη με τη βαρεμάρα των εκπαιδευτικών.
Συγκεκριμένα, οι ερευνητές ζήτησαν από 437 μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου (μέση ηλικία 14,5 ετών) να κρατήσουν για 2 εβδομάδες ημερολόγια στα οποία κατέγραφαν το πότε θεωρούσαν πως οι καθηγητές τους βαριόντουσαν όταν δίδασκαν. Τα αποτελέσματα στατιστικής ανάλυσης βασισμένης σε 2.675 παρατηρήσεις των μαθητών έδειξαν πως παρόλο που οι μαθητές είχαν μια δυσκολία να καταλάβουν με επιτυχία το πότε οι καθηγητές τους πραγματικά βαριόντουσαν στην τάξη, παραταύτα όταν θεωρούσαν πως οι καθηγητές τους έπλητταν, τότε και οι ίδιοι οι μαθητές έχαναν το κίνητρό τους να συμμετέχουν ενεργά στη μαθησιακή διαδικασία.
Αναμενόμενο, θα μου πείτε -και θα έχετε δίκιο. Τί το καινούριο μάς λέει, τότε, η συγκεκριμένη έρευνα; Πρώτον, επιβεβαιώνει πως η βαρεμάρα είναι μεταδοτική. Δεύτερον, μάς υπενθυμίζει ότι η βαρεμάρα στην τάξη έχει στατιστικά σημαντική αρνητική επίδραση στην αποτελεσματικότητα της μαθησιακής διαδικασίας και συνεπώς στις ακαδημαϊκές επιδόσεις των μαθητών. Τρίτον, εστιάζει στις ανάγκες και ειδικότερα στην ψυχική και εγκεφαλική υγεία των ίδιων των εκπαιδευτικών, τονίζοντας πως αποτελούν απαραίτητες προϋποθέσεις για την αποφυγή της βαρεμάρας και πλήξης στην τάξη. Αν υποθέσουμε πως ο ενθουσιασμός είναι το αντίθετο της βαρεμάρας, τότε θα μπορούσαμε να καταλάβουμε τι σημαίνει όχι μόνο να είσαι χαμογελαστός, ευδιάθετος και σε φόρμα σε καθημερινή βάση αλλά να το επικοινωνείς και ξεκάθαρα στους μαθητές σου.
Ετσι, λοιπόν, την επόμενη φορά που θα συναντήσετε τον δάσκαλο ή την καθηγήτρια του παιδιού σας για να ενημερωθείτε για την πρόοδό του, μην τους «πιάσετε από τα μούτρα»· αντίθετα, δείξτε κατανόηση, συμπαράσταση, χαμογελάστε τους, και σκεφθείτε πως όπως και εσείς μπορεί μια μέρα να «σηκωθήκατε στραβά», έτσι και εκείνοι· με τη μόνη διαφορά ότι οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν την «πολυτέλεια» να το δείξουν.
Ο Άγγελος Aλεξόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου σπούδασε Διεθνή και Ευρωπαϊκά Οικονομικά στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 2008 ολοκλήρωσε τις διδακτορικές του σπουδές στην Οργανωσιακή Συμπεριφορά και Διοίκηση Ανθρώπινου Δυναμικού στο Dublin City University της Ιρλανδίας.
Το 2012 ξεκίνησε να εργάζεται στο CERN, το μεγαλύτερο εργαστήριο σωματιδιακής φυσικής στον κόσμο, όπου εντάχθηκε στην Ομάδα Εκπαίδευσης και Επικοινωνίας.
Το 2020 ορίστηκε Πρόεδρος του Τομεακού Επιστημονικού Συμβουλίου Ανθρώπινου Δυναμικού και Αναβάθμισης στο Εθνικό Συμβούλιο Έρευνας, Τεχνολογίας και Καινοτομίας, το ανώτατο συμβουλευτικό όργανο της πολιτείας, υπεύθυνο για τη διαμόρφωση και εφαρμογή της εθνικής στρατηγικής για την έρευνα, την τεχνολογική ανάπτυξη και την καινοτομία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου