Κάθε χρόνο τέτοια εποχή στα σχολεία αρχίζουν οι συζητήσεις μεταξύ των συναδέλφων.. ‘’ Αξιολόγηση μαθητών. Τι κάνουμε; Τους περνάμε όλους;’’
Έρχονται οι ειδικοί, κοινωνιολόγοι και ψυχολόγοι και μας εφιστούν την προσοχή…. ‘’ τα παιδιά δεν πρέπει να βιώσουν αποτυχία γιατί τους επηρεάζει συναισθηματικά και μπορεί να εγκαταλείψουν το σχολείο.’’ Η γνωστή σε όλους μας ‘’σχολική διαρροή’’.
Οι ειδικοί παιδαγωγοί των τμημάτων ένταξης μας καλούν ‘’ να δείξουμε επιείκεια στους μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες , γενικευμένες ή ειδικές, για να μην ματαιωθούν και αυτό λειτουργήσει αποτρεπτικά στην μετέπειτα πορεία τους.’’
Και κάπου εμείς πρέπει να τελειώσουμε την διδακτέα ύλη και να προετοιμάσουμε τους μαθητές για τις προαγωγικές και απολυτήριες εξετάσεις. Να κάνουμε μάθημα και επαναλήψεις, σε μια απρόθυμη πλειοψηφία που της λείπει το κίνητρο για μάθηση. Οι μαθητές μας δυσκολεύονται να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις μας, όχι γιατί ξαφνικά στερούνται της αντίληψης ή επειδή υπάρχει νοητική δυσλειτουργία , αλλά γιατί νιώθουν ότι δεν έχει νόημα να προσπαθήσουν. Το να μείνουν στην ίδια τάξη από μόνο του είναι ένα τραβηγμένο σενάριο.
‘’Εδώ δεν αφήνουμε για Σεπτέμβρη, θα αφήσουμε στην ίδια τάξη; ‘’
Η παιδαγωγική γραμμή που ακολουθούν τα σχολεία ακόμα και ο τρόπος αξιολόγησης των μαθητών το κάνει αυτό, ένα σχεδόν αδύνατο ενδεχόμενο.
Οι γονείς πάλι πολλές φορές, θεωρούν την αποτυχία των παιδιών τους, θέμα αποκλειστικά του εκπαιδευτικού και σπάνια δέχονται ότι η κακή βαθμολογία είναι αποτέλεσμα της ασυνέπειας των παιδιών τους. Ένας φαύλος κύκλος… Που ο μοναδικός ζημιωμένος είναι τελικά ο μαθητής.
Μήπως θα έπρεπε να βρούμε τι κάνουμε λάθος εμείς οι εκπαιδευτικοί; Μήπως θα πρέπει να αξιολογούμε τους μαθητές ανεξάρτητα από προσδοκίες και από παράπλευρες φωνές με πιο αντικειμενικό τρόπο; Τι νόημα εχουν οι βαθμοί όταν μπαίνουν για να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι;
Τελικά αναρωτιέμαι ότι αυτό ίσως να ειναι και το βαθύτερο πρόβλημα της κοινωνίας αυτή την στιγμή. Επιτυχία ουτοπική, πλαστή, χωρίς κόπο. Δόξα και επιβράβευση χωρίς προσπάθεια. Δεν λέω ότι φταίνε οι μαθητές. Αυτή η τάση να ‘’ χρυσώνουμε το χάπι’’ και να βάφουμε την αδιαφορία των μαθητών με χρώματα για να μην ακούγεται ‘’άσχημη λέξη’’ είναι δυστυχώς μια καθιερωμένη τακτική.
Ένας απο τους λόγους της απαξίωσης του εκπαιδευτικού μας έργου είναι γιατί ο τρόπος που αξιολογούμε τον μαθητικό πληθυσμό δεν είναι ουσιαστικός και αποκλίνει κατά πολύ από την πραγματική εικόνα που έχουμε για τους μαθητές μας.
Το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι καιρός να αλλάξει νοοτροπία. Να εμπνέει ,να δίνει πρωτοβουλίες, να παρέχει ουσιαστική γνώση πρώτα απ όλα.. Να παρέχει περισσότερες κοινωνικές δεξιότητες που θα βοηθούν τα παιδιά να μπορούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της μετέπειτα ενήλικης ζωής τους.
Θα ήθελα ενα σχολείο που να μην χρειάζεται να υπάρχουν οι βαθμοί σαν τρόπος και άσκηση πίεσης για να διαβάζουν οι μαθητές…. Θα ήθελα ένα σχολείο που οι μαθητές θα ασχολούνται με τα μαθήματά τους γιατί θα αντιλαμβάνονται την σημασία της γνώσης για την ολοκλήρωση της προσωπικότητάς τους.
Μέχρι τότε θα ρωτάω στην τάξη: ‘’Γιατί δεν στρώνεσαι παιδί μου έρχονται εξετάσεις. Και η απάντηση που θα παίρνω: ‘’ μα κυρία γιατι να διαβάσω; Αφού θα με περάσετε στο τέλος…’’
Πως να κρυφτείς απ τα παιδιά Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα….. ολοι οι μαθητες /τριες πρεπει περνανε στην επομενη ταξη οφειλοντας -τυχον- μαθηματα που δεν πηραν προαγωγιμο βαθμο, ετσι οπως γινεται και στα πανεπιστημια.ΤΟ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΑΣΙΜΟ ΕΝΑ ΝΕΑΡΟ ΑΤΟΜΟ ΕΙΝΑΙ ΗΛΕΚΤΡΟΣΟΚ ΣΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΠΕΡΑ ΖΩΗ ΤΟΥ. διογενης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου