Αγαπητοί γονείς, αγαπητοί συμπολίτες μας,
είμαστε οι δάσκαλοι και οι δασκάλες των παιδιών σας.
Και θέλουμε λίγο από τον χρόνο σας, να σας μιλήσουμε για το δέντρο και το δάσος.
Το δάσος είναι η δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε όλοι μας. Έχουμε ζήσει μια δεκαετία με τέτοιες πολιτικές (Μνημόνια) που έχουν υποβαθμίσει τη ζωή μας ανεπανόρθωτα: μείωση του εισοδήματος, ανεργία, οι νέοι άνθρωποι να μεταναστεύουν, υποβάθμιση του Κράτους Πρόνοιας. Σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, ζήσαμε ένα τρομακτικό παρόν, την περίοδο της πανδημίας του κορονοϊού, και τώρα βιώνουμε τη λεγόμενη «κρίση της ακρίβειας». Το ένα χτύπημα μετά το άλλο. Ο μισθός δεν φθάνει να καλύψει βασικές ανάγκες μιας οικογένειας, τα νοσοκομεία υπολειτουργούν, η στεγαστική κρίση είναι στο απόγειο της. Όλα έχουν πάρει την «κατιούσα»: υγεία, παιδεία, εργασία, στέγαση, περιβάλλον, Κράτος Δικαίου, Κράτος Πρόνοιας, πολιτισμός και πάει λέγοντας…
Μέσα σε αυτό το δάσος υπάρχει και το μικρό αλλά τόσο σημαντικό δέντρο,
το δέντρο της Παιδείας.
Τι συμβαίνει με το δημόσιο σχολείο;
- Λειτουργεί με τόσο λίγα χρήματα που πολλές φορές δεν μπορεί να καλύψει ακόμα και την επαρκή θέρμανση ή στέγαση των μαθητών.
- Χιλιάδες διδακτικές ώρες χάνονται, όχι με τις απεργίες των εκπαιδευτικών ή το πρώτο χιόνι, αλλά με τα κενά που αναπληρώνουν εκπαιδευτικοί με μια βαλίτσα στο χέρι, οι λεγόμενοι αναπληρωτές. Πρόκειται για 45.000 εκπαιδευτικούς!
- Τα αναλυτικά προγράμματα, η λεγόμενη «ύλη», έχει γίνει τόσο απαιτητική που «κατασκευάζει» παιδιά αμόρφωτα. Οι γονείς βάζουν το χέρι στην τσέπη για να στηρίξουν τα παιδιά τους.
- Η πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο γίνεται όλο και πιο δύσκολη για να φτιαχτεί «πελατεία» για τα Ιδιωτικά Κολλέγια, όπως ακριβώς η υποβάθμιση της Δημόσιας Υγείας μας οδηγεί στους Ιδιώτες Γιατρούς.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, το Υπουργείο προωθεί τη λεγόμενη «αξιολόγηση» του σχολείου και των εκπαιδευτικών. Ακούγεται σωστή και όμορφη σαν λέξη…όμως…
Τι είναι ακριβώς η περιβόητη αξιολόγηση που προωθεί το Υπουργείο Παιδείας;
Αντί να υπάρχει ένας μηχανισμός αναστοχασμού και ανατροφοδότησης του εκπαιδευτικού έργου που να στηρίζεται στους ίδιους τους συμμετέχοντες, να λειτουργεί σε διαρκή και δημοκρατική βάση, να λαμβάνει υπόψη τις ιδιαιτερότητες του κάθε σχολείου (περιοχή, κοινωνικές-οικονομικές συνθήκες μαθητών-οικογενειών, υλικοτεχνική υποδομή κτλ.), το Υπουργείο στήνει έναν μηχανισμό που:
α) αξιολογεί ατομικά τον εκπαιδευτικό στη λογική του «επιθεωρητισμού», έτσι όπως τον ζήσαμε πριν δεκαετίες. Οι Σχολικοί Σύμβουλοι και οι Διευθυντές των σχολείων, αντί να γίνουν Υποστηρικτές των εκπαιδευτικών, μετατρέπονται σε Επιθεωρητές.
β) οι εκπαιδευτικοί, τα σχολεία, οι μαθητές, μέσω της βαθμολόγησής τους, κατηγοριοποιούνται σε τέσσερις βαθμίδες. Με αυτόν τον τρόπο, «τα κακά της εκπαίδευσης» χρεώνονται στο σχολείο, στον εκπαιδευτικό, στον μαθητή και την οικογένεια του, και η Πολιτεία δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες της.
Η εμπειρία από το εξωτερικό δείχνει πως το επόμενο βήμα είναι η σύνδεση της χρηματοδότησης κάθε σχολείου και εκπαιδευτικού με τη βαθμολογία του: δημιουργούνται τα «καλά» σχολεία που αμείβονται, τα «κακά» σχολεία που πρέπει να βρουν χορηγίες για να επιβιώσουν. Ο εκπαιδευτικός βρίσκεται υπό διαρκή πίεση, με ένα τεράστιο γραφειοκρατικό έργο να «πέφτει» στις πλάτες του εις βάρος της παιδαγωγικής δουλειάς. Μέσα στο σχολείο κυριαρχεί ο φόβος, ο ανταγωνισμός, η γραφειοκρατία και ο αυταρχισμός, εις βάρος της χαράς, της συνεργασίας, της παιδαγωγικής δημιουργίας, της δημοκρατίας. Τέτοια φαινόμενα έχουν οδηγήσει σε μαζικές παραιτήσεις εκπαιδευτικών στη Γερμανία, στην Αμερική, στην Αγγλία και άλλες χώρες που διαχώρισαν τα σχολεία και τους εκπαιδευτικούς και τώρα ψάχνουν προσωπικό.
Αγαπητοί γονείς,
κανένα παιδί, κανένας εκπαιδευτικός, κανένα σχολείο, δεν ξεκινούν από την ίδια αφετηρία. Επίσης, όπως το δέντρο, καθένα μεγαλώνει σε ένα μοναδικό περιβάλλον, με ιδιαίτερο και μοναδικό χώμα, νερό, ήλιο. Η οριζόντια και ποσοτική αξιολόγηση του Υπουργείου δεν έχει σκοπό την αναβάθμιση της Παιδείας, όπως ευαγγελίζονται. Αν ήθελε η Πολιτεία να το είχε κάνει αυτό, θα είχε λύσει κατ’ αρχάς το στεγαστικό πρόβλημα των σχολείων ή την έγκαιρη και πλήρη στελέχωση τους. Θα είχε ασχοληθεί σοβαρά με τον εξορθολογισμό της σχολικής ύλης. Αντίθετα, αυτό που θέλει να φτιάξει είναι ένα Νέου Τύπου Σχολείο, το κατηγοριοποιημένο, φτωχό σχολείο που ανταγωνίζεται το ένα το άλλο και ψάχνει χρηματοδότηση, και έναν Νέου Τύπου Εκπαιδευτικό, τον δάσκαλο που παρότι πήρε πτυχίο στο επάγγελμά του, μεταπτυχιακό, σεμινάριο κτλ. συνεχώς κρίνεται σαν να είναι «ανεπαρκής», σαν να ευθύνεται αυτός και μόνο για το πολυσύνθετο έργο της μάθησης.
Απέναντι σε αυτές τις μεθοδεύσεις ενάντια στο Δημόσιο Σχολείο και στους Παιδαγωγούς,
εμείς οι εκπαιδευτικοί θα αντισταθούμε.
Θα αντισταθούμε, παρά το πρωτόγνωρο κλίμα εκβιασμών που βιώνουμε, όπως για παράδειγμα αυτή τη στιγμή που οι νεοδιόριστοι εκπαιδευτικοί τιμωρητικά δε μονιμοποιούνται από το Υπουργείο και παραμένουν δόκιμοι για να πειθαρχήσουν στο νέο μοντέλο ατομικής αξιολόγησης.
Στις 15 Φλεβάρη, λοιπόν, απεργούμε. Και θα συνεχίσουμε με πολύμορφες κινητοποιήσεις.
Σε αυτόν τον αγώνα σας θέλουμε μαζί μας.
Στον αγώνα για το δάσος και το δέντρο.
ΟΜΑΔΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΩΝ-ΝΕΟΔΙΟΡΙΣΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου