Δεν χρειάζεται να' ναι κανείς καθηγητής για να έρθει σε επαφή με τις κάθε λογής καινοτομίες των υπουργείων. Τέτοιες καινοτομίες αφορούν πάντοτε και τους μαθητές που τις υφίστανται αλλά και τους γονείς που τις πληρώνουν. Όλοι οι μαθητές του ελληνικού Λυκείου ζουν κάποια στιγμή τις επιπτώσεις τέτοιων καινοτομιών στο πετσί τους. Θα μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι με μια μεγάλη δόση υπομονής, που άντε να κρατήσει ένα-δυό χρόνια, τα πράγματα θα επανέλθουν στην φυσική τους κατάσταση. Όμως τίποτα δεν είναι πιο επικίνδυνο από έναν τέτοιο συλλογισμό. Αφού όσοι δάσκαλοι και μαθητές συμμετέχουν με όλο τους το είναι στις κρατικές διαδικασίες αποκομίζουν από αυτές σοβαρά ψυχικά τραύματα. Τραύματα δυσβάστακτα και αφόρητα, που οδηγούν στο ολοένα και πιο συχνά παρατηρούμενο burnout, λες και η ζωή επιμένει να μας υπενθυμίζει ότι ου δύναταί τις δυσίν κυρίοις δουλεύειν ή, διατυπωμένο με σύγχρονο τρόπο, ότι δεν είναι δυνατόν να καταπατούμε τις αρχές μας χωρίς τραγικές συνέπειες. Η πρόσφατη αιφνιδιαστική ένταξη της Κβαντομηχανικής στην εξεταστέα ύλη των Πανελλαδικών εξετάσεων μας προσφέρει μια πρώτης τάξης ευκαιρία να αφήσουμε κατά μέρος την διαδεδομένη και επικίνδυνη γενικολογία και να εστιάσουμε στο νόημα της αιφνιδιαστικής τούτης κίνησης για τον φυσικό που διδάσκει στο Λύκειο. Οπότε η συζήτησή μας οφείλει να συμπεριλάβει την Φυσική σαν οργανικό στοιχείο της. Κάτι τέτοιο δεν σημαίνει βέβαια ότι ο αναγνώστης θα πρέπει να γίνει (με μαγικό τρόπο) φυσικός. Αφού δεν θέλουμε να δημιουργηθεί αντιπαράθεση ανάμεσα στους φυσικούς και στους άλλους ανθρώπους, τότε οι μεν φυσικοί οφείλουν να περιγράψουν (με κάποια τεκμηρίωση) σε τι συνίσταται η διδασκαλία και η μάθηση της Φυσικής οι δε άλλοι να μελετήσουν με προσοχή την παραπάνω περιγραφή. Εννοείται πως σε μένα αποκλειστικά ανήκει η ευθύνη για όσα λάθη, ανακρίβειες ή αστοχίες εντοπιστούν, την επισήμανση των οποίων καλωσορίζω προκαταβολικά.
Καλό είναι να έχουμε υπόψη μας ότι η Φυσική διαμορφώθηκε μετά την Αναγέννηση οπότε το εγχείρημα της περιγραφής παρουσιάζει (στην Ελλάδα) μια παραπανήσια δυσκολία η οποία σχετίζεται και με τον προφορικό χαρακτήρα του νεοελληνικού πολιτισμού αλλά και με την ασφυκτική κυριαρχία της Ορθοδοξίας. Τούτα τα ζητήματα όμως αποτελούν θέματα τρέχουσας έρευνας, οπότε – προκειμένου να μην ξεφύγουμε από τον στόχο μας - καλύτερο είναι να επανέλθουμε στο αρχικό ερώτημα: σε τι συνίσταται η διδασκαλία και η μάθηση της Φυσικής;
Τι θέλουμε να μάθουμε στον μαθητή και τι πρέπει να κάνουμε για να το πετύχουμε αυτό. Στην παρούσα εργασία θεωρώ ότι αποτελεσματική ήταν η διδασκαλία που γινόταν τον 19ο αιώνα στον δυτικό κυρίως κόσμο, γι’αυτό και τα παραδείγματά μου είναι όλα παρμένα από το αγγλικό εκπαιδευτικό σύστημα εκείνης της εποχής. Στον 19ο αιώνα υπήρξαν τα πλέον εντυπωσιακά παραδείγματα πραγματικών δασκάλων και αυτό θα το αντιληφθεί αβίαστα ο προσεκτικός αναγνώστης στην συνέχεια. Γνωρίζω βέβαια ότι στην υπόθεση εργασίας μου θα υπάρξουν πολλές και σφοδρές επικρίσεις. Τις οποίες αφήνω συνειδητά στην άκρη όπως κάποτε έπρεπε να μείνει στην άκρη το ερώτημα πόσοι διάβολοι μπορούν να κάτσουν στην άκρη μιας καρφίτσας για να μπορέσει να ανατείλει ο λαμπρός ήλιος της Αναγέννησης.
Συνοπτικά: μαθαίνω σημαίνει (ή, πρέπει να σημαίνει) ότι γίνομαι βαθμιαία ικανός να διατυπώνω μόνος μου σκέψεις που να είναι λογικές. Διότι είναι παρατηρημένο και πολύ σημαντικό ότι τέτοιες σκέψεις αξίζουν τον κόπο και δεν τις εγκαταλείπω για ’ψύλλου πήδημα’ αφού μου προσφέρουν μια πυξίδα για να προσανατολίζομαι στις πλέον δύσκολες συγκυρίες, για να επιλύω τα πιο αναπάντεχα προβλήματα, για να κάνω τις πιο διαφορετικές επιλογές σε όλη μου τη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου