Έκατσα κι έγραψα ένα κείμενο για όλο αυτόν τον ντόρο που έχει ξεσηκωθεί αναφορικά με τα κλειστά λόγω κακοκαιρίας σχολεία και την ανάγκη ή όχι για τηλεκπαίδευση σ’ αυτές τις συνθήκες.
Επειδή όμως οι περισσότεροι έχουν αλλεργία στα μακροσκελή κείμενα, κι ούτε τα social media προσφέρoνται για τέτοια, είπα να κρατήσω το «ζουμί». Που είναι, με λίγα λόγια και καλά:
ΈΛΕΟΣ βρε παιδιά με αυτή τη μανία που σας έχει πιάσει πια! Πόσες μέρες μένουν τα σχολεία κλειστά λόγω κακοκαιρίας κάθε χρόνο; 1; 2; 3; 5; Ε, χαρά στο πράμα δηλαδή!
Κοιτάξτε λίγο μέσα σας με ειλικρίνεια, μιλήστε με τους φίλους σας, τους συνομηλίκους σας και αναρωτηθείτε: Είναι ή όχι μια από τις πιο όμορφες παιδικές σας αναμνήσεις εκείνες οι – αθροιστικά ελάχιστες – μέρες που τα σχολεία μείναν κλειστά λόγω κακοκαιρίας κι εσείς βρήκατε την ευκαιρία να βγείτε να χαρείτε το χιόνι με τους φίλους σας από το πρωί, ξέγνοιαστοι από σχολεία και διαβάσματα;
Κι ύστερα να γυρίσετε σπίτι κατάκοποι από το παιχνίδι, να κάνετε ένα ζεστό μπάνιο, να τυλιχτείτε στα ζεστά και να απολαύσετε τη θαλπωρή του σπιτικού σας;
Αυτή τη γλυκιά ανάμνηση που όλοι μας έχουμε και συζητάμε μεταξύ μας, θέλουμε να τη στερήσουμε από τα παιδιά μας; Γιατί; Επειδή μια Υπουργός Παιδείας, που μισεί κι εχθρεύεται την παιδικότητα κι έχει παντελή και απόλυτη άγνοια της παιδαγωγικής επιστήμης, έχει αυτή την αρρωστημένη εμμονή, όχι βέβαια με την ουσία του πράγματος, αλλά με το να παρουσιάσει την εικόνα ότι «καμία ώρα μαθήματος δεν χάνεται», όταν η σχολική πραγματικότητα και καθημερινότητα είναι εντελώς διαφορετική;
Όταν, έτσι που έχουν καταντήσει τα σχολεία η ίδια και οι προκάτοχοί της με τις πολιτικές υποβάθμισης της Παιδείας που διαχρονικά εφαρμόζουν, εκείνο που κινδυνεύει να χαθεί δεν είναι οι ώρες αλλά η ίδια η ουσία του μαθήματος; Κανένα παιδί λοιπόν δεν πρόκειται να «μείνει πίσω» από εκπαιδευτικής απόψεως αν για μια-δυο χιονισμένες μέρες δεν κάνει μάθημα.
Όλα όμως τα παιδιά θα «μείνουν πίσω» από ψυχοσυναισθηματικής απόψεως, αν μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον που οι ενήλικοι – και μάλιστα θεσμικά – φροντίζουν πεισματικά να τους στερούν κάθε μικρή ευκαιρία για χαρά, ξεγνοιασιά και απόδραση από την συχνά καταπιεστική καθημερινότητα που βιώνουν.
Ειδικά αυτή την περίοδο της αναγκαστικής κοινωνικής αποστασιοποίησης, των μέτρων, της μάσκας και της «κλεισούρας», έχουμε όλοι, μα κυρίως οι μικροί μας φίλοι, απόλυτη ανάγκη αυτές τις μικρές απόδράσεις.
Βουρ λοιπόν για χιονοπόλεμο, όσο προλαβαίνουμε!
Αλέξης Ρίζος
Εκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου