Αρχική >
Δημοσιεύτηκε: Σάββατο, 23 Ιούλιος, 2016 - 20:10 | Στην Κατηγορία:
Θέλουμε Παιδαγωγικό Σχολείο;
Δημοσιεύτηκε: Σάββατο, 23 Ιούλιος, 2016 - 20:10 | Στην Κατηγορία:
Του Νίκου Τσούλια
Από το σχολείο των παλιών δεκαετιών του έντονου και διάχυτου παιδαγωγισμού μέχρι το σημερινό απόλυτα γνωσιοκεντρικό σχολείο[i] έχει τρέξει πολύ νερό στο αυλάκι των εκπαιδευτικών μας πραγμάτων αλλά και στο συνολικότερο ποτάμι των κοινωνικών και πολιτικών μας θεσμών και λειτουργιών. Ουσιαστικά το σχολείο – ιδιαίτερα το δημοτικό σχολείο – παρακολουθεί με αρκετή πιστότητα το πολιτισμικό συνεχές και την ιστορική εξέλιξη της χώρας μας. Και αυτό δεν είναι φυσικά παράδοξο˙ αντίθετα πιστοποιεί με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο τη θέση του σχολείου και της εκπαίδευσης στο εποικοδόμημα του όλου πλαισίου της δημόσιας ζωής μας.
Στις δεκαετίες του 1950 και του 1960 – για να σταθούμε σε μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο – η κοινωνία μας είχε ανάγκη να διαμορφώσει ένα ισχυρό αξιακό πεδίο στα παιδιά και στους νέους. Ήταν μια ανάγκη που προέκυπτε από δύο κύριες τάσεις, τάσεις που είχαν και αντιπαραθετικό χαρακτήρα και προσανατολισμό. Η μια αφορούσε τη γενικότερη εξέλιξη εκδημοκρατισμού και εκσυγχρονισμού της χώρας που έβγαινε από τη μεγάλη δοκιμασία του πολέμου και της φτώχειας και προσπαθούσε να διαμορφώσει πρότυπα και αξίες για την μορφωτική και κοινωνική ανέλιξη των Ελλήνων. Η άλλη αφορούσε τη σκληρή πολιτική προσπάθεια χειραγώγησης των εξελίξεων από τις συντηρητικές κυβερνήσεις – που καπηλευόμενες «έννοιες» και ιδιαίτερα εκείνες της οικογένειας και της πατρίδας – ανήγαγαν το αξιακό πρόταγμα «πατρίδα – οικογένεια – θρησκεία» σε πεδίο χειραγώγησης των πολιτικών συνειδήσεων και κατέστησαν τα κοινωνικά φρονήματα σημείο ασφυκτικού ελέγχου και διαίρεσης (σε ημέτερους και μη) των πολιτών.
Αυτή η καπηλεία των αξιών της «πατρίδας» και της «οικογένειας» και η αναγωγή τους σε δήθεν πολιτικές αξίες μιας κομματικής συντηρητικής πολιτικής είχαν ως αποτέλεσμα την απομάκρυνση των δημοκρατικών πολιτικών απ’ αυτές, προφανώς όχι γιατί δεν τις αναγνώριζαν ως αξίες αλλά γιατί συνδέονταν με την προπαγάνδα της τότε δεξιάς παράταξης αλλά και με τη δική τους χειραγώγηση! Κάτι ανάλογο έγινε και στις κομματικές συγκεντρώσεις της πρώιμης μεταπολιτευτικής περιόδου, όπου τα προοδευτικά κόμματα απέφευγαν τη χρήση της ελληνικής σημαίας λόγω της άγριας και σκληρής εκμετάλλευσης που είχε γίνει από τη δικτατορία. Και πέρασαν αρκετά χρόνια για να εισαχθεί η ελληνική σημαία στις συγκεντρώσεις μαζί με τα σχετικά κομματικά «λάβαρα».
Εδώ και αρκετά χρόνια το σχολείο έχει εγκαταλείψει κάθε παιδαγωγική αντίληψη και πρακτική και την ανακαλύπτει κυρίως ή και μόνο στις συγκυριακές παραβατικές συμπεριφορές των μαθητών και των μαθητριών. Αυτή η εγκατάλειψη δεν προέκυψε από τις ίδιες τις λειτουργίες του σχολείου. Ήλθε από το κοινωνικό αξιακό σύστημα, όπου κυριαρχούσαν και κυριαρχούν οι «αξίες» του καταναλωτισμού, του ανταγωνισμού, του επιτυχημένου και της λατρείας του χρήματος. Έτσι μια κοινωνία παρακμής ήταν συνεπής ως προς τον εαυτό της. Δεν μπορούσε να θέσει στο σχολείο ανθρωπιστικά προτάγματα που δεν τα πίστευε η ίδια.
Πώς να μιλήσει μια κοινωνία για αγάπη και για αλληλεγγύη, για σεβασμό στον «άλλον» και σε κάθε άνθρωπο, για ανεκτικότητα σε κάθε είδους διαφορετικότητα, για συνεχή αγώνα πνευματικής καλλιέργειας, για προαγωγή των ανθρώπινων δεσμών και των κοινωνικών σχέσεων, για φιλεργατικότητα και για τήρηση και για αγάπη στους νόμους της πατρίδας; Πώς να διαπαιδαγωγηθεί μια κοινωνία στην οποία κυριαρχεί η τυφλή προσήλωση στην οικονομική επιτυχία, στον με κάθε τρόπο πλουτισμό, στη φοροδιαφυγή, στην κλοπή, στη διαφθορά; Πόσοι γονείς συμβουλεύουν τα παιδιά τους να μην απαξιώνουν τα άλλα παιδιά, να σέβονται το σχολείο, τη διδασκαλία και τους εκπαιδευτικούς; Αλλά και πόσοι εκπαιδευτικοί ασκούμε την παιδαγωγική μας ευθύνη και δεν οριοθετούμε τη διδασκαλία μας στα μαθήματα της όποιας ειδικότητάς μας; Ακόμα και η επαγγελματική ανέλιξη για την οποία πασχίζαμε και πασχίζουμε οι γονείς για τα παιδιά μας έχει ένα και μοναδικό στόχο, την οικονομική επιτυχία τους.
Μια κοινωνία που δεν μπορεί να αυτοδιαπαιδαγωγηθεί στις φωτεινές αξίες του ουμανισμού, δεν πιστεύει στον εαυτό της, δεν μπορεί να πιστέψει στον εαυτό της. Δεν μπορεί να σχεδιάσει το μέλλον της, γιατί είναι κοινωνία παρακμής. Το δε φοβερό έλλειμμα αυτογνωσίας για το «πού πηγαίνει» μια τέτοια κοινωνία – που θα το διαπιστώσει όταν μαζευτούν τα μαύρα σύννεφα της κρίσης – θα προσπαθήσει να το ανάγει σε άγνωστες αιτίες, σε θεωρίες συνομωσίας, σε ξένους παράγοντες αγνοώντας μια πολύ απλή αλήθεια, ότι ακόμα και αν συντρέχουν όλα αυτά τα «στοιχεία» είναι αυτή η ίδια η πολιτική και η κοινωνία μας που τους έδωσε χώρο στη γραφή της ιστορίας της! Γι’ αυτό και σήμερα παρακολουθούμε «μοιραίοι και άβουλοι» την κυβέρνησή μας να μην παίρνει αποφάσεις από την ατζέντα της υποτιθέμενης εκλογικής / λαϊκής νομιμοποίησής της, αλλά να της υπαγορεύουν τις «αποφάσεις της» τα εξω-εθνικά κέντρα οικονομικής εξουσίας.
[i] Εδώ ως «γνωσιοκεντρικό» σχολείο εννοείται με την έννοια της απόλυτης προσήλωσής του στη γνώση αντί στις αξίες και όχι ως με την έννοια της διαρκούς προαγωγής της γνώσης, που είναι θεμελιώδες χαρακτηριστικό του σχολείου όλων των εποχών.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.alfavita.gr/arthron/ekpaideysi/theloyme-paidagogiko-sholeio#ixzz4FJLY0H4K
Follow us: @alfavita on Twitter | alfavita.gr on Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου