Σάββατο 27 Μαρτίου 2010

στην ιδια οχθη

 
Οι καθηγητές δίπλα στους μαθητές 
  
Ημερομηνία δημοσίευσης: 25/03/2010 
 
ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΩΡΟΜΙΣΘΙΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΜΑΘΗΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΛΑΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ 25η ΜΑΡΤΙΟΥ 

Με σύνθημα “Όχι στο 'νέο σχολείο' της αγοράς” αδιόριστοι και ωρομίσθιοι καθηγητές διαδήλωσαν δίπλα στους μαθητές και μαθήτριές τους χθες στην παρέλαση για την 25η Μαρτίου.

Mόνη στο κάδρο και μακριά από... τα ενοχλητικά συνθήματα των εκπαιδευτικών, που εξακολουθούν να είναι απλήρωτοι, παρακολούθησε η υπουργός Παιδείας τη μαθητική παρέλαση για την επέτειο της Επανάστασης του 1821.

Αστυνομικές δυνάμεις είχαν φροντίσει να αποκλείσουν τον χώρο τόσο απέναντι από την εξέδρα των επισήμων όσο και στα πλάγια, προκειμένου η κ. Διαμαντοπούλου ούτε ν' ακούσει ούτε να δει τους απλήρωτους ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς που είχαν ανταποκριθεί στο κάλεσμα των συντονιστικών και των συλλόγων τους και συμμετείχαν στη διαμαρτυρία κατά των περικοπών στην εκπαίδευση, αλλά και της μη καταβολής των δεδουλευμένων τους. Παρά τα όσα δηλώνει η υπουργός Παιδείας, οι ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι απλήρωτοι από τον προηγούμενο Οκτώβριο ή Νοέμβριο, ενώ της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης από τον προηγούμενο Ιούνιο. Δεν έχουν πάρει δώρο Χριστουγέννων και τώρα θα τους κόψουν το δώρο του Πάσχα και ένα επίδομα που έπαιρναν.

Η υγειονομική ζώνη που δημιούργησαν οι αστυνομικές δυνάμεις αφορούσε σε όλους και όχι μόνο στους εκπαιδευτικούς. Κάποιος από τους ωρομίσθιους που προσπάθησε να απαθανατίσει ... την έννομη τάξη, παρά τρίχα να συλληφθεί.

Οι ωρομίσθιοι τελικά κατάφεραν ν' ανοίξουν τα πανό τους και να διαδηλώσουν με τα συνθήματα "'Οχι στις τάξεις 30 μαθητών", "'Οχι στης παιδείας τις περικοπές", "'Οχι στην ωρομισθία, μόνιμη και σταθερή για όλους εργασία".

Η ΑΥΓΗ

Μαθητες και καθηγητες πρεπει να ειναι στην ιδια οχθη εχοντας απεναντι τους το αυταρχικο κρατος και τους μηχανισμους του.Τουτο διαφευγει δυστυχως απο το καθηγητικο συνδικαλισμο που θεωρει το μαθητικο κινημα αντικειμενο καθοδηγησης και οχι ισοτιμο εταιρο στιον αγωνα εναντια στην αντιδραστικη εκπαιδευση του υπουργειου.Μονο η ενοτητα μαθητικου και καθηγητικου κινηματος ,σε απολυτως ισοτιμη βαση,μπορει να αντιμετωπισει με επιτυχια την λαιλαπα του αυταρχικου εκπαιδευτικου συστηματος.Επιτελους εμπιστευτειτε τους μαθητες ,ξερουν πολυ καλα -οταν τους δοθουν οι καταλληλες συνθηκες -να αντιμετωπιζουν τα προβληματα τους.

διογενης


 

Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΝΟΙ ΕΝΟΧΟΙ;

Τα απρόοπτα της εκδρομής
Τροφική δηλητηρίαση για 22 μαθητές και 3 καθηγητές στον Βόλο
Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010 [ 19:58 ] 
 

Στο Γενικό Νοσοκομείο του Βόλου εισήχθησαν 22 μαθητές και τρεις καθηγητές του Λυκείου Νέου Ηρακλείου Αττικής, που συμμετείχαν σε σχολική εκδρομή στο Νομό Μαγνησίας. 

Μαθητές και καθηγητές υπέφεραν από σοβαρές στομαχικές διαταραχές που προκλήθηκαν από τροφική δηλητηρίαση.

Μετά τις πρώτες βοήθειες, στο νοσοκομείο παρέμειναν μόνο δύο μαθητές που είχαν σοβαρότερα προβλήματα αφυδάτωσης, ενώ τα υπόλοιπα παιδιά και οι καθηγητές πήραν εξιτήριο και μαζί με τους υπόλοιπους συμμαθητές τους επέστρεψαν στην Αθήνα.

Το νοσοκομείο επισκέφτηκε επόπτης Υγείας, ενώ με εντολή της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Μαγνησίας θα γίνει έρευνα στο ξενοδοχείο που διέμεναν τα παιδιά και στα εστιατόρια που γευμάτιζαν.

ΤΟ ΒΗΜΑ

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

φυλαχτειτε απο τους φυλακες

18/3/2010

 

ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΓΟΝΕΩΝ ΑΘΗΝΑΣ

«Δε θα γίνουμε οι χαφιέδες του συστήματος»

 

Αντίδραση για την παρουσία του «αστυνομικού της γειτονιάς» σε σχολείο

 

«Καλούμε γονείς, εκπαιδευτικούς και εργαζόμενους, να πάρουν τα μέτρα τους οργανωμένα, μέσα από το ταξικό κίνημα, για να μη γίνουμε μια κοινωνία φοβισμένων και χαφιέδων. Να αγωνιστούμε για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης της κοινωνίας, που θα έχει στο κέντρο τις σύγχρονες ανάγκες των οικογενειών τους». Είναι η απάντηση της Ομοσπονδίας Γονέων και Κηδεμόνων Αθήνας με αφορμή το πρόσφατο περιστατικό εμφάνισης του «αστυνομικού της γειτονιάς» - θεσμού αστυνόμευσης των λαϊκών ελευθεριών - σε σχολείο του Ιλίου.

 

Σύμφωνα με καταγγελίες γονιών, στη γενική συνέλευση της Ενωσης Γονέων Ιλίου, το προεδρείο μοίρασε στους γονείς ενημερωτικό έγγραφο για το «θεσμό», ενώ είχε προηγηθεί επίσκεψη του «αστυνομικού της γειτονιάς» στη διεύθυνση Γυμνασίου της περιοχής. Ο Σύλλογος Γονέων είχε απαντήσει αρνητικά στο αίτημα να ενημερώσει γονείς και μαθητές για τα «καθήκοντά» του.

Στους ανομολόγητους στόχους που υπηρετεί η θεσμοθέτηση του «αστυνομικού της γειτονιάς», αναφέρεται στην ανακοίνωσή της η Ομοσπονδία Γονέων Αθήνας. «Η Ομοσπονδία Γονέων και Κηδεμόνων Αθήνας καταγγέλλει την απροκάλυπτη προσπάθεια της κυβέρνησης, που καλεί τους Συλλόγους Γονέων και τους εκπαιδευτικούς των σχολείων, στο όνομα της αντιμετώπισης παραβατικών ή και εγκληματικών συμπεριφορών μέσα και έξω από τα σχολεία, να καταδώσουν τα παιδιά τους και τους μαθητές τους!! Το σκηνικό δεν είναι καινούργιο. Το επεξεργάζονται στην ΕΕ τα κόμματα του ευρωμονόδρομου και το έχουν αποδεχτεί και προπαγανδίσει με θέρμη η ΚΕΔΚΕ και όλοι όσοι στηρίζουν τα μαθητοδικεία, την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, τις χαφιεδοκάμερες και την καταστολή όλων των λαϊκών αγώνων. Τώρα πια, το σκηνικό αυτό εμπλουτίζεται και με τον "αστυνομικό της γειτονιάς". Εναν "ευέλικτο" αστυνομικό που θα συλλέγει πληροφορίες, θα παρεμβαίνει σε κοινωνικές εκδηλώσεις (είναι δεν είναι καλεσμένος) και θα διατηρεί με προληπτικό τρόπο την τάξη στη γειτονία, αλλά και μέσα στο σχολείο», σημειώνει.

 

Η Ομοσπονδία Γονέων αναφέρει ότι «σε μια περίοδο που καταργούνται εργασιακά δικαιώματα, που η ανεργία και η ανασφάλεια εγκλωβίζουν τους νέους, είναι σαφές ότι σπεύδουν να πάρουν και προληπτικά μέτρα καταστολής και συκοφάντησης των λαϊκών αντιδράσεων. Βλέπετε, η φτώχεια πρέπει προκαταβολικά να ποινικοποιηθεί, για να μην εξεγερθεί! Και αν εξεγερθεί να κατασταλεί αμέσως!», σημειώνει μεταξύ άλλων. Οι γονείς καταγγέλλουν «όλους αυτούς τους χυδαίους υποκριτές που μιλάνε για την καταστολή της βίας και της νεανικής παραβατικότητας», «αλλά δε λένε κουβέντα για την κυρίαρχη και απόλυτα νομιμοποιημένη βία του κέρδους», τονίζουν οι γονείς «γιατί βία είναι όσα κάνει το κέρδος για να αυγατίζει».

 

«Τα παιδιά μας - σημειώνει - δεν έχουν ανάγκη ψυχολόγους κι αστυνόμους. Γονείς χρειάζονται, που δεν θα κυνηγούν το μεροκάματο από το πρωί ως το βράδυ και θα μπορούν να είναι κοντά στα παιδιά τους, όπως πρέπει και με το κεφάλι ψηλά. Δάσκαλους χρειάζονται που δε θα αυτο-λογοκρίνονται στους φιλεύσπλαχνους χορηγούς, για να αξιολογηθούν θετικά και να επιβιώσουν, που θα διδάσκουν την κοινωνική αλήθεια και τη δυναμική των αγώνων που διδάσκει η Ιστορία».

Ριζοσπαστης



 

   

Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

για τους χρηστες ουσιων

  Η οικονομική κρίση χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση ως ευκαιρία για συνολική επίθεση στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα. Δεν πρόκειται, όμως, για πρόσκαιρη κρίση που μπορεί να λυθεί με τη λεηλασία των μισθών και την ανεργία, καθώς απορρέει από τον πυρήνα του καπιταλιστικού συστήματος. Πολύ πριν την οικονομική κρίση έχει υπάρξει βαθύτερη κρίση που αφορά στον πολιτισμό και τις κοινωνικές σχέσεις.

  Τα αποτελέσματα της κρίσης ήταν ήδη ορατά από την δεκαετία του 1960 όταν, ενώ ξεδιπλώνονταν τα κινήματα αμφισβήτησης, διακινούνταν μαζικά τα ναρκωτικά ως μέσο φυγής από τη μίζερη πραγματικότητα. Βασική ανάγκη του εξαρτημένου ήταν και είναι να βρίσκεται «αλλού», μακριά από τη σκληρή πραγματικότητα του ατομικού, οικογενειακού και κοινωνικού περιβάλλοντος. 

  Πολλές συμπεριφορές οδηγούν σε φυγή από την πραγματικότητα. Ορισμένες είναι νόμιμες και κοινωνικά αποδεκτές, όπως η κατανάλωση ουσιών (αλκοόλ, ηρεμιστικά χάπια). Η χρήση ναρκωτικών, όμως, αποτελεί ατομική, αντισυλλογική στάση, καθώς οι χρήστες αποδέχονται ως τρόπο ζωής την κατανάλωση ενός εμπορεύματος, έτσι η εμπορική συναλλαγή δεν είναι γνώρισμα μόνο των «μεγάλων»: το κέρδος, το «να ρίξω τον άλλο για να βγάλω κέρδος…» γίνεται αξία και του χρήστη… Δεν είναι, λοιπόν, πράξη αμφισβήτησης, αλλά κατανάλωσης και εξάρτησης… 

  Η διαμεσολάβηση, δηλαδή το να αποφασίζουν άλλοι για μας πριν από μας, είναι αυτό που τόσο σιχαινόμαστε στο σχολείο και στο σπίτι, όταν οι μεγάλοι μάς λένε πώς θα είναι η ζωή μας, τα βιβλία, το μάθημα, ο χρόνος και ο τρόπος της διασκέδασής μας. Και τα ναρκωτικά είναι διαμεσολάβηση, είναι ένα εμπόρευμα πέρα και έξω από μας, που καθορίζει τη ζωή μας. Το γέλιο, η χαρά, η ηδονή, «μαθαίνουμε» από μικροί ότι αγοράζονται, όπως ο μικροαστός αγοράζει εμπορεύματα για να αισθανθεί ότι υπάρχει… 

  Οι χρήστες ουσιών δεν είναι «προβληματικοί» ή περιθωριακοί. Είναι αποτέλεσμα της γενικευμένης κρίσης. Να δείξουμε, λοιπόν, την κρυμμένη πραγματικότητα: ο χρήστης ουσιών δεν είναι ο μόνος αποδιοπομπαίος της κοινωνίας, τουλάχιστον όχι περισσότερο από ό,τι εκατομμύρια εργαζόμενοι και άνεργοι στη σημερινή καταναλωτική κοινωνία. Ίσως τελικά να είναι αυτός που εξαιτίας της προσωπικής του ιστορίας και της τραγικότητας του αποδέχεται αδιαμαρτύρητα αυτόν τον ρόλο… 

ΚΛΕΑΡΧΟΣ ,για την αντιγραφη διογενης



 

Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010

ΟΧΙ ΑΣΤΥΝΟΜΕΥΣΗ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

13/3/2010

 

ΙΛΙΟΝ

Ο «αστυνόμος της γειτονιάς» χτυπάει την πόρτα των σχολείων

 

Επίσκεψη από τον «αστυνόμο της γειτονιάς» δέχτηκε γυμνάσιο του Ιλίου, στο πλαίσιο εφαρμογής του θεσμού ο οποίος εντάσσεται στη συνολική στρατηγική για αστυνόμευση των λαϊκών ελευθεριών.

 

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με καταγγελίες γονιών, στη γενική συνέλευση της Ενωσης Γονέων Ιλίου, το προεδρείο μοίρασε στους γονείς ενημερωτικό έγγραφο, που περιγράφει το «γιατί χρειαζόμαστε τον αστυνόμο της γειτονιάς», «πού τον συναντάμε», «πότε και για ποια θέματα επικοινωνούμε μαζί του» κλπ., το οποίο προπαγανδίζει το θεσμό. Τις προηγούμενες μέρες, ο αστυνόμος της γειτονιάς είχε επισκεφτεί τη Διεύθυνση γυμνασίου της περιοχής και το ΔΣ του Συλλόγου Γονέων και ζήτησε να ενημερώσει γονείς και μαθητές για την αποστολή και τα καθήκοντα του αστυνόμου της γειτονιάς, κάτι που δεν έγινε μετά από άρνηση του συλλόγου γονέων.

 

Πάντως, οι επισκέψεις στα σχολεία είναι ανάμεσα στα «καθήκοντα» που αξιώνεται να έχει ο αστυνομικός της γειτονιάς, όπως διαβάζουμε στο ενημερωτικό φυλλάδιο: «Επικοινωνεί με τους κατοίκους, τη δημοτική αρχή, τη σχολική κοινότητα, τους εμπόρους, τους τοπικούς συλλόγους, τις ενώσεις πολιτών και τους κοινωνικούς φορείς. Καταγράφει τα προβλήματά μας και συνεργάζεται μαζί μας για την επίλυσή τους»... Αναφέρεται επίσης ότι ο αστυνόμος της γειτονιάς «παρίσταται στις συγκεντρώσεις ή στις συνελεύσεις τοπικών φορέων και κατοίκων όπου συζητούνται θέματα ασφάλειας και προστασίας των πολιτών». Με πρόσχημα, δηλαδή, το ζήτημα της ασφάλειας, νομιμοποιείται η παρέμβαση ακόμα και στις διαδικασίες του κινήματος.

 

Το «δίκτυο συνεργασίας μεταξύ των Αρχών και των πολιτών» που θέλουν να φτιάξουν οι ίδιοι που υπονομεύουν δικαιώματα και κατακτήσεις, με το πρόσχημα της «καθημερινής και ορατής προστασίας» «ώστε να νιώθουμε ασφαλείς», αποτελεί στην ουσία προσπάθεια διείσδυσης στις λαϊκές συνειδήσεις. Στόχος, να νομιμοποιηθούν ο κοινωνικός χαφιεδισμός και η υποταγή, με έμφαση, όπως φαίνεται, σε εργατοσυνοικίες όπου οι εργαζόμενοι πιο σκληρά βιώνουν τη βάρβαρη πραγματικότητα και στα σχολεία όπου εκπαιδεύονται οι επόμενες γενιές.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ





 

ΩΧ ΑΔΕΛΦΕ

 


11/3/2010

 

Η απαξίωση του δημόσιου σχολείου 
 

 

Tου Αποστολου Λακασα

Με... προσγείωσε το σχόλιο καθηγητή να μην επιρρίπτω την ευθύνη για την εικόνα του δημόσιου σχολείου μόνο στους εκπαιδευτικούς. Αφορμή ήταν πρόσφατο κείμενο όπου ανέφερα ότι «η ελληνική εκπαίδευση, ως το μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού Δημοσίου, έχει τα ίδια προβλήματα που έχει όλος ο δημόσιος τομέας. Είναι νωχελική, βολεμένη, απαξιωμένη».

Η απαξίωση της ελληνικής εκπαίδευσης είναι πρόβλημα σύνθετο, και μοιάζει με φαύλο κύκλο. Επί χρόνια το σχολείο δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις ανάγκες των παιδιών για ανάπτυξη απαραίτητων δεξιοτήτων (όπως η καλή γνώση αγγλικών και πληροφορικής) και για συμμετοχή σε δραστηριότητες (αθλητικές κλπ.). Ταυτόχρονα -και με ευθύνη των ισχυρών εκπαιδευτικών συντεχνιών- το εκπαιδευτικό έργο κατέληξε μια στείρα αναπαραγωγή γνώσεων οι οποίες, όπως παρουσιάζονται, αφήνουν αδιάφορο τον μαθητή. (Μετά τον καταστροφικό σεισμό στη Χιλή μαθητής της Β΄ Γυμνασίου με ρώτησε πού βρίσκεται η χώρα, και όταν του απάντησα στη Λατινική Αμερική, τη θυμήθηκε, καθώς η εθνική ποδοσφαιρική ομάδα της χώρας κοντραρίστηκε με την αγαπημένη του Βραζιλία για τα προκριματικά του Μουντιάλ του προσεχούς Ιουνίου).

Για την απαξίωση του δημόσιου σχολείου, μερίδιο ευθύνης φέρει και η ελληνική οικογένεια, που από νωρίς μπαίνει στον αγώνα αντοχής ώστε στα 18 του το παιδί να είναι πανέτοιμο να περάσει στο πανεπιστήμιο. Φροντιστήρια από νωρίς -ακόμη και από το Δημοτικό- σε δύο γλώσσες ώστε το παιδί να έχει πάρει το δίπλωμα, ώστε με τη λήξη του γυμνασίου και μετά να... μπουκωθεί με τα φροντιστήρια προετοιμασίας για τις πανελλαδικές εξετάσεις. Εχουν σκεφτεί οι γονείς τις καταστροφικές συνέπειες αυτού του μαραθώνιου για το παιδί;

Ευθύνη έχει και η πολιτεία. Το υπουργείο Παιδείας δεν έχει δώσει ποτέ κάποιο κίνητρο στους εκπαιδευτικούς, ώστε οι ίδιοι να βελτιώσουν τη δουλειά τους. Και δεν μιλώ για χρήματα. Οχι χρήματα! Κυρίως, αξιολόγηση σοβαρή που να επιβραβεύει τους αρίστους και να βοηθά τους υπολοίπους. Οι εκπαιδευτικοί είναι λειτουργοί και υπάρχουν πολλοί που ένα «μπράβο» θα τους δώσει φτερά. Φτάνει η επιβράβευση να είναι αξιοκρατική και όχι με κομματικά κριτήρια, όπως συνέβη όλες τις προηγούμενες δεκαετίες όπου οι κομματικοί μηχανισμοί (πολλές φορές σε αγαστή συνεργασία των δύο ισχυρών κομμάτων) καθόριζαν τις κρίσεις των εκπαιδευτικών για την ανάληψη θέσεων ευθύνης.

Ετσι, η πραγματικότητα προσγειώνει τους εκπαιδευτικούς, δικαιολογώντας εν μέρει την απογοήτευσή τους με τα γνωστά αποτελέσματα (αδιαφορία κ.λπ.). Ομως, είναι πλέον ξεπερασμένη η νοοτροπία να μεταθέτουμε τις ευθύνες την ίδια στιγμή που, σε συνθήκες απόλυτης Δημοκρατίας, μπορούμε να αναλάβουμε δράση. Ο εκπαιδευτικός είναι το επίκεντρο της σχολικής διαδικασίας. Και φωνή έχει και τις θεσμικές διόδους για να διεκδικήσει κάτι καλύτερο για τη δουλειά του πέρα από χρήματα. Ας μην παραπονιούνται, λοιπόν, οι εκπαιδευτικοί όταν τους προσάπτουν ότι την κρίσιμη στιγμή επιδεικνύουν τη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία του ωχαδελφισμού και του βολέματος.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ



 

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

09/3/2010

 

ΕΥΟΣΜΟΣ Βγήκαν στους δρόμους διεκδικώντας σχολεία! 


Την ώρα που η υπουργός Παιδείας έχει εξαγγείλει -σε θεωρητικό επίπεδο- το “Νέο Σχολείο”, στον δήμο Ευόσμου εκατοντάδες γονείς και μαθητές βγαίνουν στο δρόμο διεκδικώντας το... αυτονόητο: να μην περάσουν σε καθεστώς διπλοβάρδιας από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο και να μην κάνουν άλλο μάθημα σε υπόγεια και αποδυτήρια γυμναστηρίων λόγω έλλειψης αιθουσών. 

Της Στελίνας Μαργαριτίδου 
smargaritidou@gmail.com  

Με μια ιδιαίτερα δυναμική πορεία -παρά το τσουχτερό κρύο και το χιονόνερο-, η οποία ξεκίνησε από τους κεντρικούς δρόμους του Ευόσμου και έφτανε μέχρι το δημαρχείο της περιοχής, γονείς, μαθητές αλλά και εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης ένωσαν τη φωνή τους σε μια κραυγή αγωνίας: Θέλουμε σχολεία για τους μαθητές της περιοχής. 
“Δεν γίνεται πολιτική σε βάρος των παιδιών. Εδώ και χρόνια τα παιδιά μας κάνουν μάθημα σε υπόγεια και σε αίθουσες με γυψοσανίδες λόγω έλλειψης χώρου. Με την αύξηση του πληθυσμού και της εσωτερικής μετανάστευσης από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο θα περάσουν τα περισσότερα σχολεία της περιοχής σε καθεστώς διπλοβάρδιας. Είμαστε αποφασισμένοι ως γονείς να μην το επιτρέψουμε αυτό. Δεν μπορεί η κ. Διαμαντοπούλου να κάνει εξαγγελίες για το ηλεκτρονικό σχολείο χωρίς να έχει λύσει πρώτα το πρόβλημα της σχολικής στέγης”, τονίζει στη “Μ” ο Αθανάσιος Ποντικίδης, πρόεδρος της Ένωσης Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων των μαθητών του δήμου Ευόσμου “Αριστοτέλης”. 

Το υπουργείο πάγωσε το πρόγραμμα σχολικής στέγης 
“Είχαμε υπογράψει από το 2008 μαζί με τον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων μια προγραμματική σύμβαση, βάσει της οποίας θα ξεκινούσε η ανέγερση δύο δημοτικών σχολείων, ενός γυμνασίου και ενός λυκείου. Επίσης περιμέναμε εδώ και καιρό προσθήκες νέων αιθουσών για να αντιμετωπίσουμε το έντονο κτιριακό πρόβλημα. Όλα αυτά έχουν παγώσει. Ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσουμε τον ερχόμενο Σεπτέμβριο τα προβλήματα είναι να έρθουν κάποιες προκάτ αίθουσες”, λέει ο αντιδήμαρχος Παιδείας του δήμου Ευόσμου Ιωάννης Καμαρινός, συμπληρώνοντας ότι “θα κλείσουμε ακόμη και τον περιφερειακό για να δημοσιοποιήσουμε το πρόβλημά μας”. Όπως έχει γίνει γνωστό, όλες οι προγραμματικές συμβάσεις που έχουν υπογράψει οι δήμοι με τον ΟΣΚ έχουν “παγώσει”. Μοναδικό φως για την αντιμετώπιση του προβλήματος σχολικής στέγης είναι η συνέχιση του προγραμματισμού της νομαρχίας Θεσσαλονίκης. Όπως χαρακτηριστικά δηλώνει στη “Μ” ο αντινομάρχης Παιδείας Μίμης Φωτόπουλος, “δεν θα διστάζουμε να δανειστούμε προκειμένου να ολοκληρώσουμε σχολεία του νομού που θα καλύψουν βασικές ανάγκες φοίτησης εκατοντάδων μαθητών”. 


ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΑΜΕΣΑ ΝΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΟΥΝ 

Τρέχουν και δε φτάνουν στη νομαρχία Θεσσαλονίκης να καλύψουν τις οξύτατες ανάγκες σχολικής στέγης που υπάρχουν στο νομό. Ειδικά για τις ανάγκες του ευρύτερου πολεοδομικού συγκροτήματος πρέπει να κατασκευαστούν άμεσα 13 σχολικές μονάδες: 

- Εύοσμος: 24ο Δημοτικό Σχολείο (η δημοπράτησή του ξεκινά περίπου σε δύο μήνες) 
- Εύοσμος: δύο τριθέσια νηπιαγωγεία (στο στάδιο μελετών) 
- Μενεμένη: Γυμνάσιο (σε στάδιο δημοπράτησης) 
- Φίλυρο-Χορτιάτης: Γυμνάσιο με γυμναστήριο (δημοπρατήθηκε) 
- Πεύκα: 2ο Γυμνάσιο-Λύκειο (υπάρχει το ενδεχόμενο να χρηματοδοτηθεί από τα ΕΣΠΑ) 
- Ασβεστοχώρι: Γυμνάσιο-Λύκειο 
- Κωνσταντινοπολίτικα: Δημοτικό Σχολείο 
- Πανόραμα: Γυμνάσιο-Λύκειο 
- Θέρμη: 2ο Λύκειο 
- Θέρμη: 2ο Γυμνάσιο 
- Ωραιόκαστρο: 4ο Δημοτικό 
- Εξοχή: Δημοτικό Σχολείο (δημοπρατήθηκε) 


ΑΝΑΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΚΟΝΔΥΛΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΜΟΝΑΔΕΣ 

- Ευκαρπία: 2ο Γυμνάσιο (3,5 εκατ. ευρώ) 
- Θεσσαλονίκη: 44ο Δημοτικό Σχολείο (προσθήκη πτέρυγας) 
- Τριάδι: Δημοτικό Σχολείο (800.000 ευρώ) 
- Ασβεστοχώρι: Γυμνάσιο Λύκειο (2,2 εκατ. ευρώ) 

Όπως εξηγεί στη “Μ” ο αντινομάρχης Παιδείας Μίμης Φωτόπουλος, “όλες οι παραπάνω σχολικές μονάδες έχουν τον χαρακτήρα της άμεσης προτεραιότητας, για τις οποίες αναζητούμε με αγωνία κονδύλια”. 

H MAKEΔONIA




 

Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

ΞΕΝΟΦΕΡΤΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ

07/3/2010

 

Παιδεία: Μεταρρύθμιση «made in USA»... 
 

Το εκπαιδευτικό δόγμα Μπους για την παιδεία είναι πλέον η επίσημη προμετωπίδα του «νέου σχολείου» της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. «No child left behind» είπε ο Μπους, «κανένα παιδί δεν αφήνουμε να μείνει πίσω», λέει η Α. Διαμαντοπούλου.

Ως σύνθημα δεν ακούγεται κι άσχημα. Η πράξη, όμως, έχει παράγει τόνους βιβλιογραφίας για τα αρνητικά αποτελέσματα της εκπαιδευτικής πολιτικής Μπους που διατηρεί ακέραιη η κυβέρνηση Ομπάμα.

Η μεταφορά του αμερικανικού δόγματος στα ελληνικά σχολεία, σύμφωνα με τις προχθεσινές ανακοινώσεις της Α. Διαμαντοπούλου, περνάει μέσα από τα εξής βήματα:

- «Την αρμονική σύνδεση του νέου σχολείου με τη νέα αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης». Κοινώς το πέρασμα των σχολείων στους δήμους που, μετά και τα νέα μέτρα, αναμένεται να λιμοκτονήσουν. Η υπουργός Παιδείας μιλάει για μεταφορά νέων αρμοδιοτήτων, χωρίς, ωστόσο, να τις διευκρινίζει. Η ευρωπαϊκή εμπειρία, όμως, από τις χώρες εφαρμογής αυτού του μοντέλου, είναι χαρακτηριστική. Περισσότεροι φόροι και άνοιγμα των σχολείων στις επιχειρήσεις.

-Τη θεσμοθέτηση Νέου Προγράμματος Σπουδών που θα κάνει, λέει, τον μαθητή «διανοούμενο, επιστήμονα, ερευνητή και γλωσσομαθή». Μʼ αυτά τα ωραία λόγια, προαναγγέλλεται η αντικατάσταση των αναλυτικών προγραμμάτων σπουδών από ένα μίνιμουμ «μετρήσιμων εκπαιδευτικών στόχων»… επεξεργασίας ΟΟΣΑ.

-Την κατηγοριοποίηση των σχολείων μέσα από τη θεσμοθέτηση της δυνατότητας για διαφοροποιημένα προγράμματα.

-Την αξιολόγηση κάθε σχολικής μονάδας σε τομείς που σχετίζονται με:

Τους πόρους. Δηλαδή, τα σχολεία θα αξιολογούνται ως προς την ικανότητά τους να εξασφαλίζουν χρηματοδότηση πέρα από τη δημόσια.

Τη διοίκηση. Ξανά το θέμα των πόρων αποτελεί στοιχείο αξιολόγησης μαζί με την ικανότητα διαμόρφωσης και εφαρμογής του σχολικού προγράμματος.

Τις καινοτόμες δράσεις, ειδικά αυτές που ενισχύουν το επιχειρηματικό πνεύμα στα σχολεία.

Τις επιδόσεις των μαθητών προφανώς μέσα από διαγωνίσματα εθνικής εμβέλειας για να διαπιστωθεί αν η συγκεκριμένη σχολική μονάδα πιάνει τα εθνικά στάνταρντ ή… τρώει τα λεφτά του Έλληνα φορολογούμενου.

Η κ. Διαμαντοπούλου κρύβει, προς το παρόν, τις επιπτώσεις αυτής της αξιολόγησης. Δεν μας λέει, για παράδειγμα, τι θα πάθουν τα σχολεία με αρνητική πορεία στους παραπάνω δείκτες. Στις ΗΠΑ, πάντως, σχολεία, μαθητές και εκπαιδευτικοί τιμωρούνται με απόσυρση της χρηματοδότησης, κλείσιμο και απολύσεις αφού προηγηθεί… μια περίοδος χάριτος προς όφελος κυρίως των ιδιωτών. Πριν την τιμωρία, οι μαθητές υποχρεώνονται σε φροντιστηριακά μαθήματα τα οποία μπορούν να κάνουν είτε στον δημόσιο, είτε στον ιδιωτικό τομέα τον οποίο δημιούργησε το δόγμα Μπους. Τα μαθήματα αυτά πληρώνονται με το σύστημα των κρατικών κουπονιών. Μέσα σε ελάχιστα χρόνια από την εφαρμογή του, το δόγμα «No child left behind», δημιούργησε αλυσίδες φροντιστηρίων που παρέχουν με το αζημίωτο ενισχυτική διδασκαλία. Εμείς, τα έχουμε έτοιμα τα φροντιστήρια, εκείνο που αναμένουν οι φροντιστηριάρχες είναι τα κουπόνια.

Τέλος, το νέο σχολείο της κυβέρνησης περνάει μέσα από την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών με προσλήψεις που θα προσαρμοστούν στα «διεθνώς ισχύοντα», διορισμούς σε επίπεδο νομού, με σύνδεση μισθού-παραγωγικότητας, με καθιέρωση διετούς δοκιμασίας πριν το διορισμό και με συνεχή «αξιολόγηση».

Η ΑΥΓΗ

Μετα απο τις οικτρες αποτυχιες των σωτηρων της εκπαιδευσης Αρσενη ,Κουτσικου κ.α.,μια καινουργια σωτηρας ερχεται  μωροφιλοδοξα να μεταρρυμισει την εκπαιδευση.Ερχεται δηλαδη να βαψει την σαπισμενη παραγκα της εκπαιδευσης που σταζει μαι μπαζει απο παντου.Δυστυχως δεν διδαχτηκε -δεν το περιμεναμε αλλωστε- οτι οι μεταρρυθμισεις τετοιου ειδους σαρωνονται ,εστω και με καθυστερηση ,απο τη δραση των πολιτων .Καμμια μεταρρυθμιση τετοιου ειδους δεν προκειται να διατηρηθει αν δεν στηριζεται στην ισοτιμη συμμετοχη ,κατα την εκπονηση της ,ολων των φορεων της εκπαιδευτικης κοινοτητας και ιδιαιτερα των μαθητων/τριων.Γιατι απλουστατα κανεις δεν αγαπα το κελλι του εστω και αν ειναι λουστραρισμενο με αμερικανικο λουστρο. 

διογενης   






 

ΕΔΩ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ

 


07/3/2010

 

"Εδώ δεν είναι σπίτι σου!" 
 

 

Κωνσταντίνος Μαρκίδης

Σεπτέμβρης, πρώτες μέρες στο σχολείο, γίνεται ο κακός χαμός στη τάξη και τα «πρωτάκια» ακούγονται μέχρι τον διάδρομο. Ο δάσκαλος -που έχει όμως περισσότερες πιθανότητες να είναι δασκάλα- με γρήγορο μάτι εντοπίζει τους «καπετάν- φασαρίες», καρφώνει με το βλέμμα τον άτακτο και χωρίς δεύτερη σκέψη, ξεστομίζει τη φράση: «Για άκου να σου πω: Εδώ δεν είναι το σπίτι σου!». Ο άτακτος λέγεται Γιώργος, Αντέλ, Ελένη, Ζαν-Υβ, Κέβιν, το σχολείο είναι στη Σαλονίκη, στη Κυψέλη, στο Μοντρέιγ, στην Αλεζιά και παντού και μάλιστα στοιχηματίζω ότι δεν υπάρχει κανένα πρώην πρωτάκι που διαβάζει «Αυγή», που να μην έχει ακούσει την ίδια φαρμακερή κουβέντα, έστω και μια φορά στη σχολική του ζωή. Τι θέλουν και τα λένε αυτά τα λόγια οι εκπαιδευτικοί και τι εννοούν; Ρωτώ γιατί δεν είμαι σίγουρος!

Τη πρώτη φορά, πριν από τριάντα χρόνια, ήμουνα σίγουρος ότι σήμαινε κάτι σαν «Γιάννη δεν είσαι δικός μας!», πράγμα που δεν ήταν εντελώς ψέμα γιατί ο Γιάννης και δεν είχε πάει νηπιαγωγείο, και από πάνω, δεν τον ξέραμε και στη γειτονιά. Έτσι λοιπόν όπως κατάλαβα αρκετά χρόνια αργότερα διαβάζοντας Μπαζίλ Μπερνστάιν, εκεί που, για κάποια παιδιά, το σχολείο ήταν «σα στο σπίτι τους», για κάποια άλλα σαν να γινόταν από την αρχή «ξένος τόπος»! Πριν από μερικά χρόνια ακούγοντας την ίδια φράση σʼ ένα ανατολικό προάστιο του Παρισιού, περίμενα το μεγάλο διάλειμμα να ρωτήσω τη συνάδελφο τι εννοούσε με το δικό της «εδώ δεν είναι το σπίτι σου».

Η απάντηση φαίνονταν εντελώς λογική και μιλούσε για «κοινότητα», «δικαιώματα», «σεβασμό» και, κυρίως «ισότητα». Μʼ άλλα λόγια, ίδια λόγια, αλλά εντελώς διαφορετικά: τη μια σε κάναν ξένο, την άλλη σε κάναν ίσο. Συνεχίζω λοιπόν να μην είμαι καθόλου σίγουρος και το μόνο που έχει τελικά αλλάξει στο κεφάλι μου, με τον καιρό. είναι ότι είμαι πια απόλυτα βέβαιος για το ότι τα όρια ανάμεσα στο σχολειό που αποξενώνει και σε αυτό που εξισώνει δεν μπορεί ποτέ να είναι ξεκάθαρα.

Γι΄ αυτόν ακριβώς το λόγο δεν νομίζω να υπάρχει πιο πολιτικός χώρος από τα σχολειά, και ιδιαίτερα τις μικρές τις τάξεις, όπου τίποτα ακόμη δεν είναι δεδομένο. Ο Ζακ Ρανσιέρ, ο οποίος διδάσκει φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο του Σαν Ντενί, αλλά θα τα κατάφερνε εξίσου καλά -είμαι σίγουρος- και σα δάσκαλος στο παρακείμενο δημοτικό, το γράφει πολύ ωραία: πολιτική είναι αυτή ακριβώς η ασταμάτητη διαπάλη ανάμεσα στο ατιθάσευτο αίτημα για ισότητα και την διαρκώς επικαλούμενη αναγκαιότητα της ιεράρχησης, του διαχωρισμού, της «αστυνομικής» τακτοποίησης της κοινωνίας που δέχεται όσους είναι ντόπιοι στη γνώση, και σπεύδει να απωθήσει, πέραν των συνόρων της, όσους νομίζει κι ονομάζει «λαθραίους». Ανάμεσα στις δύο αυτές λογικές δεν υπάρχει μέση οδός και δυνατή σύνθεση.

Όποτε προχωρά το ένα, χάνει το άλλο, κι αυτό αρκεί για να δικαιολογήσει τα πάθη, την οργή και την ελπίδα που βγαίνει κάθε φορά απʼ τους μικρούς και τους μεγάλους αγώνες μαθητών και εκπαιδευτικών. Δεν γίνεται αλλιώς. Το συγκρουσιακό κλίμα και η ταραχή δεν συνιστά εκτροπή και παθογένεια κανενός συστήματος, ούτε αποτυχία κανενός σχεδιασμού. Μαθητές και δάσκαλοι μαθαίνουν, διδάσκουν, αλλά και διαμαρτύρονται και απεργούν γιατί αυτό είναι η δουλειά τους: να φτιάχνουν και να προσδιορίζουν σχέσεις που από απλές διδακτικές πρακτικές που ξεκινούν, κάποια στιγμή ξεφεύγουν από αίθουσες, αυλές και γραφεία διδασκόντων και καταλήγουν να ʽναι κυρίαρχες πολιτικές σχέσεις.

Αν λοιπόν βρίσκετε κι εσείς, και τον τελευταίο καιρό ακόμη περισσότερο, ότι οι ρητορικές περί «εκσυγχρονισμού», «αξιοκρατίας», «κοινωνικής δικαιοσύνης» και «ισότητας», δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια τεράστια πολιτική φενάκη, κάντε μια απόπειρα να το σκεφτείτε αντικριστά με το πόσο λογικά μάθαμε από χρόνια πριν να δεχόμαστε τη σχολική αποτυχία ως θεία δίκη, τον συνεχή πολλαπλασιασμό των εξεταστικών μηχανισμών ως «κοινωνική αναγκαιότητα», την εμπορευματοποίηση της γνώσης, ως «φυσικό φαινόμενο». Μπροστά στα μάτια μας, χρονιά με τη χρονιά, η λογική της ισότητας έχανε έδαφος και οι πολιτικές αστυνόμευσης της μάθησης εδραιώνονταν όλο και περισσότερο.

Στο τελικό σχέδιο νόμου για την πολιτογράφηση και την ιθαγένεια των μεταναστών, η κυβέρνηση έκανε το λάθος να ψάξει μεσοβέζικη λύση εκεί που δεν μπορούσε να υπάρξει. Στο αίτημα της ισότητας προσπάθησε να τοποθετηθεί κρατώντας μια υποτιθέμενη ίση απόσταση από τις λογικές της κοινωνικής αστυνόμευσης τις οποίες τελικά υιοθέτησε, κατά τρόπο ανομολόγητο αλλά εμφανή. Έτσι, όλη η από χρόνια συσσωρευμένη τεχνογνωσία της αποξένωσης έφτασε να βρει καινούργιες εφαρμογές, χρησιμοποιώντας τη γνώση και την εκπαίδευση, ακόμη μια φορά, ως προνομιακό πεδίο.

Ξεχάστε λοιπόν την εθνική δραματοθεραπεία των πανελληνίων εξετάσεων γιατί έρχεται κάτι ακόμη καλύτερο: η ίδια η έννοια του πολίτη μετατρέπεται πλέον σε εξεταστέα ύλη και η εμπειρία της κατάκτησης της γλώσσας σε ποσοτικό μέγεθος μίας απολύτου μετρίσιμης επίδοσης. Η σχετικά πρόσφατη εφαρμογή αντίστοιχου μέτρου στη Βρετανία, οδήγησε σε εξαιρετικά ενδιαφέρουσες συζητήσεις σε ότι αφορά την εγκυρότητα των ερωτήσεων κι ακόμη περισσότερο των απαντήσεων (είναι «εξοχότατος» ο πρωθυπουργός άραγε;). Η κοινωνικοποίηση πάλι, αντιστοιχεί αυστηρά σε έξι χρόνια επιτυχούς σχολικής φοίτησης και όχι επτά, ούτε ασφαλώς πέντε, και φυσικά, είναι λεπτομέρεια το ότι οι νηπιαγωγοί σύντομα, ενδεχομένως, να κληθούν να αποφασίσουν για την «επιτυχή» φοίτηση-ανάπτυξη των ανιθαγενών νηπίων. Πρωτοπόρα η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι στην εξοικονόμηση συνοριοφυλάκων μέσω της ανακύκλωσης των εκπαιδευτικών σε αστυνομικά καθήκοντα, βρίσκει και εδώ μιμητές. Παράλληλα, ένα σωρό άλλες δυνατότητας αστυνόμευσης δημιουργούνται χάρη στο νέο ρόλο που καλείται να παίξει το εκπαιδευτικό σύστημα: για παράδειγμα τα δημοτικά μπορεί να γίνουν ιδανικοί στόχοι για «επιχειρήσεις» σκούπα, ιδιαίτερα την ώρα που ο ένας ή και οι δύο «λαθραίοι» μετανάστες γονείς θα πηγαίνουν να ψάξουν το παιδί τους στο σχόλασμα. Η κυβέρνηση Σαρκοζί στη Γαλλία το εφαρμόζει ήδη, άλλωστε, με απόλυτη επιτυχία.

Δε νομίζω ότι ωφελεί να το παιδεύουμε άλλο. Σε κάθε πραγματικό αίτημα για ισότητα, μάθηση και γνώση, μια αστυνομική απάντηση έρχεται να διαστρέψει τον ρόλο της εκπαίδευσης και του σχολείου. Το ζήτημα είναι ότι το νομοσχέδιο έρχεται να ισχυροποιήσει μια μπαμπέσικη σχέση με τη γνώση την οποία η ελληνική κοινωνία έχει από χρόνια και για τα καλά εσωτερικεύσει. Το ʼπαμε άλλωστε απʼ την αρχή: Σʼ αυτόν τον τόπο, όσους λένε «ξένους» και τους μάθανε από μικρούς νʼ αναρωτιούνται «αν είναι εδώ το σπίτι τους», δεν είναι μόνο οι μετανάστες.

Η ΑΥΓΗ


 







 

Η Πρεσσα της εκπαιδευσης

 


07/3/2010

 

ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ 
Το εκπαιδευτικό σύστημα «πνίγει» τους εφήβους 
 

Τα καταθλιπτικά συμπτώματα πληθαίνουν και τα ποσοστά απόπειρας αυτοκτονίας διπλασιάστηκαν τα τελευταία 20 χρόνια μεταξύ παιδιών που ξυπνούν και κοιμούνται κάθε μέρα στον ρυθμό του ρομπότ με μοναδικό στόχο την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο και μόνιμη ηχώ στ΄ αφτιά τους: «Πρέπει να τα καταφέρεις!» 
 

ΘΕΟΔΩΡΑ ΤΣΩΛΗ 
 

Για το καλό του, ξυπνά κάθε πρωί από τα χαράματα ώστε να προλάβει να είναι στην ώρα του στο σχολείο. Είναι πτώμα αφού έχει κοιμηθεί ελάχιστα το προηγούμενο βράδυ προκειμένου να διαβάσει στο πλαίσιο της προετοιμασίας του για τις εξετάσεις εισαγωγής στο πανεπιστήμιο. Για το καλό του, αφού τελειώσει το μάθημα στο σχολείο, έχει άλλα τρία ιδιαίτερα μαθήματα ως τη νύχτα. Για το καλό του, οι καθηγητές τού λένε ότι πρέπει πάση θυσία να βρει μια θέση στον... ήλιο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Την ίδια «καραμέλα» πιπιλίζουν κάθε ημέρα και οι γονείς του υπενθυμίζοντάς του ότι, αν δεν καταφέρει να επιτύχει, τόσα χρήματα και τόσος κόπος θα πάνε χαμένα. Για να συμπληρώσουν ότι παίζει μεγάλο ρόλο και το «τι θα πει η κοινωνία, αρχίζοντας από τη γειτόνισσα που ο γιος της τα κατάφερε και μπήκε στη Νομική» (η γειτόνισσα βέβαια δεν αναφέρει ότι ο γιος της έχει ακόμη το πτυχίο Νομικής σε μια κορνίζα αναξιοποίητο). Είναι 17 ετών, σε μια ηλικία που η ζωή του ανοίγεται μπροστά του, και όμως εκείνος δεν βρίσκει ενδιαφέρον στο να ονειρευτεί το μέλλον του. Νιώθει θλίψη, νιώθει κούραση, νιώθει συνεχώς στενοχώρια. Εμφανίζει καταθλιπτικά συμπτώματα προτού καν ενηλικιωθεί. Και μπορεί η κατάθλιψη να αποτελεί συνήθως έννοια αλληλένδετη με την τόσο ιδιαίτερη φάση της ζωής που ονομάζεται εφηβεία, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να της δίνουμε τη δέουσα σημασία. Διότι κάποιες φορές η κακοκεφιά των εφήβων που περνά στα... ψιλά για τους πολυάσχολους γονείς των σύγχρονων καιρών μας μπορεί να φθάσει ως και σε απόπειρα αυτοκτονίας. 

Γκρίζα μπουμπούκια... 
Αυτό το καρέ αποτελεί ένα άκρως ρεαλιστικό κάδρο της ζωής ουκ ολίγων εφήβων στη χώρα μας. Ενα κάδρο στο οποίο κυριαρχεί το γκρίζο, όπως αποτυπώνουν δύο νέες ξεχωριστές μελέτες του Πανεπιστημίου Αθηνών τις οποίες παρουσιάζει σήμερα «Το Βήμα». Σύμφωνα με την πρώτη μελέτη, ένας στους τέσσερις εφήβους που συμμετείχαν παρουσίαζε συμπτώματα κατάθλιψης, τα οποία μπορεί να είναι εν δυνάμει επικίνδυνα για το μέλλον του. Η δεύτερη πάλι μελέτη δείχνει ότι οι απόπειρες αυτοκτονίας στους εφήβους έχουν διπλασιαστεί μέσα σε μία εικοσαετία. Πίεση, στρες, στείρο εκπαιδευτικό σύστημα, ελπίδες (πολλές φορές φρούδες) για σπουδές και επαγγελματική αποκατάσταση, γονείς στα πρόθυρα νευρικής και οικονομικής κρίσης, περίγυρος πάντα έτοιμος να κριτικάρει. Μια θηλιά γύρω από τον λαιμό παιδιών που στο άνθος της ηλικίας τους αισθάνονται να... μαραίνονται. Δεν θα μπορούσαν να ταιριάζουν περισσότερο οι στίχοι τουΓιάννη Μηλιώκα:«Για το καλό μου, για το καλό μου, ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου». 

Ποσοστό των εφήβων που φθάνει το 26,2% παρουσιάζει καταθλιπτική συμπτωματολογία, όπως έδειξε μελέτη η οποία δημοσιεύθηκε στον δικτυακό τόπο του επιστημονικού εντύπου «Community Μental Ηealth Journal» στις 7 Φεβρουαρίου με επικεφαλής την επίκουρη καθηγήτρια Παιδοψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών κυρίαΕλένη Λαζαράτου(συμμετείχαν επίσης οι κκ.Δ. Δικαίος,Δ. Αναγνωστόπουλος και ο ομότιμος πλέον καθηγητής κ.Κ.Σολδάτος). 

Οπως εξηγεί στο «Βήμα» η κυρία Λαζαράτου, η μελέτη διεξήχθη σε 713 μαθητές (396 κορίτσια και 317 αγόρια) ηλικίας 15 ως 18 ετών που φοιτούσαν σε τρία Λύκεια της Αθήνας (δύο Γενικά Λύκεια και ένα Τεχνικό) με βάση ειδική επιστημονική κλίμακα καταγραφής της κατάθλιψης. Τα καταθλιπτικά συμπτώματα αποτελούν διαταραχή του συναισθήματος και εκφράζονται μεταξύ άλλων με λύπη, κακοκεφιά, μειωμένη όρεξη, μειωμένο ύπνο, δυσκολία στη συγκέντρωση και συνεχή κούραση. 

Κορίτσι, μέτρια μαθήτρια 
Τα αποτελέσματα που εξήχθησαν μάλλον προκαλούν... κατάθλιψη αφού κατεγράφη υψηλή συχνότητα καταθλιπτικής συμπτωματολογίας τόσο στα παιδιά Γενικού Λυκείου όσο και σε εκείνα του Τεχνικού. Συγκεκριμένα, συμπτώματα κατάθλιψης παρουσίασαν το 33,7% των κοριτσιών και το 16,1% των αγοριών που μελετήθηκαν. Ποιο ήταν όμως το «προφίλ» του εφήβου με καταθλιπτικά συμπτώματα, σύμφωνα με τη μελέτη; Οπως προέκυψε, η εικόνα του είναι συνήθως εκείνη ενός κοριτσιού που δεν έχει πολύ καλές επιδόσεις στα μαθήματα. 

Οι ερευνητές σημειώνουν βέβαια ότι, με δεδομένη την εύθραυστη περίοδο της εφηβείας που πολλές φορές συνδέεται με εμφάνιση καταθλιπτικών συμπτωμάτων, δεν μπορούμε να πούμε πως όλοι αυτοί οι έφηβοι αντιμετωπίζουν σοβαρό παθολογικό πρόβλημα. Δεν μπορούμε όμως παράλληλα να παραβλέψουμε το γεγονός ότι μελέτες έχουν δείξει πως η καταθλιπτική συμπτωματολογία στην εφηβεία συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης διαγνωσμένης κατάθλιψης, άλλων μορφών ψυχοπαθολογίας και κίνδυνο αυτοκτονίας αργότερα στη ζωή, όπως τονίζει η κυρία Λαζαράτου. «Ετσι πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη σημασία στον ευάλωτο ψυχικό κόσμο των εφήβων»αναφέρει χαρακτηριστικά η ερευνήτρια. 

Εφηβεία μετά τα... 18! 
Για ποιον λόγο οι έφηβοι τα βλέπουν λοιπόν όλα... μαύρα; Η κυρία Λαζαράτου εξηγεί ότι ιδιαιτέρως στο Λύκειο τα παιδιά πιέζονται πάρα πολύ για να έχουν καλές επιδόσεις στο σχολείο και να καταλάβουν μια θέση τελικώς στην ανώτατη εκπαίδευση, πολύ περισσότερο από τους συνομηλίκους τους σε άλλες χώρες. «Οι έλληνες έφηβοι ουσιαστικώς δεν ζουν καν την εφηβεία τους λόγω υποχρεώσεων και υπερφορτωμένου καθημερινού προγράμματος. Ζουν ως έφηβοι μετά τα 18 χρόνια τους, όταν έχουν πλέον καταφέρει να μπουν σε κάποια σχολή και χαλα ρώνουν.Η πίεση για την επιτυχία στο πανεπιστήμιο τους οδηγεί στο να μη βιώνουν όλα τα φυσιολογικά στάδια που πρέπει να περάσει ένας έφηβος και αυτό, όπως είναι επόμενο, έχει σημαντικό κόστος στην ψυχολογική τους κατάσταση». 

Στη μελέτη σημειώνεται ότι«στην Ελλάδα υπάρχει ισχυρή παράδοση σύμφωνα με την οποία υπερεκτιμώνται οι σπουδές στο πανεπιστήμιο. Ετσι οι οικογένειες πιέζουν τα παιδιά τους κατά τη διάρκεια των χρόνων φοίτησης στο Λύκειο ώστε να επιτύχουν στις εισαγωγικές εξετάσεις για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Παράλληλα με τα σχολικά μαθήματα τα παιδιά κάνουν συνήθως και ιδιαίτερα μαθήματα τα οποία πληρώνει η οικογένεια.Αυτό το επιπλέον οικονομικό “φορτίο” συμβάλλει σε ακόμη μεγαλύτερη πίεση για επιτυχία η οποία αντικατοπτρίζεται στις προσδοκίες της οικογένειας και της κοινωνίας».Οι συγγραφείς της μελέτης επισημαίνουν μάλιστα ότι οι αλλαγές στο σύστημα εισαγωγής στο πανεπιστήμιο που εισήχθησαν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια«οδήγησαν σε ακόμη μεγαλύτερες δυσκολίες αντί να βελτιώσουν τα πράγματα».Σε όλη αυτή την πίεση συμβάλλει και το γεγονός ότι πολλές φορές οι επιθυμίες των γονέων για ενασχόληση του παιδιού τους με ένα συγκεκριμένο επάγγελμα... παιδεύουσι (ακόμη περισσότερο) τα τέκνα. 
Γ' Λυκείου: λυγίζουν τ΄ αγόρια! 

Η Γ΄ Λυκείου είναι η χρονιά που διαταράσσει και την ψυχική ισορροπία των αγοριών, αφού κάθονται στην «ηλεκτρική καρέκλα» που θα κρίνει το μέλλον τους... 

Μάλιστα στην επίμαχη τρίτη τάξη του Λυκείου, στον προθάλαμο του πανεπιστημίου, όπου οι έφηβοι είναι ακόμη πιο αγχωμένοι, τα αγόρια είναι εκείνα που «λυγίζουν» περισσότερο, σύμφωνα με τη μελέτη. Αν και «παραδοσιακώς», όπως είναι γνωστό, τα κορίτσια έχουν σε υψηλότερα ποσοστά συμπτώματα κατάθλιψης, το φαινόμενο αυτό ισχύει σε μεγαλύτερο βαθμό στις δύο πρώτες τάξεις του Λυκείου ενώ υποχωρεί στη χρονιά-«ηλεκτρική καρέκλα» που ονομάζεται τρίτη Λυκείου. Αντιθέτως, σε αυτή τη δύσκολη χρονιά αυξάνονται τα ποσοστά αγοριών με καταθλιπτική συμπτωματολογία. Για ποιον λόγο συμβαίνει αυτό; Μια πιθανή εξήγηση την οποία δίνει η κυρία Λαζαράτου είναι ότι«τα αγόρια πιέζονται περισσότερο να επιτύχουν στο πανεπιστήμιο, με δεδομένο μάλιστα ότι συνήθως αποφασίζουν την τελευταία στιγμή να διαβάσουν συστηματικά.Στα κορίτσια οι έλληνες γονείς τείνουν να συγχωρούν πιο εύκολα την αποτυχία αφού συχνά θεωρούν ότι μπορεί να έχουν και άλλες διεξόδους στη ζωή τους για αποκατάσταση. Βέβαια αυτή η τάση αλλάζει όσο περνούν τα χρόνια». Το βασικό μήνυμα πρέπει ουσιαστικώς να αποσταλεί, σύμφωνα με την καθηγήτρια, αρχικώς στους ιθύνοντες που έχουν δημιουργήσει ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο... καταθλίβει τα παιδιά.«Το ίδιο το σύστημα είναι η κύρια αιτία για τη “δυσφορία” των εφήβων αλλά και οι γονείς οι οποίοι τους πιέζουν για σχολική και ακαδημαϊκή επιτυχία, έχοντας βέβαια και εκείνοι καταπιεστεί από το σύστημα». 

Ενώπιος ενωπίω με τον θάνατο 
Η πρέσα του εκπαιδευτικού συστήματος είναι ένας από τους παράγοντες που μπορούν να συνθλίψουν σε τέτοιο βαθμό τη συναισθηματική κατάσταση των εφήβων οδηγώντας τους ακόμη και στα πρόθυρα του θανάτου με τη μορφή μιας απόπειρας αυτοκτονίας! Αυτό δείχνει η διαχρονική μελέτη του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγιεινής (ΕΠΙΨΥ)- καλύπτει 23 ολόκληρα χρόνια- επικεφαλής της οποίας ήταν η ψυχολόγος, αναπληρώτρια καθηγήτρια Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών κυρίαΑννα Κοκκέβη (συμμετείχαν επίσης οι κυρίες Βασιλική Ρότσικα, λέκτωρ Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών,Αγγελική Αραπάκη,από το ΕΠΙΨΥ, καθώς και ο κ.Κλάιβ Ρίτσαρντσοναπό το Πάντειο Πανεπιστήμιο). 

Οι ερευνητές συνέλεξαν στοιχεία από πέντε έρευνες που διεξήχθησαν από το 1984 ως το 2007 και περιελάμβαναν πανελλήνιο αντιπροσωπευτικό δείγμα μαθητικού πληθυσμού εφηβικής ηλικίας. Συγκεκριμένα σε καθεμιά εκ των ερευνών συμμετείχαν 8.000-10.000 έφηβοι ηλικίας 14-18 ετών οι οποίοι απαντούσαν σε ειδικό ερωτηματολόγιο σχετικά με το αν έχουν αποπειραθεί να αυτοκτονήσουν. 

Αυτό που προέκυψε ήταν άκρως ανησυχητικό: σύμφωνα με τα στοιχεία, οι απόπειρες αυτοκτονίας εμφάνισαν σχεδόν διπλασιασμό στη συχνότητά τους- από 7% το 1984 σε 13,4% το 2007. Μάλιστα από τη μελέτη σκιαγραφήθηκε το προφίλ του εφήβου που επιχειρεί να θέσει τέλος στη ζωή του: είναι συνήθως κορίτσι, ζει σε μονογονεϊκή οικογένεια με χαμηλό επίπεδο μόρφωσης του πατέρα και μένει σε μια μεγάλη πόλη. Αξιοσημείωτο ήταν το γεγονός ότι τα αγόρια αρχίζουν να κλείνουν την ψαλίδα που τα χωρίζει από τα κορίτσια, όπως έδειξαν και τα συγκεκριμένα ευρήματα: στα αγόρια που βρίσκονται στην εφηβεία κατεγράφη τετραπλασιασμός στις απόπειρες αυτοκτονίας μέσα στο διάστημα των 23 ετών ενώ την ίδια στιγμή στα κορίτσια υπήρξε διπλασιασμός. 

Σύμφωνα με τη μελέτη, η αύξηση των αποπειρών αυτοκτονίας που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στα αγόρια μπορεί να αποδοθεί κυρίως στην πίεση που δέχονται στο σχολείο ώστε να έχουν καλές επιδόσεις και να κερδίσουν μια θέση στο πανεπιστήμιο .Οπως επισημαίνει στο «Βήμα» η κυρία Κοκκέβη, δεν πρέπει να ξεχνούμε επίσης ότι συμπεριφορές όπως μια απόπειρα αυτοκτονίας είναι αλληλένδετες με άλλες «συμπεριφορές κινδύνου» όπως η χρήση ναρκωτικών.«Δεδομένου ότι η χρήση ναρκωτικών αυξήθηκε τα τελευταία χρόνια στους εφήβους και δη στα αγόρια,πολλοί τη συνδέουν με την αύξηση που παρατηρήθηκε και στις απόπειρες αυτοκτονίας». 

Καλύτερη η πρόληψη 
Το κυριότερο συμπέρασμα που προκύπτει από τα ευρήματα, όπως υπογραμμίζει η καθηγήτρια, είναι ότι πρέπει να δοθεί σημασία στην πρόληψη των ψυχοκοινωνικών προβλημάτων στην εφηβεία, που αποτελεί μια πολύ ευαίσθητη περίοδο της ζωής του ατόμου.«Στην εφηβεία παρουσιάζουν έξαρση πολλά προβλήματα όπως οι απόπειρες αυτοκτονίας, η σχολική βία, η ριψοκίνδυνη συμπεριφορά που οδηγεί σε σοβαρά ατυχήματα, καθώς και άλλες επικίνδυνες συμπεριφορές που συνδέονται τόσο με την ψυχολογική κατάσταση του εφήβου όσο και με περιβαλλοντικούς παράγοντες. Στη σύγχρονη οικογένεια και οι δύο γονείς δουλεύουν πολλές ώρες,βλέπουν λίγο τα παιδιά τους και δεν ασχολούνται όσο χρειάζεται μαζί τους.Υπάρχει μια συναισθηματική απώλεια για τα παιδιά από την απουσία των γονέων,ενώ παράλληλα το εκπαιδευτικό σύστημα δεν βοηθά την κατάσταση,δίνοντας έμφαση στη μάθηση χωρίς να προσεγγίζει το παιδί από πλευράς ψυχολογικών αναγκών». 

Μάλλον πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη αυτές τις επισημάνσεις, αν μάλιστα αναλογιστούμε ότι στις ευρωπαϊκές χώρες-μέλη του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) οι αυτοκτονίες αποτελούν τη δεύτερη αιτία θανάτου ανθρώπων 15-35 ετών μετά τα τροχαία δυστυχήματα. Οι υπεύθυνοι του ΠΟΥ σημειώνουν μάλιστα ότι«οι προβλέψεις δείχνουν πως θα υπάρξει δραματική αύξηση στην αυτοκτονική συμπεριφορά τις επόμενες δεκαετίες αν δεν εφαρμοστούν αποτελεσματικά μέτρα πρόληψης». Ολα αυτά που στους εφήβους «πασάρονται» ως διαβατήριο επιτυχίας μπορούν, όπως όλα δείχνουν, να αποτελέσουν ένα διαβατήριο προς τη δυστυχία και ενίοτε ένα διαβατήριο για το τελευταίο ταξίδι της ζωής τους προτού καν γνωρίσουν τι θα πει ζωή. Προς γνώση και συμμόρφωση εκείνων που διαμορφώνουν τη ζωή των παιδιών (υποτίθεται) για το καλό τους... 

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΓΟΝΕΙΣ, ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ 
Στη μελέτη αναφέρεται ότι, ενώ η Ελλάδα αποτελεί την πιο... αισιόδοξη χώρα της Ευρώπης με τον χαμηλότερο αριθμό αυτοκτονιών στους ενηλίκους, δεν φαίνεται να ισχύει η ίδια τάση και στους εφήβους, οι οποίοι επιχειρούν πολύ πιο εύκολα να θέσουν τέρμα στη ζωή τους.«Ο τρόπος ζωής των νεαρών ατόμων στην Ελλάδα, ο οποίος επηρεάζεται ολοένα περισσότερο από τον δυτικοευρωπαϊκό τρόπο ζωής μέσω παραγόντων όπως η τεχνολογία και τα ταξίδια, έχει επίδραση στην ψυχολογική κατάστασή τους». Παράλληλα τονίζεται ότι τα τελευταία χρόνια τα διαζύγια αυξήθηκαν, ενώ είναι πολύ πιο συχνό το φαινόμενο της μονογονεϊκής οικογένειας- παράγοντες που φαίνεται ότι επιδρούν αμφότεροι στην εμφάνιση αυτοκτονικών τάσεων στους εφήβους. 

Τι σημαίνουν όμως αυτές οι απόπειρες αυτοκτονίας σε τόσο τρυφερές ηλικίες; Πραγματική επιθυμία του παιδιού είναι να αφαιρέσει τη ζωή του ή περισσότερο μια κραυγή αγωνίας που έχει στόχο να τραβήξει την προσοχή του περιγύρου του και κυρίως της οικογένειας; Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο ένα μικρό ποσοστό αποπειρών αυτοκτονίας καταλήγει τελικώς σε θάνατο- για κάθε αυτοκτονία στους εφήβους εκτιμάται ότι αντιστοιχούν 31 μη θανατηφόρες απόπειρες. Η κυρία Κοκκέβη απαντά ότι«περισσότερο αυτού του είδους η συμπεριφορά αποτελεί ένα μέσο για να ελκύσει ο έφηβος την προσοχή. Ωστόσο πρέπει να γνωρίζουμε ότι περισσότεροι από τους μισούς εφήβους που τελικώς αυτοκτονούν έχουν στο ιστορικό τους προηγούμενες αποτυχημένες προσπάθειες. Επομένως πρέπει όλοι να λάβουν πολύ σοβαρά υπόψη τέτοιου είδους συμπεριφορές αφού αποτελούν σημαντικό δείκτη κινδύνου». 

ΤΟ ΒΗΜΑ






 

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

εναντια στο ρατσισμο

03/03/2010
19 ΜΑΡΤΗ, Η ΟΛΜΕ καλεί: ΜΕΡΑ ΔΡΑΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΧΟΛΕΙΟ!

Για ένα σχολείο χωρίς διακρίσεις σε ένα κόσμο χωρίς ρατσισμό, φτώχεια, πόλεμο 

Όλες και όλοι εμείς, εκπαιδευτικοί και μαθητές που έχουμε δώσει αγώνες υπερασπίζοντας το δικαίωμα πρόσβασης στο δημόσιο σχολείο των παιδιών όλων των μεταναστών και συμμετείχαμε στις κινητοποιήσεις κατά του ρατσισμού και των φασιστικών επιθέσεων, είναι ώρα να κάνουμε δική μας υπόθεση την 19η Μάρτη. Να ανταποκριθούμε εκείνη την ημέρα στο κάλεσμα της ΟΛΜΕ για την οργάνωση εκδηλώσεων μέσα στα σχολεία σε ένα δίωρο με αφορμή την Παγκόσμια μέρα κατά των φυλετικών διακρίσεων. 

Στις 19 Μάρτη οργανώνουμε σε κάθε σχολείο αντιρατσιστικές εκδηλώσεις με συζητήσεις, βιντεοπροβολές, έκθεση φωτογραφίας και ότι άλλο μπορούμε να φανταστούμε! 

Επικοινωνήστε μαζί μας με e-mails ή στο 6947742771 για να προμηθευτείτε αντιρατσιστικά υλικά και να οργανώσετε εκδήλωση στο σχολείο σας. 

Απαιτούμε: 
Ιθαγένεια για όλα τα παιδιά! Νομιμοποίηση όλων των μεταναστών
Άσυλο στους πρόσφυγες, όχι στρατόπεδα συγκέντρωσης
Όχι στη FRONTEX, ανοιχτά σύνορα. Κατάργηση του Συμφώνου Μετανάστευσης και Ασύλου της ΕΕ, της Συμφωνίας Δουβλίνο2
Έξω οι φασίστες από τα σχολεία και τις γειτονιές!
Παλεύουμε για δημόσια παιδεία για όλους χωρίς ρατσιστικές διακρίσεις!
Λεφτά για τα σχολεία, όχι για τους τραπεζίτες
Αναρτήθηκε από Anti-Capitalista στις 10:11 π.μ. 
19/02/2010