Τα αποτελέσματα της κρίσης ήταν ήδη ορατά από την δεκαετία του 1960 όταν, ενώ ξεδιπλώνονταν τα κινήματα αμφισβήτησης, διακινούνταν μαζικά τα ναρκωτικά ως μέσο φυγής από τη μίζερη πραγματικότητα. Βασική ανάγκη του εξαρτημένου ήταν και είναι να βρίσκεται «αλλού», μακριά από τη σκληρή πραγματικότητα του ατομικού, οικογενειακού και κοινωνικού περιβάλλοντος.
Πολλές συμπεριφορές οδηγούν σε φυγή από την πραγματικότητα. Ορισμένες είναι νόμιμες και κοινωνικά αποδεκτές, όπως η κατανάλωση ουσιών (αλκοόλ, ηρεμιστικά χάπια). Η χρήση ναρκωτικών, όμως, αποτελεί ατομική, αντισυλλογική στάση, καθώς οι χρήστες αποδέχονται ως τρόπο ζωής την κατανάλωση ενός εμπορεύματος, έτσι η εμπορική συναλλαγή δεν είναι γνώρισμα μόνο των «μεγάλων»: το κέρδος, το «να ρίξω τον άλλο για να βγάλω κέρδος…» γίνεται αξία και του χρήστη… Δεν είναι, λοιπόν, πράξη αμφισβήτησης, αλλά κατανάλωσης και εξάρτησης…
Η διαμεσολάβηση, δηλαδή το να αποφασίζουν άλλοι για μας πριν από μας, είναι αυτό που τόσο σιχαινόμαστε στο σχολείο και στο σπίτι, όταν οι μεγάλοι μάς λένε πώς θα είναι η ζωή μας, τα βιβλία, το μάθημα, ο χρόνος και ο τρόπος της διασκέδασής μας. Και τα ναρκωτικά είναι διαμεσολάβηση, είναι ένα εμπόρευμα πέρα και έξω από μας, που καθορίζει τη ζωή μας. Το γέλιο, η χαρά, η ηδονή, «μαθαίνουμε» από μικροί ότι αγοράζονται, όπως ο μικροαστός αγοράζει εμπορεύματα για να αισθανθεί ότι υπάρχει…
Οι χρήστες ουσιών δεν είναι «προβληματικοί» ή περιθωριακοί. Είναι αποτέλεσμα της γενικευμένης κρίσης. Να δείξουμε, λοιπόν, την κρυμμένη πραγματικότητα: ο χρήστης ουσιών δεν είναι ο μόνος αποδιοπομπαίος της κοινωνίας, τουλάχιστον όχι περισσότερο από ό,τι εκατομμύρια εργαζόμενοι και άνεργοι στη σημερινή καταναλωτική κοινωνία. Ίσως τελικά να είναι αυτός που εξαιτίας της προσωπικής του ιστορίας και της τραγικότητας του αποδέχεται αδιαμαρτύρητα αυτόν τον ρόλο…
ΚΛΕΑΡΧΟΣ ,για την αντιγραφη διογενης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου