εγκατάλειψη μαθητών ΑμεΑ

ΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ Ο ΝΟΜΟΣ * ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ Η ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΔΙΑΡΡΟΗ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑΜέριμνα μηδέν για μαθητές ΑμεΑ
Του ΑΝΤΩΝΗ ΣΚΟΡΔΙΛΗ
Δέκα και πλέον μήνες μετά την ψήφιση του νόμου-πλαισίου 3699/08 για την «Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση ατόμων με αναπηρία και/ ή ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες», που θα τερμάτιζε -υποτίθεται- την τεράστια εκπαιδευτική διαρροή (γύρω στο 90%) της ευπαθέστερης κατηγορίας μαθητικού πληθυσμού, η κατάσταση στον πολύπαθο χώρο της Ειδικής Αγωγής - Εκπαίδευσης μοιάζει πιο αδιέξοδη από ποτέ. Οι όποιες θετικές διατάξεις ο νόμος προέβλεπε έμειναν «στα χαρτιά», ενώ κάποιες άλλες που είχαν χαρακτηριστεί «περίεργες» αποδείχτηκαν στην εφαρμογή τους -κυριολεκτικά- κερκόπορτες για την άλωση και των στοιχειωδέστερων δικαιωμάτων τόσο των μαθητών με αναπηρία όσο και των εξειδικευμένων στην Ειδική Αγωγή - Εκπαίδευση εκπαιδευτικών. Υποχρεωτικότητα, μόνο στη θεωρία Η κρίσιμη διάταξη του νόμου που ρητά θέσπιζε την υποχρεωτικότητα της βασικής εκπαίδευσης (άρθρο 2, § 1) και είχε παρουσιαστεί ως διάταξη - Μεσσίας, δεδομένης της τεράστιας σχολικής διαρροής των με αναπηρία και/ ή ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες παιδιών, στην πράξη αποδείχτηκε κενό περιεχομένου γράμμα! Η διαρροή ως είχε συνεχίστηκε και συνεχίζει, τα εκτός σχολείου παιδιά με αναπηρία εκτός σχολείου εξακολουθούν να παραμένουν. Για να συμβεί το αντίθετο, θα 'πρεπε να λειτουργήσει πανελλαδικό σχέδιο ενημέρωσης. Θα 'πρεπε να κινητοποιηθούν οργανωμένα οι τοπικές αυτοδιοικήσεις, να ερευνήσουν τα μητρώα τους, να καταγράψουν αν μη τι άλλο τα εκτός σχολείου παιδιά. Θα 'πρεπε να υπάρξει μηχανισμός καταγραφής βήμα βήμα της εξέλιξης, θα 'πρεπε να δημιουργηθούν επιπρόσθετες υποδομές σχολικής υποδοχής των επί χρόνια αποκλεισμένων παιδιών, θα 'πρεπε, θα 'πρεπε, θα 'πρεπε. Τίποτε από τα παραπάνω δεν έγινε, δικαιώνοντας όσους επιστήμονες της Ειδικής Αγωγής από ψηφίσεως νόμου ισχυρίζονταν ότι η διάταξη - Μεσσίας ήταν πρακτικώς άνευ σημασίας. Διάταξη - μπλόφα! Οι «κερκόπορτες» για τα δικαιώματα των ΑμεΑ Τον ίδιο καιρό, δυστυχώς, που η θέσπιση της υποχρεωτικότητας εκπαίδευσης των με αναπηρία και/ ή ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες μαθητών αποδεικνυόταν κενή περιεχομένου, κάποιες άλλες «πραγματικές» στον χώρο της ειδικής αγωγής - εκπαίδευσης εξελίξεις, βασιζόμενες σε αντίστοιχες του νέου νόμου διατάξεις, πολύ λιγότερο (ώς καθόλου) προβεβλημένες, κατακρεούργησαν καίρια εκπαιδευτικά δικαιώματα. * Κατ' αρχάς, πλημμύρισε ο τόπος από σεμινάρια 400 ωρών, πληρωτέα από 2.000 - 3.500 Α/ άτομο, που πρόσφεραν πιστοποιητικά εξειδίκευσης σε κάθε ενδιαφερόμενο και προσμετρώνται πλέον ως «σοβαρό προσόν» για πρόσληψη στον χώρο της Ειδικής Αγωγής - Εκπαίδευσης. Πολλοί ανειδίκευτοι πλην όμως «σεμιναριούχοι» προτιμώνται πλέον συναδέλφων τους εκπαιδευτικών με πτυχία στην Ειδική Αγωγή, το οποίο σημαίνει απροσχημάτιστη εμπορευματοποίηση «προς τα κάτω»! «Δυστυχώς, στην "παραγωγή" αυτών των λεγόμενων σεμιναρίων», καταγγέλλει η Εθνική Συνομοσπονδία ΑμεΑ (ΕΣΑΜΕΑ) διά του περιοδικού «Θέματα Αναπηρίας», που 'ναι το επίσημο έντυπο βήμα της, «πρωτοστατούν και πανεπιστημιακά τμήματα της χώρας». *Εξίσου κρίσιμο βήμα «προς τα κάτω» είναι και το σχετιζόμενο με τις «παράλληλες στηρίξεις» εντός σχολείου που δικαιούνται χιλιάδες ανάπηροι και/ ή με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες μαθητές. Ο νέος νόμος προβλέπει την παροχή τους, είτε από το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα είτε με επιβάρυνση των γονέων (!!) εάν το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα αδυνατεί. Πρακτικώς, συμβαίνει μόνο το δεύτερο, σχεδόν καμία δημοσία δαπάνη «παράλληλη στήριξη» δεν υλοποιείται εκ των εκατοντάδων που εγκρίνονται. «Μόνο για τους έχοντες» το δικαίωμα παραμένει ζωντανό, όπως άλλωστε πιστοποιεί και σχετική έκθεση - κόλαφος του Συνηγόρου του Πολίτη προ μερικών εβδομάδων. *Ολοκληρώνοντας με τις κερκόπορτες (τρίτο παράδειγμα) δεν μπορούμε παρά να αναφερθούμε και στην πλήρη απουσία αναλυτικών εκπαιδευτικών προγραμμάτων που θα 'πρεπε -θεωρητικά- να αποτελούν το σημείο αναφοράς για στοιχειωδώς σοβαρή Ειδική Αγωγή - Εκπαίδευση. Το οξύμωρον του πράγματος έγκειται στο ότι εδώ και μια επταετία σχεδόν έχει γίνει η σχετική δουλειά με ευθύνη του -τότε- τμήματος Ειδικής Αγωγής του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, με πλήρη χαρτογράφηση των αναγκών και αναλυτικές εκπαιδευτικές κατευθύνσεις για κάθε μαθητική κατηγορία. Ομως από το 2004 και μετά, τα αναλυτικά προγράμματα πέρασαν σταδιακά στα αζήτητα (διά του συνεχούς κατακερματισμού - απαξίωσής τους), έως και στο απόλυτο «τίποτα» της τελευταίας εκπαιδευτικής χρονιάς. «Κανένα παιδί με αναπηρία εκτός σχολείου» Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής, ελέω της διαρκούς υποβάθμισης, ήταν η εκφρασθείσα προ διμήνου αδυναμία του ΥΠΕΠΘ να εγγυηθεί την ύπαρξη σχολικών λεωφορείων μεταφοράς των ανάπηρων μαθητών προς και από το σχολείο. Επήλθε ξεσηκωμός (βλ. σχετικά δημοσιεύματα «Ε») και ανυποχώρητη στάση που έφερε αποτέλεσμα. Αρον άρον τέλη Ιουλίου το ΥΠΕΠΘ προχώρησε σε παράταση των υφιστάμέεων συμβάσεων με τους λεωφορειούχους ώς τις 31 Δεκεμβρίου 2009. Οπως κάθε μικρή νίκη έτσι και η συγκεκριμένη επέφερε πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα. Πλέον το αναπηρικό κίνημα ζητάει αναδρομικά τα υπεσχημένα περί υποχρεωτικότητας της εκπαίδευσης των παιδιών με αναπηρία, που στην πράξη απεδείχθησαν μπλόφα: «Κανένα παιδί με αναπηρία εκτός σχολείου τον Σεπτέμβρη» μηνύει η ΕΣΑΜΕΑ, προαναγγέλλοντας σκληρές κινητοποιήσεις (αλλά και νομικές πράξεις) εάν η περί υποχρεωτικότητας διάταξη του πέρσι ψηφισθέντος νέου νόμου και φέτος δεν υλοποιηθεί. Εφτασε η ώρα, ως φαίνεται, το ΥΠΕΠΘ να αντιπαρατεθεί ενώπιος ενωπίω με την μπλόφα του. *