«Τα Θρανία της Άνοιξης» - «Ο Κοκκινολαίμης»: Κυκλοφόρησε το 22ο τεύχος
Alfavita NewsroomΜε ταχύτητα 30 χιλιομέτρων την ώρα έρχεται ο 22ος «Κοκκινολαίμης», φέρνοντας την αγάπη για τα κινήματα, τον αργό χρόνο, τις συνελεύσεις, τα ραδιοκύματα, τους θεσμούς μας στην παιδαγωγική Freinet, το δημόσιο σχολείο, την εργατική τάξη που συνεργάζεται και τους δημόσιους χώρους, μας οδήγησε στο φεστιβάλ νερού και κοινών αγαθών στην Πλατεία Πρωτομαγιάς της Αθήνας, στο τέλος της άνοιξης.
Διαβάστε εδώ το 22ο τεύχος.
Και στις 14 και 15 Ιουνίου θα πιάσουμε τον Λόφο Φινόπουλου για να συνεχίσουμε το έργο μας να εκπέμπουμε με «Τα θρανία της Άνοιξης» και να συνεργαζόμαστε με την Λαϊκή Συνέλευση Γκύζη. Και ποιο είναι αυτό το έργο; Μα το νερό, τα κοινά αγαθά και οι συνελεύσεις των παιδιών. Βρύσες παντού! Και σαν το κολίμπρι να λέμε τόσο μπορούμε τόσο κάνουμε. Να ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το κείμενο της συλλογικότητας «Εμείς στο Πεδίο του Άρεως» που διαβάστηκε:
«Στον λόφο Φινόπουλου (ή Αντίστασης) δεν έχει φτάσει ακόμα η φροντίδα για τη βρύση. Έτσι όπως είναι το νερό δεν πίνεται και τα φυτά δεν ποτίζονται, αλλά υποφέρουν από την ξηρασία, όπως πέρυσι που τρέχαμε με τους κουβάδες. Και στο δασύλλιο δίπλα στην Σχολή Ευελπίδων μόνο τα αυλάκια θυμίζουν ότι κάποτε περνούσε το νερό. Μόνο μια βρύση υπάρχει! Και τα καλοκαίρια όλα τα δέντρα διψούν. Τόσο δίψασαν που ένας αντάρτης κάτοικος άνοιξε την βρύση του δήμου, πλημμύρισε το δασύλλιο κι έτρεχαν να την κλείσουν και να τον πιάσουν. Η δεύτερη βρύση που είχε ψηλά στο πρώην γήπεδο μπάσκετ έχει κλείσει από τότε που δόθηκε εντολή να καταστραφεί ο αθλητικός χώρος. Βρύσες λοιπόν παντού! Αρκεί να κοιτάς τα πουλιά που ξεδιψούν για να καταλάβεις πόσο ζωτικό είναι αυτό το αγαθό. Κι όλο και περισσότερο οι άνθρωποι αναγκάζονται χωρίς να το θέλουν να αγοράζουν τυποποιημένο νερό. Και το νερό γίνεται εμπόρευμα».
Στον λόφο θα κάνουμε τυπογραφείο, ραδιόφωνο και συνέλευση των παιδιών. Η συνέλευση των παιδιών θα δοκιμάσει ν’ ακούσει ένα πεδίο βολής φωνών πέραν των δικαιωμάτων του παιδιού. Λέξεις όπως αγαθά, σχολείο, κατασκήνωση, θάλασσα, βουνό, ποτάμι, μονοπάτι, διακοπές θα γίνουν φωνές πουλιών και σήματα μορς. Τα αγαθά, αυτά που στερούνται τα παιδιά της δύσης είναι πέραν των δικαιωμάτων τους. Κι άλλα παιδιά στον κόσμο ζουν λιγότερο, με δικαιώματα χωρίς αγαθά. Ο πόλεμος στην Παλαιστίνη για παράδειγμα αφαιρεί τη ζωή τους. Τα δικαιώματα δεν σταματούν τον πόλεμο. Τα αγαθά ωστόσο περνούν ανάμεσά του. Κι ίσως τον σταματήσουν. Έτσι κάναμε και με την πλατεία Πρωτομαγιάς. Έγινε πλατεία Παλαιστίνης κι έχει πιο πολύ χώρο να παίξουν τα παιδιά, αφού αγωνιστήκαμε γι’ αυτό το αγαθό. Εις μνήμην εκείνων των ημερών πριν δυο χρόνια να ένα ποίημα:
Η πλατεία μου είναι Παλαιστίνη.
Το πράσινο της σημαίας μου δίνει ελπίδα.
Κάθομαι και παίζω με τους εργάτες στην πλατεία.
Πληρώνονται να τη φράξουν
για το υπόγειο τρένο της Αθήνας.
Παίζω μαζί τους μουσικές καρέκλες.
Όπου κάθομαι δεν μπορούν να παίξουν.
Ούτε να δουλέψουν.
Περιμένουν να φύγω να σταματήσει το παιχνίδι.
Κάπως έτσι κερδίζω λίγο χώρο παραπάνω
για τα παιδιά.
Η πλατεία μου είναι Παλαιστίνη.
Έχει πόλεμο, απεργία και περιστέρια της ειρήνης.
Εκκλησίες χωρίς νερό για τον περαστικό
και παιδιά γεμάτα αγάπη.
Για την Παλαιστίνη.
Πιο πολύ χώρο θέλουμε και για την Παλαιστίνη. Χωρίς φανταστικά παγκάκια, χωρίς ποδήλατα, χωρίς ποδόσφαιρο, χωρίς σκασιαρχείο, χωρίς πουλιά, χωρίς υπαίθρια σχολεία, χωρίς λόφους, χωρίς πάρκα για ζώα, χωρίς πλανόδιες βιβλιοθήκες, χωρίς αγαθά, τι ζωή να κάνουν τα άπορα παιδιά; Η φτώχεια είναι μεγάλη κι η παιδαγωγική, η τέχνη, το Όνειρο κι ο δημόσιος χώρος είναι τα πέταγμα της ελευθερίας. Θέλουμε ο λόφος Φινόπουλου να γίνει υπαίθρια βιβλιοθήκη για τα σχολεία! Θέλουμε κάθε παιδί να έχει δικαίωμα στον λόφο του κι όχι όπως στον λόφο του Στρέφη να έχουμε αστυνομία στα μάτια των παιδιών. Ούτε αξιολόγηση θέλουμε, ούτε ψηφιακά πλάσματα που δεν σέβονται τα φτωχά πλάσματα. Ούτε θέλουμε «Ωνάσεια» σχολεία του Αλέξανδρου που δεν πήγε ούτε μια μέρα σχολείο και κάτι εξετάσεις που έδωσε απέτυχε.
Είμαστε φτωχοί κι εκτοπισμένοι, εξόριστοι χωρίς Μακρόνησο κι έχουμε τις δικές μας αξίες για τη δικαιοσύνη, τα κοινά, το μοίρασμα και την ισότητα. Και το Πεδίο του Άρεως είναι η αυλή των σχολείων του κέντρου της Αθήνας! Μαζί με την κυρία Μαρία που ζει στην συλλογική μνήμη δυνατά με την Μαυρούλα της. Την χάσαμε για λίγο αλλά επέστρεψε. Ονειρευόμαστε σαν τον Καραγκιόζη το κέντρο της Αθήνας γεμάτο παιδιά, βιβλία, γάτες και σκυλιά, ποδήλατα, πουλιά και νερό τρεχούμενο, σαν το σιντριβάνι στο κέντρο του πεδίου του Άρεως που το αγαπάνε τόσο πολύ τα παιδιά. Και θέλουμε να ομορφύνει η πλατεία Πρωτομαγιάς όπως το υπόλοιπο πεδίο του Άρεως. Γιατί είναι σαν να είμαστε χωρισμένοι: στο πάνω μέρος η εγκατάλειψη και στο κάτω ο πλούτος. Να κι ένα ονειρικό ποίημα για την πλατεία Πρωτομαγιάς όλο αγάπη για τα παιδιά:
Η πλατεία μου είναι Παλαιστίνη.
Έχει συνέλευση, σκέιτ, κρίκετ, ποδόσφαιρο,
τυπογραφείο και ραδιόφωνο.
Έχει ανθρώπους που παίζουν τάβλι και ντόμινο,
Έχει σκύλους, γάτες και παπαγάλους,
κουκουβάγιες, γκιώνηδες,
δρυοκολάπτες και κοκκινολαίμηδες.
Έχει θρανία και καρέκλες που έμειναν από την άνοιξη έτοιμα όλα να γίνουν υπαίθριο σχολείο.
Έχει εφημερίδα και γραμματοκιβώτιο
και ταχυδρόμους των παιδιών, όπως παλιά.
Και περιμένουμε όλοι στο ραδιόφωνο ν’ ακούσουμε το τέλος του πολέμου της Παλαιστίνης.
Κι όχι της Παλαιστίνης.
Κι επειδή ο ουρανός είναι κοινός
Λέμε ναι στην αγαπημένη μας πλατεία
που μας αφήνει
να κοιτάμε τον ουρανό.
Καλό καλοκαίρι παιδιά! Ο «Κοκκινολαίμης» είναι μαζί σας με μια μικρή μετάφραση από το «ράδιο Φερεντίρ», παρουσιάσεις βιβλίων, ελεύθερα κείμενα και ραδιοφωνικές εκπομπές! Τι να γιορτάσουμε σήμερα που γιορτάζει το περιβάλλον; Και τι ν’ απαντήσουμε στο ερώτημα «στρέμματα ή φέρετρα» για τις καινούριες φωτιές που έρχονται; Όπου φτωχός κι η μοίρα του. Αυτό θα λέγαμε από την αδυναμία μας. Καλό καλοκαίρι λοιπόν παιδιά. Το καλοκαίρι είναι για τον φτωχό. Ήταν «Τα Θρανία της Άνοιξης» - το ραδιόφωνο των παιδιών. Στο κείμενο και στο μικρόφωνο ήταν ο Μπαμπάλ, 5/6/2025, Αθήνα - Εξάρχεια – Πεδίο του Άρεως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου